Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

«3.500 διορισμοί συγγενών συνδικαλιστών σε σωματεία» με τον μεταξικό νόμο του 1937 («Το Βήμα», 30/9/12, σελ. Α.24)

Ο. πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων


Καταρώνται το δικτάτορα Μεταξά αλλά εφαρμόζουν πιστά το νόμο του, σύμφωνα με τον οποίο οι συνδικαλιστές εισπράττουν επικουρική σύνταξη και διορίζουν τους συγγενείς τους, που φθάνουν έως τ' ανίψια και τα εγγόνια!
Αντανάκλαση του πολιτικού βόθρου είναι  και ο οχετός του συνδικαλισμού που δρα όπως τα σκουλήκια στα έντερα ενός φυσιολογικού ανθρώπου!
Οι υπάρχουσες λέξεις δεν αρκούν για να χαρακτηρίσουν αυτά τα φαινόμενα και αυτή την εκφυλισμένη δημοκρατία.

Η στρατηγική σημασία του Αιγαίου.

Γράφει ο Δρ. Ιωάννης Παρίσης
Υποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων


parisis.wordpress.com


Το Αιγαίο ανήκει στην ευρύτερη μεσογειακή περιοχή και κατά συνέπεια εξετάζεται ως τμήμα του ευρύτερου μεσογειακού στρατηγικού περιβάλλοντος. Το τελευταίο παρουσιάζει υψηλή πολιτισμική και θρησκευτική διαφοροποίηση ενώ χαρακτηρίζεται από πολλά πραγματικά και πιθανά σημεία ανάφλεξης, συγκρούσεων και κρίσεων.

Στη διάρκεια της ιστορίας η Μεσόγειος Θάλασσα είχε καταστεί το κέντρο του κόσμου, ο χώρος όπου αναπτύχθηκαν οι μεγαλύτεροι πολιτισμοί και θρησκείες και οι σημαντικότερες αυτοκρατορίες, παράλληλα όμως και το θέατρο μεγάλων συγκρούσεων. Ευρισκόμενη στο κέντρο ενός σχετικά ασταθούς περιφερειακού πλαισίου, η Μεσόγειος διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη μορφή του γεωστρατηγικού περιβάλλοντος ολόκληρης της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής και ευρύτερα. Επιπλέον, το περιβάλλον αυτό επηρεάζεται από τις πολιτικές, τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των μεγάλων παγκόσμιων παικτών που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι παρόντες στην περιοχή.


Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το Αιγαίο αποτέλεσε από τα αρχαία χρόνια κέντρο ανάπτυξης πολιτισμών αλλά και συνδετικό κρίκο μεταξύ δύο ηπείρων – Ευρώπης και Ασίας – και δύο θαλασσών – Μεσογείου και Ευξείνου Πόντου. Το πολυνησιακό περιβάλλον του Αιγαίου – μοναδικό στην μεσογειακή λεκάνη – διαμορφώνει ένα ξεχωριστό γεωστρατηγικό σκηνικό που είτε εξυπηρετεί, είτε αποκόπτει άξονες γεωστρατηγικής επιρροής. Παράλληλα όμως παρέχει εύκολη πρόσβαση στην παράνομη μετανάστευση από την Ασία προς την Ευρώπη, γεγονός που δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στην Ελλάδα.

Από το Αιγαίο διέρχονται δύο κύριοι άξονες:

▪ Εκείνος που συνδέει την Κεντρική Ευρώπη με τη Μεσόγειο και την Αφρική ή τη Μέση Ανατολή, διερχόμενος δια των Βαλκανίων και του λιμένα της Θεσσαλονίκης, και

▪ Εκείνος που συνδέει τον Εύξεινο Πόντο με την ίδια περιοχή, διερχόμενος διά των Στενών Βοσπόρου-Δαρδανελλίων.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το Αιγαίο ελέγχει εκ των πραγμάτων κύριες εμπορικές οδούς, και κυρίως την διακίνηση της ενέργειας από τους χώρους παραγωγής της – που κατά βάση βρίσκονται στην Ανατολή – προς τους τόπους κατανάλωσης που βρίσκονται στη Δύση (Ευρώπη και Βόρεια Αμερική).
Εκείνο όμως που αναμένεται να έχει μεγάλο ενδιαφέρον στο μέλλον, είναι η κατασκευή μεγάλου δικτύου αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου στις περιοχές που περιβάλλουν το Αιγαίο. Αγωγοί που θα κινούνται κυρίως από το τουρκικό έδαφος και τον Εύξεινο προς τα Βαλκάνια και εκείθεν προς Κεντρική Ευρώπη, ή προς την Ελλάδα και εκείθεν, διά της Αλβανίας και της Αδριατικής, προς την Ιταλία.

Η μη υλοποίηση του σχεδίου εξόδου στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης, του ρωσικών συμφερόντων αγωγού (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη), δεν θα πρέπει να αποκλείει ένα παρόμοιο ή ανάλογο σχέδιο στο μέλλον, στο πλαίσιο της ανάγκης διοχέτευσης της ενέργειας προς τις αγορές της Δύσης. Πλέον αυτών, η αναμενόμενη ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων στις περιοχές που περιβάλλουν το Αιγαίο από το νότο, αναμένεται να δημιουργήσουν νέα δεδομένα για την στρατηγική σημασία της αιγιακής περιοχής. Αρκεί να ληφθεί υπόψη ότι ένας από τους υπό σκέψη αγωγούς είναι εκείνος που θα συνδέει το Ισραήλ και την Κύπρο με την Κρήτη και εκείθεν προς Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιταλία.

Όπως δείχνουν όλες οι εκτιμήσεις, τα αναμενόμενα ενεργειακά κοιτάσματα στο Αιγαίο είναι πολύ μικρότερα εκείνων που εκτιμώνται για τις περιοχές του Ιουνίου και ιδιαίτερα νοτίως της Κρήτης. Κατά συνέπεια, για την Ελλάδα προέχει η επιδίωξη ανεύρεσης και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων των δύο αυτών περιοχών, όχι μόνον λόγω της αναμενομένης μεγαλύτερης αποδοτικότητας, αλλά διότι με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται στην πράξη μία από τις αιτίες αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Υπάρχει όμως και άλλος ένας σοβαρότατος λόγος: 
το Αιγαίο ως ημίκλειστη θάλασσα, με τεράστιο αριθμό νήσων και μικρονησίδων, είναι εύκολο να υποστεί μια σταδιακή οικολογική μόλυνση από μικροατυχήματα ή διαρροές κατά τη διαδικασία της άντλησης πετρελαίου. Η καταστροφή αυτή θα είναι ανυπολόγιστη και ίσως μη αναστρέψιμη στην περίπτωση ενός σοβαρού ατυχήματος, αναλόγου εκείνου που συνέβη στον Κόλπο του Μεξικού.

Εις ότι αφορά στην τουρκική απειλή κατά της χώρας μας, θα σημειώσω επιγραμματικά ότι, προκειμένου να εκτιμήσουμε την υφιστάμενη ισορροπία ισχύος και το εύρος της απειλής, οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη όχι απλά τους αριθμούς αλλά και λοιπά στοιχεία ισχύος, όπως για παράδειγμα, τον γεωπολιτικό παράγοντα αλλά και το γεωστρατηγικό περιβάλλον. Καταρχήν, τα γεωγραφικά δεδομένα είναι καθοριστικά και θα λέγαμε ότι ευνοούν την Τουρκία, κυρίως υπό την έννοια του στρατηγικού βάθους, τόσο στην περιοχή του Αιγαίου όσο και σ’ εκείνη της βόρειας Ελλάδας. Η έκταση της τουρκικής επικράτειας είναι εξαπλάσια από την ελληνική, ενώ συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου, χώρο συμπαγή και αδιαίρετο, σε αντίθεση με τον ελληνικό χώρο – και μάλιστα τις κρίσιμες, ως θεάτρου πολεμικών επιχειρήσεων, περιοχές του Αιγαίου και της βόρειας Ελλάδας, από τον Έβρο μέχρι τον Αξιό – που αποτελείται από κατασπαρμένα και μεμονωμένα εδάφη (νησιά) ή στενές λωρίδες.

Το στρατηγικό πλεονέκτημα που δίνει η εδαφική αυτή κατανομή στην τουρκική πλευρά είναι προφανές. Ο κατακερματισμένος ελληνικός χώρος μπορεί να καταληφθεί και να διατηρηθεί κατά τμήματα, ακόμη και πολύ μικρά. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει σχεδόν τη δυνατότητα να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο, ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να εμπλακεί σε μακρόχρονες και σε μεγάλο βάθος επιχειρήσεις, όπως συνέβη το 1922. Ανάλογο είναι το πρόβλημα της ελληνικής πλευράς σχετικά με την άμυνα κυρίως των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.

Η έλλειψη στρατηγικού βάθους καθιστά δυσχερή την υποστήριξη των νησιών, υποχρεώνοντας τον ελληνικό στρατό να διατηρεί σ’ αυτά από τον καιρό της ειρήνης, σημαντικές δυνάμεις και σχετικά αυτοδύναμο σύστημα διοικητικής υποστήριξης. Τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι όσα κατά καιρούς ακούγονται περί αμοιβαίας μείωσης εξοπλισμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποτελούν φαιδρότητες και όσοι τα εκφράζουν έχουν παντελή άγνοια των σχετικών θεμάτων.

Από την άλλη, ο γεωστρατηγικός περίγυρος της Τουρκίας είναι τελείως διαφορετικός από εκείνο της Ελλάδας, αλλά και τα μεγέθη της, σε ότι αφορά το έδαφος, τον πληθυσμό, τις ένοπλες δυνάμεις, είναι διαφορετικά. Αντιμετωπίζει πολλαπλές απειλές στο σύνολο των συνόρων της, γεγονός που της δημιουργεί πλήθος προβλημάτων ασφάλειας και συνεπώς αμυντικών αναγκών ενώ δεν θα πρέπει να παραβλέπεται το σοβαρότατο κουρδικό ζήτημα το οποίο συνιστά έναν «τουρκικό στρατηγικό εφιάλτη». Αντίθετα οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν το σύνολο των δυνατοτήτων τους προσανατολισμένο έναντι της Τουρκίας. Επιπλέον, η γειτνίαση της Τουρκίας με το «τρίγωνο της κρίσης» (Μεσόγειος – Κασπία – Περσικός), αυξάνει τα προβλήματα ασφαλείας της, ενώ παράλληλα την καθιστά κρίσιμο γεωστρατηγικό παίκτη στην περιοχή.

Κατά συνέπεια, εκείνο που θα πρέπει κατ’ ελάχιστον να επιδιώκει η ελληνική πλευρά, στο πλαίσιο μιας αποτελεσματικής υψηλής στρατηγικής είναι:

▪ Συστηματική παρακολούθηση των εξελίξεων και των διεθνών δεδομένων και κατάλληλη και δυναμική παρέμβαση της εξωτερικής πολιτικής της,
▪ Διατήρηση της αποτελεσματικότητας των Ενόπλων Δυνάμεων σε υψηλό επίπεδο,
▪ Κατάλληλη στρατηγική συμμαχιών, με ουσιαστική συμμετοχή στα συμμαχικά σχήματα που συμμετέχει ήδη η χώρα, και με παράλληλη απόκτηση σχέσεων συνεργασίας και φιλίας με άλλους διεθνείς παίκτες (Ρωσία, Κίνα, Αραβικός κόσμος).

Φυσικά, η διασφάλιση των δικαιωμάτων της Ελλάδας στον ενεργειακό πλούτο που διαπιστωμένα την περιβάλλει, πρέπει να αποτελεί κύριο και πρωταρχικό στόχο κάθε ελληνικής Κυβέρνησης δεδομένου ότι, εκτός της οικονομικής υπάρχει και η γεωστρατηγική συνιστώσα που θα αναβαθμίσει τη χώρα.

(Το κείμενο αυτό αποτελεί προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο του συγγραφέα με τίτλο: Η Καθ’ Ημάς Θάλασσα – Γεωστρατηγική ανάλυση της Μεσογείου) 

Σκόπια: «Στρατηγικός στόχος του Βελιγραδίου είναι η απόκτηση κοινών συνόρων με την Ελλάδα»




«Ο στρατηγικός στόχος της Σερβίας είναι να αποκτήσει κοινά σύνορα με την Ελλάδα. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το βόρειο Κοσσυφοπέδιο. Πιο σημαντικό κομμάτι για αυτήν είναι τα Σκόπια. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που εμποδίζει τα Σκόπια να προχωρήσουν τα τελευταία 20 χρόνια. Στην πραγματικότητα οι Σέρβοι  υπάρχουν στην περιοχή των Σκοπίων από το 1912»


Τα παραπάνω είπε σε συνέντευξή του στο βουλγαρικό πρακτορείο ειδήσεων BGNES (Агенция БГНЕС) ο πρόεδρος της Ένωσης Δημοσιογράφων  των Σκοπίων Νάσερ Σελμάνι-Насер Селмани.

«Το πρόβλημα στα Σκόπια είναι ότι πριν από είκοσι χρόνια χτίσαμε μια εικονική δημοκρατία. Επί είκοσι χρόνια  οικοδομούμε μια καρικατούρα των θεσμών όπως πραγματικά θα πρέπει να είναι σε ένα δημοκρατικό κράτος», είπε ο Σελμάνι.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ήδη εδώ και είκοσι χρόνια τα Σκόπια δεν αποτελούν ένα δημοκρατικό κράτος  και επίμονα παρουσιάζονται ως μια προσομοίωση της δημοκρατίας

«Αλλά τώρα είναι σε όλους φανερό και δεν μπορεί να κρυφτεί αυτό το φανταστικό παιχνίδι μας από τον κόσμο που βλέπει ότι είναι αστείο», τονίζει ο Σελμάνι.

Δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση

Δεν έχουμε καμία πραγματική αντιπολίτευση που να βγει και να πει:
Όταν θα έρθει στην εξουσία θα σταματήσει να ελέγχει- όπως κάνει ο Γκρούεφσκι -τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, τα δικαστήρια και το κοινοβούλιο, το οποίο μετατράπηκε σε συμβολαιογράφο των προτάσεων της κυβέρνησης.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο σημερινός ηγέτης της αντιπολίτευσης, της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης, ο Μπράνκο Τσερβένκοφσκι, απέτυχε και έχασε την ευκαιρία να οικοδομήσει μια πραγματική δημοκρατία στα Σκόπια, τα οποία θα μπορούσαν πολύ εύκολα να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι θέλει ειλικρινά να ενταχθούμε στις ευρωατλαντικές δομές, όπως ισχυρίζεται τώρα. Και το ζήτημα Γκρούεφσκι, εξάλλου,  είναι πολύ σαφές και ορατό σε όλους μας- δεν θέλει να ενταχθούν τα Σκόπια ούτε στην ΕΕ, ούτε στο ΝΑΤΟ», δήλωσε ο Σελμάνι.

Για όλα φταίει η Ελλάδα

«Ωστόσο θα πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω ότι τα Σκόπια δεν είναι οι μοναδικοί φταίχτες για τη σημερινή κατάσταση στα Βαλκάνια. Είμαστε μάρτυρες μια ανεύθυνης πολιτικής από την Ελλάδα. Οι αξιωματούχοι της Αθήνας δεν εκπληρώνουν το ρόλο που αναμένεται από αυτούς- να παρασύρουν την περιοχή στις Βρυξέλλες.
 Η Ελλάδα ακολουθεί μια πολιτική του δέκατου ένατου αιώνα, τονίζει ο Σελμάνι και διευκρινίζει:

«Λοιπόν, εδώ είναι η επιτυχία του Γκρούεφσκι, τα διπλά μέτρα και σταθμά. Ψάχνετε για περισσότερα δικαιώματα των Αλβανών των Σκοπίων ή των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, όταν στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται τα δικαιώματα των Σλάβων- Σκοπιανών (ως «Μακεδόνων») Αυτή είναι μια πολιτική  των δύο μέτρων και των δύο σταθμών η οποία καθοδηγείται από την Ελλάδα καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση στέκεται πίσω από το νόμο  και αυτό βοηθά σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική που ασκεί ο Γκρούεφσκι», πιστεύει ο Σελμάνι.

Στόχος της Σερβίας να κατέβει στα σύνορα με Ελλάδα

«Ο στρατηγικός στόχος της Σερβίας είναι να αποκτήσει κοινά σύνορα με την Ελλάδα. Τα Σκόπια είναι πολύ σημαντικά για τη Σερβία και αυτός είναι ο λόγος που επί είκοσι χρόνια το κράτος αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει. Στην πραγματικότητα οι Σέρβοι βρίσκονται εδώ στα Σκόπια από το 1912 και οι δομές τους είναι πολύ ισχυρές!

Και μερικοί, οι λεγόμενοι πατριώτες χτίζουν μνημεία και θυσιάζουν τη χώρα, λόγω των συμφερόντων της Σερβίας…

 Στο τέλος οι μεγάλοι χαμένοι από όλα αυτά τα παιχνίδια θα είναι οι πληθυσμοί των Σλάβων και των Αλβανών», είπε ο Σελμάνι.

www.echedoros-a.gr

Τότε και τώρα


Του Δημήτρη Γαρούφα
πρώην προέδρου του Δ.Σ.Θ
Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης  αλλά δεν έγινε καμιά ουσιαστική συζήτηση και σύγκριση του τότε με το σήμερα και ανάλυση των μηνυμάτων της ιστορίας.
Το έτος 1912  αποτελεί ορόσημο για την Ελληνική ιστορία γιατί αυτή τη χρονιά η Ελλάδα διπλασιάστηκε γεωγραφικά και πληθυσμιακά κι΄ έτσι η μέχρι τότε   ανυπολόγιστη Ελλάδα  έγινε πλέον μεγάλο-υπολογίσιμο κράτος.
Για να φτάσουμε σ΄ αυτή την Ελλάδα χρειάστηκε να προηγηθεί η στρατιωτική επανάσταση το 1909 που σάρωσε τον παλαιοκομματισμό αλλά και η μετάκληση  από την Κρήτη του Ελ.Βενιζέλου που οδήγησε σε ανόρθωση της χώρας…Ο Σ.Μαρκεζίνης στην πολιτική του ιστορία(τόμος 3 σελ.246) αναφέρει ότι το 1911 ο προϋπολογισμός της Ελλάδας είχε έσοδα 142.519.218 δρχ.και  έξοδα  130.638.154 δρχ.,  ενώ και το 1914 μετά τους Βαλκανικούς πολέμους  και τον διπλασιασμό της Ελλάδας ο προϋπολογισμός ανέφερε έσοδα 567.147.742 δρχ. και έξοδα 555.260.269 δρχ. Δηλαδή ακόμη και την πολεμική περίοδο, με  πολεμικές δαπάνες, η τότε Ελλάδα είχε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς…
Αλλά τότε η Ελλάδα ήταν ενωμένη και είχε άξια ηγεσία  με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κων/νο και πρωθυπουργό τον Ε.Βενιζέλο,    ηγέτη μεγάλου βεληνεκούς  που μιλούσε σαν ίσος προς ίσο με τους ηγέτες των μεγάλων χωρών ο οποίος μιλώντας στις 5-10-1912 στο Φάληρο στα πληρώματα των πολεμικών μας πλοίων τους είπε: «Η πατρίς αξιοί από υμάς, όχι απλώς να αποθάνητε υπέρ αυτής. Αυτό θα ήταν το ολιγώτερον. Αξιοί να νικήσετε. Και δια τούτο έκαστος εξ΄ ημών και θνήσκων ακόμη, μίαν μόνον σκέψιν πρέπει να έχει. πως να εντείνει τας δυνάμεις του μέχρι της τελευταίας πνοής όπως οι εναπομείναντες νικήσωσι..»
Μελαγχολεί κάποιος όταν διαβάζει για την τότε Ελλάδα και την συγκρίνει με την σημερινή. Τα τελευταία 30 χρόνια (με κάποιες  εξαιρέσεις ) είχαμε πολιτικούς που μπέρδευαν το νόμιμο με το ηθικό, ασχολούνταν με OF SHORE εταιρίες και υπηρετούσαν  τις αδυναμίες των πολιτών.…γι΄ αυτό  η Ελλάδα σήμερα  υπερχρεωμένη  εκλιπαρεί τους δανειστές για μία ακόμη δόση δανείου θυμίζοντας  την ανυπολόγιστη Ελλάδα  του 19ου αιώνα…
Ο Ελληνικός λαός ήταν ίδιος και το 1912 και σήμερα, με  προτερήματα αλλά και  πολλές αδυναμίες …η εμφανής διαφορά  είναι στην ηγεσία…γιατί  και μετά το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων δημιουργήθηκε ιστορική ευκαιρία για μία ισχυρή ευημερούσα Ελλάδα που θα ήταν η ο παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή αλλά οι πολιτικοί της λόγω έλλειψης οράματος και κακών χειρισμών ούτε την ευκαιρία αξιοποίησαν αλλά και οδήγησαν τη χώρα   στην πτώχευση και την παρακμή..
www.olympia.gr

Όχι πόλεμοι για το νερό


Η παγκόσμια οικονομική ύφεση και η αναταραχή στον αραβικό κόσμο μπορεί να φτιάχνουν τίτλους στα πρωτοσέλιδα, αλλά ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα καιροφυλακτεί: η περιβαλλοντική αλλαγή. Μαζί με τα ακραία καιρικά φαινόμενα, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και άλλες φυσικές καταστροφές, η υπερθέρμανση του πλανήτη διαταράσσει και τη διαθεσιμότητα των πόρων γλυκού νερού – με τεράστιες κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις. Νωρίτερα φέτος, το Γραφείο του Διευθυντή Εθνικών Πληροφοριών των ΗΠΑ δημοσίευσε μια έκθεση, την «Παγκόσμια Ασφάλεια Νερού» (Global Water Security) [1], αξιολογώντας την πολιτική υδάτων σε όλο τον κόσμο. Στην έκθεση αυτή, οι συγγραφείς της δείχνουν ότι οι διεθνείς διαφωνίες για το νερό θα επηρεάσουν όχι μόνο τα συμφέροντα ασφαλείας των παρόχθιων κρατών, αλλά και εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σε πολλά μέρη του κόσμου, το γλυκό νερό είναι ήδη ένας σπάνιος πόρος. Αποτελεί μόνο το 2,5% του συνολικού διαθέσιμου νερού στον πλανήτη. Και μόνο το 0,4% από αυτό είναι εύκολα προσβάσιμο για κατανάλωση από τον άνθρωπο. Από αυτό το μικρό ποσό, ένα μειούμενο ποσοστό είναι πόσιμο, εξαιτίας της ρύπανσης και της γεωργικής και βιομηχανικής χρήσης νερού. Όλα αυτά θα ήταν αρκετά άσχημα, αλλά το ότι πολλοί φορείς γλυκού νερού (ποτάμια και λίμνες) μοιράζονται από δύο ή περισσότερα παρόχθια κράτη, περιπλέκει τη διαχείρισή τους.
Φυσικά, η κοινότητα των πολιτικών έχει προφητέψει από καιρό τους επικείμενους «πολέμους του νερού». Το 2007, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν προειδοποίησε ότι «… η λειψυδρία είναι ένα ισχυρό καύσιμο για τους πολέμους και τις συγκρούσεις». Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει δει πολλούς τέτοιους πολέμους. Στην πραγματικότητα, ο μόνος επίσημος πόλεμος για το νερό έλαβε χώρα περίπου 4.500 χρόνια πριν. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ των πόλεων-κρατών Λάγκας (Lagash) και Ούμα (Umma) στο σύγχρονο Ιράκ για τον ποταμό Τίγρη. Πιο πρόσφατα, υπήρξαν κάποιες «στενές επαφές», ειδικά στην άγονη Μέση Ανατολή. Περίπου δύο χρόνια πριν από τον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ και η Συρία αντάλλαξαν πυρά πάνω από την κοίτη του ποταμού Ιορδάνη, για τον οποίον και οι δύο ισχυρίστηκαν ότι ο απέναντι έκανε υπερβολική χρήση. Οι περιορισμένες ένοπλες συγκρούσεις ατόνησαν, αλλά οι πολιτικές διαμάχες για τις κοινές πηγές νερού των χωρών συνεχίζονται. Το 2002, ο Λίβανος κατασκεύασε αντλίες νερού σε έναν από τους παραποτάμους, κάτι που προκάλεσε ανησυχία στο Ισραήλ που βρίσκεται πιο κάτω. Το έργο δεν προκάλεσε καμία επίσημη στρατιωτική δράση, αλλά με την ειρήνη στην περιοχή ήδη επισφαλή, οι λεκτικές ανταλλαγές μεταξύ των δύο χωρών οδήγησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρέμβουν. Και τα δύο μέρη αποδέχτηκαν τελικά μια συμβιβαστική λύση που επιτρέπει στον Λίβανο να αντλεί μια προκαθορισμένη ποσότητα νερού για τις εγχώριες ανάγκες του.
Εν ολίγοις, οι προβλέψεις περί ενός Παγκοσμίου Πολέμου για το νερό είναι υπερεξηντλημένες. Ωστόσο, οι εντάσεις για τη χρήση του νερού μπορούν να επιδεινώσουν άλλες υφιστάμενες περιφερειακές συγκρούσεις. Η κλιματική αλλαγή αναμένεται να εντείνει τις ξηρασίες, τις πλημμύρες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα που θέτουν σε κίνδυνο την ποσότητα και την ποιότητα του γλυκού νερού και ως εκ τούτου ενεργεί ως πολλαπλασιαστική απειλή, κάνοντας τις επισφαλείς περιοχές επισφαλέστερες.
Οπότε, ποιες κοίτες ποταμών αποτελούν τους μεγαλύτερους κινδύνους σήμερα; Σε μια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας [2], που δημοσιεύθηκε το 2010 (καθώς και ένα επόμενο άρθρο σε ένα ειδικό τεύχος της Επιθεώρησης των Ερευνών για την Ειρήνη, Journal of Peace Research [3]), αναλύσαμε τις φυσικές συνέπειες της αλλαγής του κλίματος στους διεθνείς ποταμούς. Παρουσιάσαμε την μεταβλητότητα στην ετήσια απορροή των ποταμών κατά το παρελθόν αλλά και για μελλοντικά κλιματικά σενάρια. Εξετάσαμε, επίσης, την ύπαρξη και τη φύση της ικανότητας των θεσμών γύρω από τις κοίτες των ποταμών, με τη μορφή των διεθνών συνθηκών νερού, οι οποίες δυνητικά θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Σύμφωνα με την έρευνά μας, 24 από τις 276 διεθνείς κοίτες ποταμών στον κόσμο αντιμετωπίζουν ήδη αυξημένη μεταβλητότητα στην ποσότητα νερού. Αυτές οι 24 κοίτες, οι οποίες εξυπηρετούν συνολικά περίπου 332 εκατομμύρια ανθρώπους, βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο για πολιτικές εντάσεις που σχετίζονται με το νερό. Η πλειοψηφία των ποταμών αυτών βρίσκονται στην βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική. Μερικά άλλα ποτάμια βρίσκονται στη Μέση Ανατολή, τη νότια-κεντρική Ασία και τη Νότια Αμερική. Περιλαμβάνουν τον Ταφνά (Αλγερία και το Μαρόκο), τον Νταστ (Ιράν και Πακιστάν), τον ποταμό Κονγκό (Κεντρική Αφρική), τη λίμνη Τσαντ (Κεντρική Αφρική), τον Νίγηρα (Δυτική Αφρική), τον Νείλο (Βορειοανατολική Αφρική), και τον Τσίρα (Εκουαδόρ και Περού). Δεν υπάρχουν ισχυρές συμφωνίες που διέπουν τη χρήση αυτών των αποθεμάτων νερού σε περιοχές όπου υπάρχει ένταση. Σε περίπτωση που ξεσπάσουν διαμάχες, δεν υπάρχουν καλοί μηχανισμοί για την αντιμετώπισή τους.
Μέχρι το 2050, επιπλέον 37 κοίτες ποταμών, που εξυπηρετούν 83 εκατομμύρια ανθρώπους, θα είναι σε υψηλό κίνδυνο να τροφοδοτήσουν πολιτικές εντάσεις. Όπως είναι η κατάσταση επί του παρόντος, ένα μεγάλο μέρος από αυτά τα ποτάμια βρίσκονται στην Αφρική. Αλλά, σε αντίθεση με το σήμερα, οι κοίτες των ποταμών στην Κεντρική Ασία, την Ανατολική Ευρώπη, την Κεντρική Ευρώπη και την Κεντρική Αμερική θα είναι επίσης σε υψηλό κίνδυνο μέσα σε 40 χρόνια. Ορισμένες από αυτές τις περιοχές περιλαμβάνουν τον ποταμό Κουρά-Αράκς (Ιράν, Τουρκία και Καύκασος), τον Νεμάν (Ανατολική Ευρώπη), τον Ασή-Οροντές (Λίβανος, Συρία, Τουρκία) καθώς και τις λεκάνες Κατατούμπο (Κολομβία και Βενεζουέλα).
ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΙΛΟ
Μεταξύ των μεγαλύτερων ποταμών της Αφρικής, ο Νείλος έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις για την περιφερειακή και την παγκόσμια ασφάλεια. Οι εντάσεις όσον αφορά την πρόσβαση στον ποταμό στρέφουν ήδη την Αιθιοπία και την Αίγυπτο, δύο σημαντικούς συμμάχους της Δύσης, τον έναν εναντίον του άλλου. Η Αίγυπτος ήταν ένας σημαντικός παίκτης στην ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή και η Αιθιοπία είναι μια σημαντική περιφερειακή δύναμη στο Κέρας της Αφρικής, η οποία τώρα βοηθά άλλες αφρικανικές δυνάμεις στη μάχη κατά της Αλ Σαμπάμπ στη Σομαλία.
Με τα χρόνια, μια σειρά από διεθνείς συνθήκες επί των υδάτων έχουν δημιουργήσει κανόνες για τον ποταμό, αλλά περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σε μικρά τμήματά του. Ειδικότερα, μόνο η Αίγυπτος και το Σουδάν είναι μέρη του Συμφώνου του Ποταμού Νείλου (του 1959), που είναι και η βασική συνθήκη που αφορά τον ποταμό. Η Αίγυπτος, η οποία είναι η πλέον κατάντη και μία από τις πιο ισχυρές χώρες της περιοχής, ήταν σε θέση να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το καθεστώς επιμερισμού των υδάτων. Οι χώρες στην ανάντη, όπως η Αιθιοπία και το Μπουρούντι, έχουν μείνει εκτός, πιεσμένες σκληρά να αξιοποιήσουν τον Νείλο για τις δικές τους ανάγκες.
Το 1999, με την ολοένα και πιο βιτριολική ρητορική μεταξύ της Αιγύπτου και της Αιθιοπίας να περιορίζει την περιφερειακή ανάπτυξη, η Παγκόσμια Τράπεζα ενίσχυσε τη εμπλοκή της στον ποταμό. Συνέβαλε στη δημιουργία ενός δικτύου επαγγελματιών διαχειριστών υδάτων, καθώς και σε μια σειρά επενδύσεων σε έναν αριθμό παραποτάμων. Παρόλα αυτά, η σύνταξη μιας νέας συμφωνίας καθυστερεί: οι χώρες στην ανάντη δεν θα θέσουν σε κίνδυνο το δικαίωμά τους να αναπτύξουν υδάτινες υποδομές ενώ οι χώρες στην κατάντη δεν θα έθεταν σε κίνδυνο την προστασία του μεριδίου τους. Το 2010, η Αιθιοπία υπέγραψε συμφωνία με ορισμένες χώρες στην ανάντη ελπίζοντας να ισορροπήσει απέναντι στην Αίγυπτο και το Σουδάν. Πιο πρόσφατα, η χώρα έχει επίσης εξαγγείλει σχέδια για να κατασκευάσει μια σειρά μεγάλων φραγμάτων στην ανάντη, τα οποία θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη σταθερότητα της περιοχής.
Μέχρι το 2050, η περιβαλλοντική κατάσταση της Λεκάνης του Νείλου θα είναι ακόμη χειρότερη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να δημιουργηθεί μια ισχυρή και δίκαιη συνθήκη για τα ύδατα τώρα. Μια τέτοια συνθήκη θα επικεντρωθεί στους τρόπους για την αξιοποίηση του υδροηλεκτρικού δυναμικού του ποταμού ώστε να ικανοποιήσει τις ενεργειακές ανάγκες όλων των παρόχθιων κρατών, διατηρώντας παράλληλα την υγεία των οικοσυστημάτων. Η κατασκευή φραγμάτων και ταμιευτήρων ακόμα πιο ψηλά στον ποταμό θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει ακόμα και τις ροές νερού και να διευκολύνει την γεωργική ανάπτυξη. Έργα όπως αυτά, που μετριάζουν την καταστροφή της υγείας του οικοσυστήματος και των τοπικών πληθυσμών, θα ωφελήσουν όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και θα διευκολυνθεί έτσι περαιτέρω η παραποτάμια συνεργασία.
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΛΗ
Μια άλλη λεκάνη νερού που προκαλεί ανησυχία είναι η λίμνη Αράλη, που μοιράζεται από το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Στην λεκάνη καταλήγουν δύο μεγάλα ποτάμια, ο Συρ Ντάρια και ο Άμου Ντάρια. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, οι δύο ποταμοί αντιμετωπίστηκαν σχετικά αποτελεσματικά. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ωστόσο, τελείωσε αυτή την φάση. Η κύρια διαφωνία είναι τώρα μεταξύ του Κιργιστάν στην ανάντη και του Ουζμπεκιστάν στην κατάντη του Συρ Ντάρια. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το Κιργιζιστάν χρειάζεται τρεχούμενο νερό για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, ενώ το Ουζμπεκιστάν χρειάζεται να αποθηκεύει νερό για την άρδευση εκτάσεων καλλιέργειας βάμβακος αργότερα.
Οι χώρες αυτές έχουν κάνει αρκετές προσπάθειες προς την επίλυση της διαφοράς. Ειδικότερα, το Ουζμπεκιστάν στην κατάντη, το οποίο είναι πλούσιο σε καύσιμα και φυσικό αέριο, έδωσε ενέργεια στην Κιργιζία ως αποζημίωση για την διακράτηση νερού σε μεγάλες δεξαμενές μέχρι την σεζόν της βαμβακοκαλλιέργειας. Τέτοιες συμφωνίες, ωστόσο, είχαν περιορισμένη επιτυχία, επειδή είναι εύκολα χειραγωγήσιμες. Οι χώρες στην κατάντη μπορούν να δώσουν λιγότερα καύσιμα κατά τη διάρκεια μιας βροχερής χρονιάς, υποστηρίζοντας ότι χρειάζονται λιγότερο νερό από τους ταμιευτήρες στην ανάντη και οι χώρες στην ανάντη μπορεί να παραδώσουν λιγότερο νερό ως αντίποινα. Η Κιργιζία, αποθαρρυμένη και απελπισμένη για ενέργεια κατά τους χειμερινούς μήνες, σχεδιάζει να κατασκευάσει τεράστιες υδροηλεκτρικές μονάδες στην επικράτειά της. Και ένα άλλο κράτος στην ανάντη, το Τατζικιστάν, εξετάζει επίσης την υδροηλεκτρική ενέργεια για να χορτάσει τις ενεργειακές του ανάγκες. Εν τω μεταξύ, το Ουζμπεκιστάν κατασκευάζει μεγάλες δεξαμενές.
Παρά το γεγονός ότι αυτά τα σχέδια θα μπορούσαν να έχουν νόημα στο πολύ εγγύς μέλλον, είναι αναποτελεσματικά σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βάση, επειδή δεν λύνουν τις πραγματικές ανάγκες των χωρών στην κατάντη για μεγάλης χωρητικότητας αποθήκευση ως προστασία απέναντι στην μεταβλητότητα του νερού σε στην διάρκεια του χρόνου. Στην πραγματικότητα, αμφότερες η Κιργιζία και το Ουζμπεκιστάν, μαζί με το Καζακστάν, θα δουν σημαντικές αυξήσεις στην μεταβλητότητα της παροχής ύδατος από τώρα και μέχρι το 2050. Και έτσι, η ανάγκη να μοιραστούν τα οφέλη των υφιστάμενων μεγάλης χωρητικότητας ταμιευτήρων στην ανάντη και να συντονίσουν τις χρήσεις των υδάτων μέσω ισχυρών και πιο αποτελεσματικών διακρατικών συμφωνιών είναι αναπόφευκτη.
Μια σταθεροποιημένη λίμνη Αράλη θα ωφελήσει επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με την αποχώρησή της από το Αφγανιστάν, η Ουάσιγκτον έχει φλερτάρει το Ουζμπεκιστάν ως έναν πιθανό εναλλακτικό σύμμαχο και πάροχο σταθερότητας στην περιοχή. Η κυβέρνηση του Ουζμπεκιστάν φαίνεται πρόθυμη να φιλοξενήσει στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και λειτουργεί ως αντίβαρο στη Ρωσία. Το Κιργιστάν είναι επίσης ένας σημαντικός περιφερειακός παίκτης. Η Αεροπορική Βάση Μανάς (δηλαδή, η αμερικανική στρατιωτική εγκατάσταση κοντά στο Μπισκέκ), είναι ένα σημαντικό σημείο διέλευσης. Η χώρα επίσης συνεργάζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην μάχη κατά της διακίνησης ναρκωτικών και της διείσδυσης εγκληματικών ομάδων και ανταρτών. Μια περιφερειακή αστάθεια θα μπορούσε να διαταράξει οποιαδήποτε από αυτές τις στρατηγικές σχέσεις.
Αν το παρελθόν αποτελεί μια κάποια ένδειξη, ο κόσμος μάλλον δεν χρειάζεται να ανησυχεί για επικείμενους πολέμους για νερό. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οι εντάσεις για το νερό μπορεί να τροφοδοτήσουν εύκολα μεγαλύτερες συγκρούσεις και αποσπούν την προσοχή των κρατών από άλλες σημαντικές γεωπολιτικές και εσωτερικές προτεραιότητες. Δεδομένου ότι οι επίσημοι διακρατικοί θεσμοί είναι το κλειδί για την ανακούφιση των εντάσεων για κοινόχρηστους πόρους, θα ήταν φρόνιμο, λοιπόν, για τις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις, καθώς και για τη διεθνή κοινότητα να διαπραγματευτούν επαρκώς ισχυρές συμφωνίες για την αντιμετώπιση της επικείμενης περιβαλλοντικής αλλαγής. Σε αντίθετη περίπτωση, το γλυκό νερό θα εμποδίσει περαιτέρω τις σταθεροποιητικές προσπάθειες στις ασταθείς περιοχές του κόσμου.
Πηγή: Foreignaffairs.gr (24/10/2012) ,Όχι πόλεμοι για το νερό,Shlomi Dinar, Lucia De Stefano, James Duncan, Kerstin Stahl, Kenneth M. Strzepek, Aaron T. Wolf

ΔΗΣΑΚΕΛ: η ανίερη συμμαχία προς υπεράσπιση των Βρετανικών Βάσεων στη Κύπρο.


Τα τελευταία χρόνια αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η πλήρης ταύτιση απόψεων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στο Κυπριακό, κάτι που οδήγησε στην επινόηση του όρου «ΔΗΣΑΚΕΛ». Το ένα κόμμα βασίζει την ύπαρξη και τη δύναμή του στο άλλο και αυτό καταδεικνύεται από τις στημένες διαφωνίες, τις χλιαρές αντιπαραθέσεις σε ουσιώδη ζητήματα, ακόμη και την πλήρη συμφωνία σε ορισμένα άλλα θέματα. Τα δύο κόμματα βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια όσον αφορά την αποδοχή της ρατσιστικής, βρετανόπνευστης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Αυτή η εμμονή στη ΔΔΟ φανερώνει αφ’ ενός τη διαχρονικήεξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων από το ΑΚΕΛ. Αφ’ ετέρου, ωστόσο, αποδεικνύει και τον ευνουχισμό μεγάλης μερίδας της ενωτικής παράταξης από τον ΔΗΣΥ, αφ’ ης στιγμής άνθρωποι που πολέμησαν –ή λένε πως πολέμησαν- για την Ένωση με την Ελλάδα, τώρα υπακούν στα κελεύσματα του Νίκου Αναστασιάδη και αποδέχονται μια λύση που εξυπηρετεί τα τουρκοβρετανικά συμφέροντα. Στο ίδιο μήκος κύματος, λοιπόν, δηλαδή την πλήρη υποταγή στο Στέμμα, το ΔΗΣΑΚΕΛ υποστηρίζει και την παραμονή των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο.
Όσον αφορά το ΑΚΕΛ, ακόμα κι αν αφήσουμε κατά μέρους την κραυγαλέα απουσία του κόμματος από τον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι ενέργειές του κατά την περίοδο που υπήρξε κυβέρνηση είναι εξόφθαλμα φιλοβρετανικές. Με το μνημόνιο συναντίληψης Μπράουν-Χριστόφια, το οποίο έσπευσε ο τελευταίος να υπογράψει άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, οι δύο πλευρές ανέλαβαν την υποχρέωση να «εργαστούν εποικοδομητικά για όλα τα θέμα που προκύπτουν από τη Συνθήκη για την Εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας» [1]. Προφανώς, η συγκεκριμένη διάταξη φωτογράφιζε το θέμα των Βάσεων, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ανωτέρω Συνθήκης είναι αφιερωμένο σε αυτές.
Στη συνέχεια είχαμε τη μνημειώδη, πλέον, δήλωση του προέδρου Χριστόφια στο Ινστιτούτο Brookings ότι το θέμα των Βάσεων θα λυθεί από τα «παιδιά και τα εγγόνια μας» (“So the problem of the Bases it’s a problem which is going to be solved by our children and grandchildren together, Greek Cypriots and Turkish Cypriots, being masters of their land”) [2].  Αναπόδραστα, λοιπόν, όταν ομάδα διαδηλωτών διοργάνωσε διαμαρτυρία εναντίον των Βρετανικών Βάσεων την 2α Ιανουαρίου 2012, το ΑΚΕΛ καταδίκασε ασμένως την ενέργεια αυτή [3].
Ενδιαφέρον, όμως, προκαλεί η στάση της «πατριωτικής δεξιάς», του κατ’ επίφασιν εθνικόφρονος ΔΗΣΥ σχετικά με το θέμα των Βάσεων. Το 1977, σε μια περίοδο όπου οι Βρετανοί σκέφτονταν να εγκαταλείψουν τις Βάσεις λόγω κόστους, ο Γλαύκος Κληρίδης, τότε διαπραγματευτής για το Κυπριακό, τους διαβεβαίωνε ότι καμία πολιτική παράταξη δεν ανησυχεί για το θέμα των Βάσεων, με πιθανή εξαίρεση το Βάσο Λυσσαρίδη. Επίσης, ο Κληρίδης δήλωνε πως οι Βάσεις αποτελούσαν μια σημαντική πηγή εργασίας για τους Κυπρίους [4]. Επιβεβαίωνε, δηλαδή, έστω εμμέσως, ότι δεν επρόκειτο να τεθεί θέμα Βάσεων.
Όταν, όμως, ο Γλαύκος Κληρίδης ανέβηκε στο ύπατο αξίωμα του κράτους έγινε πιο ξεκάθαρος. Μετά τη διαδήλωση εναντίον της ανέγερσης αντενών από τους Βρετανούς στο Ακρωτήρι το 2001, ο τότε ΠτΔ Γλαύκος Κληρίδης αφού καταδίκασε τα «απαράδεκτα γεγονότα» που έλαβαν χώρα έξω από τις εγκαταστάσεις της RAF στο Ακρωτήρι, ξεκαθάρισε ρητά ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να θέσει θέμα Βάσεων, γιατί η Κύπρος δεν μπορεί να ανοίξει νέα μέτωπα [5]. Μα, αυτήν ακριβώς τη ρητορεία χρησιμοποιούν Χριστόφιας και ΑΚΕΛ! Συναφείς ήταν και οι δηλώσεις του Νίκου Αναστασιάδη αναφορικά με τη διαδήλωση εναντίον των Βάσεων στο Ακρωτήρι τον Ιανουάριο του 2012, με τις οποίες εξέφραζε τη διαφωνία του με την ανάληψη πρωτοβουλιών από «μεμονωμένες ομάδες» και συνιστούσε ψυχραιμία [6].
Δε μας εκπλήσσουν καθόλου οι συγκλίνουσες θέσεις των δύο πόλων εξουσίας, οι οποίοι οδήγησαν την κοινωνία μας σε ηθική χρεοκοπία. Και οι δύο εκπροσωπούν την αγγλοθρεμμένη νομενκλατούρα που άφησαν πίσω οι αποικιοκράτες για να ελέγχουν κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, από την πολιτική ζωή και το νομικό σύστημα μέχρι τη χρήση του λατινικού αλφαβήτου στις πινακίδες κυκλοφορίας των αυτοκινήτωνΤο «αντι-ιμπεριαλιστικό» ΑΚΕΛ και ο «πατριωτικός» ΔΗΣΥ προσπαθούν να καταπνίξουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας εναντίον των Βρετανών. Τέρμα η ανοχή, λοιπόν, απέναντι σε όσους εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και τάσσσονται με τους αποικιοκράτες αντί με το λαό τους. Ξυπνούμε από το λήθαργο στον οποίο μας έριξε η κομματοκρατία και ο αστικός μύθος των δήθεν αντίθετων πόλων· η ταύτισή τους είναι πασίδηλη. Όσοι ενεργούν ενάντια στα συμφέροντα του τόπου είναι εχθροί μας, είτε είναι ημέτεροι είτε ξένοι.
www.efylakas.com

Στρατός και Σύνταγμα!

Ο. πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων


Ακούστηκε προσφάτως ότι «ο στρατός δεν είναι  επίορκος και θα είναι  νομιμόφρων στην τήρηση του Συντάγματος».
Πρόκειται για μια εξωπραγματική, εξωκοινωνική και εξωσυνταγματική άποψη, και να γιατί:
Η παρ. 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος ορίζει και επιτάσσει: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Αναλύοντας αυτή τη συνταγματική επιταγή θα έλεγα ότι:
1)      Εδώ και χρόνια παραβιάζεται συνεχώς το Σύνταγμα από τους εναλλασσό­μενους εξουσιαστές, που ανασκολόπισαν κάθε λογής νομιμότητα, θεσμούς και κοινωνική δικαιοσύνη.
2)      Είναι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην Τρόικα και στην πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, υπογράφοντας τα «Μνημόνια»  κατά ωμή παραβίαση του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, δηλαδή με την ψήφο 180 βουλευτών.
3)      Είναι οι εξουσιαστές που πλαστογράφησαν τα οικονομικά στοιχεία και παρέδωσαν την πατρίδα χειροπόδαρα δεμένη στις τοκογλυφικές Αγορές!
4)      Είναι οι εξουσιαστές που υποθήκευσαν το παρόν και το μέλλον των Ελλήνων και ξεπουλούν τον εθνικό μας πλούτο και την εθνική μας γη.
5)      Είναι οι άθλιοι εξουσιαστές που λεηλάτησαν τα ταμεία του κράτους και έγιναν πάμπλουτοι χωρίς τιμωρία.
6)      Είναι αυτοί που κατεδάφισαν το κοινωνικό κράτος, το οποίο προστατεύεται από το Σύνταγμα.
Είναι  αυτοί που, που, που...
Συνεπώς, είναι αυτοί, οι κυβερνώντες, που με τη βία της νομοθετικής εξουσίας, παραβιάζοντας όλους τους ηθικούς και ανθρώπινους νόμους, κατέλυσαν το Σύνταγμα.
Πρόκειται για την πιο πρόστυχη, την πιο χυδαία και την πιο αποτελεσματική βία, η οποία οδηγεί ευθέως στην κοινωνιοκτονία και εθνοκτονία.
Άρα: Των πραγμάτων ούτως εχόντων, ο ελληνικός στρατός, ως θεματοφύλακας και φορέας του πατριωτισμού, οφείλει να τον εκδηλώσει για την ανατροπή των σημερινών Εφιαλτών.
Η επέμβαση του στρατού επιβάλλεται στο όνομα της περιφρούρησης του Συντάγματος και του κλασικού πολιτικού και κοινωνικού δόγματος που λέει: Η σωτηρία της πατρίδας είναι υπέρτατος νόμος.
Το αντίθετο, θα σήμαινε βροντερή επιορκία του στρατού, ο οποίος παραμένει απαθής και αδρανής μπροστά στην καταστροφή της πατρίδας.
Όταν η πατρίδα πεθαίνει, όταν το έθνος των Ελλήνων οδεύει στον ιστορικό αφανισμό, ο στρατός δεν δικαιούται να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο και να παρακολουθεί το θάνατό τους στο όνομα μιας πρόστυχης και χυδαίας δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας, κάθε ώρα της οποίας σηματοδοτεί την επίσπευση του ολοκληρωτικού θανάτου της πατρίδας.
Ο στρατός, λοιπόν, επωμίζεται αυτό το ιστορικό καθήκον, αφού ο αποχαυνωμένος και σάπιος λαός αφέθηκε να κουμαντάρεται από τους Εφιάλτες.
Παραφράζοντας τη φράση του Ροβεσπιέρου, θα έλεγα: Βιάσου στρατέ της πατρίδας να προλάβεις τον αφανισμό της Ελλάδας από τον χάρτη των ιστορικών εθνών και όταν έρθεις να μη βγάλεις την τιμημένη στολή των εθνικών αγώνων.

Τουρκόφρονες δημοσιογράφοι της Θράκης καταγγέλλουν την…αυταρχική Ελλάδα!


    Συνάντηση τουρκοφρόνων μειονοτικών δημοσιογράφων από την Κομοτηνή και την Ξάνθη με εκ Τουρκίας συναδέλφους τους σε εκδήλωση του αλυτρωτικού «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης» στην Κωνσταντινούπολη, με θέμα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν από την…καταπιεστική Ελλάδα…
    Για τις πρακτοράντζες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους στις προξενοφυλλάδες της Κομοτηνής και της Ξάνθης, όσοι διαβάζετε το «Προξενείο-Στοπ», ξέρετε ήδη πολλά. Μεταξύ αυτών και για τις απευθείας σχέσεις που έχουν οι λεγάμενοι με τη Μητέρα Πατρίδα τους (όχι δηλαδή μόνο εμμέσως, δια του προξενείου Κομοτηνής), καθώς συχνά-πυκνά κάποιοι από αυτούς ταξιδεύουν πέραν του Έβρου και συναντούν διάφορους περίεργους (κρατικούς τε και…παρακρατικούς). Ένα λοιπόν ακόμη ταξίδι είδαμε προ ολίγων ημερών, καθώς μια μεγάλη ομάδα από δαύτους βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και συναντήθηκε με μέλη του τουρκικού τύπου σε συνέδριο που διοργάνωσε ο γνωστός αλυτρωτικός “Σύλλογος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης” (BTTDD) - μια οργάνωση που θυμίζουμε ότι ιδρύθηκε το 1946, έχει 16 παραρτήματα σε διάφορες τουρκικές πόλεις, 15 χιλιάδες μέλη, δύο ιδρύματα και δύο αθλητικά σωματεία.
     Τι ακριβώς έκαναν εκεί; Όπως διαβάζουμε στην τουρκική εφημερίδα «Sondakika» (14/10/2012),«εξέθεσαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ως μειονοτικός τύπος προσπαθώντας να κάνουν να ακουστεί η φωνή της τουρκικής κοινότητας και τόνισαν πως δεν μπορούν να γίνουν μέλη των ενώσεων του ελληνικού τύπου, πως αντιμετωπίζουν θέματα επειδή είναι μειονοτικοί και ζήτησαν σε αυτό το θέμα την στήριξη των επαγγελματικών ενώσεων της Τουρκίας». Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «η συμμετοχή ήταν ευρεία, με πολλούς δημοσιογράφους από τη Δυτική Θράκη και με 80 δημοσιογράφους και αρθρογράφους από την Τουρκία, ενώ παρέστησαν ακόμη ο βουλευτής Αδριανούπολης του ΑΚΠ Μεχμέτ Μουεζίνογλου και ο βουλευτής του CHP Κεμάλ Ντεγιρμέντερελί. Στην εναρκτήρια ομιλία ο πρόεδρος του BTTDD Μπουρχανετίν Χαγκιουντέρ(στην παραακείμενη φωτογραφία, τον βλέπετε δεύτερο από αριστερά) ανέφερε πως οι Τούρκοι δημοσιογράφοι που ήρθαν από την Ελλάδα προσπαθούν υπό δύσκολες συνθήκες να αποτελέσουν στην φωνή της τουρκικής κοινότητας, πως το σημαντικότερο θέμα των εφημερίδων στην Θράκη έρχεται από την διανομή, και ότι δεν μπορούν να επωφεληθούν όπως θα έπρεπε από τα διαδικτυακά και κοινωνικά ΜΜΕ. Ο Χακγιουντέρ ανέφερε ακόμη πως για την ενδυνάμωση της τουρκικής κοινότητας Δυτικής Θράκης είναι αναγκαίο να υπάρχουν και ισχυρά ΜΜΕ, και περιέγραψε με παραδείγματα παραβιάσεις που έκανε η Ελλάδα της συνθήκης της Λοζάνης που υπογράφηκε το 1923. Πρόσθεσε τέλος πως κατά τις επόμενες μέρες σχεδιάζουν να οργανώσουν στην Αδριανούπολη ένα συνέδριο με συμμετοχή Ρωμιών δημοσιογράφων της Τουρκίας και Δυτικοθρακιωτών δημοσιογράφων (σ.σ. τι έχουν να δούνε πάλι τα ματάκια μας από τους…φαναριώτικους δούρειους ίππους). Στη συνέχεια, οι Δυτικοθρακιώτες δημοσιογράφοι πήραν το λόγο ένας-ένας και περιέγραψαν τα θέματα που αντιμετωπίζουν και αντάλλαξαν απόψεις με τους Τούρκους συναδέλφους τους».
    Πέραν όμως του συγκεκριμένου ρεπορτάζ, χρήσιμο είναι να δούμε και την άποψη ενός παρόντα και συγκεκριμένα του γνωστού εν Θράκη τριπλοχαφιέ (ξέρετε ποιου, ε;), που στη φυλλάδα του συγχαίρει τον αλυτρωτικό σύλλογο για τη συνάντηση και αναφέρει ακόμη τα εξής: «Θέσαμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως μειονοτικός τύπος, ενώ προσπαθούμε να αποτελέσουμε τη φωνή της τουρκικής μειονοτικής κοινωνίας Αναφέραμε πως δεν μπορέσαμε να γίνουμε μέλη στις οργανώσεις τύπου, πως όσοι έγιναν αποβλήθηκαν και πως επιδιώκεται η φίμωση μας με πολύ υψηλές αγωγές αποζημίωσης…Άντε να δούμε τι αποτελέσματα θα έχει αυτή η εκδήλωση που οργανώθηκε για πρώτη φορά». 
    Ε, άντε να δούμε κι εμείς λοιπόν…

ΠΡΟΚΛΗΣΗ!!!Οι Τουρκοκύπριοι φοιτούν ΔΩΡΕΑΝ σε ιδιωτικά σχολεία


Πρόκληση! Οι Τουρκοκύπριοι φοιτούν δωρεάν σε ιδιωτικά σχολείαΤην στιγμή που η κρίση έχει γονατίσει τους πολίτες, αναγκάζοντας αρκετό κόσμο να…μετακινήσει τα παιδιά του από ιδιωτικά σχολεία και άλλους να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους, το κράτος εξακολουθεί να πληρώνει τα δίδακτρα Τ/κ σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ δαπανήθηκε από το κράτος το 2012, για καταβολή διδάκτρων παιδιών Τ/κ σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια! Απαραίτητη προϋπόθεση, να διαμένουν στις ελεύθερες περιοχές!
Με το θέμα είχε ασχοληθεί και στο παρελθόν το Sigmalive, αποκαλύπτοντας το θέμα της επιχορήγησης από την Κυπριακή Δημοκρατία των ιδιωτικών νηπιαγωγείων παιδιών Τ/κ.
Σύμφωνα με στοιχεία από το υπουργείο παιδείας, την σχολική χρονιά 2010 – 11 δαπανήθηκαν:
  • €  27.445  για παιδιά Τουρκοκυπρίων που φοιτούν στην προδημοτική (οκτώ παιδιά)
  • € 188.605 για παιδιά Τουρκοκυπρίων που φοιτούν σε ιδιωτικά δημοτικά σχολεία (37 παιδιά)
  • € 279.013 για παιδιά Τουρκοκυπρίων που φοιτούν σε ιδιωτικά γυμνάσια και λύκεια (43 παιδιά)
  • € 48.408 για τουρκοκύπριους, οι οποίοι φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστημιακά ιδρύματα της Κύπρου (πέντε φοιτητές).
Οι πιο πάνω αριθμοί είναι ενδεικτικοί, για τα χρήματα που δαπανώνται κάθε σχολικό έτος από τα κρατικά ταμεία για τους σκοπούς αυτούς.
Σημειώνεται ότι η απόφαση για το σχολείο, στο οποίο θα φοιτήσουν, έγκειται στους ίδιους τους γονείς ή τους φοιτητές, με πολλά παιδιά Τ/κ να φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το θέμα της επιχορήγησης των διδάκτρων των Τ/κ χρονολογείται από το 1975. Το τότε υπουργικό Συμβούλιο είχε λάβει τη σχετική απόφαση για τους Τ/κ που διέμεναν στις ελεύθερες περιοχές, μετά και τα τραγικά γεγονότα της τουρκικής εισβολής.
Από τότε, προοδευτικά η επιχορήγηση αυτή επεκτάθηκε από τη δημοτική, στη μέση, ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, χωρίς να τροποποιηθεί ποτέ.
Και βεβαίως τότε υπήρχαν λόγοι που να δικαιολογούν την απόφαση, σήμερα όμως κάτι τέτοιο θεωρείται τουλάχιστον προκλητικό, ειδικά για όσους Ε/κ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους, μη έχοντας στήριξη από το ίδιο κράτος.

Το Αλβανικό κράτος κατά των Ελλήνων εθνικιστών


avramopoulos-panaritiΕπίθεση κατά των Ελλήνων πατριωτών, που συμμετείχαν στις εορτές της 28η Οκτωρίου, έκανε ο ΥΠ.Εξ της Αλβανίας, λέγοντας: "Τέτοιες φασιστικές πορείες δεν θα επιτραπούν στην Αλβανία . Επίσης τέτοιες τελετές μπορούν να γίνουν και στην Ελλάδα και δεν υπάρχει καμία ανάγκη για γίνονται επιδρομές μέσα στο αλβανικό έδαφος και πολύ περισσότερο χωρίς ενημέρωση από τις αρχές της γειτονικής χώρας και αυτό είναι μια ασέβεια». Δήλωσε ο Αλβανός ΥΠΕΞ.
«Κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχα στην Ελλάδα, έιχα δηλώσει ξεκάθαρα και με έμφαση στον έλληνα ΥΠΕΞ κ. Αβραμόπουλο , και συμφώνησε και ο ίδιος ότι τόσο η αλβανική κυβέρνηση όσο και η ελληνική θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να ελέγχονται αυτοί οι σχηματισμοί, με ακραίους, φασιστικούς και εθνικιστικούς προσανατολισμούς που σκοπό έχουν να διαταράξουν τις σχέσεις μας.
«Θεωρώ απολύτως αδικαιολόγητες την ανάληψη τέτοιων εκδηλώσεων που υπενθυμίζουν άλλες εποχές παρόμοιες με εκείνες των χρόνων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου όπως « Η Μεγάλη φασιστική πορεία προς τη Ρώμη» ( του Ντούτσε)κλπ. Επειδή κατά κανόνα είναι περιττές. Τέτοια γεγονότα είναι φυσικό και αρκετά λογικό να προκαλούν αντιδράσεις "συνέχισε ο Παναρίτι
«Κάνω έκκληση προς την ελληνική κυβέρνηση να προβαίνει σε μεγαλύτερο και πιό λεπτομερή έλεγχο των εξτρεμιστικών ομάδων και κάθε κίνηση τους πρέπει να κοινοποιείται στο υπουργείο εΕξωτερικών της Αλβανίας. Τα ζητήματα που εκκρεμούν δεν μπορούν να επιλυθούν σε κλίμα έντασης», δήλωσε ο υπουργός Έντμοντ Παναρίτι.
www.elora.gr

Ματαίωση των αναπαραστάσεων της Εξόδου στο Μεσολόγγι, θέλει η Μαρία Ρεπούση (Σχολιάζει ο Στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειος)

Προκαλεί και πάλι η κυβερνητική βουλευτής (ΔΗΜΑΡ) Μαρία Ρεπούση. Ζητά ματαίωση των ιστορικών αναπαραστάσεων όπως αυτή της Εξόδου του Μεσολογγίου, αφού αποτελούν «εθνικιστικά κιτς». Τα παραπάνω ακολουθεί την άρνηση του Γιάννη Μπουτάρη να παραστεί στην αναπαράσταση της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, την οποία αποκάλεσε μιλώντας στο MEGA, «χουντικό καρακιτσαριό». Η εξωφρενική απαίτηση της Μαρίας Ρεπούση, η οποία δέχεται τα δημόσια χειροφιλήματα δημάρχων της ΝΔ, προκάλεσε την έντονη αντίδραση του δημάρχου Μεσολογγίου, Παναγιώτη Κατσούλη, ο οποίος σε δήλωσή του αναρωτήθηκε: «Γιατί κ. Ρεπούση να μη καταργηθεί και η Ελλάδα ως ιδιαίτερη εθνική οντότητα, καθώς και ότι την 'αναπαριστά' ως ζώσα παράδοση και ιστορικό δρώμενο, αφού όλα κατ' εσάς είναι 'εθνικιστικά κιτ' που αναπαράγουν την 'εθνικιστική έξαρση'»; Και ζητά ο δήμαρχος από τον Φώτη Κουβέλη «να μαζέψει» τη βουλευτή του κόμματός του. Και κλείνει, απευθυνόμενος στην Μαρία Ρεπούση: «έχετε επιλέξει να βρίσκεστε στην επικαιρότητα μέσω προκλητικών και ανιστόρητων δηλώσεων, όπως η χθεσινή σας 'να καταργηθεί η Έξοδος του Μεσολογγίου ως αναπαράσταση'».

Σχολιάζει ο Στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρος


Φίλες και Φίλοι,
Συγγνωμη αλλα γιατι πρέπει να ασχολούμεθα συνεχως με τις πνευματικες ακαθαρσίες της καθε Ρεπουση;;
Ειπε τη γνωμη της , με για της και χαρα της , να τη χαιρεται και ο κ.Κουβελης και οσοι την ψηφισαν τον Μαιο και αν θελει να παει να κανει παρεα και με τον αλλον στη Θεσσαλονικη και να περνανε μια χαρα,
Το μνημόνιο της ξεφτιλας θα το ψηφίσει σαν απόδειξη "στοχαστικής" μελέτης,το δε κουρελουργημά της, της Στ Δημοτικού, της το πέταξε στα μουτρα ο Ελληνικός Λαός και έτσι  κι αλλοιως ολοι αυτοι εχουν ηδη ενταχθει στον υπονομο της Ιστοριας και τους εχουν παρει ειδηση και τα μικρα παιδακια,
Ουφ πια!

Η Ελλάδα γίνεται όντως προτεκτοράτο

Του Γιώργου Δέλαστικ


Υποβαθμίστηκε μέσα στη δίνη των γεγονότων το εφιαλτικό περιεχόμενο του ανεπίσημου εγγράφου (non paper) του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, το οποίο αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο πως θέλει το Βερολίνο να μετατρέψει την Ελλάδα πραγματικά στο αθλιέστερο προτεκτοράτο.
Το σημείωμα αυτό έδωσε ως γνωστόν στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Εγινε μόνο μια άνευρη, σύντομη συζήτηση γύρω από τη γερμανική απαίτηση να διαχειρίζονται οι... δανειστές (!) τον λογαριασμό που θα πηγαίνουν τα δάνεια της ΕΕ προς την Ελλάδα και στη συνέχεια το θέμα του εγγράφου αποσύρθηκε από την επικαιρότητα. Αποσιωπήθηκαν έτσι σοβαρότατα ζητήματα που θέτει επί τάπητος το ανεπίσημο αυτό χαρτί. Οχι μόνο οικονομικά και δημοσιονομικά, αλλά και ζητήματα κατάλυσης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και άλωσης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από ανθρώπους των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.
Οι Γερμανοί δεν κρύβονται. Διακηρύσσουν με σαφήνεια τις απαιτήσεις τους για τη διοίκηση του ελληνικού κράτους. «Εντονότερη, υποχρεωτική χρησιμοποίηση τεχνικής βοήθειας από το εξωτερικό» αναφέρουν ρητά: Η λέξη «υποχρεωτική» χρησιμοποίηση ξένων προκαλεί αίσθημα γροθιάς στο στομάχι οποιουδήποτε Ελληνα το διαβάζει. Εύλογο το ερώτημα: Σε ποιους τομείς θέλει το Βερολίνο να τοποθετήσει -«υποχρεωτικά», μην το ξεχνάμε!- αυτούς τους ξένους; Το έγγραφο είναι σαφές. Μεταξύ άλλων, όπως επισημαίνει, στη «συλλογή των φόρων, στη μείωση της διαφθοράς, στη στατιστική, στις αναπτυξιακές επενδυτικές στρατηγικές, στη χρησιμοποίηση διαρθρωτικών πόρων, στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων». Με άλλα λόγια, παντού! Ολη η οικονομία της Ελλάδας οι Γερμανοί θέλουν να περάσει στα χέρια και στον έλεγχο των ξένων επικυρίαρχων.
Εξηγούν και πώς θα γίνει αυτό - μέσω της Ομάδας Δράσης του Γερμανού «γκαουλάιτερ», του κατοχικού διοικητή της χώρας μας, Χορστ Ράιχενμπαχ: «Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, οι αρμοδιότητες της Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα πρέπει να αυξηθούν έτσι ώστε η Ομάδα Δράσης να είναι υπεύθυνη, σε σύνδεση με τις ελληνικές αρχές, για τον προσδιορισμό θέσεων - κλειδιά μέσα στην ελληνική διοίκηση για τη δέουσα εκτέλεση και τον έλεγχο του προγράμματος προσαρμογής, ειδικά σε ό,τι αφορά τις χρηματοοικονομικές ροές (έξοδα και έσοδα)». Προσέξτε και πάλι, η Ομάδα Δράσης του «γκαουλάιτερ» είναι «υπεύθυνη» να προσδιορίσει τις θέσεις - κλειδιά, όχι η ελληνική κυβέρνηση! Στην υλοποίηση αυτού του έργου η Ομάδα Δράσης θα βρίσκεται σε απλή «σύνδεση» με τις ελληνικές αρχές, δεν θα συναποφασίζουν.
Και τι θα κάνει η Ομάδα Δράσης αφού προσδιορίσει τις θέσεις - κλειδιά του ελληνικού κρατικού μηχανισμού; Θα είναι υπεύθυνη, λέει το έγγραφο των Γερμανών, να «στρατολογεί και να στέλνει Ευρωπαίους ειδικούς ή Ελληνες δημόσιους υπαλλήλους (στους οποίους θα χορηγείται το ίδιο στάτους με τους Ευρωπαίους ειδικούς για να περιορίζεται η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία) σε εκείνες τις θέσεις - κλειδιά που αφορούν τη συμμόρφωση με το πρόγραμμα της τρόικας, σε αντικατάσταση Ελλήνων αξιωματούχων»!!!
Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει στα μάτια του! Ο Ράιχενμπαχ «θα στρατολογεί και θα στέλνει Ευρωπαίους ειδικούς... σε αντικατάσταση Ελλήνων αξιωματούχων»!
Είναι πραγματικά αδιανόητο να τολμάει μια χώρα να απαιτεί από μια άλλη τέτοια, όχι απλώς ταπεινωτικά, αλλά κυριολεκτικά εξευτελιστικά πράγματα. Αυτές είναι τελεσιγραφικές απαιτήσεις κατακτητή από υπόδουλη χώρα! Φρικτές αναμνήσεις δε ξυπνάει η αναφορά σε Ελληνες δημόσιους υπαλλήλους που θα επιλέξει η Ομάδα Δράσης και θα τους θέσει υπό την προστασία των ξένων επικυρίαρχων προκειμένου να εκτελούν τις εντολές της τρόικας! Τι να πει κανείς; Μόνο μια απέραντη θλίψη μπορεί να αισθανθεί, συνειδητοποιώντας πώς κατάντησαν την Ελλάδα διεθνώς οι πολιτικοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

www.ethnos.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Του Sokin

ΑΠΟΙΚΙΑ. Μάριο Ντράγκι: "Ξεχάστε την εθνική κυριαρχία".

Σχολιάζει ο Στρατηγός  Δημήτρης Αλευρομάγειρος


Κυριοι Κυριοι της τρικομματικης Ελληνικης Εθνικής[;;;] Κυβερνησης,
 
Τι εχετε να απαντησετε σε αυτον τον συνεχιστη των Μουσολίνι -Χιτλερ[μερες που γιορταζουμε το ΟΧΙ;], ετσι  όπως  μας καταντησε ο αυτοεξορισθείς Γ.Α.Παπανδρεου [ο οποίος ακομη διαφευγει τη συλληψη] και οι συν αυτω και, που εσείς συνεχιζετε τη ιδια υποτελή τακτική;;;;;;
 
Ειστε ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΣΕΙΣ;;;;;
 
Δεν θα πω να καταψηφισετε τα μετρα,Απλως, να τα πεταξετε στα μουτρα αυτου του ανιστορητου αθλιου. ΤΩΡΑ!
 
Θα αποκτήσετε την μεγαλύτερη και πανισχυρη δυναμη να εχετε μαζυ σας ολον τον Ελληνικό Λαό, γιατι
 
Κανείς Ελλην πολίτης δεν σας ψηφισε για να διαπράξετε αυτη την αθλιότητα.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Συμπληρώθηκε το «δημοκρατικό» πορτρέτο της «Βουλής»

Ο. πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων


Μέχρι τώρα, οι εθνοπατέρες τη χαρακτήρισαν ως: Δημόσιο πτυελοδοχείο (σοσιαλιστής πρόεδρός της) –«οπερέτα» (ο επίτιμος της ΝΔ) – «χαλκείο διαφθοράς» (αναθεωρητής σοσιαλιστής) – «μπορντέλο» (οι αγανακτισμένοι) – «τόπος πεολειχίας» (ο πρόεδρός της εσχάτως).
Έτσι, λοιπόν, ο «κυρίαρχος» λαός κυβερνάται από το... νομοθετικό Σώμα που ακούει στο όνομα «Πτυελοδοχείο – οπερέτα – χαλκείο διαφθοράς – τόπος πεολειχίας- και Ινστιτούτο πλιατσικολογίας».
Κι όμως στέκει, κι όμως νομοθετεί, κι όμως αποφασίζει για τη ζωή ενός έθνους και ενός σάπιου λαού, τον οποίο πούλησε στις «Αγορές» όσο-όσο.