Μπράβο στο Λονδονιστάν

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Προ καιρού ταξιδεύοντας με τρένο για το Κέμπριτζ έγινα μάρτυρας μιας μάλλον περίεργης εμπειρίας. Στο σταθμό του Φίντσμπουρι Πάρκ, όπου και το μεγαλύτερο - και διασημότερο για τα ακραία κηρύγματα που φιλοξενεί - τζαμί της Βρετανίας, αισθάνθηκα πως βρέθηκα στην καρδιά άξαφνα της Αραβίας. Δεκάδες μουσουλμάνοι με κελεμπίες και μαντήλες (οι γυναίκες) επιβιβάσθηκαν στο τρένο μιλώντας με θόρυβο σε άγνωστες γλώσσες και διαλέκτους και χειρονομώντας έκδηλα αντι-βρετανικά.  Τα μεγάλα ποσοστά μουσουλμάνων στη χώρα δεν κρατιούνται πλέον κάτω από την επιφάνεια. Αναρωτήθηκα για το μέλλον και για τις προοπτικές της Αγγλικής κοινωνίας. Από πλευράς νοοτροπίας, πολιτιστικής ισορροπίας και συνοχής κυρίως.

Την απάντηση την πήρα ουσιαστικά χθες. Όταν το Λονδίνο, που πολλοί αποκαλούν -σε πολλά σημεία της γης- Λονδονιστάν (έχει εκδοθεί και βιβλίο με αυτό τον τίτλο) επέλεξε για  Δήμαρχο έναν πολιτικό του Εργατικού κόμματος μουσουλμάνο, Πακιστανικής καταγωγής. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το τελευταίο βιβλίο του Ουέλμπεκ "Η Υποταγή". Που είναι η ερμηνεία, στην ουσία, της λέξης "Ισλάμ".  Δεν γνωρίζω τον Κάν και δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τις θέσεις και τις απόψεις του. Ούτε και την γνώμη του για την θρησκεία αλλά και για την θέση του Ισλάμ γενικά στην κοινωνία. Αναρωτιέμαι όμως αν τις γνωρίζουν οι Λονδρέζοι που τον ψήφισαν. Αυτά τα πράγματα, Ισλάμ και δημοκρατία δεν πάνε μαζί.  Σύμφωνα με την δημοσιευμένη γνώμη γνωστών Σαλαφιστών του Βελγίου αποτελούν όρους θεμελιακά αντιφατικούς. Σαν να λες "Εβραίος - Χριστιανός". Είναι κάτι δηλαδή που δεν γίνεται. Διότι απλούστατα το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία. Αλλά αποτελεί και πολιτικό σύστημα, ιδεολογία και τρόπο ζωής. Η Δημοκρατία στηρίζεται στην λαϊκή κυριαρχία - όπου ο λαός με την ψήφο του μπορεί να αλλάξει όλα όσα δεν του αρέσουν. Πως θα αλλάξει όμως τις διδασκαλίες, η τις εφαρμογές τους, του Προφήτη που έχουν σχέση με την καθημερινότητα, την οικονομική και την πολιτική ζωή;

Αν ο νέος Δήμαρχος του Λονδίνου είναι πιστός μουσουλμάνος σύντομα αυτές οι αντιφάσεις θα

έλθουν στην επιφάνεια. Διότι θα κληθεί να αποφασίσει σε έκδηλα αντίθετες πραγματικότητες και επιλογές. Κι αν αυτός αποφύγει το δίλημμα, δεν θα τον αφήσουν να ξεφύγει οι φανατικοί. Που σε κάθε περίπτωση θα του θυμίζουν το χρέος κάθε καλού πιστού του Αλλάχ και την ανάγκη να εργασθεί για να προώθησε αυτές τις αρχές και τις ιδέες. Οι κάτοικοι του Λονδίνου θα έπρεπε να μπορούν να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα. Τι στάση κράτησε ο κ. Κάν μετά τις εγκληματικές επιθέσεις στο λεωφορείο και το μετρό του Λονδίνου; Έλαβε μέρος σε κινητοποιήσεις καταδίκης των εγκληματιών η περιορίσθηκε σε κάποια μαζική γενική δήλωση - και σε τίποτα;  Η πραγματική στάση κάποιου μουσουλμάνου απέναντι στη τζιχάντ που έχουν κηρύξει οι φανατικοί διακρίνεται και από τον τρόπο δημόσιας αποκήρυξής της. Αν ο νέος Δήμαρχος του Λονδίνου δεν έχει μέχρι σήμερα κινηθεί έμπρακτα εναντίον των ισλαμιστών οι εκλογείς του θα εισπράξουν αυτό που τελικά επέλεξαν. Την σταδιακή μετατροπή της πόλης τους δηλ. σε μια εκσυγχρονισμένη Λαχώρη στην καρδιά της Ευρώπης. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν...

*Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, "ΑΖΕΡΜΠΑΙΤΖΑΝ: Κυρίαρχος στο Σταυροδρόμι της Ευρασίας". (Μια ανάλυση της συναρπαστικής αυτής χώρας με ενδιαφέρον ιστορικό, οικονομικό, πολιτικό και διπλωματικό. Μια κοινωνία μουσουλμανική με πετυχημένα περιθωριοποιημένο όμως το ακραίο Ισλάμ).

http://www.liberal.gr/arthro/48267/apopsi/arthra/mprabo-sto-londonistan.html