Αφιερώνεται στην κυβέρνηση Ο Κεϋνς και η οικονομική ανάπτυξη

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

Όπως είναι γνωστό στην οικονομική θεωρία, ο κεϋνσιανισμός θεωρήθηκε ως «μια νέα επανάσταση», όπως τον χαρακτήρισε ο γνωστός καθηγητής του Χάρβαρντ J.K. Galbaith, τον δε Keynes ως «Προφήτη». Πρόκειται για το παγκοσμίως γνωστό του έργο: «Γενική θεωρία της Απασχολήσεως του τόκου και του χρήματος», το οποίο επανεκδόθηκε πρόσφατα από την εφ. «Το Βήμα». Θυμίζω ότι θεμελιώδης θέσητου Κεϋνς για την οικονομική ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι η κατάλληλη χρήση της δημοσιονομικής πολιτικής. Το κλασικό αυτό έργο κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του 30 και τα όσα αναφέρονται εδώ έχουν ως πηγή το διμηνιαίο τεύχος του περιοδικού «Νέα Οικονομία» (Ιουλίου – Αυγούστου 1965), με εκδότη και διευθυντή τον γνωστό οικονομολόγο Άγγελο Αγγελόπουλο. Ο οικονομολόγος Γκάλμπραιηθ, σχολιάζοντας την παρουσία του 19^ου κεφαλαίου από το έργο αυτό, σημείωνε, τότε, στα 1965: «Οι οικονομικές κρίσεις αποτελούν βέβαια ένα οργανικό φαινόμενο του καπιταλιστικού συστήματος οικονομικής οργανώσεως, αλλά ένα βραχυχρόνια φαινόμενο το οποίο πρέπει να τοποθετηθεί μέσα στο μηχανισμό που δένει τις μακροχρόνιες τάσεις του συστήματος» (σελ. 588). Προχωρώντας θα παραθέσει την άποψη του επίσης γνωστού οικονομολόγου P. Sweezy, ο οποίος υποστήριξε ότι: «η έλλειψη της ενεργού ζητήσεως είναι η γενεσιουργός αιτία των οικονομικών κρίσεων στον καπιταλισμό, είναι η κεντρική ιδέα αυτών των κρίσεων που ο Μαρξ αποκάλεσε

με την περίεργη ορολογία του Realization crises (ρεαλιστικές κρίσεις)», χωρίς να επεκτείνομε περισσότερο στην ερμηνεία τωνθεμελιωδών αυτών αξιωμάτων της οικονομικής επιστήμης, τα οποία υποθέτω πως γνωρίζουν στοιχειωδώς και οι σημερινοί οικονομολόγοι της συγκυβέρνησης, που χαράσσουν την οικονομική πολιτική, περιορίζομαι να πω μόνο τούτο: Με συμπιεσμένη ή ανύπαρκτη ενεργό ζήτηση των λαϊκών στρωμάτων, όπως συμβαίνει σήμερα, ΔΕΝ ξεπερνιέται η βαθιά οικονομική κρίση και δεν ροδίζει η οικονομική ανάπτυξη. Το γεγονός αυτό επιτείνεται διπλά από την ανυπαρξία δημοσίων επενδυτών ως εργαλείου άσκησης οικονομικής πολιτικής. Αυτό το καθοριστικό οικονομικό γεγονός αναδείκνυε ο Κεϋνς, απ’ ευθείας προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φ. Ρούσβελτ, στο περίφημο γράμμα του στους «Τάϊμς της Νέας Υόρκης», της 31 Δεκεμβρίου 1933, στο οποίο έγραφε και τα εξής: «Δίδω κυριαρχική έμφαση στην αύξηση της εθνικής αγοραστικής δυνάμεως που να προκύπτει από τις δημόσιες δαπάνες, οι οποίες να χρηματοδοτούνται με δάνεια» (βλ. οπ. π. σελ. 589). Εδώ και έναν αιώνα, αυτές οι θεμελιώδεις οικονομικές αρχές αποτελούν οικονομικά δόγματα, τα οποία διδάσκονται σ’ όλα τα οικονομικά παν/μια της Ελλάδος και του κόσμου και ασφαλώς τ’ άκουσαν και τα διάβασαν οι σημερινοί κυβερνητικοί οικονομολόγοι. Άρα. Υποχρεώνοντας τον σαχλαμπούχλα «κυρίαρχο» λαό στην πείνα και την ανεργία γνωρίζουν άριστα ότι ΔΕΝ πρόκειται να βγούμε από την κρίση, η οποία όμως τώρα ΔΕΝ είναι βραχυχρόνια. Θα διαρκέσει ολόκληρο τον 21^ο αιώνα. Συνεπώς θα έλεγα ότι εκτελούν τους Έλληνες και την Ελλάδα, εκτελώντας εντολές ξένων, …. Σημαίνει ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Καταλήγοντας, και μια και αναφέρθηκαν και οι οικονομικές κρίσεις του μαρξισμού, σημειώνω την γοερή του διάψευση από τη ζωή, αφού μέσα σ’ αυτή την ανείπωτη κρίση ΔΕΝ γίνονται επαναστάσεις: (βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία. Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 287-332, οπ. το κεφάλαιο: «Η συγκέντρωση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, στο κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, και τις οικονομικές κρίσεις ως αιτία της επανάστασης»). Ερώτημα: Ποιοι διαβάζουν, ποιοι σχολιάζουν, ποιοι οικονομολόγοι της κυβέρνησης θ’ αποφασίσουν να δράσουν με βάση τις πάγιες οικονομικές αρχές; Υπάρχει περίπτωση ν’ ασχοληθούν οι πολιτικάντηδες μ’ αυτά τα σοβαρά επιστημονικά ζητήματα;

Για να διευκολύνω τους σημερινούς κυβερνώντες που στράγγισαν την οικονομία και τους Έλληνες από τους φόρους τους παραθέτω και τούτο από το εν λόγω κείμενο: «Οι πρόεδρου Κέννεντυ και Τζόνσον εκείνο που είναι τώρα πια μια κοινότοπη πολιτική…εχρησιμποίησαν το νέο όργανο της εσκεμμένης μειώσεως των φόρων για τη διατήρηση της συνολικής ζητήσεως» (σελ. 591).

Θα λάβουν οι εν Αθήναις κυβερνώντες υπόψη τους το τι έκαναν για την ενίσχυση της ενεργού ζητήσεως, με τη μείωση των φόρων οι κυβερνώντες των ΗΠΑ; Ο Γκαλμπραίηθ, τιμώντας την εφαρμογή της Κεϋνσιανής θεωρίας καταλήγει: «Πρέπει να αποδώσουμε την τιμή που τους ανήκει στους σκαπανείς της Κεϋνσιανής επαναστάσεως. Όλοι τώρα υπερηφανεύονται για τη λειτουργία της οικονομίας. Θα έπρεπε να τιμήσουμε κάπως τους ανθρώπους που συνέβαλαν σ’ αυτό. Το χρέος προς το θάρρος και την ευφυΐα του AlvinHausen είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Μετά τον Κεϋνς, σ’ αυτόν ανήκει η τιμή της σωτηρίας εκείνου το οποίο και οι συντηρητικοί ακόμη εξακολουθούν να ονομάζουν καπιταλισμό». Ούτε το σωστό καπιταλισμό δεν μπορούν να υπηρετήσουν οι γραικύλοι των Αθηνών;