Ο Λένιν για τη γνώση:

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

"Ακόμα και στη φυλακή αισθάνεσαι πιο ασφαλής, παρά ανάμεσα στο αμαθές πλήθος"

Ζώντας την κοινωνική και πολιτική άγνοια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας αισθάνομαι τη σημασία των λόγων αυτών του Λένιν και αναπολώ τα χρόνια της εξορίας!

Μελαγχολείς όταν διαπιστώνεις την τεράστια αμάθεια και άγνοια των Ελλήνων της μεταπολίτευσης σε θεμελιώδη πολιτικά και ιστορικά ζητήματα.

Αυτό το γεγονός δεν είναι άμοιρο της σημερινής κατάντιας της Ελλάδος και του "κυρίαρχου" λαού, η πλειοψηφία του οποίου  έχει γνώμη για όλα τα ζητήματα, όπως έχει την… κωλοτρυπίδα του!

Πόσο απέχουμε από τη σωκρατική αλήθεια: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Δεν λέω για τη γνώση, για την οποία ο Σκωτσέζος φιλόσοφος Τ. Καρλάυλ (1795-1881), έγραφε ότι "αποτελεί το βουνό στο οποίο λίγοι μπορούν ν' ανέβουν", αλλά για τη γνώση που είναι αναγκαία και χρήσιμη για την στοιχειώδη κίνηση του δημοσίου και κοινωνικού βίου μας.

Πρόκειται για τη γνώση με την οποία το αρλουμποειδές πολιτικό σύστημα πήρε διαζύγιο και μάλιστα έως τέτοιο σημείο ώστε οι ταγοί του να εμφανίζονται στις τηλεοράσεις χωρίς να γνωρίζουν τους στοιχειώδεις κανόνες του διαλόγου (βλ. το άρθρο μου: "Η Βαβέλ των Αθηνών" στα "Πολιτικά Θέματα" της 19/3/1993).

Όμως τη  γνώση, για να την προσεγγίσει κανείς απαιτεί μόχθο, γιατί: "Είναι προϊόν μιας πολυπλοκό­τατης λειτουργίας που μπορούμε να την κατανοήσουμε ως αποτέλεσμα ειδικής μελέτης και έρευνας και δεν παράγεται ξαφνικά, όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου" (βλ. Μ.Μ.Ρόζενταλ: "Αρχές Διαλεκτικής Λογικής", εκδ. "Γκαγκάριν", Αθήνα 1962,  σελ. 65).

Πρόκειται γι' αυτό που αποφεύγει να κάνει η μάζα των αμαθών με τις ολέθριες συνέπειες!