Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Αυτός είναι ο τίτλος ενός «εκ βαθέων» άρθρο του Σαράντου Καργάκου – όσα τιμητικά κοσμητικά επίθετα μπορείτε να προσθέσετε στο όνομά του – το οποίο είχε την καλοσύνη να μου στείλει (Δημοσιεύθηκε στην «ΕΣΤΙΑ» της 1-8-2014). Επειδή ο Καργάκος δεν χρωστά τίποτα στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στο δημόσιο κορβανά, όπως πολλοί σύγχρονοι … προοδευτικοί κριτές και «διανοητές» - αλλά αντίθετα η Ελλάδα του οφείλει πολλά, έχει το «κουσούρι» να μιλά και να γράφει ελεύθερα, πατριωτικά και εθνικά. Εφαρμόζει απόλυτα, ως ιστορικός ερευνητής και αληθινός διανοούμενος, τη ρήση του Δημοσθένους: Προδίδει την πόλη του ο μη λέγων όσα φρονεί. Υπηρετεί, ως πραγματικός ιστορικός ερευνητής και ως επιστήμονας την αλήθεια και την Ελλάδα έξω από κάθε σκοπιμότητα. Δίνει απλόχερα, με το μεγαλείο της ψυχής του, στην Ελληνική κοινωνία – και όχι μόνο – και στην πατρίδα χωρίς να παίρνει τίποτα. Είναι αυτό ακριβώς που δεν του συγχωρούν οι «όψιμα βαφτισμένοι προοδευτικοί», όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει όλους αυτούς που συνωθούνται στα κόμματα και στο πρυτανείο για εισπράξεις. Ο Καργάκος – δεν μου πάει το τετριμμένο «κύριος» που, όπως πολλάκις έγραψα ανήκει στα κάθε λογής λαμόγια της εξουσίας και του… πνεύματος – εφαρμόζοντας τη ρήση του Νίτσε, την οποία συνιστά στους νέους, - απέχει απ’ αυτό το άθλιο αλισβερίσι: «Βλέπει ψηλά και μακριά», πέρα από τα ευτελή και χαμερπή μιας ατροφικής καθημερινότητας. Άλλο ένα «ειδεχθές» έγκλημά του, το οποίο του καταλογίζει το «πνευματικό κατεστημένο» και τα «μαντρόσκυλά του», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ίδιος. Θυμάμαι μια φράση του Νίτσε από τον «Ζαρατούστρα» που ταιριάζει απόλυτα με τη συμπεριφορά των ερζάτς
προοδευτικών απέναντί του:κοιτάζετε ψηλά επειδή βρίσκεστε χαμηλά, ενώ εγώ κοιτάζω χαμηλά επειδή βρίσκομαι ήδη ψηλά. Είναι το τρίτο έγκλημα το οποίο καταλογίζει αυτός ο μικρόκοσμος στον πνευματικό αετό, που προσπαθεί να σηκώσει τους σημερινούς έρποντες συνέλληνες στο δικό του μπόϊ. Αυτή είναι η πραγματική αποστολή κάθε αληθινού πνευματικού ταγού και αυτόν τον τίτλο τον κατέκτησε ο Καργάκος έκπαλαι καιχωρίς τους κομματικούς μηχανισμούς και «τα μαντρόσκυλα των κατεστημένων συμφερόντων». Είναι το τέταρτο «έγκλημα» του αδέσμευτου διανοητού και είναι κι’ αυτός ένας ακόμη λόγος να τον εχθρεύονται οι «χρυσοκάνθαροι με την αριστερή ρητορεία, που όμως ζουν ως πλουτοκράτες και μιλούν ως επαναστάτες», γράφει ο ίδιος. Πρόκειται για ένα γεγονός, το οποίο σκιαγραφεί ο ίδιος με τούτα τα λόγια: «Νιώθω γύρω μου μια πίεση απειλητική, που μου γεννά έναν αόριστο φόβο, σαν αυτό ν που νιώθει τ’ αγρίμι στο άκουσμα κάποιου θορύβου. Ακόμη κι’ αν άλλοι διαπράττουν κάποιο κακό, έχω την αίσθηση ότι τα σκάγια της ενοχής θα πλήξουν κι’ εμένα». Συνεχίζει, ο ιστορικός που υπερασπίζεται τα τείχη της πατρίδας, δίνοντας μια εξήγηση της εναντίον του τρομοκρατίας: «Το να χλευάζεις την πατρίδα, το έθνος τη σημαία, τους ήρωες και τους μάρτυρες τα μνημεία και τα ιερά σύμβολα δεν συνιστά βλασφημία, συνιστά προοδευτισμό». Πρόκειται για το πέμπτο «έγκλημα» του πατριώτη συγγραφέα. Υπερασπίζεται τα ιερά και όσια της Ελληνικής ιστορίας και πατρίδας, που πολεμούν οι «προοδευτικοί», οι όψιμοι… προοδευτικοί, που συλλαμβάνονται και ανιστόρητοι, όταν αποδοκιμάζουν την πατρίδα από τη σκοπιά της Αριστεράς. Και για του λόγου το αληθές παραθέτω μια στροφή από το ποίημα του γνωστού σοβιετικού ποιητού – και αυτόχειρος – Μαγιακόφσκυ, το οποίο απήγγειλε ο Ν. Χρούτσωφ στο περίφημο 20 Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε., το Φεβρουάριο του 1956. Να, λοιπόν, τι έλεγε ο τότε ηγέτης του Κ.Κ.Σ.Ε. και της Σοβιετικής Ένωσης: «Σύντροφοι, επιτρέψτε μου να σας αναφέρω ένα ποίημα ακόμη, μου αρέσουν τα λόγια για την πατρίδα: Ρωσία μας πανίσχυρη. Αξίζει να σε αγαπώ, Μητέρα να σου λέω. Για την τιμή σου τα στήθια στους εχθρούς να προτάξω, κι’ αν χρειαστεί για σένα το αίμα μου να χύσω». Είναι θαυμάσια τα λόγια – κατέληγε ο χαμογελαστός Νικήτας, που αποκαθήλωσε τότε την σταλινική προσωπολατρεία.
Μετά από 33 χρόνια, ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, και πριν αυτοκαταρρεύσει, ο Μ. Γκορμπατσώφ θα γράψει στην περίφημη «Περεστρόϊκα» (-εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 1989, σελ. 58) τούτο: «περισσότερος σοσιαλισμός σημαίνει περισσότερος πατριωτισμός» (Για το ζήτημα του πατριωτισμό, του Κράτους και του έθνους βλ. το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία. Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του Ιστορικού και Διαλεκτικού υλισμού», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 239-279 και τα εδώ παραθέματα σελ. 249-250). Πού το βρήκαν οι πανόψιμοι σοσιαλιστές ότι ο σοσιαλισμός αποκηρύσσει τον πατριωτισμό, που είναι ριζωμένος στις ψυχές των ανθρώπων και των κρατών.
Τρανή απόδειξη ότι στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο διασπάστηκε η Β’ Σοσιαλιστική Διεθνής, γιατί ο κάθε εργάτης έσπευδε να υπερασπίσει την πατρίδα του (βλ. οπ. π.). γι’ αυτούς τους πλαστούς ιδεολόγους, που χρησιμοποιούν την «ιδεολογία ως εμπόρευμα» (βλ. το ομότιτλο άρθρο μου στην «Καθημερινή» της 16-3-1990) παραθέτω και τούτα τα γνωστά (;) λόγια του Σωκράτη: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιωτέρον εστίν η πατρίς και σεμνώτερον και αγιώτερον» (Πλάτων, «Κρίτων», 51). Όμως, ούτε ο πολυδιάστατος και πολυγραφότατος Καργάκος περικλείεται σ’ ένα σχόλιο ούτε τα τεράστια και πολύμορφα ζητήματα τα οποία θίγει σ’ αυτό του το κείμενο. Τελειώνω με την δειλία που υπάρχει μεταξύ των επιστημόνων και των ακαδημαϊκών δασκάλων ν’ αναφερθούν στο έργο «ενώ περνούν πάνω απ’ αυτό» όπως γράφει χαρακτηριστικά. Ναι, πρόκειται για την χρόνια πνευματική τρομοκρατία, η οποία παίρνει πολλές και διάφορες μορφές και δεσπόζει στην αρρωστημένη μεταπολιτευτική Ελλάδα την οποία ο γράφων καυτηρίασε και ανέδειξε από τον Οκτώβριο του 1992 (βλ. «Το Κατηγορώ ενός πολίτη», το οποίο δημοσιεύθηκε στα «Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 και αναδημοσιεύθηκε στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 82-94). Το κείμενο εκείνο της αγωνίαςκατέληγε: «Τούτη την ώρα (σ.σ. το 1992) που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια – δεν μπορεί να περιμένει – προέχει η σωτηρία της και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει οι Έλληνες να σπρώξουμε πιο γρήγορα το παρόν της» (σελ. 94). Αυτό έκανε και κάνει ο χαλκέντερος Σαράντος Καργάκος που γνώρισε τον προοδευτισμό όχι τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, αλλά τότε όταν είχε άμεσες συνέπειες στο επάγγελμα και τη ζωή. Προοδευτικοί του γλυκού νερού: Σεβαστείτε επιτέλους όσους έχετε χρέος να σέβεστε. Καργάκο Σαράντο: Ερρωσω. Σε χρειάζεται η Ελλάδα!
Υ.Γ. Στην πνευματική τρομοκρατία και στη συνωμοσία της σιωπής εντάσσεται και η μη καταγραφή, από εφτά εφημερίδες των Αθηνών, ούτεμια λέξη ότι κυκλοφορεί το πιο πάνω έργο μου, το οποίο το παρέδωσα ιδίοις χερσίν. Σιωπή, σιωπή στο όνομα του … δημοκρατικού διαλόγου! Σκοταδιστές. Ο άνισος αγώνας συνεχίζεται και με την πνευματική τροφή του Καργάκου η οποία είναι και ανεξάντλητη και πολύ, πολύ χρήσιμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου