Ανθρώπινη απληστία και πολιτική κοροϊδία

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Από την διδακτική ελληνική μυθολογία, παραθέτω τούτο το κείμενο από το οποίο αναδύεται το μέγεθος της ανθρώπινης απληστίας που καταντά πάθος και αρρώστια. Ξαναδιαβάζοντας, λοιπόν, τα "Πολιτικά" του Αριστοτέλους, ο φιλόσοφός μας ερευνώντας τα αίτια για τα οποία ο άνθρωπος προβαίνει σε άδικες πράξεις, αναφέρει και ως κακό "την απόλαυση ακόπων ηδονών".

Ο ερμηνευτής του έργου παραθέτει τούτη την πολύ ενδιαφέρουσα σημείωση (86) σ' αυτό το παράθεμα γράφει για τον περιβόητο βασιλιά της Φρυγίας Μίδα, που ήταν πάμπλουτος: "Μυθολογικός βασιλιάς της Φρυγίας, γιός του Γορδίου και της Κυβέλης. Τούτος με πανουργία συνέλαβε ένα Σειληνό, που είχε δραπετεύσει από τον Διονυσιακό θίασο, και τον παρέδωσε στον Διόνυσο. Για ανταμοιβή ο θεός υποσχέθηκε να του εκπληρώσει μια ευχή: ο Μίδας ζήτησε να μετατρέπει σε χρυσάφι οτιδήποτε άγγιζε με τα χέρια του. Μετάνιωσε όμως γρήγορα, γιατί ακόμα και το φαγητό του γινόταν χρυσάφι. Πήγε πάλι στο θεό που τον συμβούλεψε να λουστεί για να εξαγνιστεί στον ποταμό Πακτωλό, που από τότε έγινε χρυσοφόρος" (βλ. Αριστοτέλης. Άπαντα. Πολιτικά. 190. "Οι Έλληνες" εκδ. Οδ. Χατζόπουλου, "Κάκτος", Αθήνα 1993, σελ. 145 και 219).

Αυτή, λοιπόν, η απληστία, αυτό το ακόρεστο πάθος αποτελεί, κατά κανόνα, σύμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και ανασχετικό παράγοντα τόσο της δικαιοσύνης όσο και της ισότητας, όπως αυτά -και άλλα πολλά τρωτά- αναπτύσσω στο έργο μου: "Η Κομμουνιστική Ουτοπία", εκδ. β' "Πελασγός" - Ι.Γιαννά­κενας, Αθήνα 2013, σελ. 141 επ. όπου το κεφάλαιο: "Η φύση του ανθρώπου και ο Κομμουνισμός").

Συνεπώς το πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος και ο χαρακτήρας του, που εγγράφεται όπως το χάραγμα στην πέτρα, και είναι δύσκολο να σβήσει.

Ούτε η παιδεία, ούτε τα κοινωνικά συστήματα μπορούν να φτιάξουν έναν άνθρωπο Νέου Τύπου.

Τα περί αλλαγής των κοινωνιών αποτελούν υπερμεγέθη ουτοπία και αδύνατη εξαγγελία…

Ο άνθρωπος -"αυτό το κτήνος"- όπως είναι ο τίτλος ενός έργου, δεν αλλάζει και δεν εγκαταλείπει το ατομικό του συμφέρον, το οποίο, κατά τον Αριστοτέλη, συνιστά φυσιολογική συμπεριφορά.

Πολύ περισσότερο, αυτό το εγώ και το συμφέρον, διέπει τη φύτρα των Ελλήνων, όπως αυτό το φυλετικό γεγονός σκιαγράφησε εύστοχα ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος (βλ. το έργο του: "Ο χαρακτήρας των Ελλήνων", Θεσσαλονίκη, 1984).

Ούτως εχούσης της φύσεως του ανθρώπου θα έλεγα ότι όσοι υπόσχονται εξανθρωπισμό και κοινωνική δικαιοσύνη επί της γης, διαπράττουν το ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδίκημα της απάτης. Εν γνώσει ή εν αγνοία.

Η ζωή και η ιστορία και οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι ένα ανοιχτό βιβλίο που δεν τελειώνει ποτέ. Ένα ταξίδι ατέλειωτο μέσα στον άπειρο χρόνο, για το οποίο η λογοτέχνις Ελευθερία Λ. Παπαγαρυφάλλου μας είπε και τα εξής στο ποίημά της: "Ο κλέφτης χρόνος":

"Χρόνε αεικίνητε και χρόνε ανίκητε

είσαι το αιώνιο πρόβλημα τ' ανθρώπου

που ποτέ του δε μπόρεσε να λύσει

γιατί είσαι βαθιά δεμένος με τη φύση.

……

Από σένα τα πάντα ξεκινούν σε σένα καταλήγουν

κι' οι αιώνιοι κύκλοι της ζωής μ' εσένα σμίγουν

είσαι ο μόνος τιμωρός αφέντης

που μπρος σου ο άνθρωπος στέκει ικέτης"

(βλ. την γ' Ποιητική της συλλογή: "Προσεγγίσεις" εκδ. "Πελασγός" - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 2013, σελ. 66-68).

Ο άνθρωπος, λοιπόν, παλεύει με το χρόνο, με τη φύση του και τον εαυτό του και μάλιστα έως το σημείο να διατυπωθεί το πανάρχαιο ρητό: "Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος".

Υπό το φως αυτών των δεδομένων οι εμφανιζόμενοι ως Μεσσίες υποσχόμενοι λύση των κοινωνικών προβλημάτων, κατατάσσονται σε αυτούς για τους οποίους ο Ν. Καζαντζάκης είπε: "Πίσω απ' όλα τα συνθήματα υπάρχει η αγυρτεία και το κενό".

Ζωή και κοινωνία σημαίνουν εκκρεμότητα, όπως έλεγε εδώ και δύο αιώνες περίπου ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε: "Δεν ήρθαμε εδώ κάτω, στη γη, για να λύσουμε προβλήματα αλλά για να θέσουμε καινούργια".

Αυτά, λοιπόν, τα ολίγα για την απληστία, το συμφέρον, το χρόνο, τη ζωή και τις μεσσιανικές υποσχέσεις. Μακάριοι οι κατέχοντες και οι κλέπτοντες και όσοι αντέξουν! Ο κοινωνικός δαρβινισμός τώρα αρχίζει να λειτουργεί αδίστακτα, σκορπώντας οδύνες.

Από δω και πέρα ίσως θα αποδειχθεί η απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής για την οποία ο Γερμανός φιλόσοφος Α. Σοπενχάουερ είπε ότι "είναι ένα μία αποστολή που πρέπει να εκπληρώσει κανείς πολύ μόχθο" (βλ. το έργο του: "Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση", εκδ. "Αναγνωστίδη" Αθήνα, χ.χ.).

Καταλήγοντας θα γίνω πιο αντιπαθής λέγοντας ότι στην Ελλάδα της αρλουμπολογίας δεν συζητούνται σοβαρά προβλήματα!