Ένας όρος που μπήκε για τα καλά στη δράση της κυβέρνησης και στο δημόσιο βίο της Ελλάδας.
Τι σημαίνει όμως αυτός ο όρος; Να, τι λέει το λεξικό: «Προσδιορισμός της αξίας ενός πράγματος – προσδιορισμός της αξίας προσώπου ή ενέργειας με καθορισμένα κριτήρια π.χ. Η αξιολόγηση μαθητών με γραπτές εξετάσεις στο τέλος κάθε εξαμήνου».
Συνεπώς: Από το εννοιολογικό αυτό περιεχόμενο συνάγεται ότι ο αξιολογητής είναι ανώτερος του αξιολογούμενου, όπως ο διορθωτής των μαθητικών γραπτών.
Άρα, όταν λέμε αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου από τους «θεσμούς», αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε θέση μαθητού έναντι των θεσμών – καθηγητών που την αξιολογούν. Μ’ άλλα λόγια η ελληνική κυβένρηση δίνει εξετάσεις ενώπιον των «θεσμών», οι οποίοι έχουν και τη δυνατότητα να την απορρίψουν για τις επιδόσεις της.
Τελικό εξαγόμενο:
Αξιολόγηση του κυβερνητικού έργου σημαίνει κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, από τους βαθμολογητές – δανειστές.
Πρόκειται για ένα πρωτόφαντο φαινόμενο στο δημόσιο βίο της Ελλάδας, και μάλιστα οξύμωρο και να, γιατί: Πάγια αρχή του Ελληνικού Διοικητικού Δικαίου αλλά και του Συντάγματος είναι η μη υπαγωγή του κυβερνητικού έργου στην ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου Επικρατείας (άρθρο 95 του Συντάγματος).
Δηλαδή οι λεγόμενες κυβερνητικές πράξεις βρίσκονται εκτός του κύκλου ελέγχου του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Όμως, ενώ οι κυβερνητικές πράξεις δεν ελέγχονται από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ελέγχονται από τον Τόμσεν!!! Το γεγονός συνιστάιλαροτραγωδία εθνική.
Τούτων δοθέντων καλά θα κάνει η κυβέρνηση να μην παριστάνει τον ζογκλέρ παίζοντας το παιχνίδι του θανάτου με την αξιολόγηση περπατώντας σε τεντωμένο σχοινί χωρίς
προστατευτικό δίχτυ.
Το παιχνίδι είναι εθνικά επικίνδυνο.
Ή φεύγουμε αρνούμενοι τις αξιολογήσεις ή μένουμε και τις ανεχόμαστε. Το παπατζιλίκι ισοδυναμεί με εθνικό έγκλημα. Ο «κυρίαρχος» και «υπερήφανος» λαός τι λέει; Περπατά στα τέσσερα;
Επειδή όμως, η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον τραγικού εθνικού αδιεξόδου, επισημαίνω στους κυβερνώντες τους μέγιστους εθνικούς κινδύνους που συνεπάγεται η άσκηση πολιτικής με μπλόφες και με εξυπνακισμούς και προς τον σκοπό αυτό μεταφέρω εδώ προς γνώσιν τους τούτα τα λόγια του δάσκαλού μου στην Πάντειο Σχολή και μετέπειτα Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας και της μεταπολιτευτικής ελληνικής Δημοκρατίας Μ.Στασινοπούλου.
Δίδασκε: «Η δημόσια εξουσία δεν ασκείται χάριν παιδειάς, η δε περί τούτων εύλογος πεποίθησης των διοικούμενων χρήζει νομικής προστασίας» (Αυτό το θυμάμαι από το 1952).
Το αναφυπτον εύλογο ερώτημα είναι τούτο: πως θα προστατευτούμε από τους παιδισμούς των κυβερνώντων τούτων των χρόνων τους οποίους καυτηρίασα πριν από αρκετά χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Τα παιδία παίζει – Στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού και των τυχών του έθνους» στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαρτίου 2007 και αναδημοσίευση στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 127-131).
Τότε, επισημαίνοντας την εθνοφθόρο πολιτική της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, κατέληγα: «Η ενίσχυση των δύο «Σιαμαίων» κομμάτων, ανοίγει το δρόμο για την εθνοκτόνο πολιτική πόλωση, που μαστίζει το δημόσιο βίο της χώρας από τη μεταπολίτευση και δώθε».. Είναι προφανές ότι η ελληνική πολιτική ζωή κινείται ανάμεσα στο γελοίο και στο χυδαίο, το οποίο υπηρετούν πάρα πολλοί για μια καρέκλα, για λίγα ευρώ, για λίγη δημοσιότητα. Ξεπεσμός: Ατομικός, συλλογικός, εθνικός»!
Αυτά, τότε. Το Μάρτιο του 2007 που η συντριπτική πλειοψηφία του φαύλου λαού και των κοπριτών ψηφοφόρων χειροκροτούσαν τους εθνικούς τερμίτες που παρίσταναν τους Έλληνες πρωθυπουργούς και τους «ιδεολογικούς» αντιπάλους!
Πολιτικά παιχνίδια αισχίστης μορφής που άνοιξαν το δρόμο των κοινωνιοκτόνων μνημονίων, τα οποία με ευλάβεια εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Αθήνα 09/05/2016
Πολιτικές Υποθήκες
Σωκράτης: «Εάν ήταν αναγκαίο να αδικήσω ή να αδικηθώ, θα προτιμούσα περισσότερο ν’ αδικηθώ παρά να αδικήσω».
Πλάτων: «Όταν έχουμε τυραννικούς νόμους, τότε στην πράξη έχουμε τυραννίδα, κι ας ονομάζεται αυτή δημοκρατία».
Ο ίδιος: «Η κάθε αρχή νομοθετεί σύμφωνα με το συμφέρον της».
Ο ίδιος: «Εκείνο το οποίον είναι αληθινά το μέγιστον κακόν και το πρώτον μεταξύ όλων, είναι το να μη τιμωρείται κανείς ενώ αδικεί».
Γ. Λε Μπον: «Μια γενεά ανθρώπων πολύ σπάνια αντιλαμβάνεται το έργο που επιτελεί. Προετοιμάζει το μέλλον αλλά το μέλλον είναι συχνά αντίθετο απ’ αυτό που ήθελε».
Ανάχαρσις: «Οι νόμοι σας Σόλωνα, μου φαίνονται σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα πιάνονται πάντα σ’ αυτόν, ενώ τα μεγάλα πάντα τον τρυπούν και περνούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου