Του Νίκου Χιδίρογλου
Επεισόδια, σκληρή καταστολή, χημικά, αντλίες νερού και μια Πλατεία Ταξίμ, πεδίο μάχης με αφορμή τις εκδηλώσεις για την Πρωτομαγιά (όπως συνήθως τον τελευταίο καιρό).
Οι δε εικόνες, κάνουν το γύρο του κόσμου: χτυπημένοι από την αστυνομία πολίτες να αιμορραγούν, απομονωμένοι αστυνομικοί να ξυλοκοπούνται, βία, βία, βία... Φυσικά, βία καθεστωτική, στο πλαίσιο της σύγκρουσης της κυβέρνησης Ερντογάν με την - υποτυπώδη – αστική τάξη της γείτονος, η νεολαία της οποίας, συνεπικουρούμενη από συνδικάτα και οργανώσεις της τουρκικής άκρας αριστεράς, διαδηλώνει.
Η Τουρκία, δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Η αστική της τάξη, είναι, επαναλαμβάνω, υποτυπώδης και επί του πληθυσμού, δεν ξεπερνά το 2%. Οι συνεχείς και σαρωτικές ήττες του διώκτη των social media (κοινωνικά μέσα) στην Τουρκία, του ισλαμιστή πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν (τα έβαλε με το twitter και το youtube), αναδεικνύουν την πραγματική ταυτότητα του τουρκικού πληθυσμού, όπου κυριαρχεί το Ισλάμ, μια θρησκεία με καταλυτική επίδραση στη συγκρότηση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ο σκοταδισμός των τουρκικών μαζών της Ανατολίας, είναι παροιμιώδης. Η Τουρκία, δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκή.
Πριν από μια δεκαετία περίπου, προχώρησα στην συγγραφή του βιβλίου «Τουρκία & Ευρώπη – Οι δρόμοι που δεν τέμνονται» (Πελασγός, Αθήνα 2005), η οποία κατέστη δυνατή με την πολύτιμη συνδρομή διπλωματών, αλλά και των συμβούλων και των ακολούθων Τύπου των πρεσβειών μας στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα, στην Κοπεγχάγη, στο Δουβλίνο, στη Βαρσοβία, στη Μπρατισλάβα, στη Λουμπλιάνα, στην Πράγα, στις Βρυξέλες και στο Λουξεμβούργο. Το βιβλίο πλαισιώθηκε από αποκλειστικές φωτογραφίες που ,ου είχαν παραχωρήσει τότε οι φωτογράφοι του Κώστα Καραμανλή, Ιωάννης & Γουλιέλμος Αντωνίου και Νίκος Βούτος, ενώ τον πρόλογο έγραψε ο πρέσβης ετ Κωνσταντίνος Βάσσης. Στην εισαγωγή του βιβλίου είχα σημειώσει πως η πολιτισμική ετερότητα της Τουρκίας, είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα και τόνιζα πως «μαζί μου συμφωνούν όσοι έχουν απομακρυνθεί έστω και λίγο από την Πλατεία Ταξίμ (σ.σ. τότε δεν ήταν ακόμα θέατρο συγκρούσεων) της Κωνσταντινούπολης, ή τα μικρασιατικά παράλια, τη βιτρίνα της τουρκικής τουριστικής βιομηχανίας».
Έκλεινα, δε, την εισαγωγή μου για το παραπάνω βιβλίο, το οποίο εξετάζει τις ευρωτουρκικές σχέσεις στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, λέγοντας μεταξύ άλλων τα κάτωθι όσον αφορά στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας: «Οι Ευρωπαίοι, όμως, πρέπει να βρουν το θάρρος να πουν στην Άγκυρα την πικρή αλήθεια, αντί να κοιτάζουν συνεχώς να κερδίσουν χρόνο και να δημιουργούν προσδοκίες, μεταθέτοντας χρονικά τις όποιες αποφάσεις τους. Η διελκυστίνδα ως πρακτική είναι ανέντιμη και δεν ταιριάζει στην Ευρώπη». Έγραψα επίσης πως «οι Τούρκοι που συνάντησα στο εξωτερικό, κυρίως στα βρετανικά πανεπιστήμια αλλά και αλλού, ήταν μορφωμένοι και εξευγενισμένοι, απόγονοι εμιγκρέδων ή γόνοι της μάλλον υποτυπώδους μεσαίας τάξης της γειτονικής μας χώρας. Η προσπάθειά τους να κρατήσουν τα προσχήματα, ήταν παραπάνω από εμφανής. Δεν αποτελούσαν άλλωστε χαρακτηριστικά δείγματα του μέσου Τούρκου. Κι έτσι απέφυγα να βγάλω συμπεράσματα, να σχηματίσω εικόνα για την Τουρκία από αυτούς. Είναι όμως επιφυλακτικός έναντι της Τουρκίας. Και θα παραμείνω ωσότου επανορθωθεί η αδικία της Κύπρου».
Τους τελευταίους μήνες, είναι παραπάνω από φανερό πως η Τουρκία διολισθαίνει στον αυταρχισμό. Η κυβέρνησή της, συγκρούεται με τη μεσαία τάξη, με την Πλατεία Ταξίμ να μετατρέπεται συχνά – πυκνά σε πεδίο μάχης και τις εικόνες της αλόγιστης βίας, να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Στα νέα ποιοτικά στοιχεία της υπόθεσης, μπορείτε, ελέω και των ευρύτερων εξελίξεων στην περιοχή, να συμπεριλάβετε το ότι πλέον η Άγκυρα έχει σοβαρό πρόβλημα με κάποιους γείτονές της, όπως η Συρία, το Ιράν και η Αίγυπτος, ενώ στην Ουάσιγκτον, πολλοί θα ήθελαν την άμεση πτώση της ισλαμικής κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, λένε Αμερικανοί αναλυτές, αντί να φιλελευθεροποιήσει τη χώρα του και να προβεί σε μεταρρυθμίσεις, ενδυναμώνοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς, την γυρίζει πίσω στο ισλαμικό σκότος. Το αν πνέει άνεμος πορτοκαλί αναταραχής, δεν το ξέρουμε, γνωρίζουμε όμως κάποια λόμπι που τα έχουν πάρει στο κρανίο με την Άγκυρα. Ένα εξ αυτών, είναι μάλιστα μουσουλμανικό και ελέγχει μεγάλο δίκτυο στην Τουρκία.
Η Τουρκία είναι μια αχανής χώρα και οι μάζες της στηρίζουν τον ισλαμιστή πρωθυπουργό. Άρα, δεν είναι πια πρότυπο μιας μουσουλμανικής χώρας με διάθεση να «εξευρωπαϊστεί», όπως έλεγαν διάφοροι τις περασμένες δύο δεκαετίες. Όμως, όπως λένε στην Ουάσιγκτον, υπάρχουν και «άλλοι» τρόποι. Τώρα, το τι ετοιμάζουν, θα το δούμε σύντομα. Εμείς από την πλευρά μας, ας γρηγορούμε.
www.elora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου