Καταλήψεις

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Τέτοιον καιρό το 2009 είχα γράψει το ακόλουθο άρθρο για τις καταλήψεις. Οι καταλήψεις τείνουν να καθιερωθούν ως θεσμός σε μια χώρα, η οποία επιφυλάσσει για τα παιδιά της ζοφερό μέλλον και προς εξιλέωσή της τα επιτρέπει να ασυδοτούν επιτείνοντας τον εκμαυλισμό τους.             Οι καταλήψεις υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο το καταρρέον δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Τα κόμματα εξουσίας υποταγμένα στο διευθυντήριο των Βρυξελλών ελίσσονται διαρκώς, προκειμένου να εκτελέσουν τις εντολές για την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης με το χαμηλότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Τα κόμματα της Αριστεράς θεωρούν τις καταλήψεις μορφή κοινωνικής πάλης και τις στηρίζουν, μερικές φορές προκλητικά. Δείχνουν να αγνοούν ότι στη μεγάλη τους πλειονοψηφία οι υπέρ των καταλήψεων μαθητές δεν έχουν ως όραμα την πολιτικοκοινωνική ανατροπή, αλλά εμφορούνται από την ιδεολογία του “χαβαλέ”. Ναι, απλώς δεν θέλουν να κάνουν μάθημα για ποικίλους λόγους, από τους οποίους σημαντικότεροι οι ακόλουθοι: Η κοινωνία έχει δείξει την υποκρισία στο μεγαλείο της. Η
αναξιοκρατία μεσουρανεί και είναι ευκολότερη η επαγγελματική αποκατάσταση, για όποιον κρατά το πλαστικό κομματικό σημαιάκι, παρά για εκείνον που αγωνίζεται για την απόκτηση γνώσεων. Το κράτος, το οποίο στο παρελθόν είχε τη δυνατότητα να ρυθμίζει την ανεργία, μέσω του πλήθους των επιχειρήσεων και οργανισμών δημοσίου χαρακτήρα, έχει εκποιήσει την περιουσία του λαού στο αδηφάγο κεφάλαιο. Και αυτό επιθυμεί την διόγκωση των κερδών του και μόνο εκδηλώνοντας εντονότερη την κοινωνική αναλγησία. Η πολιτική συσχέτισης του αριθμού των εισαγομένων στα ανώτατα εκπαιδευτικά συστήματα με τις ανάγκες της κοινωνίας είναι ανύπαρκτη. Πλήθος Πανεπιστημίων και σχολών εντός αυτών ιδρύθηκαν με μοναδικό σκοπό την άσκηση μικροπολιτικής και την προβολή ανύπαρκτης αποκέντρωσης, αφού στην ουσία το μέτρο αποσκοπούσε στην μετακύλιση του χρήματος από τους γονείς των φοιτητών στους ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων διαμερισμάτων και κέντρων ψυχαγωγίας, ενώ η Πολιτεία δεν δεσμεύτηκε ποτέ, ούτε άλλωστε ήταν δυνατόν να δεσμευθεί, για την εξασφάλιση εργασίας στο πλήθος αυτό των πτυχιούχων με οικονομία που τελεί υπό κατάρρευση, σε χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτε δευτερογενώς, ενώ επιμένει να προβάλει ως αξία την παροχή υπηρεσιών και να καταναλώνει τα πάντα! Τέλος τα παιδιά έχουν αντιληφθεί σε βάθος ότι εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε διάθεση προς εργασία. Μήπως μάλιστα προκαλούμε σ’ αυτά αηδία, σε στιγμές περισυλλογής τους, καθώς μας βλέπουν με μόνα ιδανικά την “ήσσονα προσπάθεια” και την κομπίνα και μόνη ελπίδα τον τζόγο. Οι γονείς παντελώς αδιάφοροι, όπως μαρτυρά η σπάνια προσέλευσή τους στις συνελεύσεις των συλλόγων γονέων, δεν παρεμβαίνουν, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα παιδιά τους από του να κάνουν κατάληψη της καφετέριας, διότι, κακά τα ψέματα, εκεί θα περάσουν ατέλειωτες ώρες, καθώς θα εγκαταλείψουν το υπό κατάληψη σχολικό κτίριο στους ελάχιστους, που αυτοδικαιώνονται ως πολιτικά ώριμοι. Οι καθηγητές, σμικρογραφία της κοινωνίας μας, δεν πολυθλίβονται για τις καταλήψεις. Δεν είναι σε κανένα μας ανεπιθύμητη η παράταση των διακοπών! Όλοι λοιπόν, γονείς, καθηγητές, μαθητές και αριστερή αντιπολίτευση συμβάλλουν τα μέγιστα στη διάλυση του δημοσίου σχολείου, τα κόμματα εξουσίας διευκολύνονται στην άσκηση της πολιτικής τους και οι έμποροι της εκπαίδευσης τρίβουν τα χέρια τους. Τί θα γίνουν όλα αυτά τα παιδιά, τα οποία αισθάνονται απέχθεια προς τη φύση και την πρωτογενή παραγωγή και ονειρεύονται εύκολη και καλά αμειβόμενη εργασία; Όσο και αν τώρα εμφανίζονται αδιάφοροι οι γονείς, έχοντας όμως την αίσθηση ότι τα κενά είναι αδύνατο να αναπληρωθούν με συνοπτικές διαδικασίες μετά τον τερματισμό της κατάληψης, θα καταφύγουν στα φροντιστηριακά μαθήματα, προκειμένου να γευθούν την επιτυχία του παιδιού στις πανελλαδικές εξετάσεις. Σταδιακά οι κατέχοντες θα στηρίξουν τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προς μεγάλη χαρά των εμπόρων του είδους. Ο ιδιώτης εργοδότης δεν θα εκδηλώσει συμπεριφορά ανάλογη προς εκείνη της κομματικής κρατικής μηχανής. Θα αναζητήσει μεταξύ των υποψηφίων για της κατάληψη της θέσεως που προσφέρει, εκείνον που έχει στο ενεργητικό του τις καλύτερες σπουδές. Και έχει μεγάλη ευχέρεια επιλογής, καθώς η ζήτηση είναι συντριπτικά μεγαλύτερη της προσφοράς εργασίας στο ισχύον κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οι πολλοί θα κληθούν να ριχτούν στον τρικυμισμένο ωκεανό χωρίς σωσίβιο και θα αποδεχθούν μοιρολατρικά ένα γλίσχρο μισθό με αβέβαιο εργασιακό μέλλον και πλέον αβέβαια ασφάλιση. Άλλωστε τα πολυσυζητούμενα στις ημέρες μας stages, δεν είναι παρά η “ασπιρίνη” του συστήματος στους πάσχοντες από βαρειάς μορφής ανεργία. Τέλος η Αριστερά θα υποκινεί καταλήψεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς οι έφηβοι θα βαριούνται ακόμη και να κάνουν κατάληψη. Μήπως είναι καιρός να επανεξετάσουν τη θέση τους, όσοι τάσσονται υπέρ των καταλήψεων; Το σύστημα υπηρετείται από πολλούς νεροκουβαλητές, οι οποίοι δείχνουν να το πετροβολούν.                                                             “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”

 Υ.Γ. Οι καταλήψεις έχουν αποδειχθεί πλέον θεσμός. Οι έφηβοί μας δεν υπέστησαν κόπωση, αλλά συνεχίζουν. Η νοοτροπία κρατούντων και αντιφρονούντων παραμένει η ίδια και αυτή πεισμώνει τους προδομένους εφήβους. Γνωρίζουν ότι τους περιμένουν ακόμη χειρότερες ημέρες γι’ αυτό και μιμούνται τους μεγάλους, τα πρότυπά τους, στην αμετροέπεια και στην ασυνέπεια. Πάντως είναι οπωσδήποτε καλύτεροι από τους «καθώς πρέπει» μεγάλους. Καθώς έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση στη χώρα μας δεν θα βελτιωθεί και οι κρατούντες έχουν απολέσει οριστικά τη δυνατότητα διορισμού των ημετέρων σε μεγάλη κλίμακα, οπλίζονται με το όραμα να αναζητήσουν εργασία αξιοπρεπώς αμειβόμενη στις αγορές του κόσμου. Αφού η χώρα μας στραγγάλισε την πρωτογενή παραγωγή υποταγμένη στο θέλημα των ισχυρών, δεν της απομένει παρά να εξάγει εγκεφάλους. Κάποιοι βέβαια θα υποταχθούν στη μοίρα τους, όπως και οι γονείς τους και θα αποδεχθούν το καθεστώς της δουλοπαροικίας. Τέλος άλλοι θα αναπτύξουν αντικοινωνική, καταστροφική ή αυτοκαταστροφική, συμπεριφορά επιδεινώνοντας τους κοινωνικούς δείκτες. Και οι μεγάλοι θα συζητούν για εκλογές!
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11647, Ἀντίβαρο