Ένα εφιαλτικό, οργουελιανό σενάριο για Μακεδονία- Θράκη- Ήπειρο

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα[1]

 «Tο ρολόι της ιστορίας  χτυπά αντίστροφα για τον διαμελισμό της Ελλάδας από τρία έθνη. Η Ελλάδα θα χάσει την Μακεδονία του Αιγαίου από τους Mακεδόνες, τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο από την Τουρκία και την Ήπειρο από την Αλβανία. Τι θα απομείνει τελικά στους Γρεκούς; Ο μικρός τους βράχος που  ονομάζεται Αθήνα, η οποία είναι 50%  αλβανική».

Αυτές είναι επίσημες δηλώσεις πολιτικών των Σκοπίων.

Πολλοί θα πιστέψουν ότι η ανωτέρω δήλωση επίσημων κύκλων των Σκοπίων είναι γελοία, όπως γίνεται συνήθως από τους υποτελείς στα ξένα συμφέροντα κυβερνήτες μας, για να κοιμάται ο ελληνικός λαός «τον ύπνο του δικαίου». [2]

Ενώ οι γείτονές μας υποσκάπτουν μεθοδικά, συστηματικά, με συνέπεια και συνέχεια και με στρατηγικό βάθος την εθνική μας ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, επιβουλευόμενοι την Κύπρο, το Αιγαίο, την Δυτική Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ακόμη και την Κρήτη, έως ότου δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την υλοποίηση των σχεδίων τους, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (το κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας) και όχι μόνο, αποδύθηκαν σε αγώνα δρόμου και μεταχειρίζονται όλα τα μέσα, οικονομικά (οικονομική κρίση, ΔΝΤ), πολιτικά (διαφθορά), προπαγανδιστικά (πλύση εγκεφάλου), πολιτιστικά (αλλοίωση και ενοχοποίηση του εθνικού φρονήματος και της εθνικής παιδείας), για να μας πείσουν ότι θα χάσουμε στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ή έχουμε χάσει ήδη, κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Συνεπώς, κατά την άποψή τους, δεν έχει νόημα οποιαδήποτε αντίσταση.

Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

Αυτή είναι η επίσημη προπαγάνδα των ελληνικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί εκείνο που επιδιώκουν είναι να ενοχοποιήσουν και καταρρακώσουν το

εθνικό φρόνημα, το μόνο και βασικό όπλο αποτροπής οποιασδήποτε εξωτερική απειλής. Χωρίς πατριωτικό φρόνημα όλα τα άλλα κακά έπονται, κατά το γνωστό: «ενός κακού δοθέντος, μύρια έπονται». Το απέδειξε η ιστορία μας και δεν χρειάζονται περαιτέρω επιχειρήματα για να αποδείξουμε την αλήθεια αυτή.[3]

Με ποια έννοια η οικονομική κρίση θα πρέπει να μας οδηγήσει σώνει και καλά στην υποχώρηση στα εθνικά θέματα; Μπορούν οι δανειστές μας να δεσμεύσουν, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, τα εισιτήρια από την Ακρόπολη και την Ολυμπία και τα έσοδα από άλλες πηγές, για να ξεπληρώνουμε το χρέος (αφού αφαιρέσουμε το απεχθές χρέος φυσικά) για «μερικούς αιώνες», αλλά δεν μπορούν να πάρουν την Ακρόπολη και την Ολυμπία, αν δεν τους την δώσουμε με τη θέλησή μας, λόγω υποτέλειας και ενδοτικότητας, υπακούοντας πιστά και προσαρμοζόμενοι στα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθηκεύουμε την δημόσια και ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων που κατακτήθηκε με αίμα αιώνων μέσα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις στους δανειστές μας.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι άσπονδοι γείτονες «φίλοι μας». Εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους και είναι, τρόπον τινά και ως σχήμα λόγου «άξιοι συγχαρητηρίων».

Το πρόβλημα βρίσκεται εντός των τειχών.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις από τη μια προωθούν με την ενδοτικότητά, την υποχωρητικότητα και την αδιαφορία τους,[4] τον διαμελισμό και το ξεπούλημα στρατηγικών περιοχών της πατρίδας μας, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα κάθε δυνατότητα άμυνας, γιατί έτσι υπαγορεύουν οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας». Η Αριστερά από την άλλη αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα, που τα εκλαμβάνει λανθασμένα ως εθνικιστική πολιτική της αστικής τάξης και παράλληλα ταυτίζεται με τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση, με βάση μια παρωχημένη μαρξιστική θεώρηση της εξελικτικής πορείας την κοινωνίας, που βλέπει στην παγκοσμιοποίηση ένα ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, μετά από το οποίο θα ακολουθήσει ο σοσιαλισμός, κατά κάποιο τρόπο, ως ώριμο φρούτο.

Η προβολή της παγκοσμιοποίησης  μέσα από ιδεολογήματα περί διεθνισμού, περί πολυπολιτισμού, περί  ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ, μπορούμε να πούμε ότι παρέσυρε αριστερές δυνάμεις, όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και κόμματα και σχήματα, με κατάληξη να συγχέουν το διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης με το διεθνισμό της Αριστεράς, ο οποίος πρεσβεύει φυσικά την αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ ανεξαρτήτων και ελευθέρων λαών.

Η προβολή συνθημάτων για πολυπολιτισμικότητα που διατύπωνε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να δημιουργήσει όχι μόνο μια πολυπολιτισμική, αλλά  μια πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική Ελλάδα, υπηρετούν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των «φίλων και συμμάχων μας» κυρίως βέβαια των ΗΠΑ για τη διάλυση της εθνικής συνοχής της Ελλάδας (97%) και της μετατροπής της σε μια χώρα, όπως η πολυπολιτισμική και πολυεθνική πρώην Γιουγκοσλαβία. Και όπως εκείνη και με άλλο τρόπο, αυτή τη φορά οικονομικό, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η διάλυσή της Ελλάδας, η συρρίκνωσή της στα σύνορα πριν τους βαλκανικούς πολέμους και ο πλήρης έλεγχός στο κομμάτι που θα έχει απομείνει.
Προσπαθούν ασφαλώς όλοι αυτοί οι ανθέλληνες, που ενεργούν προδοτικά, γιατί περί αυτού πρόκειται - και πρέπει να το τονίσουμε με παρρησία- να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον ελληνικό λαό, που έχασε τον προσανατολισμό, την αυτοπεποίθηση και το φρόνημά του, μέσω της διαφθοράς την οποία σκοπίμως δημιούργησαν, του τρόμου και της εξαθλίωσης, για να πετύχουν τους στόχους τους. Και σ’ αυτήν την διαφθορά συνήργησαν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης με προεξάρχοντα και πρωτοπόρο το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Συνεπώς απώτερος σκοπός τους είναι, να μας μεταβάλουν σε υποτελείς ραγιάδες των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ και των άλλων  «φίλων και συμμάχων μας» και να επιτρέψουν τον ακρωτηριασμό της πατρίδας μας από τους υπερεθνικιστές και ρατσιστές γείτονές μας Τούρκους, Σκοπιανούς και Αλβανούς.

Διεθνισμός, αλληλεγγύη, φιλία και ειρήνη ανάμεσα στους λαούς δεν σημαίνει, όπως νομίζουν πολλοί, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας. Ούτε σημαίνει φυσικά και εθνικισμό. Η Αριστερά στην πλειοψηφία της πέφτει θύμα της δήθεν εθνικής στάσης των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, τα οποία καπηλεύονται τα εθνικά θέματα και την εθνικοφροσύνη, για να εμπορευτούν τα εθνικά σύμβολα και την πατρίδα. Η Αριστερά δεν συνειδητοποιεί ότι με το να βάλει κατά του έθνους - κράτους υπηρετεί εκών άκων την νεοταξική παγκοσμιοποίηση, που είναι κατά του ελληνικού έθνους -κράτους.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης είχε πει κάτι που, κάθε προοδευτικός και αριστερός πρέπει να το έχει ως σημαία: «Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις τη δική σου, τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής». Ο ίδιος αποτελεί προσωποποίηση του διεθνισμού.

Την ψυχολογία, που καταρρακώνει το εθνικό φρόνημα και την εθνική ομοψυχία, ενισχύει ποικιλοτρόπως και  ένα μεγάλο κομμάτι  «των εκσυγχρονιστών της Αριστεράς», προσπαθώντας να αποδείξει ότι οποιαδήποτε πατριωτική φωνή ισούται με εθνικισμό, ρατσισμό, σοβινισμό κ.λπ.

Με τον τρόπο αυτό είτε αδρανεί είτε προπαγανδίζει την ηττοπάθεια και την παραλυσία απέναντι σε οποιαδήποτε εξωτερική απειλή και επιβουλή.

Μάλιστα αυτό το κομμάτι της Αριστεράς, για το οποίο μιλάμε, δεν το απασχολεί καν το θέμα, γιατί λόγω μιας λανθασμένης, εγκληματικής ιδεοληψίας περί διεθνισμού, θεωρεί ότι όλα όσα έχουν να κάνουν με πατρίδα, έθνος – κράτος, εθνική ανεξαρτησία, εθνική συνείδηση, κυριαρχικά δικαιώματα, ιμπεριαλισμό, δεν έχουν σχέση με τον μαρξισμό.

Το μόνο που ενδιαφέρει τη συγκεκριμένη Αριστερά  είναι, γενικά και αόριστα, η ταξική πάλη και ουδέν πέραν τούτου. Με τη θεωρία αυτή γίνεται έρμαιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της οποίας μεταβάλλεται σε προπαγανδιστικό όργανο, που στόχος της είναι να μετατρέψει τα έθνη σε άμορφη μάζα καταναλωτών. Δεν έχει σημασία, αν η υποτέλεια στην παγκοσμιοποίηση εκφράζεται από τα αριστερά ή από τα δεξιά.

Πολύ πετυχημένα εκφράζει αυτή την πραγματικότητα ο Παναγιώτης Κονδύλης που συγκρίνει τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης με την προσδοκία των κομμουνιστικών κομμάτων, τονίζοντας ότι «οι σημερινές δυτικές επαγγελίες στην ουσία τους υπόσχονται να πραγματώσουν μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς ό,τι δεν κατάφεραν να κάμουν τα κομμουνιστικά καθεστώτα: με βάση τη συνεχή τεχνική πρόοδο να εξασφαλίσουν τη γενική ευημερία, δένοντας συνάμα έθνη και φυλές σε μιαν πανανθρώπινη κοινότητα».[5]

Αυτά βέβαια στα θεωρητικά σχήματα της Αριστεράς. Η πράξη όμως, την οποία βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι διαφορετική και συνάμα οδυνηρή.

Ένα παράδειγμα για τα ανωτέρω εκτεθέντα αποτελεί το πρόβλημα, που έχει σχέση με την σλαβική επιβουλή των Σκοπίων κατά της ελληνικής Μακεδονίας.

---

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα, χειμώνας 2012 -13, σ. 113-116.

[2] Η εμπειρία από την πρόσφατη ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει ότι εθνική αφύπνιση συντελείται συνήθως μετά από μια εθνική καταστροφή, έως να συμβεί η επόμενη. Αυτό συνέβη το 1922 μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, μετά τον εμφύλιο και μετά τη χούντα των συνταγματαρχών 67 -74.

Αν δεν προλάβουμε τώρα, πάλι οδηγούμεθα σε εθνικές περιπέτειες, στις οποίες θα μας οδηγήσει η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Ας δράσουμε να φύγουν οι κυβερνήσεις υποτέλειας από την εξουσία, πριν είναι αργά.

[3] Ένας έμπειρος διπλωμάτης είχε πει κάποτε ότι τρεις είναι οι προϋποθέσεις για την αποτροπή μιας εθνικής καταστροφής: Πρώτον και κύριο το φρόνημα ενός λαού, Δεύτερο η αποτρεπτική του ικανότητα και τρίτον οι συμμαχίες του.

[4] Δεν μπορούσε π.χ. να αντιδράσει απέναντι σ’ όλες τις κυβερνήσεις των χωρών που είναι στον ΟΗΕ και που αναγνώρισαν παράνομα την ΦΥΡΟΜ, ως Μακεδονία, ότι παραβιάζουν οι ίδιες τις αποφάσεις του ΟΗΕ; Δεν το έπραξε, ενώ απεναντίας διευκόλυνε πολλές φορές την πολιτική των Σκοπίων στο θέμα αυτό.

[5] Παναγιώτης Κονδύλης, Η θεωρία του πολέμου,  ό.π., σ. 355-356.