Ανοχύρωτη χώρα

ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ

Ότι η περίοδος που διανύουμε δεν είναι συνηθισμένη είναι σαφές. Είναι εποχή ανατροπών. Στην πλειοψηφία τους αρνητικών. Οι δύο πρόσφατες δολοφονίες, του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια και του Γιώργου Βασιλάκη, υπασπιστή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, μαζί με τη σφραγίδα της επιβεβαίωσης που έθεσαν ότι οι καιροί είναι ασύμμετροι, χάραξαν με το χρώμα της προειδοποίησης, το κόκκινο του αίματος, το σημείο όπου βρίσκεται η χώρα: Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Όχι λόγω των δύο δολοφονιών. Αυτές είναι ένα ακόμα «σύμπτωμα» από τα πολλά. Η νόσος είναι παλαιά, βαριά, βρίσκεται σε έξαρση και πλέον γεννά διαρκώς νέες επιπλοκές στο σώμα της Ελλάδας.
Ότι το ελληνικό κράτος βρίσκεται εδώ και λίγους μήνες σε καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας, υπό τη σιδηρά επικυριαρχία της τρόικας και με υποθηκευμένη την ακίνητη περιουσία του στους δανειστές του, είναι από μόνο του ορόσημο και προσδιορίζει επαρκώς τη θέση στην οποία έχει περιέλθει: Γενικής πτώχευσης. Ας μην γελιόμαστε. Όλοι γνωρίζουμε. Η οικονομική πτώχευση δεν ήρθε στα καλά καθούμενα. Πρώτα χρεοκοπήσαμε πολιτικά, ηθικά, διανοητικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Η οικονομική κατάρρευση επήλθε νομοτελειακά, αφού προηγήθηκαν όλα τ’ άλλα. Το «σπιράλ του θανάτου», όπως περιγράφει ο Τζορτζ Σόρος την κατ’ αυτόν προβλεπόμενη οικονομική πορεία της Ελλάδας υπό το ΔΝΤ, είχε ξεκινήσει νωρίτερα και η βουτιά δεν ήταν μόνο οικονομική. Ένα έθνος που επαγρυπνεί δεν πτωχεύει. Και πάντως αποκλείεται να πτωχεύσει χωρίς να το καταλάβει. Δεν ξυπνά μία ημέρα έκπληκτο επειδή του έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις και απορημένο διότι, ενώ ψήφισε ελληνική κυβέρνηση, την τύχη του αποφασίζει η τρόικα. Ο μεγάλος ελληνικός ύπνος έχει την εξήγησή του. Πολίτες και πολιτικοί, τραβώντας ο ένας τον άλλο, γλιστρήσαμε συνένοχα και ευχαρίστως στη μακαριότητα μιας απατηλής βολής και τώρα ήρθε η ώρα της άγριας έγερσης. Ο «εχθρός» είναι εντός των πυλών και μας έπιασε με τις πιτζάμες αραχτούς στον καναπέ κι απένταρους. Ντροπή. Αυτή η κοινωνία συνειδητοποίησε αίφνης ότι τίθεται θέμα επιβίωσης, προσωπικής και εθνικής, τόσο καιρό όμως είχε πάθει μιθριδατισμό.
Είχε συνηθίσει να ακούει καθημερινά στις ειδήσεις ότι τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο, με συχνότητα τέτοια που να μην αποτελεί καν είδηση. Θεωρούσε ρουτίνα τις αερομαχίες και στατιστικά αποδεκτό να υπάρχουν νεκροί Έλληνες πιλότοι σε καιρό «ειρήνης». Είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα της περιορισμένης κυριαρχίας πριν την έλευση της τρόικας, διότι το κράτος εδώ και χρόνια δεν ασκεί στις θάλασσές του κυριαρχικά δικαιώματα που προβλέπονται από το Διεθνές Δίκαιο. Δεν αναρωτιόταν πώς είναι δυνατό οι ελληνικές κυβερνήσεις να δηλώνουν ότι στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία κράτους που έχει εναντίον μας διακηρυγμένη ενεργή απειλή πολέμου. Δεν απορούσε που επιτρέπεται σε ελληνικό έδαφος η λειτουργία προξενείου το οποίο παρεμβαίνει ωμά σε εσωτερικά ζητήματα Ελλήνων πολιτών και αξιώνει να «συγκυβερνά» στη Θράκη. Όταν ξέσπασε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου και κάηκαν ζωντανοί τρεις άνθρωποι (τέσσερις, διότι υπήρχε έγκυος), με αποτέλεσμα η κινητοποίηση να σβήσει υπό το βάρος της τραγωδίας, την επομένη, αντί να βγει στο δρόμο το διπλάσιο πλήθος και με διπλάσιο πάθος να αντιδράσει στην προβοκάτσια, η κοινωνία πήγε σπίτι της και άνοιξε την τηλεόραση. Αντιεξουσιαστικές ιστοσελίδες, οι οποίες παροτρύνουν ανοιχτά σε τρομοκρατικά χτυπήματα και υποδεικνύουν ευθέως δημόσια πρόσωπα ως στόχους, φιλοξενούνται στο server του Πολυτεχνείου και μόλις κάποιοι θίγουν το ζήτημα εξεγείρονται οι υπέρμαχοι της «ελευθερίας του λόγου». Ένα παιδάκι μεταναστών διαμελίζεται επειδή είχε την ατυχή περιέργεια να σκαλίσει τοποθετημένη βόμβα «αντιεξουσιαστών» και αντί να διαδηλώσει το σύμπαν για το έγκλημα, διαδηλώνουν οι «αντιεξουσιαστές» για συλλήψεις συντρόφων τους. Συνταξιούχοι των 700 ευρώ των οποίων το δώρο καταργείται προσπαθούν να μαντέψουν το «πόθεν» της ευπορίας και του άκοπου βίου πολιτικών, μέσα τους όμως ξέρουν την απάντηση και την αποδέχονται.
Γίνονται Εξεταστικές Επιτροπές για τα πάντα εκτός από τις υποκλοπές και κανένα πολιτικό κόμμα δεν επιμένει στον εντοπισμό εκείνων που παρακολουθούσαν συλλήβδην την ηγεσία της χώρας.
Αυτή η διακομματική σιωπή συναντά την αδιαφορία της κοινής γνώμης. Άρα γιατί να κάνει εντύπωση η αποκάλυψη στη Βουλή ότι παρακολουθείτο το τηλέφωνο του σπιτιού και του σημερινού πρωθυπουργού; Τουρκικό σκάφος διεξάγει έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, το υπουργείο Εξωτερικών διατείνεται ότι ασκούμε κυριαρχία διότι το Λιμενικό το ειδοποιεί από τον ασύρματο να αποχωρήσει, οι Τούρκοι παρ’ όλα αυτά μπαινοβγαίνουν κατά βούληση και όλο αυτό ονομάζεται «ψύχραιμη ελληνική στάση». Κυριαρχία δεν ασκείται ούτε στο κέντρο της Αθήνας το οποίο έχει μεταβληθεί σε γκέτο προς δόξαν του «πολυπολιτισμού». Το έγκλημα μετατρέπει τη χώρα σε Gotham City. Ο ελληνικός πληθυσμός γερνά σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι και δεν υπάρχει ούτε μία ριζοσπαστική πρόταση για το δημογραφικό. Δεν υπάρχει ένας σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση να προτείνει πλήρη φορολογική απαλλαγή σε όποιον έχει τρία παιδιά, μήπως και γλιτώσουμε το βιολογικό αφανισμό. Εν έτει 2010 εκδηλώνεται τάση νέας μεταναστευτικής φυγής Ελλήνων για να επιβιώσουν. Οι νέοι όχι μόνο δεν κάνουν οικογένεια, διότι δεν μπορούν, αλλά θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Οι αυτοκτονίες και τα οικογενειακά δράματα λόγω οικονομικού αδιεξόδου πυκνώνουν. Το επόμενο στάδιο κατάπτωσης θα είναι να θεωρούνται αναμενόμενες και κομμάτι της συνήθους ειδησεογραφίας οι δολοφονίες αστυνομικών, δημοσιογράφων, πολιτικών και γενικά όποιου η κάθε τρομοκρατική ομάδα θεωρεί υπηρέτη του συστήματος. Κάτι σε Κολομβία, αλλά με ιδεολογικό μανδύα.
Δεδομένων αυτών και των υπολοίπων που ο καθείς γνωρίζει, το περίεργο δεν είναι ότι πτωχεύσαμε χωρίς να το καταλάβουμε. Το περίεργο θα είναι να γλιτώσουμε τη συνολική εθνική χρεοκοπία και την οριστική απόσυρσή μας από το ιστορικό προσκήνιο. Δεν χρειάζεται βέβαια να μας κυριεύσει άκρατος πεσιμισμός, αλλά δεν μπορούν και να αγνοηθούν όλα αυτά. Αν αποφύγουμε τεχνικά τη χρεοκοπία ελέω δανεισμού από την τρόικα και παραμείνουν τα υπόλοιπα, είναι θέμα χρόνου μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με την απειλή μιας νέας κατάρρευσης. Ήδη υπάρχει η αίσθηση ότι μέρος του ελληνικού λαού βρίσκεται σε κατάσταση μέγιστης απογοήτευσης, στα όρια της ψυχολογικής παραίτησης και παράδοσης στη μοιρολατρία. Αυτό καταγράφεται σαφώς στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που αισθανόμαστε όλοι. Ασφυξία. Για τη σημερινή κατάληξη δεν ευθύνεται μόνο η πολιτική, αν και φέρει το μεγαλύτερο βάρος. Η κοινωνία έχει το δικό της μερίδιο. Αλλά η πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει με οργανωμένο και συντεταγμένο τρόπο τη χώρα από το τέλμα, πριν βιώσουμε ακόμα χειρότερα.

Πηγή : http://www.m-epikaira.gr/