Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
(Εκπομπή 29/8 στο Real). Είναι πολλοί, έχουν πολλά λεφτά και έχουν ολόκληρο το σύστημα μαζί τους με όλους τους μηχανισμούς των Μ.Μ.Ε. και του Τύπου. Άντε, τώρα, εσύ πολίτη Παπαγαρυφάλλου να πολεμήσεις μ’ όλο αυτό τον κόσμο, ο οποίος ανήγαγε την αφανή καταδίωξη και τη συνωμοσία της σιωπής σε τρόπο ζωής. Γνωρίζοντας τη ματαιότητα του εγχειρήματος – αφού οι πάντες σιωπούν – θα επιχειρήσω ν’ απαντήσω στον αστέρα του… πασοκικού σοσιαλισμού, ο οποίος τώρα παριστάνει ότι τον αγνοεί!!! Από τέτοιες πολιτικές και ιδεολογικές κωλοτούμπες πλημμυρίζει η Ελλάδα της σήψης και της αρπαχτής. Εντελώς επιγραμματικά θ’ αρχίσω από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου – υποθέτω ότι τον έχει ακουστά ο κ. Χαρδαβέλας -, ο οποίος υπήρξε ο συγγραφέας μιας σπουδαίας μελέτης, η οποία εκδόθηκε το 1916 υπό τον τίτλο: «Ο εθνικισμός» (Σημειώνω ότι το κοινωνιολογικό και ιστορικό δοκίμιο παρουσίασε ο γράφων με εκτεταμένο πρόλογό του, στην επανέκδοσή του το 2012 από τις εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας και συνεπώς οι παραπομπές αφορούν αυτή την έκδοση). Αρχίζω, λοιπόν, με τον ορισμό
του «εθνισμού» του Παπαναστασίου, που γράφει: «Μπορούμεν να ορίσωμεν τον εθνισμόν ως την προσπάθειαν ενός έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του δι’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής ή δια συγχωνεύσεως εις Εν όλων των χωρισμένων μερών αυτό του Έθνους». Συνεχίζει ο αποκληθείς «πατέρας της Δημοκρατίας»: «Εις την πρώτην περί πτώσιν η εθνικιστική ιδέα εκδηλώνεται εις την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως, εις την δευτέραν εις την κατάπνιξιν των τοπικιστικών τμημάτων του αυτού Έθνους. Και εις τας δύο περιπτώσεις το ουσιώδες είναι η προσπάθεια προς κυριαρχίαν της υποστάσεως ολόκληρου του Έθνους». Προχωρώντας ο Παπαναστασίου διακρίνει τις πτυχές τουΕθνικισμού σε πνευματικό, οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό. Στην τελευταία αυτή εκδήλωση, του πολιτικού εθνικισμού, «υπάγονται οι προσπάθειαι των Εθνών προς διατήρησιν της ανεξαρτησίας των – αμυντικός εθνικισμός – ή προς κατάργησιν ξένου ζυγού και απόκτησιν ανεξαρτησίας – επαναστατικός εθνικισμός…». Αυτά και άλλα πολλά και άκρως διαφωτιστικά έγραφε ο Τριπολιτσιώτης Πρωθυπουργός και ιδρυτής της ομάδας των κοινωνιολόγων της εποχής του. Επειδή σε μια απάντηση δεν μπορούν να καταχωρηθούν τα πάντα – καλό θα ήταν ο κ. Χαρδαβέλας και οι ομοίως σκεπτόμενοι να διαβάσουν αυτή την πρωτοποριακή μελέτη – τελειώνω με το τότε δικό μου σχόλιο ερμηνεύοντας τα πιο πάνω: «Από την εννοιολογική αυτή σημασία και ουσία του πολιτικού εθνικισμού, συνάγεται ότι η σημερινή ψοφοδεής Ελλάς με τις φοβισμένες και γονατισμένες πολιτικές ηγεσίες της, όχι μόνο δεν ασκεί κανενός είδους επιθετικό εθνικισμό, αλλά ούτε και αμυντικό και πολύ περισσότερο απελευθερωτικό και ενωτικό… Συνεπώς, οι πιπιλίζοντες τα περί… εθνικισμού της σημερινής Ελλάδας διαστρέφουν το ιστορικό και εννοιολογικό και πατριωτικό περιεχόμενο του εθνικισμού…» (βλ. σελ.10-11).
Επειδή όμως ο εθνικισμός συνδέεται άρρηκτα με το έθνος, όπως τα στοιχεία του τα προσδιόρισε ο Ηρόδοτος, θα σταθώ για λίγο στους σκαπανείς του Ελληνικού Έθνους και του εθνικισμού Περικλή Γιαννόπουλο και Ιωάννα Δραγούμη, οι οποίοι διαπραγματεύθηκαν τα σχετικά ζητήματα από τις αρχές της δεκαετίας του περασμένου αιώνος. Από τους σκαπανείς του έθνους και της εθνικής ιδέας Περικλή Γιαννόπουλο και Ιωάννα Δραγούμη θα περάσω, εντελώς επιγραμματικά, στον συνεχιστή του έργου τους και δάσκαλό μου στην Πάντειο Σχολή Δ. Βεζανή, ο οποίος υπήρξε διαπρύσιος Κήρυκας του εθνικισμού ήδη από τη δεκαετία του ’30. Να μερικές σκέψεις του γύρω απ’ αυτόν όπως τις διατύπωσε στην μελέτη του: «Ιδεολογία και πίστις του Εθνικισμού» (τον Φεβρουάριο του 1940): «…Πολλοί θεωρούν τον Εθνικισμόν ως αντίδρασιν κατά των ιδεών της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Εις την πραγματικότητα όμως ο εθνικισμός δεν είναι άρνησις αλλά θέσις και ακριβέστατον μια σύνθεσις των ιδεών της Δημοκρατίας και του Συντηρητισμού… Ο εθνικισμός… διαβλέπει εις το κράτος το ισχυρόν μέσον δια την πραγμάτωσιν των σκοπών της λαϊκής ανυψώσεως και της εθνικής αναγεννήσεως. Αλλά άβυσσος χωρίζει τον Εθνικισμόν από τας ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού… Ο κοινοβουλευτισμός ως πολιτικόν σύστημα αποτελεί δια την αντίληψιν του Εθνικισμού όχι μόνον την χειρίστην επιβουλήν εναντίον των υψηλών ιδεωδών τα οποία επιδιώκει ο Εθνικισμός αλλά και την θρασυτέραν εκμετάλλευσιν και το αισχρότερον παίγνιον των ολίγων ανήθικων, δήθεν αντιπροσώπων του λαού, εις βάρος του λαού και της μάζης των ψηφοφόρων…» (Εκτεταμένα αποσπάσματα αυτής της μελέτης βλ. στο έργο του Π. Παπαγαρυφάλλου και Σ. Δημητρίου: «Δημήτριος Βεζανής (1904-1968) εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013 σελ. 33-36»). To εν λόγω κείμενο καταλήγει: «Εις πρώτην μοίραν έρχεται η ιδέα του Έθνους, την οποίαν, ο ίδιος στην εναρκτήρια παράδοσή του (το 1948) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα: «Η ιδέα του Έθνους παρ’ Έλλησι» θα το αναγάγει στην εποχή του Τρωϊκού Πολέμου. Σημείωσα ήδη ότι σ’ αυτή την απάντηση δεν είναι δυνατό να λεχθούν τα πάντα γιατί αυτό απαιτεί τη συγγραφή ενός τόμου. Το κακό με την πλειοψηφία της σημερινής δημοσιογραφίας είναι ότι φθέγγεται περί παντός του επιστητού αγνοώντας βανάυσως τα θέματα. Αυτό ισχύει και για τους εμφανιζόμενους ως πολιτικοί, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν έχει καμία απολύτως ώσμωση επιστημονική και ιστορική με τα εννοιολογικά στοιχεία του έθνους και του εθνικισμού. Όσο για τους διάφορους ανώνυμους ακροατές που διατυπώνουν τις ίδιες ανιστόρητες απόψεις με τον κ. Χαρδαβέλα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Μεσάνυχτα και κάτι κι’ όμως, οι πάντεςέχουν γνώμη όπως έχουν την κωλοτρυπίδα τους, όπως προσφυώς είπε ένας θυμόσοφος γιατρός. Καταλήγοντας ερωτάται ο εν λόγω… προοδευτικός δημοσιογράφος: Από όσα εκτέθηκαν – και όσα περισσότερα δεν εκτέθηκαν –από πού συνάγεται ότι ο εθνικισμός ταυτίζεται με το φασισμό; Από το γεγονός ότι ο σάπιος κοινοβουλευτισμός, όπως το σημείωσε ήδη από το 1940 και ο καθηγητής της πολιτειολογίας Δ. Βεζανής, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημοκρατία; Σήμερα, δεν γίνεται γενικά αποδεκτό ότι το πολιτικό σύστημα εκφυλίστηκε και οι λαϊκές μάζες καταγγέλλουν τη βουλή ως «μπορντέλο που πρέπει να καεί»;
Παρά την έλλειψη χώρου, παραθέτω τούτο το απόσπασμα από τον Εθνικισμό του Παπαναστασίου (σελ. 111): «Δεν είναι λοιπόν ο πολιτικός εθνικισμός μόνον ζήτημα αισθήματος, αλλά και όρος προόδου και πολιτισμού. Δια τούτο όσον περισσότερον προάγονται τα έθνη, τόσον περισσότερον αισθάνονται ότι έχουν υποχρέωσιν να αγωνίζονται δια την ανεξαρτησίαν τους και δια τον πολιτισμόν τους. Αλλέως είναι κίνδυνος να επικρατήσει το πολεμικώτερον έθνος και να επιβληθή ο πολιτισμός του…» Ερωτώνται οι πολέμιοι του εθνικισμού: τι σχέση έχει αυτός ο εθνικισμός με τον φασισμό; Μήπως λειτουργεί το αντίστροφο: Μήπως με τη σάπια δημοκρατία και το κοινοβουλευτικό μπορντέλο βρεθεί η Ελλάδα ενώπιον των κατακτητικών βλέψεων της Τουρκίας και υποχρεωθούμε να ασπαστούμε τον … πολιτισμό της; Ήδη με την Τρόικα όλα δείχνουν ότι χάσαμε και ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Αυτά επιζητούν οι πολέμιοι του ορθού εθνικισμού; Όσοι και όσες υπηρετούν – με το αζημίωτο – αυτό το σάπιο σύστημα δεν ανήκουν στο χώρο της πολιτικής σαπίλας; Τέλος, μας είπε ο … προοδευτικός δημοσιογράφος ότι δεν θεωρεί υποτιμητικό να τον θεωρούν κομμουνιστή.Ερωτάται: Θα το υποστήριζε αυτό στα κρατητήρια της οδού Μπουμπουλίνας όπως ο γράφων το 1968; Τώρα που γέμισε η θάλασσα γιαούρτη και δεν υπάρχουν κομμουνιστές – όσοι υπάρχουν υπηρετούν το σάπιο σύστημα – δεν έχει κανένα νόημα να μην αρνείσαι το χαρακτηρισμό! Έτσι και αλλιώς είσαι ακίνδυνος. ΣΗΜ. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο ανοίξτε ένα ανοιχτό… δημοκρατικό διάλογο με τον εν λόγω δημοσιογράφο. Η σιωπή σας σημαίνει έγκριση των απόψεων του που είναι και ανιστόρητες και εκτός του τόξου της επιστήμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου