Προς ανεξάρτητους υποψήφιους των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών

Ο πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Εν μέσω μιας ερειπωμένης ελληνικής κοινωνίας και ενός δημοσίου βίου που "είναι πνιγμένος στη διαφθορά", έρχονται κι αυτές οι "εκλογές" στις οποίες προαλείφονται πολλοί και διάφοροι να συμμετάσχουν ως αντιμνημονιακοί, ανεξάρτητοι ή όπως διαφορετικά ονομάζονται.

Κοινό γνώρισμα όλων αυτών των φιλόδοξων τοπικών αρχόντων  είναι η αντικυβερνητική και αντικομματική τους θέση.

Προβαίνουν σε μια πράξη υπέρβασης των χρονίως καθιερωμένων, τα οποία στην περίοδο της μεταπολίτευσης πήραν νοσηρές διαστάσεις.

Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες ο θεσμός της  τοπικής αυτοδιοικήσεως "λειτούργησε" κάτω από τη μέγγενη των κομμάτων, τα οποία αποφάσιζαν για όλα και όλους.

Θα έλεγα ότι ο θεσμός και οι εκπρόσωποί του ανέπνεαν με τα κομματικά πνευμόνια, παίρνοντας τις ανάλογες δόσεις τους.

Υπό την έννοια αυτή ο θεσμός δεν είχε -και δεν έχει- καμμία απολύτως σχέση με αυτό που λέει ο τίτλος του: "Τοπική Αυτοδιοίκηση".

Πρόκειται για έναν ετεροκαθορισμένο κοινωνικό και πολιτικό θεσμό και μάλιστα από δύο κέντρα:

Το πρώτο είναι η Κεντρική εξουσία -με τα μέσα που διαθέτει για την χειραγώγησή της- και το δεύτερο είναι ο ασφυκτικός κομματικός εναγκαλισμός του.

Το γεγονός αυτό σήμαινε -και σημαίνει- τη δεσμευμένη δράση της, η οποία προσλαμβάνει τον χαρακτήρα κομματικής αιχμαλωσίας, όπως αυτό ομολόγησαν ογδόντα κοινοτάρχες, στους οποίους το 1978 είχα θέσει το ερώτημα: "Πόσο ελεύθεροι είστε έναντι των κομμάτων στη δράση σας;"

Όλοι τους απάντησαν: "Οι κομματικές αντιπαραθέσεις μας εμποδίζουν ακόμη και στη μεταφορά και διανομή του νερού" (πρόκειται για κοινοτάρχες που παρακολούθησαν σειρά μαθημάτων για την αυτοδιοίκηση και τα ονόματα των οποίων διαθέτω).

Ήρθε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο στο κυβερνητικό του πρόγραμμα του 1981 θεωρούσε την αυτοδιοίκηση ως το "τρίτο βάθρο της δημοκρατίας"!

Ήταν τότε, και έκτοτε, που αν ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα πρότειναν ως υποψήφια δήμαρχο δραπέτη του ψυχιατρείου αυτόν θα εξέλεγε ο "κυρίαρχος" Δημότης-Λαός, όπως αυτό το έγραψα από τότε. Πρόκειται για γεγονότα και επισημάνσεις του γράφοντος που εκτείνονται σε χρονικό διάστημα τεσσάρων δεκαετιών και θεωρεί εντελώς περιττό να τα σημειώσει αφού ούτως ή άλλως κανένας δεν έχει διάθεση να μάθει.

Μια απέραντη άγνοια βασιλεύει ανάμεσα στους εν ενεργεία και τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- είναι πολύ αμφίβολο αν και κατά πόσον έχουνιστορική και επιστημονική ώσμωση με τη φύση και τη λειτουργία και την αποστολή του θεσμού.

Το γεγονός αυτό επιδρά καταλυτικά και στη δημοτική χλωροφορμίαση του Δημότη λαού, ο οποίος, στην ουσία, παραμένει αμέτοχος από τα δρώμενα των εκπροσώπων του, πολλοί από τους οποίους διέπονται από τη λουδοβίκεια αντίληψη, όπως έγραφα εδώ και χρόνια.

Φωνή βοώντος…

Το αντιαυτοδιοικητικό και αντικοινωνικό και αντιδημοκρατικό αυτό

φαινόμενο συντηρούν και αναπαράγουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και ο Τύπος που ενταφιάζουν με τη συνωμοσία της σιωπής κάθε νέο ελεύθερο και ανεξάρτητο Δημοτικό Κίνημα.

Αυτά τα άθλια φαινόμενα ανέδειξα στο παρελθόν χωρίς να ασχοληθεί κανείς με τις σωστές δημοκρατικές επισημάνσεις.

Στέκομαι μόνο στα κείμενα των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων, σημειώνοντας  ενδεικτικά τα εξής: "Επιτάφιος Λόγος για την αυτοδιοίκηση" (δημοσιεύθηκε στο μηνιαίο περιοδικό "Ηλιαία" τεύχ. Οκτωβρίου 2006).

Έγραφα τότε και τα εξής: "Ένας πανάσχετος κόσμος. Καλλιτέχνες κάθε λογής, αθλητές και Ολυμπιονίκες, αστέρες της τηλεόρασης και της εργολαβίας, καλλονές καλλιστείων, φωτομοντέλα… στρατεύεται στους μεγάλους δημοτικούς συνδυασμούς, δηλώνοντας ότι "είναι αποφασισμένος να θυσιαστεί για το καλό της πόλης".

Τότε έκανα  λόγο για "ευτελισμό και χρεωκοπία του θεσμού", τον οποίο κόμματα και υποψήφιοι χρησιμοποιούσαν ως κομματικό και προσωπικό εφαλτήριο ανάδειξης.

Εν όψει αυτού του γεγονότος επανερχόμουν, στο ίδιο περιοδικό, με το κείμενο : "Εκλογές για την αυτοδιοίκηση  χωρίς την αυτοδιοίκηση (τεύχ. Νοεμβρίου 2006) και ακολούθησε το κείμενο: "Η αυταπάτη της λαϊκής κυριαρχίας στην αυτοδιοίκηση" (τεύχ. Δεκεμβρίου 2006).

Στο κείμενο εκείνο, υπεραμυνόμενος τις ανεξάρτητες δημοτικές κινήσεις, που διεκδικούσαν μία μοίρα στο δημοτικό στερέωμα, κατέκρινα τα ΜΜΕ, που ενταφίασαν κάθε απόπειρα η οποία ευνοεί το εκτός του επισήμου καθεστωτικού τόξου υποψήφιους.

Εν όψει αυτού του αθλίου φαινομένου -που έθαβε και θάβει όλες τις πλάστρες τις φωνές σε τούτη τη χώρα, όπως έγραφε και ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς- κατέληγα; "Επιβεβαιώνεται η αυταπάτη της Λαϊκής Κυριαρχίας στην αυτοδιοίκηση".

Υπό τις συνθήκες αυτές της απολύτου σιωπής, οι ανεξάρτητες κινήσεις ενταφιάστηκαν και το χυδαίο οικογενειακό και συμμοριακό σύστημα είχε το θράσος να  λέει: "Δεν σας θέλει ο λαός", ο οποίος όμωςδεν γνώριζε την ύπαρξή τους, αφού τα ΜΜΕ τους έθαψαν.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η αποτυχία των εξωσυστημικών υποψηφίων είναι προκαθορισμένη.

Τέλος, και επειδή στον προεκλογικό αγώνα θα τεθεί και το θέμα του πολιτικού ή όχι χαρακτήρα των εκλογών, τον οποίο έχουν, καλό θα ήταν οι διεκδικούντες την εκλογή να ενημερωθούν γι' αυτό το ζήτημα (βλ. το κείμενο μου: "Ο πολιτικός χαρακτήρας των δημοτικών εκλογών" στο έργο μου "Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στα πλαίσια του συντάγματος" (εκδ. "ΚΕΔΚΕ", Αθήνα 1994).

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι η υπόθεση της αυτοδιοίκησης, όπως και όλων των θεσμών, απαιτεί γνώση, περισσότερη γνώση, γιατί οι κομματικές πομφόλυγες δεν αρκούν (Τα πιο πάνω αναφερθέντα κείμενά μου, αναδημοσιεύονται στο έργο μου: "Κριτικά κείμενα", εκδ. "Πελασγός" - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 013).