Επιστροφή στις ρίζες του αγώνα μας.Χρειάζεται εθνική πανστρατιά. Ένα ενιαίο μέτωπο δυνάμεων, σε κάθε γωνιά της Γης όπου υπάρχει έστω και ένας Έλληνας

Του Μάριου Λοιζου
 Ιατρού

Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες δέκα χρόνια από τον θάνατο της Τομεάρχου της ΕΟΚΑ, Ελενίτσας Σεραφείμ Λοΐζου, καθώς και δύο χρόνια από τον θάνατο του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κωνσταντίνου Λοΐζου. Δεν ήταν ποτέ σκοπός μου να γράψω κάτι με αφορμή τον θάνατο των γονιών μου. Άλλωστε ο τρόπος που ζει ο κάθε άνθρωπος και οι αγώνες που δίνει στη ζωή του είναι αυτά που σφραγίζουν τη διαδρομή του και την υστεροφημία του και κανένα κείμενο δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Τα τελευταία όμως γεγονότα που συγκλόνισαν την πατρίδα μας επιβάλλουν, πιστεύω, να επαναφέρουμε στη μνήμη μας παππούδες και γιαγιάδες, ήρωες και ηρωίδες, Αυξεντίου και Παλληκαρίδηδες… Να θυμηθούμε την περηφάνια που κάποτε είχαμε και τώρα χάσαμε. Να θυμηθούμε αγώνες και θυσίες. Να επιστρέψουμε στις ρίζες. Στις ρίζες τις δικές μας, αλλά και στις ρίζες του αγώνα μας.

Χωρίς την Ελλάδα είμαστε ένα τίποτα
Στις ρίζες του αγώνα μας. Τότε που, πριν εγκαταλείψουμε τον προαιώνιο πόθο, μιλούσαμε για Ένωση και μόνο Ένωση. Τώρα που τα χρόνια πέρασαν, η μισή Κύπρος χάθηκε και η άλλη μισή στενάζει μόνη και εγκαταλειμμένη κάτω από την μπότα του Αττίλα και της Τρόικας, βασανίζει νύχτα-μέρα το μυαλό μια και μόνη σκέψη. Τώρα που το όνειρο των νεοκυπρίων για ανεξάρτητους παραδείσους και οικονομικά θαύματα τσακίστηκε στα συντρίμμια της Λαϊκής Τράπεζας και της Τράπεζας Κύπρου. Τώρα που το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον του Ελληνισμού σε αυτήν την ανατολική εσχατιά μοιάζει πιο μαύρο από ποτέ. Τώρα που πραγματικά δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, μήπως ήλθε επιτέλους η ώρα να επιστρέψουμε στις ρίζες τις δικές μας και του αγώνα μας; Μήπως η Ένωση με τον μητροπολιτικό κορμό αποτελεί τη μόνη ασφαλή και οριστική λύση, που θα εξασφαλίσει μια για πάντα την επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου;

Τώρα που, με πολύ άσχημο και οδυνηρό δυστυχώς τρόπο, φαίνεται στον ορίζοντα η οικονομική εξομοίωση των Ελλήνων της Κύπρου με εκείνων της μητροπολιτικής Ελλάδος, ίσως επιτέλους καταλάβουν όλοι εκείνοι που πρόδωσαν αγώνες, όρκους και ιδανικά στον βωμό της οικονομικής ευμάρειας και των δήθεν φορολογικών παραδείσων, πως χωρίς την Ελλάδα είμαστε ένα τίποτα στην άκρη της Μεσογείου. Ένα τίποτα έρμαιο στις διαθέσεις των εκάστοτε μεγάλων. Ακόμα και το οικονομικό θαύμα που πετύχαμε μετά το '74 επιτεύχθηκε σε μια περίοδο οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος της μητροπολιτικής Ελλάδος.

Οι λύσεις των προβλημάτων
Ένας και ενιαίος Ελληνισμός. Η θεωρία των δύο ελληνικών κρατών κατέρρευσε το βράδυ της 15ης Μαρτίου. Κύπρος και Ελλάδα σαν ενιαίος χώρος θα καταστήσουν τον Ελληνισμό τουλάχιστον το ίδιο πολύτιμο, αν όχι περισσότερο, για τις διεθνείς συμμαχίες (ειδικά αν αληθεύουν έστω και στο ελάχιστον οι πληροφορίες για τα κοιτάσματα στις θάλασσες Ελλάδος και Κύπρου) με τη μουσουλμανική Τουρκία. Οι λύσεις των προβλημάτων Κύπρου και Ελλάδος είναι λοιπόν κατ' αρχάς πολιτικές. Τις πολιτικές όμως λύσεις της, ειδικά τις λύσεις ανατροπής, τις σχεδιάζουν και τις εφαρμόζουν εθνικοί ηγέτες. Υπάρχουν τέτοιοι σήμερα στον Ελληνισμό; Προσωπική άποψη: Δυστυχώς, όχι. Αυτό σημαίνει ότι το πολιτικό απόστημα Κύπρου και Ελλάδος πρέπει να σπάσει. Η αρχή έχει γίνει. Τα πρόσφατα γεγονότα και η οικονομική καταστροφή έχουν ανοίξει, με οδυνηρό τρόπο, τα μάτια μεγάλων μαζών του πληθυσμού. Από τις μάζες ξεκίνησε η αντίδραση.

Είναι ώρα για δράση
Τώρα είναι ώρα για δράση. Χρειάζεται εθνική πανστρατιά. Ένα ενιαίο μέτωπο δυνάμεων, σε κάθε γωνιά της Γης όπου υπάρχει έστω και ένας Έλληνας. Θα μου πείτε και ποιοι ηγέτες θα υλοποιήσουν ένα τέτοιο όραμα; Αυτήν τη φορά, φίλοι μου, τους ηγέτες θα τους γεννήσει η καθημερινότητα. Θα βγουν μέσα από αγώνες, κλάμα, θυσίες και ίσως αίμα. Ο καιρός της καλοπέρασης έχει περάσει για καλά. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Κάποιοι άνοιξαν την κερκόπορτα. Ο εχθρός είναι πια μέσα στις πύλες.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα είναι μία κατά μέτωπον, κεραυνοβόλος επίθεση όπως σε άλλο, πολεμικό, επίπεδο την βίωσαν οι Πολωνοί το φθινόπωρο του 1939 από τη ναζιστική, και τότε και τώρα, Γερμανία. Είναι μια εφαρμογή του κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg) σε οικονομικό επίπεδο. Μία κατά μέτωπον μαζική, και με συνεχείς αιφνιδιασμούς επίθεση, που δεν επέτρεψε στις πολιτικές μας ηγεσίες, ακόμα και αν αυτές ήθελαν, καμία αντίδραση. Η φιλοσοφία αυτής της τακτικής είναι να κρατήσει τον αμυνόμενο σε μία συνεχώς εκτός ισορροπίας κατάσταση, στερώντας του τη δυνατότητα ορθής αντίδρασης.

Εμείς στο τέλος θα νικήσουμε
Η πιο σωστή αντίδραση σε μια τέτοια επίθεση είναι να μην πανικοβληθείς, να κρατήσεις τη γραμμή άμυνας και στην κατάλληλη στιγμή ν' αντεπιτεθείς. Οι δικοί μας ηγέτες δεν έκαναν τίποτα απ' όλα αυτά. Για χρόνια υπομόνευσαν την οικονομία μας και στην κρίσιμη μάχη πήγαν απροετοίμαστοι, πανικοβλήθηκαν και γύρισαν φυσιολογικά ηττημένοι. Τώρα ξεκινάμε από το μηδέν. Αυτούς που μας οδήγησαν εδώ, δεν τους υπολογίζουμε. Στα χρόνια που θα έρθουν, θα είναι απλώς μια μαύρη σελίδα στα χιλιάδες χρόνια Ελληνισμού σε αυτήν την ανατολική άκρη της Μεσογείου. Εμείς στο τέλος θα νικήσουμε. Μπορεί να μην είναι η δική μας γενιά. Θα βάλουμε όμως τις βάσεις για να το ζήσουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Όπως είπα και πιο πάνω, τα τελευταία χρόνια καλοπεράσαμε. Τώρα ήλθε η ώρα ν' αγωνιστούμε για να ζήσουμε. Το χρωστάμε σ' αυτούς που έφυγαν και σ' αυτούς που θα έρθουν.

www.sigmalive.com