Στη βράση κολλά το σίδερο…

Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πλούτος της Κύπρου, δηλαδή το φυσικό αέριο, βρίσκεται στο στόχαστρο της Τουρκίας. Όμως επί τη βάσει του δικαίου και δη του διεθνούς δικαίου της θάλασσας ανήκει στο ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, που τελεί κατά το 37% υπό τουρκική κατοχή, παρότι είναι κράτος μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ. Τα βασικά ερωτήματα που εγείρονται είναι τα εξής: Κατά πόσο το φυσικό αέριο είναι αντικείμενο και εργαλείο σύγκρουσης ή ειρήνης, και εάν τελικά είναι καταλύτης για δημοκρατική λύση ή για την εμπέδωση των τετελεσμένων της εισβολής και τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης.

Οι εταιρείες, η ένταση και το δίλημμα

Επί τούτων εγείρονται ακόμη δυο συναφή ερωτήματα: Ποια στρατηγική πρέπει να ακολουθηθεί και αν υπάρχει εναλλακτική από την προτεινόμενη πρόταση; Μια πρόταση η οποία διατυπώνεται πλέον από ξένους και ημετέρους με τον ακόλουθο τρόπο: Να περάσει ο αγωγός από την Κύπρο προς την Τουρκία με τη λύση του Κυπριακού. Άρα, επί του παρόντος, κωλυσιεργούν οι διαδικασίες για το τερματικό, για το οποίο δίδεται η εντύπωση ότι ως επιλογή έχει τεθεί νοκ-άουτ. Απλώς, θα μπορούσε να

ισχυριστεί κάποιος ότι δεν τολμούν να το πουν στον κόσμο ακόμη. Και μακάρι να μην είναι έτσι τα πράγματα, και να είναι αλλιώς. Έλα, όμως, που υπάρχουν και άλλες επί τούτου ενδείξεις, όπως οι πληροφορίες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι δεν μας θέλει το Ισραήλ, ή ότι η Noble μιλά με τους Τούρκους και ότι και ισραηλινές εταιρείες πράττουν το ίδιο.

Καλλιεργείται λοιπόν το εξής κλίμα:

1. Οι Τούρκοι αλωνίζουν την ΑΟΖ με τα υποβρύχια και άλλα πολεμικά πλοία που συνοδεύουν το ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός». Εμείς δεν έχουμε ναυτικό. Τι να κάνουμε, πόλεμο;

2. Τελικά θέλει ή δεν θέλει το Ισραήλ τη συνεργασία μαζί μας, όταν οι εταιρείες του συζητούν με αντίστοιχες τουρκικές.

3. Έχουν και οι Τουρκοκύπριοι δικαιώματα στο φυσικό αέριο. Τι να γίνει, να τους αποκλείσουμε;

4. Είναι πιο συμφέρουσα η επιλογή του αγωγού μέσω Τουρκίας. Θα κερδίσουμε περισσότερα χρήματα και θα λύσουμε και το Κυπριακό στη βάση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Άλλωστε, είναι ασύμφορη η κατασκευή τερματικού, αφού τα κοιτάσματα και μόνο από το οικόπεδο 12 δεν είναι αρκετά. Και υπό αυτές τις συνθήκες, θα μας λεχθεί μια καλή πρωία: Ή περνά το φυσικό αέριο με αγωγό στην Τουρκία και λύνετε το Κυπριακό όπως σας λέμε (δηλαδή οι Τούρκοι μέσω φίλων και εχθρών), ή φυσικό αέριο γιοκ!

Ερώτημα νέο: Γιατί δημιουργείται αυτό το κλίμα έντασης και γιατί η Τουρκία συμπεριφέρεται με αυτόν τον εκβιαστικό τρόπο; Η απάντηση έχει ως ακολούθως: Πρώτο, επί μακρόν από αυτές τις στήλες, όταν σχεδόν όλοι ισχυρίζονταν ότι δεν έχουμε ανάγκη τις ένοπλες δυνάμεις και ότι ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε, εμείς ισχυριζόμαστε ότι το διεθνές σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί επί τη βάσει συμφερόντων και ισοζυγίων δυνάμεων, και ότι εάν θέλεις ειρήνη, οφείλεις να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Διαφορετικά, θα υποκύψεις στον περιφερειακό ή παγκόσμιο ηγεμόνα, αναλόγως της περίπτωσης.

Φανταστείτε τώρα η Ρωσία να είχε πιστέψει σε όλες εκείνες τις θεωρίες, ότι ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε, οπότε δεν χρειάζονται ένοπλες δυνάμεις, τι τύχη θα είχε σήμερα από τους Δυτικούς στην κρίση της Ουκρανίας. Θα την έκαναν κομμάτια. Και αν το δούμε αντίστροφα, εάν δηλαδή η Ουκρανία είχε ισχυρή αποτρεπτική δύναμη και ισχυρές συμμαχίες, δεν θα απειλείτο η κυριαρχία και εδαφική της ακεραιότητα, ούτε από τη Ρωσία ούτε από τους Ρώσους της Κριμαίας.

Ποιος σπρώχνει το Ισραήλ στην Τουρκία;

Η Κύπρος είναι έντεκα φορές μεγαλύτερη στη θάλασσα παρά στην ξηρά. Και όμως δεν έχει ναυτικό! Ο πλούτος της δεν βρίσκεται στην ξηρά, αλλά στη θάλασσα. Και όμως δεν έχει ναυτικό! Ούτε στρατιωτικές και στρατηγικές συμμαχίες. Θα μπορούσε να είχε, εάν συνεχιζόταν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και αν ενισχυόταν επί τη βάσει μιας συνεργασίας με το Ισραήλ. Ερώτημα: Τι θα ήταν φυσιολογικό, όταν μάλιστα ανθούσε η οικονομία; Να είχαμε ή όχι οικοδομήσει έναν σύγχρονο αποτρεπτικό στρατό ή όχι, επί τη βάσει συμμαχιών;

Τι είναι λογικό και τι παράλογο; Θα έπρεπε να συνεχιστεί το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ή όχι; Θα έπρεπε να είχε υπογραφεί ή όχι στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ; Θα πρέπει ή όχι να υπογραφεί τώρα; Χθες! Υπάρχει βεβαίως ο λογικότατος ισχυρισμός-ερώτημα: Μα, θέλει το Ισραήλ; Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: Εμείς θέλουμε; Είμαστε αρκετά αξιόπιστοι για να προχωρήσει το Ισραήλ σε στρατηγική συμμαχία μαζί μας; Και αν εμείς είμαστε στη θέση του Ισραήλ και μας φλέρταραν τουρκικές εταιρείες, γιατί να μη μελετήσει το ζήτημα, όταν εμείς δεν έχουμε ξεκαθαρίσει εάν θα κάνουμε τερματικό, εάν θα πάρουμε αγωγό στην Ελλάδα ή εάν θα τον πάρουμε στην Τουρκία;

Και εφόσον οι Ισραηλινοί κατανοούν ότι πάμε για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως ήταν ο τουρκοβρετανικός διχοτομικός στόχος από το 1956, που θα μας θέτει υπό τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική ομηρία της Τουρκίας, μετατρέποντας την περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη, εγείρεται νέο ερώτημα: Γιατί τελικά να μη βρουν οι Ισραηλινοί φόρμουλα με την Τουρκία, εφόσον αλλάξει βεβαίως την ηγεμονική της πολιτική και δεν απειλεί το Ισραήλ, με σκοπό τη συνεργασία;

Θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι η δική μας ελλειμματική στρατηγική ή, κατ' άλλους, ανύπαρκτη, αναγκάζει ή σπρώχνει το Ισραήλ στην Τουρκία; Εφόσον δεν λαμβάνεται στρατηγική απόφαση για τον τερματικό, ώστε όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και άλλες γειτονικές χώρες, εταιρείες και επενδυτές να γνωρίζουν ότι προσφέρουμε εναλλακτική επιλογή, γιατί να μη συζητούν με την Τουρκία;

Αφού λέμε ότι θα συζητήσουμε εμείς! Γιατί όχι αυτοί; Φταίνε αυτοί ή εμείς; Άστε που εκτός του Ισραήλ, λογικά θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι, εφόσον δεν προσφέρουμε την εναλλακτική επιλογή του τερματικού, τους σπρώχνουμε ή όχι στην Τουρκία; Για ποιο λόγο; Για να έρθει μετά η πολιτική ηγεσία και να πει, μα αφού όλοι πάνε στην Τουρκία, εμείς πώς θα φτιάξουμε έναν ασύμφορο τερματικό σταθμό; Και τότε οι Τούρκοι δικαίως θα πουν: Μπράβο Μπράιζα! Τα σχεδίασες και τα εφάρμοσες. Άξιος ο μισθός σου. (Ο κ. Μπράιζα είναι πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ με Τουρκάλα σύζυγο, που ασχολείτο με το Κυπριακό και την περιοχή, και αποτελεί φανερά πλέον τον κύριο εκφραστή των τουρκικών ενεργειακών συμφερόντων. Προ ολίγων ετών εμφανιζόταν ως ουδέτερος απεσταλμένος των ΗΠΑ για τη λύση του Κυπριακού!!).

Η συμμαχία και οικονομικά συμφέροντα

Στη βράστη κολλά το σίδερο. Και προφανώς δεν είναι το Ισραήλ που το αφήνει να κρυώσει, αλλά η δική μας πλευρά. Διότι, γιατί το Ισραήλ να μη θέλει ακόμη και τώρα μια στρατηγική συμμαχία με την Κύπρο, όταν αισθάνεται την τουρκική απειλή, η οποία θέλει να γίνει ηγέτιδα στον μουσουλμανικό κόσμο, και όταν προβάλλει ως κύριο εργαλείο το Παλαιστινιακό και τον αντισημιτισμό; Γεωστρατηγικά, η Κύπρος είναι η μοναδική διέξοδος του Ισραήλ από την κυκλωτική κίνηση της Τουρκίας.

Υπάρχουν δε, σωρεία αναλύσεων στις ΗΠΑ για την Τουρκία, το Ισραήλ και την Κύπρο, και γενικότερα την περιοχή μας, που υποστηρίζουν την αλλαγή της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής των ΗΠΑ στη γειτονιά μας, και τάσσονται υπέρ του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ως αντιστάθμισμα της τουρκικής απειλής και της αυταρχικής πολιτικής του Ερντογάν, που δημιουργεί συνθήκες αστάθειας αντί σταθερότητας, υποθάλποντας ταυτοχρόνως τον ισλαμικό κίνδυνο. Πώς εμείς εκμεταλλευθήκαμε αυτό το σκηνικό;

Μάλλον το αγνοήσαμε, αν δεν το σκοτώνουμε καθημερινά. Αντί να διερωτόμαστε εάν μας θέλει το Ισραήλ, λογικό δεν θα ήταν να ενισχύσουμε το φλερτ μαζί του; Αντ' αυτού, όμως, γίνεται υιοθέτηση των θέσεων Μπράιζα, που εργάζεται για τα τουρκικά συμφέροντα. Και τι λέει ο κύριος Μπράιζα, ο οποίος προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του; Υποστηρίζει ότι θα πρέπει να περάσει ο αγωγός προς την Τουρκία, όπως και το ερευνητικό κέντρο του PRIO, που ανέλαβε εργολαβικά να πάρει το φυσικό αέριο στην Τουρκία και να εξηγήσει στις Βρυξέλλες τα οικονομικά οφέλη μιας λύσης στη βάση της επιστροφής του σχεδίου Ανάν και της ομοσπονδίας. Εφόσον δεν είναι γνωστό το ακριβές περιεχόμενο της λύσης, πώς μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι θα είναι ωφέλιμη οικονομικά;

Γιατί να μην μπορεί να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο; Ότι, δηλαδή, σε μια λύση ομοσπονδίας με τέσσερεις βουλές, τρεις κυβερνήσεις και δημόσιες υπηρεσίες σε έναν τόσο μικρό χώρο, οι δημόσιες δαπάνες θα είναι δυσβάσταχτες. Αλλά και κάτι άλλο: Ο Κύπριος πολίτης πληρώνει σήμερα ακριβά την οικονομική κρίση και προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις για λιγότερο και πιο ευέλικτο κράτος. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να έρθει την επαύριον και να δημιουργήσει ένα δαιδαλώδες πολυδάπανο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα, που θα επιβάλλει στον πολίτη υψηλές φορολογίες και σε κάποιους «καρχαρίες» μεγάλα κέρδη από ξένα πακέτα;

Κέρδος και γεωπολιτική

Αν από τη μια υποθέσουμε ότι είναι ορθή η προσέγγιση, ότι ο αγωγός μέσω Τουρκίας είναι η πλέον οικονομικά συμφέρουσα επιλογή, από την άλλη θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το οικονομικό κέρδος δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας για τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης. Η οικονομία είναι ένας από τους συντελεστές της γεωπολιτικής. Άλλοι παράγοντες είναι η γεωγραφία, ο πληθυσμός, η κοινωνική συνοχή και κυρίως η στρατιωτική ισχύς, που είναι έννοια συμφυής με τη γεωστρατηγική. Και επιπροσθέτως, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας, που τη θέλουν περιφερειακή δύναμη και την Κύπρο γεωπολιτική της επαρχία. Και ο αγωγός είναι μέσο για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. Με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιόν μας, εάν περάσει ο αγωγός στην Τουρκία, το πάνω χέρι θα το έχει η Άγκυρα. Υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι η εξουσία για τη λήψη των αποφάσεων επί του φυσικού αερίου θα ανήκει σε περίπτωση λύσης στην Κεντρική Κυβέρνηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών.

Ακούστηκε μάλιστα και ο ισχυρισμός ότι δεν θα είναι η Κύπρος υπό την τουρκική ομηρία, αλλά θα έχει το πάνω χέρι επειδή θα ελέγχει την κάνουλα των αγωγών του φυσικού αερίου. Ερώτημα λοιπόν: Εάν εμείς ως Κύπρος έχουμε όντως τον έλεγχο του κλεισίματος και του ανοίγματος της κάνουλας, και μας χρωστά η Τουρκία χρήματα, τα οποία δεν πληρώνει ή προκύπτει κρίση και εγείρεται ζήτημα να κλείσει η κάνουλα, πώς θα συμβεί κάτι τέτοιο, όταν η απόφαση θα εξαρτάται και από τους Τουρκοκυπρίους;

Και ας υποθέσουμε ότι λαμβάνεται απόφαση για κλείσιμο της κάνουλας και η Άγκυρα απαντήσει ότι θα μας τιμωρήσει εάν υλοποιήσουμε μια τέτοια αντίδραση, εμείς θα κάνουμε πόλεμο; Ακόμη και αν θέλουμε, που δεν θα θέλουμε, πώς θα τον κάνουμε όταν δεν θα έχουμε στρατό; Εφόσον δεν θα έχουμε ένοπλες δυνάμεις, η ασφάλεια του φυσικού μας αερίου θα ανήκει κυρίως στην Τουρκία. Είναι δε, αντιληπτό ότι χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρχει εκμετάλλευση.

Άρα, μαζί με την Κύπρο και το φυσικό μας αέριο θα είναι όμηρος της Τουρκίας. Το γεωπολιτικό κόστος που θα έχουμε και η απώλεια βασικών στην ουσία κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανεξαρτήτως του τι θα γράφουν τα νέα συντάγματα των συνιστώντων κρατών και του κοινού ομοσπονδιακού, θα είναι μεγαλύτερο από το όποιο οικονομικό όφελος.

Συνεπώς, και μετά τη λύση, το φυσικό αέριο θα είναι εργαλείο μέσω του οποίου η Τουρκία θα επιβάλλει, διά των εκβιασμών και της ισχύος, την πολιτική της θέληση επί της Κύπρου. Εάν δεν υποκύπτουμε, το φυσικό αέριο θα είναι εργαλείο συγκρουσιακό. Και για να αποκλείεται η πιθανότητα σύγκρουσης, ο ανίσχυρος θα υποκύπτει στη θέληση του ισχυρού. Εάν δε, θα υπάρχει ή όχι σταθερότητα, ευημερία και ειρήνη, θα εξαρτάται πολύ περισσότερο από τα τουρκικά συμφέροντα και την τουρκική ισχύ, και πολύ λιγότερο αν όχι καθόλου από εμάς.

Τουρκοκύπριοι και αέριο

Επειδή γίνεται λόγος για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, αυτά προκύπτουν στο πλαίσιο του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας και προφανώς στη συνέχεια, εάν υπογραφεί ομοσπονδία, στο πλαίσιο του νέου πολιτειακού συστήματος. Όμως, το πρόβλημα έχει ως εξής:

Α) το ψευδοκράτος έχει υπογράψει συμφωνίες με την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων για έρευνες και εκμετάλλευση κοιτασμάτων στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, και εκεί όπου η Άγκυρα θεωρεί ότι η κυπριακή ΑΟΖ της ανήκει.

Επισήμως, δεν ακούσαμε από την Κυβέρνηση και τα κόμματα ότι οι συμφωνίες αυτές δεν θα ισχύσουν με τη λύση και ότι συνιστούν κόκκινη γραμμή. Στη βάση αυτή της λογικής, δηλαδή της εμπλοκής της Τουρκίας, κουμάντο στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος και επί του θέματος του φυσικού αερίου δεν θα κάνουν οι Τουρκοκύπριοι, αλλά η Τουρκία, ασχέτως τι θα γράφει το νέο Σύνταγμα. Πέραν των πολιτειακών νόμων υπάρχουν και αυτοί της ισχύος. Και της κοινή εθνικής ταυτότητας. Και μετρούν περισσότερο. Αυτό διδάσκει ο ρεαλισμός. Τα λοιπά είναι ουτοπία. Προς αυτή δε, την κατεύθυνση θα βοηθήσει και η διχοτομική δομή της ομοσπονδίας σε όλα τα πολιτειακά επίπεδα.

Β) Οι Τουρκοκύπριοι θα είναι εκ των πραγμάτων υπό τη σκιά της Τουρκίας, όπως και εμείς, οπότε η λογική επιβάλλει ότι και στην κοινή κυβέρνηση θα είναι εξαρτώμενοι και θα μιλούν με τη φωνή της Άγκυρας. Βεβαίως, μπορεί λογικά να ισχυριστεί κάποιος ότι θα δημιουργηθεί κοινή κοινωνία συμφερόντων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ακόμη και αν είναι έτσι τα πράγματα, όταν αυτή η κοινωνία συμφερόντων δεν θα είναι εναρμονισμένη με τα ευρύτερα η ειδικότερα τουρκικά συμφέροντα, τι θα συμβαίνει; Θα τα τσουγκρίσουμε με την Άγκυρα; Πώς; Με τι δυνάμεις, όταν μάλιστα τα συμφέροντα των εταιρειών, λόγω του αγωγού, θα είναι πολύ πιο ισχυρά προς την Τουρκία;

Ισχύς κι ασφάλεια

Το κλειδί της ασφάλειας, της σταθερότητας, της βιώσιμης λύσης και της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου, είτε λυθεί είτε όχι το Κυπριακό, ονομάζεται ισχύς και ισοζύγια δυνάμεων. Το δίκαιο και το φυσικό αέριο, εάν δεν συνοδεύονται από συμμαχίες και ισχύ, τότε το μεν δίκαιο δεν εφαρμόζεται είτε μερικώς ή καθ' ολογκληρίαν, το δε φυσικό έριο θα τεθεί κάτω από την εκμετάλλευση εκείνων οι οποίοι διαθέτουν ισχύ. Ή θα αποτελέσει αντικείμενο σύγκρουσης.

Συνεπώς, η εναλλακτική πρόταση για να μην περάσει ο αγωγός από την Κύπρο στην Τουρκία ή από το Ισραήλ στην Τουρκία, και να έχουμε βιώσιμη λύση, διέρχεται μέσω της αλλαγής των ισοζυγιών δυνάμεων και της στρατηγικής μας συνεργασίας με το Ισραήλ και με την Ελλάδα. Ερώτημα: Θα ήταν λογικό ή παράλογο να χρησιμοποιήσουμε το φυσικό αέριο για να υπογράψουμε τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο συνιστώντα κράτη, όπως είναι ο τουρκικός στρατηγικός στόχος; Το φυσικό αέριο είναι εργαλείο νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής ή της ανατροπής τους;

Η τουρκική επιθετικότητα και το αδιέξοδα στο Κυπριακό οφείλονται και τροφοδοτούνται από τα ανισοζύγια δυνάμεων και τις δικές μας αδυναμίες. Η πολιτική και στρατηγική σημασία του Δόγματος τώρα γίνεται κατανοητή, για όσους έχουν καλή πρόθεση. Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου διαλύθηκε για να διαλυθεί εν συνεχεία η Κυπριακή Δημοκρατία και να ενταχθεί στην ΕΕ στη βάση του σχεδίου Ανάν και των δυο συνιστώντων κρατών.

Συγκυριακά και όχι κατόπιν στρατηγικής διεσώθη η Κυπριακή Δημοκρατία και εντάχθηκε με βάση το πρωτόκολλο 10 ολόκληρη στην ΕΕ. Αντί όμως η στρατηγική μας να στηριχθεί στη συνταγματική αναθεώρηση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας για τη συμβίωση Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων εντός της ΕΕ και να τεθεί ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της τουρκικής ενταξιακής πορείας η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου της ΕΕ καθορίζει, μπήκαμε σε συνομιλίες, αρχικά με τον μακαρίτη Τ. Παπαδόπουλου και εν συνέχεια με τον Δ. Χριστόφια, ο οποίος επανέφερε τη φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν μέσω των δυο συνιστώντων κρατών.

Και η ιστορία συνεχίζεται και σήμερα. Ερώτημα: Εάν σήμερα έδρευαν αεροσκάφη ελληνικά στην Πάφο, εάν γινόταν ο ναύσταθμος υποδοχής και μόνιμης στάθμευσης πολεμικών πλοίων και αν προχωρούσε η συμμαχία με το Ισραήλ, θα βόλταρε το «Μπαρμπαρός» ανενόχλητο; Γιατί δεν πλέει και προς τα ισραηλινά οικόπεδα και γιατί δεν παραβιάζεται και ο ισραηλινός εναέριος χώρος; Η απάντηση είναι απλή: Ισχύς και αποτροπή! Που οδηγούν σε σταθερότητα. Το φυσικό αέριο είναι πλούτος και εργαλείο που το διαχειρίζονται μεγάλες, παγκόσμιες ή περιφερειακές δυνάμεις και δη στο πλαίσιο συμμαχιών.

Η συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ θα μπορούσε να μας καταστήσει το ένα από τα τρία μέρη μιας περιφερειακής δύναμης από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας συνθήκες σταθερότητας λόγω της εξισορρόπησης των ανισοζυγίων δυνάμεων με την Τουρκία. Αλλιώς, εάν δει κάποιος τον χάρτη και τα ανισοζύγια δυνάμεων, αλλά και τις βασικές δομές μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο, θα κατανοήσει ότι θα αποτελούμε, ειδικώς μετά τη λύση, μια γεωπολιτική επαρχία, ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας μέσα στην ΕΕ. Αυτό θέλουμε;

http://www.sigmalive.com/simerini/