Του Ν. Δαπέργολα
Για οικονομία χώρου και χρόνου δεν θα σας απασχολήσουμε σήμερα με αφελή ερωτήματα τύπου αν θα τολμούσε ποτέ κανείς μέσα στη γελοία χώρα που τόσο πολύ (φέρεται να) κόπτεται για την πολυπολιτισμικότητα και τον σεβασμό του…διαφορετικού, να προσβάλει οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, όπως ακριβώς δηλαδή το πράττει τις μέρες αυτές (για μια ακόμη φορά και με τόσο χυδαίο τρόπο) ένας θίασος περι(αφ)οδευόντων σαλτιμπάγκων. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένας λόγος να φανταστείτε τις ελλαδικές πόλεις «διακοσμημένες» με γιγαντοαφίσες, όπου θα απεικονίζονται 5-6 χαριεντιζόμενοι ιμάμηδες ή ραβίνοι, και σκουπιδοθιάσους της συμφοράς που θα παίζουν αντίστοιχα τα…«Παιδιά με τα σαρίκια» ή τα «Αγόρια με τις μπούκλες». Αλίμονο! Πρωτοφανής σάλος θα ξεσπούσε τότε απ’ όλες τις «προοδευτικές» και «φωταδιστικές» ομάδες του τόπου, για να μην πούμε πώς θα αντιδρούσαν (και – μεταξύ μας – πολύ δικαίως) οι μουσουλμάνοι π.χ. της Θράκης. Τέτοιο πράγμα όμως δεν θα το δείτε ποτέ (και φυσικά ευτυχώς) στη…φιλελεύθερη Ελλάδα. Αντίθετα, ΜΟΝΟ βέβηλες προσβολές προς μία συγκεκριμένη θρησκεία θα βλέπετε (ήτοι την ίδια την πίστη των πατεράδων και των παππούδων μας), εκπορευόμενες από κάποιους προδήλως ψυχοπαθείς μανικούς αρνητές της ίδιας τους της ταυτότητας προς κάποιους ημι-αγράμματους και ανελλήνιστους χάσκακες, που κατά κοπάδια δυστυχώς «ζουν ανάμεσά μας» (μετά από τόσες δεκαετίες χωριάτικης βλαχομπαρόκ σοσιαλίζουσας εκπαίδευσης στο χάχανο, την αρπαχτή, την καφρίλα και το «έλα μωρέ τώρα»), προς μιαν επαρχιώτικη μικροσυνοικιακή μπον βιβέρ κουρελαρία, που διάγει ανυποψίαστη τον μίζερο και χοϊκό επί γης βίο της, αναμηρυκάζουσα ηλιθιότηταν και αποπερδόμενη θυμηδίαν.
Για περαιτέρω οικονομία χώρου και χρόνου δεν θα δώσουμε έκταση ούτε στην άκρως ανόητη ευκολία με την οποία η δημοτική αρχή π.χ. της Κομοτηνής παραχώρησε (έστω μετά ενοικίου) το θερινό δημοτικό θέατρο για την ενθάδε παρουσίαση του…πολιτιστικού προϊόντος. Ρωτήσαμε τον ίδιο τον δήμαρχο, μας απάντησε κάτι περί βιασύνης, αμέλειας και απροσεξίας, πρόσθεσε και κάτι που έμοιαζε με…mea culpa, οπότε ας αρκεστούμε σ’ αυτό – και στη δέσμευσή του ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή την επόμενη φορά που θα έρθουν να ζητήσουν δημοτικό χώρο προς αγελαίαν συνεύρεσιν οιοιδήποτε περι(αφ)οδεύοντες (ενδεχομένως ηλίθιοι, σχιζοφρενείς, βλάσφημοι, καταληπτικοί, ανθρωποθύτες, παιδόφιλοι, ουρολάγνοι, υποκαλλιτεχνίζοντα μειράκια, μπαλέτα σοδομιτών με γόβες, μηχανόβιες λεσβίες, κτηνοβάτες, πτηνόφιλοι, κ.α.) πολιτιστικοί φορείς. Στο κάτω-κάτω άλλωστε, δεν είναι ο δήμαρχος της Κομοτηνής ο αυτουργός του κοπρουργήματος. Κι εξ άλλου, όπως είχε πει και στον Πιλάτο ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, «ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει»…
Όσο για τον…παραδιδούντα (μεταξύ άλλων και αυτό το νέο έπος της…αδέσμευτης και φιλοπρόοδης σατιρικής δημιουργίας), θα τον προσπεράσουμε και θα επικεντρωθούμε στο εν γένει σινάφι, αν και βέβαια δεν είναι ποτέ εύκολο να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να προσεγγίσεις με στοιχειώδη επάρκεια τη συμπλεγματική αλητεία και την απερινόητη αθλιότητα. Εδώ και χρόνια έχουμε πλέον γίνει παθητικοί αυτόπτες μάρτυρες ενός εμετικού συρφετού από αναφανδόν ψυχικά ακρωτηριασμένους ελληνοφοβικούς και…χριστοφοβικούς (το ίδιο είναι άλλωστε, μαζί πάνε αυτά) δήθεν προοδευτικούς συγγραφίσκους και καλλιτεχνίσκους, ένα κωμικοτραγικό ανεμομάζωμα από σαπισμένα φύκια που κομπορρημονούν (ενόσω παριστάνουν τις μεταξωτές κορδέλες), μια απερίγραπτη σύναξη από αλαζονικές σαπουνόφουσκες κι από ανθυποσκύβαλα ναρκισσευόμενα και ξιπασμένα υπό τα απατηλά φώτα της δημοσιότητας. Ενός εμετικού, αλλά τελικά και ευάριθμου συρφετού – οι ίδιοι και οι ίδιοι πάντοτε, οι ίδιες πάντα μικρές παρεούλες εδώ κι εκεί – που όμως δείχνει πολυάριθμος μέσα από τους πολυεδρικούς καθρέφτες και τα άλλα παραμορφωτικά φίλτρα των λογής-λογής χαλκείων που έχουν στήσει τα βοθροκάναλα και οι καθεστωτικοί μεγαλοχαρτοπολτοί. Τα ίδια γκρουπούσκουλα που έχουν εδώ και καναδυό δεκαετίες δομήσει καριέρες και παχυλές απολαβές πάνω στη χυδαιότητα, την κιτς αισθητική του άγαρμπου σεξιστικού χωρατού, την (ολοένα και πιο) απροκάλυπτη αιδοιοφαλλολατρεία, την (μεταφορική και κυριολεκτική) εκπούστευση των πάντων – και δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πλείστοι εξ αυτών των συγγραφίσκων της εν λόγω θεατρο-τηλεοπτικής κοπρολαγνείας τυγχάνουν προκλητικά σεσημασμένες αδερφές, που έχουν αναγάγει με τρόπο φασιστικό την πασίδηλη πρωκτοψυχανωμαλία τους σε παντιέρα, αλλά και μανιέρα: παντιέρα σεξιστικού αλαλαγμού και συνάμα εξουθένωσης των εναντίων και μανιέρα καλλιτεχνικής δήθεν δημιουργίας. Και ο επηρμένος φασισμός για μια ακόμη φορά έδρασε ακαριαία, κομπώδης και μεγάλαυχος, όταν η (πολύ φυσιολογική) αντίδραση της μητρόπολης Ξάνθης επέφερε πριν αλέκτορα λαλήσαι εκ μέρους των…«δημιουργών» τους συνήθεις αφρούς και τους ακόμη συνηθέστερους παραλήρους περί «μεσαιωνικού τύπου σταγονιδίων», περί «δημοκρατίας» (μα το ξεχάσαμε, έτσι ονοματίζουνε πια την ανεξέλεγκτη κι ασύδοτη χυδαιότητα) και περί της (βαβαιάξ) «ελευθερίας της τέχνης». Λες και είναι δηλαδή τέχνη η φτηνιάρικη, εκπεσούσα και βάναυση «αισθητική» του μπουρδέλου, λες και είναι τέχνη η αποθέωση της διαστροφής και της καταισχύνης, σαν το πέος εκείνο που διεμβόλιζε καρπούζια κι εκσπερμάτιζε πάνω σε ιερά χριστιανικά σύμβολα ή σαν τον διεστραμμένο ψυχανώμαλο που ζωγράφιζε Χριστούς μέσα σε κάτουρα και εμετούς, λες και είναι τέχνη η κοπρολογία, η σκουπιδοποίηση και η βλαστήμια.
Ναι, όλο αυτό το απερίγραπτο σαρκοβόρο σκυλολόι είναι πάντα εδώ. Σαρκοβόρο και συνάμα εν σαρκί περιπολούν. Είναι εδώ και επιμένει πεισματικά και επανέρχεται ξανά και ξανά με την εξίσου πείσμονα περιοδικότητα της εμμηνόρροιας. Συνεχίζει να είναι εδώ και – μέσα στη χρήζουσα άμεσης ψυχιατρικής βοήθειας διαταραγμένη παράνοια της πλέον φασίζουσας μισαλλοδοξίας – να ανακυκλώνει και να αναπαράγει εις το διηνεκές τον εσώτατο οχετό του, να εξουθενώνει, να λοιδωρεί, να καθυβρίζει, να χυδαιολογεί βλασφήμως και ανηλεώς θέσμια, σεπτά και ιερά, να ρίχνει εν ονόματι μιας εδώ και δεκαετίες κατακουρελιασμένης αίσθησης δημοκρατίας και ενός κατακρεουργημένου απεικάσματος ελευθερίας της τέχνης τα άγια στα σκυλιά και στα γουρούνια τα μαργαριτάρια. Άλλη μια βασική πτυχή της βαθιάς παρακμής που κατατρώει εδώ και πολλά χρόνια τα σωθικά της τραγικής χώρας, της παρακμής που (πολλές φορές το ξανάπαμε – και πολύ σωστά το επισημαίνει και ο μητροπολίτης Ξάνθης)) είναι πρωτίστως πνευματική και ηθική (αυτή δεν ευθύνεται άλλωστε και για την οικονομική κατάρρευση;), αφορά πρωτίστως στη φθορά και την αποστέρηση των ψυχών και όχι των σωμάτων.
Όσο για τη λύση στο πρόβλημα, δεν μπορεί φυσικά παρά να είναι (και εδώ) συνολική: όλες αυτές οι εκτροπές, όσο αποτρόπαιες κι αν είναι, δεν αποτελούν παρά απλώς συμπτώματα μιας πολύ βαριάς ασθένειας – και μία τέτοια ασθένεια δεν καταπολεμάται με συμπτωματικές θεραπείες. Συνήθως βέβαια γνωρίζουμε καλά πώς καταλήγουν οι πολύ βαριές ασθένειες, ευτυχώς όμως είναι γεγονός πως οι λαοί ως συλλογικές δυνάμεις είναι πολύ ανθεκτικότεροι από τους απλούς ανθρώπινους οργανισμούς. Ίσως δεν είναι ορατό ακόμη αυτή τη στιγμή με τα μάτια της ψυχρής λογικής, αλλά εμάς τουλάχιστον δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ η εσώτατη ελπίδα ότι κάπου εδώ, στις μέρες μας, κλείνει πια οριστικά ένας σκοτεινός κύκλος ευτέλειας, αποδόμησης και διαφθοράς (που από πολιτικής και μόνο πλευράς αποτυπώνεται συμβολικά με τον όρο Μεταπολίτευση) και θα επακολουθήσει κάτι νέο, ένας κύκλος εσωτερικής αναζήτησης, επαναδιαπραγμάτευσης με το παρελθόν μας και επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς μας (ναι, εκείνης που τη σκόρπισαν στους πέντε ανέμους η δανεική ευμάρεια, ο πνευματικός αναλφαβητισμός και οι «εκσυγχρονιστικές» μασκαράτες του όψιμου 20ού αιώνα). Άλλωστε, πέραν της ψυχρής λογικής, είναι γνωστό ότι γίνονται και θαύματα. Και η Ιστορία μας είναι ευτυχώς γεμάτη από τέτοια…
Πηγή : http://www.antifonitis.gr/
Για οικονομία χώρου και χρόνου δεν θα σας απασχολήσουμε σήμερα με αφελή ερωτήματα τύπου αν θα τολμούσε ποτέ κανείς μέσα στη γελοία χώρα που τόσο πολύ (φέρεται να) κόπτεται για την πολυπολιτισμικότητα και τον σεβασμό του…διαφορετικού, να προσβάλει οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, όπως ακριβώς δηλαδή το πράττει τις μέρες αυτές (για μια ακόμη φορά και με τόσο χυδαίο τρόπο) ένας θίασος περι(αφ)οδευόντων σαλτιμπάγκων. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένας λόγος να φανταστείτε τις ελλαδικές πόλεις «διακοσμημένες» με γιγαντοαφίσες, όπου θα απεικονίζονται 5-6 χαριεντιζόμενοι ιμάμηδες ή ραβίνοι, και σκουπιδοθιάσους της συμφοράς που θα παίζουν αντίστοιχα τα…«Παιδιά με τα σαρίκια» ή τα «Αγόρια με τις μπούκλες». Αλίμονο! Πρωτοφανής σάλος θα ξεσπούσε τότε απ’ όλες τις «προοδευτικές» και «φωταδιστικές» ομάδες του τόπου, για να μην πούμε πώς θα αντιδρούσαν (και – μεταξύ μας – πολύ δικαίως) οι μουσουλμάνοι π.χ. της Θράκης. Τέτοιο πράγμα όμως δεν θα το δείτε ποτέ (και φυσικά ευτυχώς) στη…φιλελεύθερη Ελλάδα. Αντίθετα, ΜΟΝΟ βέβηλες προσβολές προς μία συγκεκριμένη θρησκεία θα βλέπετε (ήτοι την ίδια την πίστη των πατεράδων και των παππούδων μας), εκπορευόμενες από κάποιους προδήλως ψυχοπαθείς μανικούς αρνητές της ίδιας τους της ταυτότητας προς κάποιους ημι-αγράμματους και ανελλήνιστους χάσκακες, που κατά κοπάδια δυστυχώς «ζουν ανάμεσά μας» (μετά από τόσες δεκαετίες χωριάτικης βλαχομπαρόκ σοσιαλίζουσας εκπαίδευσης στο χάχανο, την αρπαχτή, την καφρίλα και το «έλα μωρέ τώρα»), προς μιαν επαρχιώτικη μικροσυνοικιακή μπον βιβέρ κουρελαρία, που διάγει ανυποψίαστη τον μίζερο και χοϊκό επί γης βίο της, αναμηρυκάζουσα ηλιθιότηταν και αποπερδόμενη θυμηδίαν.
Για περαιτέρω οικονομία χώρου και χρόνου δεν θα δώσουμε έκταση ούτε στην άκρως ανόητη ευκολία με την οποία η δημοτική αρχή π.χ. της Κομοτηνής παραχώρησε (έστω μετά ενοικίου) το θερινό δημοτικό θέατρο για την ενθάδε παρουσίαση του…πολιτιστικού προϊόντος. Ρωτήσαμε τον ίδιο τον δήμαρχο, μας απάντησε κάτι περί βιασύνης, αμέλειας και απροσεξίας, πρόσθεσε και κάτι που έμοιαζε με…mea culpa, οπότε ας αρκεστούμε σ’ αυτό – και στη δέσμευσή του ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή την επόμενη φορά που θα έρθουν να ζητήσουν δημοτικό χώρο προς αγελαίαν συνεύρεσιν οιοιδήποτε περι(αφ)οδεύοντες (ενδεχομένως ηλίθιοι, σχιζοφρενείς, βλάσφημοι, καταληπτικοί, ανθρωποθύτες, παιδόφιλοι, ουρολάγνοι, υποκαλλιτεχνίζοντα μειράκια, μπαλέτα σοδομιτών με γόβες, μηχανόβιες λεσβίες, κτηνοβάτες, πτηνόφιλοι, κ.α.) πολιτιστικοί φορείς. Στο κάτω-κάτω άλλωστε, δεν είναι ο δήμαρχος της Κομοτηνής ο αυτουργός του κοπρουργήματος. Κι εξ άλλου, όπως είχε πει και στον Πιλάτο ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, «ο παραδιδούς με σοι μείζονα αμαρτίαν έχει»…
Όσο για τον…παραδιδούντα (μεταξύ άλλων και αυτό το νέο έπος της…αδέσμευτης και φιλοπρόοδης σατιρικής δημιουργίας), θα τον προσπεράσουμε και θα επικεντρωθούμε στο εν γένει σινάφι, αν και βέβαια δεν είναι ποτέ εύκολο να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να προσεγγίσεις με στοιχειώδη επάρκεια τη συμπλεγματική αλητεία και την απερινόητη αθλιότητα. Εδώ και χρόνια έχουμε πλέον γίνει παθητικοί αυτόπτες μάρτυρες ενός εμετικού συρφετού από αναφανδόν ψυχικά ακρωτηριασμένους ελληνοφοβικούς και…χριστοφοβικούς (το ίδιο είναι άλλωστε, μαζί πάνε αυτά) δήθεν προοδευτικούς συγγραφίσκους και καλλιτεχνίσκους, ένα κωμικοτραγικό ανεμομάζωμα από σαπισμένα φύκια που κομπορρημονούν (ενόσω παριστάνουν τις μεταξωτές κορδέλες), μια απερίγραπτη σύναξη από αλαζονικές σαπουνόφουσκες κι από ανθυποσκύβαλα ναρκισσευόμενα και ξιπασμένα υπό τα απατηλά φώτα της δημοσιότητας. Ενός εμετικού, αλλά τελικά και ευάριθμου συρφετού – οι ίδιοι και οι ίδιοι πάντοτε, οι ίδιες πάντα μικρές παρεούλες εδώ κι εκεί – που όμως δείχνει πολυάριθμος μέσα από τους πολυεδρικούς καθρέφτες και τα άλλα παραμορφωτικά φίλτρα των λογής-λογής χαλκείων που έχουν στήσει τα βοθροκάναλα και οι καθεστωτικοί μεγαλοχαρτοπολτοί. Τα ίδια γκρουπούσκουλα που έχουν εδώ και καναδυό δεκαετίες δομήσει καριέρες και παχυλές απολαβές πάνω στη χυδαιότητα, την κιτς αισθητική του άγαρμπου σεξιστικού χωρατού, την (ολοένα και πιο) απροκάλυπτη αιδοιοφαλλολατρεία, την (μεταφορική και κυριολεκτική) εκπούστευση των πάντων – και δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πλείστοι εξ αυτών των συγγραφίσκων της εν λόγω θεατρο-τηλεοπτικής κοπρολαγνείας τυγχάνουν προκλητικά σεσημασμένες αδερφές, που έχουν αναγάγει με τρόπο φασιστικό την πασίδηλη πρωκτοψυχανωμαλία τους σε παντιέρα, αλλά και μανιέρα: παντιέρα σεξιστικού αλαλαγμού και συνάμα εξουθένωσης των εναντίων και μανιέρα καλλιτεχνικής δήθεν δημιουργίας. Και ο επηρμένος φασισμός για μια ακόμη φορά έδρασε ακαριαία, κομπώδης και μεγάλαυχος, όταν η (πολύ φυσιολογική) αντίδραση της μητρόπολης Ξάνθης επέφερε πριν αλέκτορα λαλήσαι εκ μέρους των…«δημιουργών» τους συνήθεις αφρούς και τους ακόμη συνηθέστερους παραλήρους περί «μεσαιωνικού τύπου σταγονιδίων», περί «δημοκρατίας» (μα το ξεχάσαμε, έτσι ονοματίζουνε πια την ανεξέλεγκτη κι ασύδοτη χυδαιότητα) και περί της (βαβαιάξ) «ελευθερίας της τέχνης». Λες και είναι δηλαδή τέχνη η φτηνιάρικη, εκπεσούσα και βάναυση «αισθητική» του μπουρδέλου, λες και είναι τέχνη η αποθέωση της διαστροφής και της καταισχύνης, σαν το πέος εκείνο που διεμβόλιζε καρπούζια κι εκσπερμάτιζε πάνω σε ιερά χριστιανικά σύμβολα ή σαν τον διεστραμμένο ψυχανώμαλο που ζωγράφιζε Χριστούς μέσα σε κάτουρα και εμετούς, λες και είναι τέχνη η κοπρολογία, η σκουπιδοποίηση και η βλαστήμια.
Ναι, όλο αυτό το απερίγραπτο σαρκοβόρο σκυλολόι είναι πάντα εδώ. Σαρκοβόρο και συνάμα εν σαρκί περιπολούν. Είναι εδώ και επιμένει πεισματικά και επανέρχεται ξανά και ξανά με την εξίσου πείσμονα περιοδικότητα της εμμηνόρροιας. Συνεχίζει να είναι εδώ και – μέσα στη χρήζουσα άμεσης ψυχιατρικής βοήθειας διαταραγμένη παράνοια της πλέον φασίζουσας μισαλλοδοξίας – να ανακυκλώνει και να αναπαράγει εις το διηνεκές τον εσώτατο οχετό του, να εξουθενώνει, να λοιδωρεί, να καθυβρίζει, να χυδαιολογεί βλασφήμως και ανηλεώς θέσμια, σεπτά και ιερά, να ρίχνει εν ονόματι μιας εδώ και δεκαετίες κατακουρελιασμένης αίσθησης δημοκρατίας και ενός κατακρεουργημένου απεικάσματος ελευθερίας της τέχνης τα άγια στα σκυλιά και στα γουρούνια τα μαργαριτάρια. Άλλη μια βασική πτυχή της βαθιάς παρακμής που κατατρώει εδώ και πολλά χρόνια τα σωθικά της τραγικής χώρας, της παρακμής που (πολλές φορές το ξανάπαμε – και πολύ σωστά το επισημαίνει και ο μητροπολίτης Ξάνθης)) είναι πρωτίστως πνευματική και ηθική (αυτή δεν ευθύνεται άλλωστε και για την οικονομική κατάρρευση;), αφορά πρωτίστως στη φθορά και την αποστέρηση των ψυχών και όχι των σωμάτων.
Όσο για τη λύση στο πρόβλημα, δεν μπορεί φυσικά παρά να είναι (και εδώ) συνολική: όλες αυτές οι εκτροπές, όσο αποτρόπαιες κι αν είναι, δεν αποτελούν παρά απλώς συμπτώματα μιας πολύ βαριάς ασθένειας – και μία τέτοια ασθένεια δεν καταπολεμάται με συμπτωματικές θεραπείες. Συνήθως βέβαια γνωρίζουμε καλά πώς καταλήγουν οι πολύ βαριές ασθένειες, ευτυχώς όμως είναι γεγονός πως οι λαοί ως συλλογικές δυνάμεις είναι πολύ ανθεκτικότεροι από τους απλούς ανθρώπινους οργανισμούς. Ίσως δεν είναι ορατό ακόμη αυτή τη στιγμή με τα μάτια της ψυχρής λογικής, αλλά εμάς τουλάχιστον δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ η εσώτατη ελπίδα ότι κάπου εδώ, στις μέρες μας, κλείνει πια οριστικά ένας σκοτεινός κύκλος ευτέλειας, αποδόμησης και διαφθοράς (που από πολιτικής και μόνο πλευράς αποτυπώνεται συμβολικά με τον όρο Μεταπολίτευση) και θα επακολουθήσει κάτι νέο, ένας κύκλος εσωτερικής αναζήτησης, επαναδιαπραγμάτευσης με το παρελθόν μας και επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς μας (ναι, εκείνης που τη σκόρπισαν στους πέντε ανέμους η δανεική ευμάρεια, ο πνευματικός αναλφαβητισμός και οι «εκσυγχρονιστικές» μασκαράτες του όψιμου 20ού αιώνα). Άλλωστε, πέραν της ψυχρής λογικής, είναι γνωστό ότι γίνονται και θαύματα. Και η Ιστορία μας είναι ευτυχώς γεμάτη από τέτοια…
Πηγή : http://www.antifonitis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου