Οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν πια τις πολιτικές εξελίξεις

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                                                                                     

Ένα φαινόμενο που δεν του δώσαμε έως τώρα την δέουσα σημασία, παράλληλα με τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, (όπως αρέσκομαι να τα ονομάζω μεν, κυριολεκτώντας δε), μέσω των μοντέρνων στρατηγικών μεθόδων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, είναι οι δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν σε μεγάλο πια βαθμό, θα έλεγα καθοριστικό, όλες τις πολιτικές εξελίξεις, σύμφωνα με τα συμφέροντα του γνωστού πια συστήματος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και της πανίσχυρης παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που το διευθύνει από το παρασκήνιο ή και το προσκήνιο ακόμη, ανάλογα, συμμαχώντας με το ντόπιο παρασιτικό κεφάλαιο ή την παρασιτική αστική τάξη της πατρίδας μας (λέγω «πατρίδα» εξεπίτηδες σε πείσμα των απάτριδων Και δεν θα ήθελα προσωπικά να ακούσω αυτό το γελοίο που ακούγεται από ορισμένους: «Δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός». Καλά οι  εφιάλτες που πήγανε! Εξαφανίστηκαν δια μαγείας;).

Ας μην παραξενευτεί κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις, στην Ελλάδα προπάντων, έχουν ήδη την δύναμη να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας έξυπνα το συνειδησιακό (μορφωτικό) επίπεδο και την δύναμη αντίστασης του Έλληνα ψηφοφόρου. Δεν αναφέρομαι στον Έλληνα «πολίτη», που παραπέμπει στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπως τον περιγράφει ο Περικλής στον επιτάφιο και ο Αριστοτέλης στα πολιτικά. Λέει ο Αριστοτέλης χαρακτηριστικά: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής». Ο Έλληνας «πολίτης» έτσι όπως τον κατάντησε το πλήρως απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, με ασήμαντες μικροδιαφορές ανάμεσα στα κόμματα της μεταπολίτευσης τουλάχιστον, δεν μετέχει ούτε «κρίσεως», ούτε «αρχής». Δηλαδή για να γίνει τελείως καταληπτό αυτό που θέλω να πω, ισχυρίζομαι ότι ούτε κρίση είχε ούτε άσκησε ποτέ εξουσία. Ήταν πάντοτε πριν και μετά τον μεγάλο πατριώτη Καποδίστρια ετεροπροσδιοριζόμενος και ετερόφωτος. Ο ένας αλληθώριζε προς τα δεξιά (Δύση) και ο άλλος προς τα αριστερά (Ανατολή). Απόδειξη; Αναφέρω μόνο μία: Ψήφιζε σαράντα χρόνια την καταστροφή του.  Βλέπε

επίσης αυτό το νεοπαγές κόμμα, Ποτάμι του κ. Σταύρου, (δεν αναφέρω το όνομα Θεοδωράκης, μήπως γίνει κάποια σύγχυση, που δεν είναι απίθανη), που το ανέδειξαν εκ του μηδενός τα εξωθεσμικά κέντρα, όπου τρέχει ο κάθε κατατρεγμένος και απελπισμένος, απογοητευμένος και λοιπά και λοιπά («να τα λέμε τώρα», όπως λέει ο Καβάφης), ως σανίδα σωτηρίας για να σωθεί. Και δυστυχώς τρέχουν πολλοί, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι θα πνιγούν στα «θολά» νερά του κάποια στιγμή. Το κακό είναι μήπως συμπαρασύρει κι εμάς στην καταστροφή.  Και προβλέπω ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος θα συνεχίσει κατά τον ίδιο τρόπο, γιατί απλούστατα δεν άλλαξε νοοτροπία ακόμη. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας δεν γίνεται αλλαγή πολιτικής. Και τονίζω το «ακόμη», εκφράζοντας κάποια ελπίδα αλλαγής πλεύσης κάποια στιγμή στο μέλλον.

Μακρηγόρησα ωστόσο. Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Λόγω του πολυπολικού κόσμου, που επιβλήθηκε σταδιακά στην παγκόσμια σκηνή, το φαινόμενο, στο οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, αφορά κυρίως τις δυτικές χώρες, για τις οποίες έχουμε περισσότερα δεδομένα.

Μια από τις βασικές μεθόδους που χρησιμοποιεί το γνωστό πια σύστημα είχε αναφέρει στο βιβλίο της η γνωστή δημοσιογράφος Κλάιν. Ανέφερε με ποιο αποτελεσματικό ψυχολογικό τρόπο το αυτό ελέγχει και κατευθύνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών. Ενώ παλιά ήταν οι ιδεολογίες, τώρα που ξέφτισαν αυτές, εφαρμόζονται οι αποτελεσματικοί μέθοδοι της ψυχολογίας ή αν θέλετε του ψυχολογικού πολέμου ή και πάρα πέρα, αν πάμε, της ψυχολογίας της μάζας. Μιας «μάζας» ως κάποιας αδιαμόρφωτης «ουσίας» (έτσι την βλέπουν), που τις δίνουν τα κέντρα αυτά τέτοια μορφή και έκφραση (πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική), ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Έχουν σχέση τα ανωτέρω με αυτό που χαρακτήριζε ό Γκράμσι πολύ σωστά, αλλά αναλογικά, ιδεολογική ηγεμονία των κέντρων , που ασκούν λόγω ιδεολογικής ηγεμονίας, εξουσία, κυρίως μέσα από το «γυαλί».

Ερμηνεύοντας λοιπόν η Ναόμι Κλάιν την δύναμη της ψυχολογίας αυτής που την μέθοδό της χαρακτηρίζει «Σοκ και δέος» γράφει στο πολύκροτο βιβλίο της Πρόκειται λέει για «ένα στρατιωτικό δόγμα που καυχιέται ότι δε στοχοποιεί μόνο τις εχθρικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά, όπως επισημαίνουν οι άνθρωποι που το εκπόνησαν, “την κοινωνία εν γένει”, καθώς ο μαζικός φόβος είναι μια κομβική παράμετρος της εν λόγω στρατηγικής».[1] Το έχουμε δει να υλοποιείται στο Ιράκ και κατόπιν στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Γράφει στη συνέχεια η συγγραφέας για το χαρακτήρα του φαινομένου: «Το “Σοκ και δέος” παρουσιάζεται συχνά ως μια στρατιωτική σαρωτικής ισχύος πυρός, όμως οι συντάκτες του δόγματος θεωρούν ότι είναι κάτι περισσότερο: Ισχυρίζονται ότι είναι ένα πολύπλοκο ψυχολογικό σχέδιο που πλήττει “απευθείας τη βούληση του αντιπάλου να αντισταθεί”. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται προέρχονται από έναν βραχίονα του στρατιωτικού συμπλέγματος των ΗΠΑ: Αποστέρηση και υπερφόρτωση των αισθήσεων με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την παλινδρόμηση των υποκειμένων».[2] Ότι ακριβώς κάνουν τα κανάλια της διαπλοκής: Με τον καταιγισμό των αρνητικών πληροφοριών παραλύουν τον κόσμο και τον καθιστούν υποχείριο των επιδιώξεών τους.

Ας θυμηθούμε εν τέλη μία περίπτωση από τις πολλές, που αποκωδικοποιούν πώς εργάζονται οι δημοσκοπήσεις των ίδιων μέσων αποχαύνωσης και αποβλάκωσης: Ας θυμηθούμε τις διαδοχικές δημοσκοπήσεις, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου, απέναντι στον Καραμανλή τον νεώτερο ήταν ακόμη στο μηδέν. Σιγά σιγά πήγε ως καταλληλότερος πρωθυπουργός από το μηδέν στο πέντε, μετά στο 15. κ.λπ. Ξαφνικά έγινε ο καταλληλότερος πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που είπε μάλιστα το περίφημο πια «λεφτά υπάρχουν» έφτασε ως καταλληλότερος πρωθυπουργός το εκατό τοις εκατό. Η κάνω λάθος;

Μαθαίνει κανείς τίποτε από την εμπειρία του παρελθόντος;  Αφυπνίζεται κανείς; Ακούει κανείς; Ψελλίσατε τίποτε. Δεν σας άκουσα. Είσαστε στον καναπέ! Ξεσηκώνεστε!

Για να διατηρούμε κάποια αισιοδοξία και προ πάντων το χιούμορ, λέμε απλώς: Ιδωμεν!

---

[1] Βλ. Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ , η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2007, σ. 446.

[2] Βλ. Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ..., ό.π., σ. 447.