Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Αντιγράφω από το βιβλίο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας» (εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000, σελ. 40 και σχετική σημείωση: «Μιά και αναφέρθηκε ο «Δεκέμβρης», ο οποίος σημάδεψε τις μετέπειτα εξελίξεις και σφράγισε την πορεία της Ελλάδας για έναν αιώνα, κρίνω σκόπιμο να κάνω τούτη τη μαρτυρική κατάθεση: Κατά τη διάρκεια των μαχών στην Αθήνα, ο γράφων ως αετόπουλο, και ο μεγαλύτερος αδελφός ο Άλκης – ως επονιτής – μεταδίδαμε καθημερινά το νυχτερινό «Δελτίο Ειδήσεων» για τα συμβαίνοντα στην Αθήνα. Έπαιρνε ο Άλκης το χειρόγραφο ή δακτυλογραφημένο κείμενο από την οργάνωση και γύρω στις 8 το βράδυ ανεβαίναμε στην ταράτσα του ΣΤ’ δημοτικού σχολείου που ήταν απέναντι από το σπίτι μας. Ο «εκφωνητής» κρατούσε το γνωστό τότε «χωνί» - με το δεξί χέρι – και στο άλλο το κείμενο που διάβαζε, με τη δική μου βοήθεια ως φωτοδότου με ένα φανάρι ή λάμπα πετρελαίου. Χειμώνας και παγωνιά και η γειτονιά κουρνιασμένη άκουγε τους «δημοσιογράφους» να τους λέειτα δυσάρεστα μαντάτα και να κατακεραυνώνουν τους Άγγλους, και τον στρατηγό Σκόμπυ με πολλά κοσμητικά επίθετα. Η καθιερωμένη έπωδος ήταν: Η αντίδραση και οι Άγγλοι δεν θα περάσουν».
Σχολιάζοντας το 2000 αυτό το γεγονός συνέχιζα, γράφοντας: «Η «σοφή» μας ηγεσία δεν μπορούσε να δει αυτό που έβλεπε η καθαρίστρια του Σχολείου, η Κυρά Λένη η οποία ήταν κομμουνίστρια – κάπνιζε τότε και… τσιγάρο – και της οποίας ο γιος συνομήλικος του Γιάννη (Παπαγαρυφάλλου που εκτελέστηκε το Μάρτη του 1948) και κομμουνιστής κι’ αυτός πέθανε από φυματίωση».
Συνέχιζα: «Επειδή όμως κάθε βράδυ, ανεβαίνοντας με λασπωμένα παπούτσια τις εσωτερικές μαρμάρινες σκάλες του σχολείου γεμίζαμε λάσπες, η Κυραλένη μας κατσάδιαζε γιατί έπρεπε να τις καθαρίσει ξανά. Πάνω, λοιπόν, στην οργή της μας έλεγε: «Τι μου λερώνετε τις σκάλες; Με το χωνί θα μείνετε».
Μείναμε πραγματικά με το χωνί κι’ αργότερα – όταν μείναμε με το χωνί – η Κυραλένη ερχόταν στο σπίτι για να βρούμε αντοχή στην προέλαση του Κόκκινου στρατού του Μάο! Αφού χάσαμε στην Ελλάδα, ονειρευόμασταν θριάμβους στην Κίνα και αγαλιάζαμε, όταν προχωρούσε ο στρατός του Μάο.Από ουτοπία σε ουτοπία, πέρασε η ζωή μας, αλλά η Κυραλένη δεν πρόλαβε να
δει το άδοξο τέλος και του σοσιαλισμό και του Μάο και της μεγάλης χώρας του». Εκείνο το μελαγχολικό σχόλια του 2000 κατέληγε: «Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ενώ εγώ και η Κυραλένη κοιτάζαμε το χάρτη της Κίνας και επισημάναμε τις επιτυχίες των… συντρόφων, ο Άλκης (χωρίς χωνί) βρισκόταν κλεισμένος στο σύρμα της Μακρονήσου, απόδειξη ότι και η αντίδραση, και οι Άγγλοι πέρασαν ως… νικητές».
Όταν κανείς ζει τα γεγονότα με το πύρωμα της καρδιάς του τον σημαδεύουν και δεν τα ξεχνά (Όσο για την Κίνα του «μεγάλου τιμονιέρη», του Μάο, και το σοσιαλιστικό της κατάντημα βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – 2013, σελ. 519 επ όπου το κεφάλαιο: «Το καθεστώς της Λαϊκής Κίνας. Αφετηρίες, στρεβλώσεις, παραχαράξεις».
Ουτοπίες, ουτοπίες και μύθοι, πολλοί μύθοι, για τους οποίους ο διανοητής Γληνός, στον Προλόγιό του «Σοφιστή» του Πλάτωνος έγραψε στα 1940: «Ένας μύθος είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου