Η αυθόρμητη αλληλεγγύη και η οργανωμένη κοινωνική πρόνοια

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Επειδή τα τελευταία χρόνια του οικονομικού και κοινωνικού ολοκαυτώματος της Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών -με την έκθυμη και έκδηλη σύμπραξη και συμπεριφορά των πολιτικών συμμοριών- αναπτύχθηκε ένα αυθόρμητο κοινωνικό κίνημα αλληλεγγύης προς τους δεινοπαθούντες συνέλληνες, σκέφθηκα να παραθέσω τις επί του προκειμένου έγκυρες απόψεις ενός προπολεμικού διανοητού: Του Ιωάννου Συκουτρή, ο οποίος στα μαθήματά του το 1937 έλεγε και τα εξής σχετικά στη "Σχολή Κοινωνικής Πρόνοιας": "Είναι φυσικόν  και επιβεβλημένον να οργανωθή και εις ημάς επίσης και η Κοινωνική Πρόνοια ως μέρος της κρατικής δράσεως, σύμφωνα με την αρχήν της ορθολογιστικής συστηματοποίησεως να καταρτισθούν ακριβείς και λεπτομερείς στατιστικαί των διαφόρων εκδηλώσεων της Δυστυχίας˙ να μελετηθούν οι παράγοντες και να ευρεθούν τα τεχνικά μέσα, με τα οποία θα εξουδετερωθούν, κατά το δυνατόν, οι παράγοντες αυτοί, να συστηματοποιηθή η κατά τρόπον αναρχικόν, ως τώρα, και άσκοπον, αντιμετώπισις των κοινωνικών πληγών˙να εισαχθεί η απαραίτητος κατανομή της εργασίας, αλλά μαζί και ο συντονισμός της…" (βλ. το έργο του: "Φιλοσοφία της Ζωής" - εκδ. "Πελασγός" - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα, 2013, σελ. 38 - Εισαγωγή - Επιμέλεια Ν. Καρρά).

Όπως βλέπουμε η Κοινωνική Πρόνοια πρέπει να είναι οργανωμένη, μεθοδική, συντονισμένη και όχι ο καθένας να παίρνει σχετικές πρωτοβουλίες που μπορούν να παρεξηγηθούν!

Εξάλλου, ο πρώτος λόγος ανήκει στο κράτος, το οποίο έχει και την υποχρέωση, η οποία απορρέει από το σχετικό άρθρο του Συντάγματος.

Η αυθόρμητη φιλανθρωπία, πιο πολύ μοιάζει με προσωπική επίδειξη παρά με ουσιαστική αντιμετώπιση της δυστυχίας.