Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Έγραφε εδώ και μερικές δεκαετίες ο Αυστριακός φιλόσοφος Κ. Πόππερ (1902 – 1994) για το μόνιμο αυτό φαινόμενο:«Δύσκολα θα βρίσκαμε έναν άνθρωπο που να μην έχει διαφθαρεί απ’ αυτήν. Με τα λόγια του Λόρδου Αcton: κάθε δύναμη διαφθείρει και η απόλυτη δύναμη διαφθείρειαπόλυτα» (βλ. Κ. Πόππερ: «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», τομ. Α’ Αθήνα 1980, εκδ. «Δωδώνη», σελ. 229, πρβλ. και τα άρθρα μου: «Η φαυλότητα ως στοιχείο της Πολιτικής», στα «Πολιτικά Θέματα», της 25-12-1992 και «Η διαλεκτική της διαφθοράς μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας», στα ίδια, της 21-5-1993). Όσοι το κατάλαβαν αυτό θα διαπρέψουν. Αλίμονο σε όσους το αναλύουν και στέκονται μακριά!
Ο άνθρωπος λατρεύει, γενικά τη χαβούζα και τη δύναμη. (H «χαβούζα», ιδιαίτερα για τον Έλληνα, είναι δικό μου). Για τη δεύτερη ο φιλόσοφος Μ. Ράσσελ (1872-1970), αναφερόμενος στη δύναμη έγραφε και τα εξής: «Η απλή κατοχή δύναμης,τείνει να δημιουργήσει έναν έρωτα για δύναμη, που είναι ένα πολύ επικίνδυνο κίνητρο, γιατί η μόνη σίγουρη απόδειξη της δύναμης συνίσταται στο να εμποδίζεις τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν… ο έρωτας της δύναμης είναι προφανώς το κυρίαρχο κίνητρο πολλών πολιτικών ανδρών. Είναι ακόμη η κύρια αιτία των πολέμων…» (βλ. το έργο του: «Πολιτικά Ιδεώδη», εκδ. «Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1975, σελ. 67. Σημειώνεται ότι η πρώτη έκδοσή του έγινε στις ΗΠΑ το 1917). Συνεπώς, θα έλεγα ότι όση περισσότερη δύναμη επιδιώκει ο πολιτικός τόσο περισσότερο διαφθείρεται… αλλά και τόσο τιμάται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, όπως το φαινόμενο αυτό το επεσήμανε ο Πλάτων στην «Πολιτεία» γράφοντας: «Οι περισσότεροι δεν δυσκολεύονται να μακαρίζουν και να τιμούν και κατ’ ιδίαν και δημόσια τους φαύλους εκείνους που έχουν τα πλούτη και την δύναμιν…» (Βιβλίου Β’). Tουτέστιν: κοινωνίες και πολιτικοί είναι μια σαχλαμπούχλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου