Ένα όργιο ανομίας και πολιτικής χυδαιότητας εκτυλίχθηκε μέσα στο άντρο της ηθικής και πολιτικής ακολασίας την Τετάρτη της 13ης Απριλίου. Δέκα πέντε τροπολογίες υπουργών και βουλευτών που ρύθμισαν φωτογραφικές διατάξεις, που άρχιζαν από την πρωθυπουργική σύζυγο και κατέληγαν στη διαγραφή χρεών και προστίμων νταβατζήδων κάθε λογής, παρήλασαν από τη λεγόμενη «Βουλή» (αν πεις μπορντέλο δεν είσαι σοβαρός και δημοκρατικός). Διαβάζοντας την παραγρ. 3 του αρθρ. 74 του συντάγματος και το αρθρ. 88 του κανονισμού της «Βουλής» για «το περιεχόμενο, την εκτύπωση και τη διανομή των τροπολογιών», διαπίστωσα ότι την «Tετάρτη των νομοθετικών οργίων», τίποτα δεν εφαρμόστηκε από όσα προβλέπουν αυτές οι διατάξεις. Ένα απέραντο κωλοχανείο…. σοσιαλιστικού τύπου έλυσε μια σειρά προσωπικών ζητημάτων και προβλημάτων των νταβατζήδων, στο όνομα τηςχυδαίας πλειοψηφίας η οποία ακολούθησε επισταμένως την χυδαία πλειοψηφία των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων. Έτσι, λοιπόν, προέκυψε μια νέα χυδαιοποιημένη πολιτική ηθική στο τετράγωνο! Όταν η «Βουλή» μετατρέπεται σε: «Δημόσιο πτυελοδοχείο» - «χαλκείον διαφθοράς» - «πλυντήριο σκανδάλων» - «Οπερέτα» - «Παρασυναγωγή» -«Όχημα συσκότισης της αλήθειας» (οι χαρακτηρισμοί είναι δικοί τους), ο γράφων πιστεύει ότι δεν έχει νόημα υπάρξεως. Αντίθετα, πιστεύει ότι αυτή η «Βουλή» αποτελεί τον φορέα του πολιτικού έϊτζ και της διαφθοράς των Ελλήνων, η πλειοψηφία των οποίων απολαμβάνει τις δυσοσμίες της!
Μπράβο σου «κυρίαρχε» λαέ! Σου σερβίρουν σκατό και συ το απολαμβάνεις για Τούρτα!
Όσο για τους.. μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ τους παραπέμπω στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», όπου το κεφάλαιο: «Η ανθρώπινη ηθική και ο κομμουνισμός» (σελ. 141 επ.).
Έλεγε ο Μαρξ: «Όταν ένας άγιος σκοπός χρησιμοποιεί άτιμα μέσα, γίνεται άτιμος σκοπός».
Γνωρίζω πολύ καλά ότι αδικώ και υποτιμώ πολύ τον δάσκαλο του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού όταν επιχειρηματολογώ με το δικό του γιγάντιο πνεύμα για να πείσω ετούτο το ιδεολογικό τορλομπούκι του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει σημασία στην ηθική όλων των επιπέδων.
Σ’ αυτούς τους παραχαράκιες του σοσιαλισμού θυμίζω ή μάλλον τους κάνω γνωστό ότι: α) Ο
δάσκαλος ήταν πάμπτωχος και β) Συνεπεία της φτώχειας του δεν είχε μετοχές, βίλες, πισίνες, σκάφη αναψυχής και καταθέσεις εκατομμυρίων ανά την υφήλιον, όπως οι σύμμαχοι Συριζο-Πασόκοι, γ) Συνέπειά της φτώχειας του, αναγκάστηκε να πουλήσει την κούνια των παιδιών του για να πληρώσει το ενοίκιο του άθλιου διαμερίσματος στο οποίο έμεινε.
Θα συνιστούσα σ’ όλους αυτούς –και αυτές- τους γυρολόγους του σοσιαλισμού, να διαβάσουν το έργο του άλλοτε ηγετικού στελέχους του Κ.Κ. Γαλλίας και φιλόσοφου Ροζέ Γκαρωντύ: «Κ. Μαρξ», Αθήνα 1973.
Εκεί θα μάθουν τον εναγώνιο και ασίγαστο αγώνα του δασκάλου για το ψωμί και το νοίκι!
Πλουτοκράτες του ΣΥΡΙΖΟ-Πασοκισμού σταματήστε να ευτελίζετε τους πάντες και τα πάντα.
Βάλτε κι’ ένα φρένο στον ατομικό σας κατήφορο και στις αρρωστημένες φιλοδοξίες σας που οδηγούν στον ανασκολοπισμό της Ελλάδας και του λαού της.
Ενός λαού, η μεγάλη πλειοψηφία του οποίου εθίστηκε να συμβιώνει, εδώ και πολλά χρόνια, μέσα στους πολιτικούς, κοινωνικούς και ηθικούς βόθρους.
Ερώτημα τραγικό: Μέσα σε τόσα ηθικά και κοινωνικά ερείπια, μπορεί η Ελλάδα να βγει από τα βαλτόνερα; Πόσο υπήρξε εύστοχο ένα άρθρο μου, το οποίο γράφτηκε το 2003 με τον τίτλο: «Αυτόν τον σάπιο «λαό» ποιος θα τον αγοράσει;» («Πολιτικά Θέματα» της 3-10-2003 και αναδημοσίευση στο συλλογικό μου έργο: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», τομ. Β’ εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2004, σελ. 302-303).
Εκείνο το αληθινό κείμενο της αγωνίας, κατέληγε: «Ως «λαός» είμαστε καταχρεωμένοι και σάπιοι! Ποιος θα μας αγοράσει; Σε ποια τιμή;».
Πέρασαν έκτοτε μερικά χρόνια και η αγορά έγινε κοψοχρονιάς με τη μεσιτεία των «εκλεκτών» του σάπιου λαού!
Πολιτικές Υποθήκες
Ι. Στάλιν: «Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι μιας ειδικής κοπής, είμαστε φτιαγμένοι από ένα ειδικό υλικό».
Θουκυδίδης: «Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια».
Θουκυδίδης: «Οι περισσότεροι πράγματι άνθρωποι προτιμούν να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγονται αφελείς, και γι’ αυτό το τελευταίο μεν να ντρέπονται, ενώ για το πρώτο υπερηφανεύονται».
Θουκυδίδης: «Πράγματι, η μεν παράλογος τόλμη θεωρήθηκε ως ανδρεία, έτοιμη για θυσία χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, η δε προνοητική διστακτικότητα ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας και η επιβαλλόμενη σύνεση, ως βραδυκινησία».
Θουκυδίδης: «Οι άνθρωποι κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου