ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ – Είκοσι χρόνια εφ. ΕΝΩΣΙΣ | Eθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Δεκεμβρίου

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο στην έντυπή του μορφή. Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί, με την εφημερίδα να κυκλοφορεί σε διάφορα σχήματα, πότε μηνιαία, πότε εβδομαδιαία και μερικές φορές εκτάκτως λόγω εκλογών ή άλλων σημαντικών εξελίξεων. Οφείλω σε όλους έναν απολογισμό.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου, είτε ήταν μόνιμοι γραφιάδες είτε περιστασιακοί. Χωρίς αυτούς, η εφ. ΕΝΩΣΙΣ δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο συνεπής όσο ήταν και δεν θα έφτανε στα περίπτερα όπως ακριβώς θέλαμε, στην ώρα της. Πρέπει επίσης να ευχαριστήσω και τους τεχνικούς, φωτοσυνθέτριες, σελιδωτές, διορθωτές, τυπογράφους και βοηθούς στη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας που, πάλι, χωρίς την πολλές φορές αμισθί συνεργασία τους, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε ούτε έναν χρόνο. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που στήριξαν οικονομικά την εφημερίδα, είτε αγοράζοντας πολλά τεύχη κάθε μήνα είτε διαφημίζοντας τα προϊόντα τους, που προφανώς δεν είχαν ανάγκη την εφημερίδα μας για να πουληθούν. Ευχαριστώ επίσης όλους και όλες που ξενύχτησαν μέρες πολλές και με θυσίες προσωπικές βοήθησαν ώστε κάθε μήνα να είμαστε κοντά σας.

Μνημονεύω τον σύντροφο Αντρέα Θεοδώρου που μας έφυγε ένα πρωινό και έκτοτε προσπαθούμε χωρίς επιτυχία να ακολουθήσουμε το μεγαλείο της πένας του. Μνημονεύω επίσης τον Γιώργο Τριλλίδη, ο οποίος στάθηκε παρά το πλευρό μου και στα είκοσι χρόνια της έκδοσης της εφημερίδας. Μνημονεύω επίσης τον Αλέκο Μιχαηλίδη και την Ιόλη Μιχαηλίδου, οι οποίοι από το νηπιαγωγείο με βοηθούν και στους ώμους τους πέφτει η συνέχιση της εφημερίδας.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από μερικούς ανθρώπους που μπορεί να θεώρησαν ότι αδίκως τους κατηγορήσαμε. Υπήρξαν περιπτώσεις που όντως ήμασταν υπερβολικοί, όμως κανένας συνεργάτης δεν στόχευσε κανέναν για προσωπικούς λόγους ή συμφέροντα. Δεν ζητώ συγγνώμη από όσους με ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπώρησα στα δικαστήρια επειδή είχαν τη μούγια και μουγιάστηκαν και μου κινούσαν αγωγές αβέρτα. Ούτε ζητώ συγγνώμη από όσους θίχτηκαν τόσο πολύ που έβαλαν συγγενείς και φίλους να τηλεφωνούν στο σπίτι μου στις τρεις και στις τέσσερις το πρωί απειλώντας και βρίζοντάς με. Ούτε ζητώ συγγνώμη από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες, κυρίως του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, που μετά από κάθε δημοσίευμα έπαιρναν τηλέφωνο για να γαμήσουν τη μάνα μας και να μας απειλήσουν με θάνατο. Ούτε απολογούμαι στους εκατοντάδες επώνυμους που σε αυτά τα είκοσι χρόνια με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν πόσο αυτοί με αγαπούν και πόσο συμφωνούν μαζί μου, ενώ εγώ τους κατηγορώ. Δεν απολογούμαι ούτε στους διάφορους «καλοπροαίρετους» που έπαιρναν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν ότι ο τάδε και η τάδε πάσχουν από καρκίνο και θα ήταν φρόνιμο να μη γράφουμε τίποτα εναντίον τους έως ότου περάσουν τη δοκιμασία τους. Σας πληροφορώ, αγαπητοί αναγνώστες,

ότι ουδέποτε άφησα να περάσει καμία κριτική ή αναφορά για κανέναν που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος ούτε για κανέναν που πέθανε αν δεν περνούσε κάμποσος καιρός, ακόμα και αν ήταν πολύ μεγάλα αστέρια, όπως ο Χρ. Κατσαμπάς, ο Στ. Αγγελίδης και πολλοί άλλοι.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Δουλέψαμε σκληρά, χωρίς αυταπάτες και χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες, είτε προσωπικές είτε καθαρά οργανωτικές. Η ΕΝΩΣΙΣ δεν κυκλοφόρησε ως ένα έντυπο ενός κινήματος για την ΕΝΩΣΗ ούτε είχε τη φιλοδοξία να συσπειρώσει κόσμο για να αποτελέσει αυτός ο κόσμος ΤΟ κίνημα που θα έκανε τις αναγκαίες ανατροπές για να υπάρχει αντίσταση στον Τούρκο εισβολέα. Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε τους στόχους μας και τις βασικές μας αρχές. Θέλαμε τότε, το ίδιο και σήμερα, να κρατηθούμε σε αυτόν τον τόπο ως Έλληνες, ώσπου να έρθει μία νέα γενιά, πολύ καλύτερη από εμάς, που θα ανατρέψει τις κυρίαρχες λογικές και ιδεολογίες του κυπριακού κρατιδίου και του ίδιου του λαού. Θέλαμε να κρατηθεί μία ΜΑΓΙΑ, σαν αυτήν που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, διότι βλέπαμε όλες τις αλλοιώσεις που είχε υποστεί ο λαός μας και ο πολιτισμός του. Θέλαμε να κριτικάρουμε όλο το κομματικό κατεστημένο και να ανοίξουμε δρόμους προβληματισμού για μία ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, για μία άλλου είδους αντίσταση εναντίον των Τούρκων και των στηριγμάτων τους. Πολεμήσαμε όλες τις ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα που έριξε ο εχθρός, ντόπιος και ξένος, μέσα στα κεφάλια μας. Πολεμήσαμε την ηττοπάθεια, τον ωχαδελφισμό, τον εφησυχασμό και την ιδεολογία που ενσωμάτωνε όλα τα μεγάλα κακά για τον τόπο, την ιδεολογία του ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ ΒΙΟΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ. Αυτήν την ιδεολογία του εκμαυλισμού και της παραπλάνησης του λαού για να απομακρυνθεί από τους πραγματικούς στόχους του για την ελευθερία του την πολεμήσαμε ανελέητα. Πολεμήσαμε και τις θεωρίες του ΠΟΛΥΠΟ ΛΙΤΙΣΜΟΥ, της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ, του ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ, της ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, που αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος για τον ανοιχτό και τον κρυφό ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ στο νησί. Ασκήσαμε δριμύτατη κριτική σε όλες αυτές τις δυνάμεις που πάλεψαν με νύχια και με δόντια, με τα γνωστά κονδύλια των Αμερικανών, των Άγγλων, των Νορβηγών και των εδώ λακέδων τους, να δημιουργήσουν ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και να αποπροσανατολίσουν τον λαό από τον στόχο του που παρέμεινε έως σήμερα Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕ ΧΟΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΜΑΣ.

Υπερασπιστήκαμε τον ελληνικό μας πολιτισμό και την παράδοσή μας, την εκκλησία μας και τον στρατό μας. Υπερασπιστήκαμε ακόμη όλες τις εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις που έδρασαν στο νησί, έστω και αν πολλές φορές δεν μας έβρισκαν εντελώς σύμφωνους. Υπερασπιστήκαμε τον τόσο συκοφαντημένο αγώνα της ΕΟΚΑ όσο κανένας άλλος, ούτε καν οι ίδιοι οι αγωνιστές. Δώσαμε σκληρές μάχες με όλους τους ΝΕΟΚΥΠΡΙΟΥΣ και ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΥΣ για να μην περάσει η ιδεολογία της υποταγής μας στους ισχυρούς διά μέσου της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Όλοι αυτοί οι εχθροί του Ελληνισμού δεν έδειξαν πάντα ανοιχτά τα δόντια τους. Ροκάνισαν σιγά σιγά τον κοινωνικό ιστό, προώθησαν κρυφά και έντεχνα τα νέα ιδεολογήματα και συσκότισαν τα μυαλά των Ελλήνων με σταδιακές δόσεις των νέων ναρκωτικών. Ο Τούρκος δεν είχε να κάνει τίποτα, ούτε ένα δαχτυλάκι δεν χρειάστηκε να κινήσει. Η σήψη και ο εκμαυλισμός δεν προήλθε από τους Τούρκους. Οι δικοί μας οδήγησαν τον κόσμο στα πιο βαθιά αυτοκτονικά χασμουρητά. Οι δικοί μας έδωσαν το σύνθημα της Σιγκαπούρης της Μεσογείου, του Μόντε Κάρλο της Ανατολικής Μεσογείου και της Ελβετίας παρά θίν’ αλός. Είναι οι δικοί μας που παρεξήγησαν την ένταξή μας στην Ευρώπη. Μόνο εμείς προειδοποιούσαμε πως Ευρώπη χωρίς την ελληνική μας ταυτότητα σημαίνει ναρκωτικά, τε ράστιες ταξικές αντιθέσεις, πορνεία φυσική και πνευματική, σημαίνει αθλιότητα και εθνική ισοπέδωση. Κάθε τυφλή υιοθέτηση των μοντέρνων τάσεων της Ευρώπης σήμαινε και άλλο ένα καρφί στην καρδιά του κυπριακού Ελληνισμού. Δώσαμε κι εδώ σκληρές μάχες, όχι μόνο με τους ευρωπαϊστές, αλλά και με την άλλην όψη των ευρωπαϊστών, αυτήν που ενώ υιοθετεί όλα τα κακά του νέου ανθρώπου, επιστρέφει και σε αυτές τις ρίζες που εγκλωβίζουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο, στις ρίζες του χωρκάτικου κυπριωτισμού, όπου η υπερηφάνεια μας περιορίζεται στο ΤΖΙΑΙ και σε πεντέξι άλλες λέξεις και φράσεις της κυπριακής διαλέκτου, η οποία δειλά δειλά προβάλλεται ως ΓΛΩΣΣΑ αυτόνομη και απέναντι στην κοινή ελληνική.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Είκοσι χρόνια λέμε περίπου τα ίδια πράγματα και κανείς δεν μας ακούει. Τα είπαμε σοβαρά, τα είπαμε μέσω της σάτιρας, τα είπαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα είπαμε λογοτεχνικά, τα είπαμε με πολλούς τρόπους, ακόμα και βρίζοντας μέσα στην απελπισία μας. Ρίξαμε άπειρα αυγά στους τοίχους και προφανώς το ίδιο θα κάνουμε και στο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν προδιαγράφεται ρόδινο ούτε φαίνεται ότι θα ξεφύγει από τον νεοκυπριακό μικροαστισμό. Ένα μέλλον που μπορεί να μην έχει την κραιπάλη των προηγούμενων δεκαετιών, όμως βρίσκει τον Ελληνισμό πιο εξασθενημένο την ίδια στιγμή που νέες δυνάμεις στην περιοχή, όπως είναι ο ισλαμισμός και ο σιωνισμός, βρίσκονται σε έξαρση. Γι’ αυτό λέμε πως οι Τούρκοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, παρά κατά καιρούς να δείχνουν τα δόντια τους. Η Κύπρος σιγά σιγά μουσουλμανοποιείται και σε περίπτωση μίας νέας πτώχευσης, όπου ο κόσμος θα σηκωθεί και θα φύγει, οι Τούρκοι θα πάρουν το νησί χωρίς πόλεμο και εμείς θα φωνάζουμε ακόμη για τα δικαιώματα των παράνομων και μη μεταναστών. Βρισκόμαστε στη σφηκοφωλιά της παγκόσμιας αντίδρασης και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ζούμε σαν να μη μας νοιάζει το αύριο, ζούμε χωρίς αυτά τα στοιχεία που ενδυναμώνουν τους λαούς και τους κάνουν να δημιουργούν και να ορίζουν το μέλλον τους ως εκείνοι θέλουν και όχι ως δούλοι του ενός ή του άλλου συστήματος. Ζούμε ως ετεοκύπριοι, νεοκύπριοι, εγγλεζούθκια, αμερικανούθκια, ως Ευρωπαίοι μοντέρνοι, ως εκσυγχρονισμένοι καταναλωτές και τίποτα δεν καταφέρνουμε, διότι είμαστε άριστοι μόνο όταν είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Το μόνο που καταφέρνουμε καλά είναι να είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Δείτε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μόνο όταν ήταν μπροστά η ελληνική σημαία νιώσαμε πως αυτή η γη είναι δική μας και παλέψαμε γι’ αυτήν, είτε στις πορείες των μαθητών, των γυναικών και των προσφύγων είτε στις πορείες των μοτοσυκλετιστών είτε στις ηρωικές στιγμές αυτού του λαού, με τον Ισαάκ, τον Σολωμού και τις τραγικές φιγούρες των συγγενών των αγνοουμένων. Εκεί που αντισταθήκαμε, αντισταθήκαμε με τον ελληνικό εαυτό μας, τους ποιητές μας, τους ήρωές μας και τους αγίους μας. Αυτή ήταν και η δική μας παρακαταθήκη: Να μείνουμε πιστοί στα ιδανικά και τις αρχές του έθνους και του λαού μας. Δυστυχώς ξανά αποτύχαμε.

Πέρασαν είκοσι χρόνια και αντί ο Ελληνισμός, με τη δική μας συνεισφορά ή χωρίς, να είναι πιο δυνατός, πιο έτοιμος να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών, βρίσκεται πιο εξασθενημένος, σχεδόν νεκρός, χωρίς ίχνος συνειδητοποίησης των μεγάλων κινδύνων και χωρίς αντιστάσεις· ένα πλαδαρό έθνος απατεώνων, κλέφτων, γραικύλων, τάχατες ευρωπαϊστών. Η άλωση του ελληνικού έθνους είναι μία πραγματικότητα. Η αλλοτρίωση του λαού μας σε Κύπρο και Ελλάδα είναι τέτοια που αμφιβάλλω αν θα καταλάβουμε το ΚΑΚΟ όταν κάνει την εμφάνισή του. Μπορεί να πανηγυρίζουμε κιόλας, καλή ώρα τώρα που ενώ οι Τούρκοι έκαναν εισβολή στη θάλασσά μας, οι υπουργοί μας γυρίζουν τις Κυριακές στους γάμους ή στο κυνήγι στη Βουλγαρία.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Στα ζητήματα πολιτισμού όντως πέσαμε πολύ έξω, έστω και αν ασκήσαμε σφοδρότατη κριτική στα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα. Νομίζω πως και σε αυτό το θέμα δώσαμε σκληρές μάχες χωρίς αντίκρυσμα. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, το βιβλίο, τα εικαστικά και όλες οι άλλες μορφές τέχνης, παρά τις προσπάθειές μας, άνθισαν προς το χειρότερο. Ξεφύτρωσαν δεκάδες θεατρικές ομάδες, βιβλιοπωλεία, γκαλερύ, αίθουσες κινηματογράφου, τραγουδοποιοί, πνευματικά στέκια και χώροι πολυπολιτιστικής δημιουργίας. Όλη αυτή η ποσότητα, όμως, αντί να μετατραπεί και σε κάποια ποιότητα, μετατράπηκε σε χυδαιότητα. Τίποτα το καινούργιο δεν κόμισαν οι νέοι καλλιτέχνες, αντιθέτως έγιναν πιο συντηρητικοί και έθεσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία όχι μίας νέας ελληνικής άνοιξης, αλλά ενός ισοπεδωτικού παγκοσμιοποιημένου πολιτιστικού κατεστημένου. Η κριτική μας δεν έπιασε τόπο· κάναμε μόνο περισσότερους εχθρούς. Το καύχημα των Κυπρίων πως έχουμε τους περισσότερους πτυχιούχους στον κόσμο σε αναλογία πληθυσμού και πως σ’ αυτόν τον τόπο κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες οι ποιητές, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, οι βιβλιοφάγοι, οι ζωγράφοι και οι εικαστικοί, οι διανοούμενοι και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Σημαίνει μόνο πως κάτι πολύ αρρωστημένο υπάρχει στο βασίλειο της Κυπριακής Δημοκρατίας για να έχει τόσα πολλά ταλέντα χωρίς κανένα αντίκρυσμα, χωρίς να νιώθει κανείς ότι κάτι γίνεται επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο. Τα δυο τρία στέκια της δεκαετίας του ’80 δημιούργησαν πολύ περισσότερες τομές στα πολιτιστικά δρώμενα παρά η σημερινή πληθώρα μορφωμένων καλλιτεχνών.

ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η μεγαλύτερή μας αποτυχία δεν είναι που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε την κατρακύλα του έθνους. Αυτό ήταν, έτσι κι αλλιώς, πέραν των δυνάμεών μας. Ούτε που δεν καταφέραμε να ενοποιήσουμε τις αντικατοχικές δυνάμεις σε ένα ενιαίο μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης. Αυτό ούτε στους στόχους μας ήταν ούτε είναι κάτι στο οποίο θα μπορούσαμε να διαδραματίσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μεγαλύτερή μας αποτυχία είναι που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε, με έστω χαλαρούς δεσμούς, έναν ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ σε Ελλάδα και Κύπρο με τις δυνάμεις στην Ελλάδα που χρόνια τώρα συμφωνούν μαζί μας και βρίσκονται γι’ αυτόν τον λόγο και αυτοί στο περιθώριο του περιθωρίου. Δεν καταφέραμε μαζί με όλους τους συναγωνιστές στην Ελλάδα να γράψουμε ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ του ελληνικού έθνους. Δεν καταφέραμε να θέσουμε κάποιες κοινές θέσεις προς συζήτηση για να απεμπλακούμε από το αδιέξοδο και την εθνική κατρακύλα. Ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αυτά μπορούσαμε να τα κάνουμε· είχαμε και τις θέσεις, είχαμε και το ανθρώπινο δυναμικό για να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Με ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσαμε τουλάχιστον να είχαμε κι άλλες επιλογές πολιτικής δράσης, πέραν αυτής που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσαμε ακόμη να καλέσουμε και τον λαό να συμβαδίσει μαζί μας, ακόμη και να ψηφίσει συναγωνιστές μας ώστε, έστω και μειοψηφικά, η άποψή μας να ακούγεται, να ζυμώνεται και η ιδέα της απελευθέρωσης να παίρνει σάρκα και οστά. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης ενός ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ, τώρα όλος ο πατριωτικός χώρος, όλος ο ελληνικά σκεπτόμενος χώρος, όλος ο κόσμος της Αυτοδιάθεσης-ΕΝΩΣΗΣ παραπαίει ανάμεσα σε μία εθνομηδενιστική και προδοτική Αριστερά και μία άκρως επικίνδυνη άκρα Δεξιά που δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνισμό έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Έχουμε όλοι ευθύνες για την έλλειψη ενός τέτοιου μανιφέστου. Προσωπικά νιώθω ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερή μου αποτυχία, η μεγαλύτερή μου ήττα και ένας από τους βασικούς λόγους που τώρα αδειάζω τη θέση μου και βάζω τον σταυρό μου για να έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν είναι αργά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ΕΘΝΟΣ ως συλλογικότητα πρέπει να ξυπνήσει και να αναλάβει την απελευθέρωση ΟΛΗΣ της πατρίδας μας, από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι το Σουφλί και την Κέρκυρα. Μαζί οι πανέλληνες πρέπει να βρουν τρόπους να ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα που μας θέλουν καθολικά διαμαρτυρόμενους δουλοπάροικους και σκλάβους των Τούρκων, των Σιωνιστών και των Αγγλοσαξόνων, Ευρωπαίων και μη, και ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ. Πρέπει επιτέλους να βροντοφωνάξουμε πως Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΗ ΛΥΣΗ είναι η ΕΝΩΣΙΣ αυτής με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν δεν το πούμε αυτό, θα είμαστε υπόχρεοι να πούμε πως δεν πειράζει αν η Θράκη ανεξαρτητοποιηθεί ή αν η Μακεδονία μοιραστεί με τους Σκοπιανούς, η Τσαμουριά με τους Αλβανούς και το Αιγαίο με τους Τούρκους, οπότε αυτό που θα παραμείνει να είναι ένας κανονικός ΒΟΘΡΟΣ, όπως τον οραματίζονται όλα τα ρεμάλια της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Δεν είναι αργά. Είτε θα πεθάνουμε σαν Έλληνες είτε απλώς θα ψοφήσουμε. Πρέπει να διαλέξουμε. Υπάρχουν ακόμα δυνάμεις μέσα στον λαό μας, υπάρχει ακόμα ΛΑΟΣ, έστω κι αν είναι δυσεύρετος. Υπάρχουν και οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες, υπάρχουν και οι οραματιστές και οι μουρλοί πατεράδες, μανάδες και μαθητές, έτοιμοι για σκληρούς αγώνες και θυσίες. Ας αποδεχτούμε όλοι την αποτυχία μας και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε μυαλά, να σκοτώσουμε τον αριστερό και τον δεξιό που έχουμε μέσα μας, ας σκοτώσουμε και τον ραγιά και τον προοδευτικό που έχουμε μέσα μας και ας αφήσουμε το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα να μας κυριεύσει. Όλες οι μικροομάδες που υπάρχουν, όλα τα έντυπα, οι ενορίες, οι συσπειρώσεις, οι μονάδες απ’ εδώ κι απ’ εκεί, οι ομάδες των ακριτικών μας περιοχών, οι φλογεροί παπάδες και οι πεφωτισμένοι μητροπολίτες μαζί με τους φτωχούς αγρότες μας, τους ταλαιπωρημένους εργάτες των πόλεων και όλους τους ανθρώπους που θέλουν ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και ας ΤΡΩΓΟΥΝ ΠΕΤΡΕΣ, ας ενώσουμε τα χέρια και τις φωνές μας και ας συνέλθουμε στη Λευκωσία πρώτα για ένα συνέδριο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ και, κατ’ επέκταση, του ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ.

H MΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ναι, είχαμε και επιτυχίες. Η μεγαλύτερη ίσως να ήταν η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, όπου είχαμε κι εμείς πολύ μεγάλη συμμετοχή. Η απόρριψη του σχεδίου δεν είναι δική μας και μόνο επιτυχία. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία για μας. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και ήμασταν συνεπείς στις θέσεις μας. Το ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ήταν η δική μας ΔΙΚΑΙΩΣΗ, διότι μόνο εμείς, ως πολιτική δύναμη, τονίζαμε και ουρλιάζαμε πως η πολιτική που ακολουθούσαμε, με τη διεθνοποίηση, με την εμμονή μας στον ΟΗΕ και την Ευρώπη, θα μας έφερνε ένα σχέδιο τύπου Ανάν, όπως και έγινε. Μόνο η ΕΝΩΣΙΣ καταδίκαζε τα Ηνωμένα Έθνη και τους διάφορους διαμεσολαβητές των ξένων πρεσβειών, μόνο εμείς ανοιχτά υποστηρίζαμε πως οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα θα οδηγούσε σε μεγάλη τραγωδία. Μόνο εμείς καταγγείλαμε τον ΟΗΕ ως άλλα στρατεύματα κατοχής και τους Ευρωπαίους ως τους διαμεσολαβητές που, στην καλύτερη περίπτωση, θα μας έφερναν ένα σχέδιο που θα βόλευε τα κεκτημένα των Τούρκων από την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου. Η εντελώς μειοψηφική μας άποψη στο τέλος δικαιώθηκε και υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού, έστω και προσωρινά, για να απορρίψει το σχέδιο που λίγους μήνες πριν ο ίδιος επιζητούσε.

Είναι σημαντικό να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από αυτήν την εμπειρία μας, διότι και σήμερα τίθενται τα ίδια διλήμματα, οι ίδιες ανθελληνικές προτάσεις. Εξακολουθούμε να θεοποιούμε τον ΟΗΕ και την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ και ας δείχνουν συνεχώς απροκάλυπτα ότι θέλουν να μας τιμωρήσουν για το 2004 και εμείς δεν μάθαμε ΤΙΠΟΤΑ.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ

Παραδίδοντας τη σκυτάλη στους «μιτσιούς», τους εύχομαι καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο τους. Θα είναι πολύ πιο δύσκολο, μιας και θα έχουν να αντιμετωπίσουν άπειρους εχθρούς και πολλές παγίδες. Παρακαλώ τους αγίους μας να τους φωτίσουν και να τους δίνουν δύναμη. Εύχομαι να μείνουν πιστοί στο δικό μας τρίπτυχο, στους αγίους μας, τους ποιητές μας και τους ήρωές μας, να μην υποκύψουν στις εύκολες λύσεις και να παραμείνουν ανένδοτοι ενωτικοί, λάτρεις της ελευθερίας. Πνευματικά ελεύθεροι, μακριά από δογματισμούς και ξένες ιδεολογίες και ιδεολογήματα, μακριά από -ισμούς τους συρμού και της μόδας. Εύχομαι να παλέψουν για τα εθνικά και κοινωνικά μας δίκαια, πιστοί στις παραδόσεις του έθνους μας και του λαού μας, μπροστάρηδες στους αγώνες και για την κοινωνική δικαιοσύνη και για την προσωπική απελευθέρωση. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ τα δίκαια των φτωχών, των καταπιεσμένων και των ταλαιπωρημένων συμπατριωτών μας. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ την καταγωγή μας, εθνική και ταξική, να μην ξεχάσουν ποτέ πως, ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, δεν έχουμε κανέναν λόγο να θέλουμε το κακό κανενός άλλου λαού, εκτός αυτών που μας θέλουν υποδουλωμένους και σκλάβους είτε άλλων εθνών είτε παγκόσμιων κέντρων εξουσίας.

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Μία καινούργια αρχή ανατέλλει. Με τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση να ευφραίνουν τα αυτιά μας, αναζητούμε όλοι τη νέα ελπίδα· μία ελπίδα που μόνο οι νέοι άνθρωποι μπορούν να οραματίζονται. Είμαι σίγουρος πως οι μιτσιοί θα αντεπεξέλθουν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν να κομίσουν μία νέα ελπιδοφόρα πρόταση ούτε είμαι σίγουρος ότι δεν θα σπάσουν τα μούτρα τους. Ξέρω, όμως, ότι θα προσπαθήσουν και θα δώσουν σκληρές μάχες για να συνεχίσουν τον άνισο αγώνα μας.

Δεν ξέρω πώς να τους αποχαιρετήσω. Σκέφτηκα πρώτα με κάτι ηρωικό, όπως το ΕΟ, ΜΩΡΕ, ΕΟΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, αλλά παραείναι αισιόδοξο. Μετά είπα να κάνω αυτό που συνήθως κάνω σε όλα τα έργα μου, να τελειώσω με το ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ, ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ που παραείναι απαισιόδοξο. Τελικά κατέληξα στη μεγάλη μου αγάπη, το ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ Θ’ ΑΡΓΗΣΕΙ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΥΓΗ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕ ΛΙΓΑΚΙ ΥΠΟΜΟΝΗ… Ούτε αυτό, όμως, θα είναι το τέλος μου. Επιλέγω τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ:

Αχ, για ιδέ, καλέ, για ιδέ
για ιδέστε τον αμάραντο!
(Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει, καλέ!)

Αχ, φυτρώ, καλέ, φυτρώ
φυτρώνει μες στα δύσβατα.
(Φυτρώνει μες στα δύσβατα,
στις πέτρες, στα λιθάρια, καλέ.)

Αχ, ποτέ, καλέ, ποτέ
ποτέ του δεν ποτίζεται.
(Ποτέ του δεν ποτίζεται
και δεν κορφολογιέται, καλέ.)

Αχ, τον τρών’, καλέ, τον τρών’
τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν.
(Τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν,
τ’ αγρίμια κι ημερεύουν, καλέ.)

Στον νου μου, φυσικά, πλανιέται το τραγούδι του πατέρα μας Μάρκου ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΑ:

Τι πάθος ατελείωτο
που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ τον θάνατό μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι ’ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα.

Δεν θα φύγω, όμως, με ένα τέτοιο άσμα. Παραμένω με τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ, έστω κι αν δεν τον τραγούδησε ο Καζαντζίδης ή ο Μπιθικώτσης. Τον τραγούδησε η Βιτάλη, τον τραγούδησε κι η Ελευθερία.

Βάσος Φτωχόπουλλος

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/