Διόδια…. και "πρέπει"!

Ο πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Σκούζουν οι "κυρίαρχοι" Έλληνες και ωρύονται γιατί το "δημοκρατικό" κράτος τους μετέτρεψε σε ποντίκια και τους έκλεισε στη φάκα, από την οποία για να βγουν πρέπει να πληρώσουν αυτά που δεν έχουν στους ιδιοκτήτες-εργολάβους.

Ποιος όμως τους φταίει; Όταν σαράντα χρόνια ψήφιζαν, χειροκροτούσαν, ζητωκραύγαζαν, δεν πήραν είδηση ότι το χυδαίο σύστημα έχτιζε γύρω τους τα καβαφικά τείχη;

Τώρα είναι αργά, πολύ αργά αν και πολλοί, κυρίως στα ξενυχτάδικα ραδιόφωνα  διαμαρτύρονται καναπεδάτοι και ανωνύμως ξεφουρνίζοντας αερολογίες και πολλά "πρέπει".

Επειδή ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει το τι ακριβώς σημαίνει το "πρέπει", παραθέτω το ομότιτλο ποίημα της ποιήτριας Ελευθερίας Παπαγαρυφάλλου.

Ιδού λοιπόν το πρέπει:

«ΠΡΕΠΕΙ»                                           

Το «πρέπει» βασιλεύει στη ζωή

στα χείλη των ανθρώπων

στα χείλη των πολιτικών

και των πλάνων δημοκόπων

Μια τόση δα μικρούλα λέξη                                    .

που καθορίζει τη ζωή, χιονίζει βρέχει

με το «πρέπει» ξυπνούν οι άνθρωποι

μ' αυτό προγραμματίζουν

μ' αυτό πορεύονται κι όνειρα χτίζουν.

Όμως το «πρέπει» είναι σκληρό, όπως έλεγε ο Γκαίτε

απαιτεί προσπάθειες και μόχθο μεγάλο

αλλά δεν πραγματώνεται ολότελα το δίχως άλλο.

Άλλο τι θέλουν οι άνθρωποι λέγοντας «πρέπει»

μα η άτεγκτη ζωή τα πάντα ανατρέπει.

Αιώνιος νόμος διαλεκτικός της μοίρας του ανθρώπου

το «πρέπει» πάντα κυνηγά, το «πρέπει» ονειρεύεται

και θέλει δε θέλει μ' αυτό πορεύεται.

Χωρίς αυτό τ' αμείλικτο το «πρέπει» δεν θα υπήρχε ιστορία

θα ήταν όλα στάσιμα σε πλήρη ακινησία

γι' αυτό κι αν μοιάζει άφθαστο το «πρέπει το σκληρό».

Το κυνηγούν οι άνθρωποι πεθαίνοντας μ' αυτό