Ποινή του θανάτου

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Έρχεται πλημμυρίδα υποσχέσεων από κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόμματα, κομματίδια και κάθε λογής "σωτήρες" της πατρίδας!

Πρόκειται για το "αδίκημα της εξαπάτησης του λαού", το οποίο ίσχυε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία καταδίκασε τον θρυλικό στρατηγό Μιλτιάδη, τον νικητή της περίφημης μάχης του Μαραθώνα.

Η καταδίκη σε θάνατο έγινε τον επόμενο χρόνο της μάχης του Μαραθώνα, δηλαδή το 489 π.Χ. επειδή ο στρατηγός έδωσε μια υπόσχεση στον Αθηναϊκό λαό ότι θα τον κάνει πλούσιο κατακτώντας την Πάρο. Δεν το κατόρθωσε, καταδικάστηκε και πέθανε από το τραύμα του στη φυλακή, ενώ το μεγάλο πρόστιμο πλήρωσε ο γιος του Κίμων (για το ζήτημα αυτό βλ. το ομότιτλο άρθρο μου στα "Πολιτικά Θέματα" της 9/7/1993).

Έγραφα τότε: "Γιατί οι Ελληνικές κυβερνήσεις και οι εκατοντάδες βουλευτές όλων των κομμάτων δεν ψήφισαν τέτοιους νόμους ώστε να δείξουν στο λαό ότι θέλουν πραγματικά πολιτική και ποινική και δημοκρατική ευθύνη για τους εαυτούς τους;"

Αφελέστατο… ερώτημα!

Σε τούτο το σχόλιο προσθέτω ενισχυτικά και τα εξής:

Γράφει ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά": "Όποιος πολιτικός εξαπατήσει το λαό με ψευδείς υποσχέσεις, διώκεται για δημόσιο αδίκημα και αν καταδικαστεί να του επιβάλλεται η ποινή του θανάτου".

Ο ερευνητής Π. Κυριακόπουλος, από τον οποίο αντλώ αυτή την πληροφορία, προσθέτει: "Το αδίκημα αυτό ίσχυε και για τους ρήτορες, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι μη τα ήδιστα αλλά και ωφελιμότατα τω δήμω συμβουλεύειν… και σε αντίθετη περίπτωση διώκονταν δικαστικώς και εξέπιπτον από το αξίωμά τους, καταδικαζόμενοι στην ποινή της ατιμίας" (βλ. Π. Κυριακόπουλου: "Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο", εκδ. "Σύγχρονη Εκδοτική", Αθήναι χ.χ., σελ. 490 και 525).

Ιδού στάδιο λαμπρόν για να μπει ο δημόσιος βίος της απάτης και της αρπαχτής  σε κάποιο δρόμο: Θάνατος ή ισόβια στους σημερινούς πολιτικούς απατεώνες, που  υπόσχονται τα πάντα γνωρίζοντας το αδύνατο της πραγμάτωσής τους, αφού σε κάθε κοινωνία -και ιδιαίτερα στη χρεωκοπημένη Ελληνική- δεν μπορεί να συμβεί.

Τη διαλεκτική αυτή αλήθεια τη διατύπωσε ο μεγάλος Γερμανός διανοητής Γκαίτε, γράφοντας στον περίφημο "Φάουστ": "Δεν ήρθαμε εδώ κάτω στη γη να λύσουμε προβλήματα αλλά για να θέσουμε καινούργια" (αναφέρεται από τον αείμνηστο πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών και καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης Γ. Βλάχο στο έργο του: "Θεσμοί και προβλήματα της σύγχρονης δημοκρατίας", εκδ. "Σάκκουλα", Αθήνα 1988, σελ. 208).

Όσοι, λοιπόν, υπόσχονται, ας έχουν υπόψη τους και την ποινή του θανάτου και τη διαλεκτική του Γκαίτε, αν βέβαια κατανοούν αυτά του τα λόγια.