μέλος του Board of Trustees, Int’l Fund, Moscow StateAviation Universtity
Αδιαλλαξία και στοχοθεσία. Άλλο αδιαλλαξία και άλλο στοχοπροσήλωση. Στη δεκαετία του 1950 η Τουρκία έθεσε σαν στόχο την επανάκτηση της Κύπρου. Από τότε ακολουθεί με εντυπωσιακή σταθερότητα μια αταλάντευτη στρατηγική προς τον τελικό της στόχο.
Λειτουργεί όπως μια πετυχημένη εταιρεία που με σωστή στρατηγική προσπαθεί να κατακτήσει, για παράδειγμα, το 40% της αγοράς χωρίς κανένας ανταγωνιστής όμως να την κατηγορεί για αδιαλλαξία.
Εάν, παρ’ ελπίδα, διευθυντής ανταγωνιστή κατηγορήσει την εταιρεία για αδιαλλαξία έρχεται αμέσως αντιμέτωπος με άμεση απόλυση, χωρίς προοπτική απασχόλησης αλλού, με την κατηγορία πως αντί να αναπτύξει στρατηγική αναχαίτισης προσπαθεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα.
Και εδώ βρίσκεται η διαφορά του τρόπου με τον οποίο η δική μας κυβέρνηση αντιμετωπίζει την Τουρκία. Δηλαδή, αντί να προσπαθεί να αναχαιτίσει την πορεία της Τουρκίας κρύβεται πίσω από το ψευδεπίγραφο “η Τουρκία είναι αδιάλλακτη και θα πρέπει να πειστεί να αλλάξει.” Με αυτή την προσέγγιση καλύπτει την παντελή αδυναμία της στο να χαράξει στρατηγική αναχαίτισης.
Και έτσι το εθνικό μας θέμα οδεύει από τον ένα γκρεμό στον άλλο και βρίσκεται σήμερα σε πορεία ολέθρου. Και δεν είναι σημερινή η καταστροφική αυτή τακτική γιατί είναι πολύ παλιά. Απλά τώρα η κρατικοί εκπρόσωποι προσπαθούν με προπαγάνδα, επικοινωνιακή πλάνη και άλλα τεχνάσματα να πείσουν με αφελείς δηλώσεις του τύπου, “….η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει την Τουρκία πως είναι προς το συμφέρον της μια σωστή λύση του προβλήματος.”
Η στρατηγική της Τουρκίας. Η διαχρονική στρατηγική της Τουρκίας για την Κύπρο είναι απλή και αποτελείται από τρεις φάσεις:
α.) φάση πρώτη: χρήση βίας, κάτω από προσχήματα (1974), για στρατιωτική κατάληψη του 40% σχεδόν της Κύπρου και εθνοκάθαρση,
β.) φάση δεύτερη: εμπλοκή σε αναίμακτο πόλεμο εναντίον της Κύπρου για προώθηση των κεκτημένων της κατοχής (π.χ., προπαγάνδα, εποικισμό, κτλ) και
γ.) φάση τρίτη: πλήρης κατάληψη ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Κύπρου μέσω μιας “λύσης” που θα θέτει όλη την Κύπρο κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας με σταδιακή Αλεξανδρεττοποίηση και φυγή των Κυπρίων προς στο εξωτερικό (διερωτάται ο πολίτης πόσοι από αυτούς που σπουδάζουν τώρα στο εξωτερικό θα επιστρέψουν στην Κύπρο γνωρίζοντας πως οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται στην βάση του κοινού ανακοινωθέντος των δύο κρατών και ανύπαρκτης κεντρικής κυβέρνησης;)
Η δική μας πλευρά γνωρίζει ξεκάθαρα τους στόχους της Τουρκίας αλλά προσποιείται πως όλα πηγάζουν από αδιαλλαξία. Έτσι, βρίσκει ένα βολικό τρόπο για να κρύψει την ανυπαρξία αξιόπιστης στρατηγικής αναχαίτισης. Το κλισέ “ευθύνεται η Τουρκική αδιαλλαξία” αποτελεί διαχρονικά ένα από τα πιο πονηρά επικοινωνιακά τεχνάσματα για να καλυφθεί η απουσία (ανικανότητα) στρατηγικής σκέψης. Η επινόηση τρόπων παραπλάνησης είναι ευκολότερη από την μελέτη, την ανάλυση, τον καθορισμό εναλλακτικών προσεγγίσεων, τον προβληματισμό και την ευθυκρισία που απαιτούνται για χάραξη ευφυούς στρατηγικής αναχαίτισης.
Εκπρόσωποι-δραγομάνοι. Ενώ η Τουρκία αποκαλύπτει τους παράλογους στόχους της αμέσως έρχονται προς βοήθειά της οι κρατικοί μας εκπρόσωποι που με διάφορες ανακοινώσεις της προσφέρουν κάλυψη. Για παράδειγμα, εξηγούν τοις πάσι πως, “…..η Τουρκία τα λέει όλα αυτά για εσωτερική κατανάλωση” και πως“….δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.”
Ακολούθως επανέρχεται η Τουρκία και ξανά διατυπώνει τις θέσεις της κρυστάλλινα, π.χ., “θέλουμε δύο κράτη στην Κύπρο,” “θέλουμε συνομοσπονδία με ανύπαρκτη κεντρική κυβέρνηση,” “θέλουμε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.” Ενεργοποιώντας τον μηχανισμό, “ερέθισμα-άμεση αντίδραση” του Παύλοφ επανέρχονται οι έμμισθοι εκπρόσωποι για να μας “μεταφράσουν” τις ακριβώς λέει η Τουρκία μπας και την παρεξηγήσουμε!
Αναίμακτος πόλεμος. Εδώ και 40 χρόνια η Τουρκία διεξάγει ένα αναίμακτο πόλεμο εναντίον μας που προωθεί με εντυπωσιακή συνέπεια. Επειδή όμως η
φύση του συγκεκριμένου πολέμου δεν απαιτεί χρήση όπλων και εκτεταμένη βία η κυβέρνησή μας προσποιείται, επί σκοπώ, πως όλα αυτά αποτελούν μέρος της αδιαλλαξίας της Τουρκίας και τίποτα άλλο.
Οι αναίμακτοι πόλεμοι έχουν σκοπό να υπονομεύσουν το ηθικό του λαού και σιγά-σιγά να τον πείσουν να παραδοθεί όντας ψυχολογικά εξουθενωμένος.
Μεταξύ άλλων τα όπλα του αναίμακτου πολέμου είναι:
α.) τα διλήμματα (“λύση” ή διχοτόμηση”,)
β.) η προπαγάνδα (“οι Τουρκοκύπριοι είναι απομονωμένοι”),
γ.) η κατασκοπία (η Suddeutsche Zeitung σε άρθρο της με ημερομηνία 5 November 2013 αποκαλεί την Κύπρο “νησί των πρακτόρων,”)
δ.) η επίδειξη δύναμης (το Μπαρμπαρός και Τουρκικά πολεμικά πλοία στα ανοικτά της Πάφου),
ε.) απειλές (“θα επέμβουμε δυναμικά στην Κυπριακή ΑΟΖ,”)
στ.) απαγορεύσεις (όχι κυπριακά πλοία στα Τούρκικα λιμάνια.)
Η Τουρκία εφαρμόζει τα πιο πάνω όχι επειδή διακατέχεται από κάποιο πάθος αδιαλλαξίας αλλά γιατί αυτά αποτελούν θανάσιμα, αλλά κάπως αδιόρατα, όπλα στον πόλεμο εναντίον μας.
Πλήρης επικράτηση Τουρκίας. Κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο ερώτησα τον σημερινό πρόεδρο δημόσια να μας αναφέρει μια μόνο επιτυχία της Κύπρου μέσα από τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων 40 ετών. Ο πρόεδρος δυσκολεύτηκε.
Το συμπέρασμα είναι πως κατά τα τελευταία 60 χρόνια η Τουρκία δεν έχει παρεκκλίνει από τους στόχους της ούτε κατά ένα ιώτα. Εφαρμόζει σταθερά μια πετυχημένη στρατηγική που αποκαλούμε “αδιαλλαξία” και εμείς λειτουργούμε με στρατηγική συνεχών παραχωρήσεων και μηδενικού κέρδους που ονομάζομε “στρατηγική του εφικτού.”
Η τελευταία κοινή διακήρυξη αποτελεί μια ακόμα παραχώρηση που φέρνει την Τουρκία λίγα μόνο βήματα μακριά από τον τελικό της στόχο. Είμαι σίγουρος πως η στρατηγική της Τουρκίας σε ότι αφορά την Κύπρο αποτελεί πρότυπο πετυχημένης πρακτικής έναντι μαθητευομένου αντίπαλου που θα διδάσκεται ευρέως στα πανεπιστήμια. Αποτελεί κλασσική περίπτωση αυτού που ονομάζουν τα βιβλία μάνατζμεντ σαν single minded focus (ή αυστηρή προσήλωση στους στόχους.)
Η Τουρκία δεν είναι αδιάλλακτη απλά ξέρει πώς να πάρει αυτά που θέλει από αφελείς και απροετοίμαστους που λειτουργούν υπό το κράτος πανικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου