Είναι ευρέως αποδεκτή η άποψη πως οι διεθνείς σχέσεις διέπονται από το δίκαιο της ισχύος που εντέχνως απέδωσε ο Θουκυδίδης στο λόγο των Αθηναίων προς τους Μηλίους (Ε’, 84-116). Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και είναι προς το συμφέρον και των δύο – λέει πάντοτε το μεγάλο – να μην υπάρξει αντίσταση (μία εύηχη και συνάμα παραπλανητική εκδοχή-διαστρέβλωση του «win-win» που ακούμε συχνά). Το διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται επιλεκτικά, αποσπασματικά και όλο και πιο συχνά παραμερίζεται υπέρ μίας «πολιτικής διευθέτησης» μέσω διαπραγματεύσεων.
Στη βάση αυτής της διαπίστωσης εδράζονται οι αναφορές στελεχών του κυβερνώντος ΔΗΣΥ, σε μη δίκαια λύση. Παρά τις όποιες περιστασιακές εκλάμψεις περί «αρχών δικαίου» (κατά κανόνα κάθε Κυριακή σε μνημόσυνα), ο Α. Νεοφύτου το έχει ξεκαθαρίσει: «Δεν είπα ποτέ και δεν θα πω και σήμερα ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι μια δίκαιη λύση. Είπα μια βιώσιμη λύση.» («Φ», 3 Φεβ. 2014).
Εξάλλου αυτό ενισχύεται από τις πολυάριθμες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων για την παράκαμψη του ασυμβίβαστου μεταξύ μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδιακής διευθέτησης και του κοινοτικού κεκτημένου, καθιστώντας την όποια συμφωνία επιτευχθεί πρωτογενές δίκαιο της Ε.Ε. και εναποθέτοντας έτσι το δίκαιο, το θεωρητικό πυλώνα των δυτικών αστικών κρατών, στην κλίνη του Προκρούστη για να τεντωθεί ίσα-ίσα με τον διζωνικό δικοινοτικό παραλογισμό τους.
Επομένως γίνεται αντιληπτό πως τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ξένος παράγοντας έχουν αφαιρέσει την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου από την εξίσωση της «τελικής λύσης». Η όποια διαφωνία με αυτή την τακτική των α-δίκωνακροβατισμών αφορίζεται σαν «νομικίστικο» κώλυμα στην προσπάθεια εξεύρεσης «λύσης». Ορισμένοι επιμένουμε, κόντρα στη νεο-ανανική καταιγίδα, να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Το δίκαιο πρέπει να αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος της επί του παρόντος ανύπαρκτης εθνικής στρατηγικής για απελευθέρωση της νήσου για τους εξής λόγους:
α) Μικρά κράτη όπως η Κύπρος δεν έχουν δυνατότητες που να επιτρέπουν κινήσεις βασιζόμενες στο δίκαιο της ισχύος παρά μόνο στο πλαίσιο στρατηγικών συμμαχιών με ισχυρότερα κράτη. Συνεπώς επιβάλλεται η σύναψη τέτοιων συμμαχιών και παράλληλα η σθεναρή υποστήριξή μας προς τη διεθνή νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο. Το διεθνές δίκαιο είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα που διαθέτει η Κύπρος αφού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (π.χ. ψήφισμα ΣΑ ΟΗΕ 649/90), λειτουργεί σχεδόν 100% υπέρ της.
β) Το Κυπριακό δεν είναι αποκλειστικά πολιτικό ζήτημα. Οι σκέψεις που έκαναν οι Βρετανοί για το μέλλον της νήσου ήδη από τη δεκαετία του ’50, καταδεικνύουν πως οι δύο εκ των τριών κυριότερων σταθμών του σχεδιασμού τους (ανεξαρτησία – de facto διχοτόμηση) είχαν ενεδυθεί το νομικό μανδύα μέσω του Κυπριακού συντάγματος, της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης και των Συνθηκών Εγγυήσεων. Ο τρίτος και ύστατος σταθμός, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, επιθυμούν όπως επίσης «νομιμοποιηθεί» (και μαζί της τα όσα πέτυχε η Τουρκία διά πυρός και σιδήρου το 1974) παρακάμπτοντας το διεθνές δίκαιο μέσω ξεχωριστών δημοψηφισμάτων, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα την πολιτική εξίσωση των δύο κοινοτήτων και την επιβεβαίωση του ισχυρισμού περί ύπαρξης δύο «λαών». Ας μην ξεχνούμε άλλωστε πως η όποια διευθέτηση, θα αποτελέσει το μελλοντικό σύνταγμα, δηλαδή το κατεξοχήν νομικό κείμενο που θα διέπει τη (δυσ)λειτουργία του διζωνικού δικοινοτικού ομόσπονδου κράτους.
γ) Οι «παίχτες» του Κυπριακού δεν μπορούν να αγνοήσουν το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση της Κύπρου και για αυτό επιμένουν – και μαζί τους ο ΔΗΣΥ – σε πολιτική διευθέτηση και ακολούθως σε νομιμοποίηση αυτής. Γνωρίζουν πολύ καλά πως το 1974 έλαβε χώρα μία κατάφορη παραβίαση του διεθνούς δικαίου με τρομακτικά εγκλήματα πολέμου(εισβολή, κατοχή, εποικισμός, εθνοκάθαρση) που δεν μπορούν να παραγραφούν, εκτός και αν εμείς οι ίδιοι υπερψηφίσουμε σχέδιο στη βάση της ΔΔΟ. Μόνο αυτή η «λύση» μπορεί να απενοχοποιήσει την Τουρκία. Η οποιαδήποτε εμφανής υποστήριξη προς τις παρανομίες της Τουρκίας και η εξόφθαλμη προσπάθεια απενεχοποίησής της δίχως τη συγκατάθεση του θύματος, θα προκαλούσε αστάθεια και αβεβαιότητα στο διεθνές σύστημα κάτι που δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση οι ΗΠΑ.
δ) Η Τουρκία παρά το γεγονός ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, το κάνει μεθοδικά και αφού δημιουργήσει συνθήκες αμφισβήτησης και τετελεσμένα. Αυτό καταδεικνύει πως το διεθνές δίκαιο – και η παραβίασή του – είναι αναπόσπαστο μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού των Τούρκων και λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν, είτε αυτός αφορά την Κύπρο, είτε το Αιγαίο και δυνητικά τη Θράκη. Εάν ο εχθρός προσπαθεί εντέχνως να παρακάμψει το ασύμφορο για αυτόν δίκαιο, εμείς δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να του στρώνουμε κόκκινο χαλί.
ε) Λύση που δεν εδράζεται στο δίκαιο δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι βιώσιμη. Η αδικία συντηρεί την εχθρότητα και σε καμία περίπτωση δεν γεφυρώνει διαφορές και αυτό το γνωρίζουν όλοι, πλην των επαγγελματιών και επιφανειακών επαναπροσεγγιστών του δόγματος «λύση να’ναι και ό,τι να’ναι». Μόνο η ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων των Ελλήνων της Κύπρου μπορεί να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα της λύσης.
Συμπερασματικά το διεθνές δίκαιο επιβάλλεται να επανέλθει στο προσκήνιο και να ενταχθεί σε έναν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό για επίτευξη της απελευθέρωσης. Η εγκατάλειψή του δεν ωφελεί κανένα παρά μόνο το κράτος-ταραξία της γειτονιάς μας, την Τουρκία. Στην κλίνη του Προκρούστη δεν θα έπρεπε να βρίσκεται το δίκαιο, παρά μόνο η συρρικνωμένη εθνική μας συνείδηση.
‘Εμπροσθοφύλακας’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου