Π Ρ Ο Κ Υ Π Τ Ε Ι σίγουρο μάλλον συμπέρασμα ότι στο Κυπριακό δεν πάμε καλά κι ούτε θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα. Με ερωτηματικό κιόλας, εάν θα καταφέρνουμε ν’ αποτρέπουμε τα εκάστοτε χειρότερα. Το συμπέρασμα, ηλίου φαεινότερον, αποτυπώνεται στ’ αποτελέσματα της διαχρονικής πολιτικής αποτυχίας: Δεν μπόρεσε ν’ ανατρέψει έστω και «κατά έναν Τούρκο στρατιώτη, ή σπιθαμή εδάφους» τη διαιωνιζόμενη επί 42 χρόνια τουρκική κατοχή, τα «τετελεσμένα» και τα «κεκτημένα» της. Παρά μόνο σύρεται όλο και πλησιέστερα προς τη νομιμοποίησή τους, μέσω της τελικής συνθηκολόγησης.
Π Ε Ρ Α ΑΠΟ την αταλάντευτα σταθερή στρατηγική της Τουρκίας και την επιτυχία της να έχει διαχρονικά την εύνοια των ΗΠΑ, της Βρετανίας κι άλλων μεγάλων δυνάμεων, σοβαρός παράγων στα 42χρονα κέρδη που συνεχίζει να δρέπει και να λαφυραγωγεί είναι, βεβαίως, και η υποκειμενική αδυναμία κι ανεπάρκεια του Ελληνισμού να της ανατρέψει ή έστω να της μειώσει τα κατοχικά της τρόπαια. Το δυσμενές σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου ανισοζύγιο δυνάμεων με την Τουρκία δεν είν’ ο μόνος κι αποφασιστικός λόγος. Μια άλλη, διαφορετική, εθνική στρατηγική Αθηνών και Λευκωσίας, έναντι της Τουρκίας, στη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών από την πολεμική ήττα του 1974, θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε αμβλύνει σε αισθητό κι αξιόπιστο βαθμό, πειστικής αποτροπής, το ανισοζύγιο ισχύος.
Π Ι Ο ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ παράγων αποβαίνει η έλλειψη πολιτικής βούλησης των Ελλήνων, Λευκωσίας και Αθηνών, ν’ απαλλαγούν απ’ τη διαχρονικά και διαδοχικά αποδεδειγμένη ανεπάρκεια, διαρκή αναποτελεσματικότητα και κατ’ επανάληψιν αποτυχημένη πολιτική τους στη «διαχείριση» του Κυπριακού:
- Η ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΗ από το 1977 πολιτική, της αναζήτησης «συμβιβαστικής, αμοιβαίως αποδεκτής - με τους Τούρκους η… αμοιβαιότητα - λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, στις υπό την αιγίδα του Γ.Γρ. του ΟΗΕ διαδικασίες των διακοινοτικών συνομιλιών», είναι προφανώς ο πρωταίτιος παράγων της ελληνικής αποτυχίας. Και, διαλεκτικά αντιστρόφως, της τουρκικής επιτυχίας. Αυτή η πολιτική εδραίωσε και μονιμοποίησε επί 42 έτη τη διχοτόμηση. Κι απ’ ό,τι φαίνεται ξεκάθαρα, οι
μόνες προοπτικές της είναι δύο. Η μία χειρότερη απ’ την άλλη:
- (α) ΕΙΤΕ θα παρατείνει στο διηνεκές τη διχοτόμηση,
- (β) ΕΙΤΕ, αφού τη νομιμοποιήσει με ελληνική υπογραφή, θα επιτρέψει την επέκταση του τουρκικού ελέγχου εφ’ ολοκλήρου της Κύπρου.
Δ Υ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ στη διάρκεια της 42ετίας περιστάσεις έδειξαν, με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, την υποκειμενική ανεπάρκεια κι ανικανότητα των εν Κύπρω κυβερνώντων και του κυριαρχούντος κομματικού - πολιτικού συστήματος, να ξεφύγει απ’ την αποτυχημένη πολιτική του στη «διαχείριση» του Κυπριακού:
Η ΠΡΩΤΗ ήταν στις 15 Νοεμβρίου 1983 που οι Τούρκοι κατακτητές, με τον Ραούφ Ντενκτάς τους, ανακήρυξαν το Ψευδοκράτος τους στις σκλαβωμένες απ’ τον Αττίλα περιοχές της Κύπρου, παραβιάζοντας πατόκορφα (α) και τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς 1977 & Κυπριανού-Ντενκτάς 1979 και (β) τις διαδικασίες των «διακοινοτικών» συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η Λευκωσία παρέμεινε εθελο-υποταγμένη στο ίδιο μαγγανοπήγαδο της πολιτικής της.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ήταν μετά το Δημοψήφισμα απόρριψης του Σχεδίου Ανάν της 24ης Απριλίου 2004. Ενώπιον του λαού τέθηκε το προϊόν της συνολικής πολιτικής των διαδοχικών κυβερνήσεων Μακαρίου, Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδη, Τάσσου, με μεγαλύτερα κόμματα καθ’ όλην την περίοδο 1977-2004 τον ΔηΣυ και το ΑΚΕΛ. Το προϊόν ήταν η «λύση Ανάν»: Διζωνικής μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο. Με πλειοψηφία 76% ο λαός, έκαστος πολίτης αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως, απέρριψε τη «λύση Ανάν».
Π Α Ρ ’ ΟΛ’ ΑΥΤΑ, το κομματικό-πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε ανάξιο να καταστεί αντάξιο του λαού, ώστε επιτέλους να απολακτίσει τελεσίδικα την πολιτική η οποία παρήγαγε το «Σχέδιο Ανάν». Η αναξιότητα εκείνη, στην αμέσως μετα-Ανάν περίοδο, υπήρξε ιστορικά και πολιτικά και κομματικά εκκωφαντικότερη. Επειδή επέδειξε αδυναμία κι ανεπάρκεια αξιοποίησης του γεγονότος ότι, για 1η φορά, τόσο μεγάλες πλειοψηφίες ψηφοφόρων του ΔηΣυ και του ΑΚΕΛ αντιτάχθηκαν, ηχηρότατα απειθάρχητες, στις κομματικές τους ηγεσίες. Και ο υποκειμενικός λόγος εκείνης της αδυναμίας-ανεπάρκειας, βρίσκεται στο γεγονός ότι: Καμία άλλη κομματική ηγεσία, ούτε καν ο ίδιος ο τροπαιούχος ηγέτης του 76% ΟΧΙ, ΠτΔ Τάσσος Παπαδόπουλος, είχαν ποτέ κατά νουν οποιοδήποτε Σχέδιο εναλλακτικής πολιτικής, στην αντίπερα όχθη του «Διζωνικού Συμβιβασμού».
Σ Τ Η Ν ΠΡΩΤΗ πρόταση του ανά χείρας άρθρου γράψαμε ότι «στο Κυπριακό δεν πάμε καλά και ούτε θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα». Και ασφαλώς δεν μπορούσαμε, αφού μετά τον Τάσσο είχαμε διαδοχικά ΠτΔ τον Χριστόφια και τον Αναστασιάδη, και μεγαλύτερα πάλι κόμματα τον ΔηΣυ και το ΑΚΕΛ. Το γεγονός ότι στις βουλευτικές εκλογές της παρελθούσας Κυριακής 22.5.2016, αμφοτέρων η εκλογική πελατεία συρρικνώθηκε στο 19,85% για τον ΔηΣυ και 16,61% για το ΑΚΕΛ στο σύνολο του λαού, αυτό δεν προεξοφλεί και την πιθανότητα αλλαγής της πολιτικής στο Κυπριακό, αφού οι υπόλοιποι παραμένουν «ασυμμάζευτο σκορποχώρι»…
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/335557/kypriako-ap-to-kako-sto-poly-xeirotero
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου