Έγραφε ο Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος Φ. Νίτσε (1844-1900) στους «Στοχασμούς» του: «Το να κάνεις πράγματα που έχουν την πιο άσχημη μυρουδιά και για τα οποία δεν τολμά κανείς να μιλήσει αλλά που ωστόσο είναι χρήσιμα και αναγκαία αποτελεί κι’ αυτό ηρωϊσμό. Οι Έλληνες δεν ντρέπονταν να συγκαταλέγουν στα μεγάλα κατορθώματα του Ηρακλή τον καθαρισμό ενός σταύλου από την κοπριά» (βλ. «Στοχασμοί» -10. Επιλογή από το έργο του, μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, εκδ. «Στιγμή», Αθήνα 1999, σελ. 67-68 όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).
Τι θέλει να μας πει ο… ποιητής;
Είναι προφανές πως τις κάθε λογής χυδαίες και βρώμικες πράξεις τις οποίες συνήθως οι άνθρωποι οι συμβιβασμένοι δεν τολμούν ν’ αγγίξουν και ν’ αποκαλύψουν, μολονότι είναι χρήσιμο και αναγκαίο για την κοινωνία και την πολιτεία, τολμούν εκείνοι οι οποίοι έχουν μέσα τους το ηρωϊκό στοιχείο.
Το να επαινούν διαρκώς οι άνθρωποι –κατά κανόνα αδίκως- πολλούς και διάφορους συνανθρώπους, τόσο στον πνευματικό και καλλιτεχνικό τομέα όσο και στον πολιτικό, συνιστά κοινωνική συμπεριφορά, η οποία ήκιστα συντελεί στην πρόοδο των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Το δύσκολο και το πολύ πιο ωφέλιμο είναι να μιλάς, ν’ αποκαλύπτεις, να κριτικάρεις κα να καταγγέλλεις τους πολιτικούς και κοινωνικούς σταύλους όταν οι άλλοι γύρω σου σιωπούν! (βλ. το άρθρο μου: «Ο ηρωϊσμός της γνώμης», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Σεπτεμβρίου 2005).
Το γλείψιμο και το χειροκρότημα ανοίγουν τους δρόμους της γονατισμένης καριέρας, η αμφισβήτηση, η κριτική και ο καθαρισμός των βόθρων έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα: Κλείνουν όλους τους δρόμους, γιατί όπως έλεγε και ο εκ των επιφανών του Γαλλικού διαφωτισμού, ο Βολταίρος: «Η αμφισβήτηση είναι ο αντίθετος στην τύχη δρόμος, γιατί αποκτά κανείς τόσους άσπονδους εχθρούς». Ανθρωπάκια γονατισμένα πάντα.. επιτυχημένα
Πολιτικές Υποθήκες
Ι. Στάλιν: «Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι μιας ειδικής κοπής, είμαστε φτιαγμένοι από ένα ειδικό υλικό».
Θουκυδίδης: «Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια».
Θουκυδίδης: «Οι περισσότεροι πράγματι άνθρωποι προτιμούν να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγονται αφελείς, και γι’ αυτό το τελευταίο μεν να ντρέπονται, ενώ για το πρώτο υπερηφανεύονται».
Θουκυδίδης: «Πράγματι, η μεν παράλογος τόλμη θεωρήθηκε ως ανδρεία, έτοιμη για θυσία χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, η δε προνοητική διστακτικότητα ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας και η επιβαλλόμενη σύνεση, ως βραδυκινησία».
Θουκυδίδης: «Οι άνθρωποι κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου