Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1960, έτος το οποίο αποτελεί την κορύφωση της παντοειδούς πνευματικής τρομοκρατίας της Καραμανλικής εξουσίας.Σε ηπιότερους τόνους –ελλείψει και της εξουσίας- το ίδιο κάνουν και κορυφαίοι παράγοντες της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Όταν, λοιπόν, ο μουσικοσυνθέτης, έρχεται στην Ελλάδα, από το Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1960, αναγγέλλει την ηχογράφηση νέων τραγουδιών με στίχους Ελύτη και Σεφέρη, ενώ το 1958 είχε συνθέσει ήδη τον έξοχο Επιτάφιο του Ρίτσου.
Όμως, ο βραβευμένος στο Παρίσι συνθέτης είχε την "ατυχή" έμπνευση να εισαγάγει το μπουζούκι, γεγονός που προκάλεσε δυσαρέσκεια στο χώρο της Αριστεράς.
Γράφει σχετικά ο Τ. Τρίκκας: "Οι "ταγοί" του πνευματικού κόσμου της Αριστεράς έσπευσαν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους. Το μπουζούκι που εισήγαγε ο Θεοδωράκης στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, όπως και ο μουσικός τρόπος του ρεμπέτικου, στην εκτέλεση με φωνές όπως του Μπιθικώτση, ήταν εντελώς ξένα για την Αριστερά, που υποδέχθηκε στην αρχή άσχημα τον "Επιτάφιο", τον "Καημό", τη "Μυρτιά".
Αυτή, λοιπόν, η δυσαρέσκεια οδήγησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλλάκη να υποδείξει "στην 4η Σύνοδο της Δ.Ε. της ΕΔΑ να αρθρογραφήσει στην "Αυγή" παίρνοντας αποστάσεις από τη "λαϊκότροπη" εκδοχή της μελοποίησης του Επιταφίου" (Συνήλθε τον Οκτώβριο του 1960).
Έτσι, δυστυχώς, πορεύονται οι ιδέες και τα κοινωνικά συστήματα.
Μέσα από τις αντιφάσεις και με τις αντιφάσεις, έως ότου, κάποια στιγμή, επικρατήσουν οι φρέσκιες ιδέες, που κι αυτές θα παλιώσουν για να ’ρθουν άλλες, κι' άλλες..., σύμφωνα με τους διαλεκτικούς νόμους της φύσης και της ιστορίας (Για τις αέναες διαλεκτικές αλλαγές και τα τρωτά του "Ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού", βλ. το έργο μου: "Η Κομμουνιστική Ουτοπία", εκδ. "Κάδμος", Θεσσαλονίκη, 2010).
Όμως, παρά την πολεμική της κομματικής ηγεσίας "η νεολαία αγκάλιασε τον Μίκη και τα τραγούδια του και πορεύθηκε μαζί του στους δρόμους των δημοκρατικών λαϊκών αγώνων", γράφει ο Τρίκκας (βλ. το έργο του: "ΕΔΑ (1951-1967), τόμ. Β', εκδ. "Θεμέλιο", 2009, σελ. 850 επ., όπου το κεφάλαιο: "Τρομοκρατία και Πολιτισμός".
Όσο για τον γράφοντα καταθέτει τούτη την προσωπική του μαρτυρία.
Ως δικαστικός αντιπρόσωπος (με την ιδιότητα του δικηγόρου) στα Καλύβια Τρικκάλων (το 1964) μηνύθηκε από παράγοντες του τόπου, γιατί "έκανε προπαγάνδα βάζοντας διαρκώς μουσική του Μίκη στο Τζου-Μποξ" στο καφενείο. Ήταν τότε που με μια δραχμή διάλεγες τους δίσκους. Αυτό ήταν αληθινό, αλλά η μήνυση πήγε αρχείο. Αυτή ήταν η δύναμη της μουσικής, του Μίκη και ο φόβος της Δεξιάς, ο οποίος έφθασε να γίνει θέμα της Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο διευθυντής της οποίας, σε σχετική του έκθεση έγραφε και τα εξής: "Οι κομμουνστικαί προσπαθούν να επηρεάσουν το λαϊκό τραγούδι και να του προσδώσουν ένα ειδικό "κοινωνικό" περιεχόμενο αντιστασιακόν, αντιμιλιταριστικόν και ταξικόν. Δια τούτο προέβαλον θορυβωδώς, κατά το 1961, τον Μ. Θεοδωράκη, ο οποίος δια τον ένα ή τον άλλον λόγον εδέχθη να θέση την τέχνην εις την υπηρεσίαν του κομμουνισμού..." (βλ. Τρίκκα, όπ. π. σελ. 853).
Το τραγούδι του Μίκη είχε το άρωμα της Επαναστατικής Πράξης. Είχε δίκαιο η μυστική υπηρεσία. Ήταν Αντίσταση. Ήταν αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου