Η ανατομία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Τι κόμμα είναι άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ; Ποιος γνωρίζει επακριβώς ποια είναι η ιδεολογία και η πολιτική του; Υπάρχουν τόσες αντικρουόμενες απόψεις και τόση σύγχυση, που καλό είναι να οριοθετήσουμε τα πράγματα στις πραγματικές και όχι φαινομενικές η πλασματικές τους διαστάσεις. Τα ψέματα, οι υποκρισίες και οι λαϊκισμοί έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα αυτόν τον τόπο. Bιώνουμε τις τραγικές του συνέπειες. Καλό είναι να πούμε την αλήθεια, ώστε να ξέρει ο κάθε Έλληνας πολίτης περί τίνος πρόκειται και να είναι σε θέση να τοποθετηθεί επί της αλήθειας και αναλάβει προπάντων και την δική του ευθύνη. Γιατί έως τώρα ο Έλληνας πολίτης ή ψηφοφόρος ήταν συνήθως στο απυρόβλητο.

Ο τίτλος λοιπόν παραπέμπει σε έναν Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με την προσθήκη «ΕΚΜ» δηλώνει ότι εκτός από «ριζοσπαστικό»  και «αριστερό» είναι συγχρόνως ένα «κοινωνικό μέτωπο», ενωτικό μεν, αλλά μονόπλευρα. Δεν περιλαμβάνει δηλαδή στον τίτλο του τον όρο «εθνικό» σκόπιμα και συνειδητά. Θα αποτελούσε την διαλεκτική σχέση των εθνικών με τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και που είναι απαγορευτικό για το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο». Συνεπώς για τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ εθνικά προβλήματα δεν υπάρχουν ή το λιγότερο, αγνοούνται. Ζούμε απλώς μετέωροι κάπου σε κάποιο γεωπολιτικό γεωστρατηγικό κενό. Όσοι ασχολούνται ή τους ενδιαφέρουν τα εθνικά χαρακτηρίζονται εθνικιστές, σοβινιστές, δεξιοί, Ελληναράδες και λοιπά και λοιπά. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται σκόπιμα και υποβολιμαία με τον εθνικισμό, για να απαξιωθεί και

ποινικοποιηθεί στην συνείδηση των Ελλήνων. Ασκείται ένα είδος ιδεολογικής τρομοκρατίας, που είναι ίδιον όλης της εθνομηδενιστικής και εθνοκτόνας προπαγάνδας των αποδομητών της εθνικής συνείδησης από δεξιά και αριστερά, όπως ορίζει το σύστημα: «Οι εκσυγχρονιστές, σημιτικής κυρίως «κοπής», με τους Αντώνηδες Λιάκους και οι «ανανεωτικοί», κυρίως της Δημοκρατικής Αριστεράς- και όχι μόνο- με τους Μηλιούς, τις Ρεπούσιδες και τις Ρεπούσες, για να λέμε τα πράγματα και με το όνομά τους. Αντιπροσωπευτικά φυσικά,  γιατί στο εθνομηδενιστικό μέτωπο, που αποτελεί όχημα της καταστροφής, ουκ έστιν αριθμός, μετά την επέλαση του καταστροφικού «εκσυγχρονισμού» του Σημίτη.

Τι είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ; Είναι το καίριο ερώτημα. Είναι ένα κόμμα συστημικό ή αντισυστημικό; Είναι κόμμα αριστερό και γι’ αυτό εκ προοιμίου αντισυστημικό; Υπάρχει τέτοιος αυτοματισμός; Και πώς ορίζεται το «αριστερός»; Αυτός που ενδιαφέρεται μόνο για την οικονομία και μόνο, σύμφωνα με τον παρωχημένο πρωτομαρξιστικό «οικονομισμό»; Δηλαδή αυτός που δίνει χρήματα; Και μάλιστα με δανεικά; Δεν υπάρχουν πολιτικά θέματα, δεν υπάρχουν εθνικά; Το μόνο που υπάρχει είναι η οικονομία; Αυτά και πολλά άλλα φυσικά  είναι ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν, για να γνωρίζει ο Έλληνας πολίτης περί τίνος πρόκειται πραγματικά. Το κύριο και καθοριστικό όμως ερώτημα είναι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ είναι συστημικό ή αντισυστημικό κόμμα. Δηλαδή, αν η πολιτική του κινείται μέσα στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με κάποιο προοδευτικό πρόσημο ως συνθηματολογία. Γιατί η πράξη μπορεί, ανάλογα με την πολιτική που θα εφαρμόσει αυτό το κόμμα, που κατά την άποψή μου θα το αναδείξουν στην κυβέρνηση τα εξωθεσμικά κέντρα, στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές, να οδηγήσει και στα αντίθετα αποτελέσματα από τις προθέσεις, γνήσιες ή υποκριτικές.

Η απάντηση η δική μου, είναι σαφής. Ο ΖΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ είναι ένα συστημικό κόμμα, όπως το περιέγραψα σε άλλο άρθρο μου, όπου ανέλυα το δικομματικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με την εναλλαγή δύο κομμάτων στην κυβέρνηση, για να λειτουργεί το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Οι βασικές του τοποθετήσεις το εντάσσουν μέσα σ’ αυτό το σύστημα: Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στο ΝΑΤΟ, στην παγκοσμιοποίηση, μέσα σε όλα. Η συνθηματολογία περί του αντιθέτου είναι μόνο για τους αφελείς. Απλώς λέγεται ότι μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια θα ακολουθήσει μια προοδευτική ριζοσπαστική πολιτική απ’ ότι η Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή θα κάνει καλύτερη  δ ι α χ ε ί ρ ι σ η.

Θα κάνει πράγματι καλή διαχείριση υπέρ του χειμαζόμενου λαού; Είναι ένα στοίχημα, που τώρα δεν μπορεί να απαντηθεί. Θα το απαντήσει η πράξη, όταν θα αναλάβει το κόμμα τα ηνία του κράτους. Όμως από τώρα είναι σίγουρο ότι έχει μια αχίλλειο πτέρνα, που σχετίζεται με τα εθνικά θέματα, που είτε τα αγνοεί, είτε τα αμελή, είτε δεν τα λογαριάζει. Εκεί θα κριθεί κατά την άποψή μου ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ τελικά και όχι στα πλαίσια της οικονομικής πολιτικής. Χωρίς την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας κάθε κοινωνικός αγώνας είναι μάταιος, γιατί τα εθνικά βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση με τα κοινωνικά. Μάλιστα προηγείται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας κάθε οικονομικού. Εκτός από το γεγονός ότι πρωταρχικά το πρόβλημα είναι πολιτικό και πολιτισμικό, δηλαδή πρόβλημα αλλαγής συνείδησης.

Υπάρχει πολύ υποκρισία και λαϊκισμός, τα δύο μεγάλα κακά της μοίρας μας: Η ακατάσχετη παροχολογία με δανεικά. Το οικονομικό μοντέλο παραμένει το παρασιτικό καταναλωτικό. Αντί να προβληθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, προβάλλεται ως οικονομική πανάκεια ο παρασιτικός καταναλωτισμός, που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν χρειάζεται οικονομολόγους και περισπούδαστα προγράμματα για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, τουλάχιστον σχετικά με τον οικονομικό τομέα. Μόνο η εφαρμογή μιας βασικής αρχής: Έλληνες θα τρώτε μόνο εκείνα που θα παράγετε! Αν όχι, θα τρώτε πέτρες και χόρτα, ώσπου να αλλάξετε νοοτροπία. Γιατί το κύριο πρόβλημα των Ελλήνων είναι ότι δεν έχουν αλλάξει την καταναλωτική νοοτροπία που μας οδήγησε στην καταστροφή. Έτσι μόνο μπορεί να επιτευχθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και όχι πάλι με το «λεφτά υπάρχουν», όπως λίγο πολύ είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, αλλά βασικά και των άλλων κομμάτων, με λίγες αλλαγές και παραλλαγές.

Εν κατακλείδι, πέρα από την υποκρισία και τον λαϊκισμό πρέπει να γίνει παραδεκτό και αποδεκτό και από τα στελέχη και τα μέλη του ίδιου το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, για να μην απατούν εαυτούς και άλλους, ότι το κόμμα αυτό πέρα από τις αριστερές κορώνες, κάποιων ανεγκέφαλων, είναι μια εκδοχή μια νέας μοντέρνας μορφής ενός ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, κατά την μαρξιστική ορολογία ή ενός ΜΕΤΑΡΙΘΜΙΣΤΙΚΟΥ, κατά την ελληνική ορολογία, μέσα στα αυστηρά πλαίσια του αστικού πολιτικού δικομματικού, κοινοβουλευτικού συστήματος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Και για να μην υπάρχει σύγχυση με το ΠΑΣΟΚ, γιατί υπάρχει η φημολογία ότι είναι ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να τονίσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ της «αλλαγής» ήταν ένα ΠΑΣΟΚ ευθύς εξ αρχής της απάτητης και της παραλλαγής. Απλώς δεν το είχαν καταλάβει οι Έλληνες ψηφοφόροι ότι εφαρμοζόταν «Αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική». Ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που εκ προοιμίου ήταν συστημικό κόμμα, μετά από κάποια σύντομη μεταβατική κατάσταση επαναστατικής γυμναστικής και εργασιοθεραπείας. Στον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ υπάρχουν και γνήσιες δυνάμεις, που δεν υποτάσσονται στα πλαίσια της υποκρισίας και του Λαϊκισμού, αλλά έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα που μπορεί να αποβεί μοιραίο και για το κόμμα αυτό, αλλά κυρίως για της Ελλάδα. Και το μοιραίο μπορεί να προκύψει από την, ας την ονομάσουμε έτσι, ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, για τα εθνικά θέματα.