Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Ο Ανώνυμος συγγραφέας της "Ελληνικής Νομαρχίας", που γράφτηκε στην Ιταλία δέκα πέντε χρόνια πριν από την εθνεγερσία του ’21, καλώντας τους νέους Έλληνες, που σπούδαζαν ή εργάζονταν στο εξωτερικό, να σπεύσουν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα για ν' αγωνιστούν για την Ελευθερία της, σκιαγραφούσε τα τρωτά του χαρακτήρος και της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, ζωγράφιζε ως εξής το πορτρέτο τους : "Άλλο τι δεν διδάσκονται, ειμή το πώς να ενδυθώσι, πώς να στολισθώσι, πώς να ομιλώσι, πώς να περπατώσι και πώς να τρώγωσι", προσθέτοντας: "Αυτοί, αφού μάθουν να χορεύουν και να τραγουδώσι, νομίζονται πλέον τέλειοι πολίται".
Συνεχίζοντας έγραφε: "Η Ελλάς ας προσμένει βοήθειαν, αυτοί ωστόσον προσπαθούν να ημπορέσουν να κολακεύσουν, χωρίς ανθίστασιν, καμμίαν πόρνην...
Είναι μερικοί νέοι, όπου χρωματίζουσι το πρόσωπόν τους ως αι πόρναι. Μερικοί καυχώνται εις πράγματα τόσον μικροπρεπή και ουτιδανά, οπού τη αλήθεια είναι άξιοι γέλωτος, και τόσον, ώστε να τους πτύση τινάς εις το πρόσωπον... Τι να ειπώ πάλιν δια εκείνους εις άλλο δεν ατενίζουσι, παρά στο ν' αποκτήσωσι πολλά χρήματα; Αυτοί λατρεύουσι μόνον τα πλούτη. Δι 'αυτά πωλώσι και τιμήν και πατρίδα. Δεν φροντίζουσι να μάθωσι μίαν γραφήν... Ωστόσον γέλωτα προξενούσι, ή μάλλον ειπείν λύπην, όταν συναναστρέφωνται αναμεταξύ των και ομιλούσι περί εμπορίου. Ποίος παρακαλεί ν' ακολουθήσει πείναν, ποίος προσμένει με χαράν τον πόλεμον, άλλος το ναυάγιον κανενός καραβιού και άλλος άλλην καμμιάν δυστυχίαν... Ποίος τολμεί να τους αναφέρει ελευθερίαν και λύτρωσιν της Ελλάδος. Οι νέοι δεν ακροάζονται, οι χρυσολάτραι σε νομίζουν τρελλόν...".
Μαστιγώνοντας αυτούς τους "Πολίτες" ο Ανώνυμος βάζει την σκλαβωμένη Ελλάδα να αναφωνεί: "Ω, Έλληνες! Ω, τέκνα μου! Πού με αφήσατε; Πώς δεν σας πονεί δι' εμέ; Διατί μ' επαρατήσατε... Οι Έλληνες έχουσι χρείαν από την παρουσίαν σας... υπάγετε εις την Ελλάδα... Μήπως αδελφοί μου προσμένετε να ελευθερωθεί πρώτον η Ελλάς και έπειτα να υπάγητε εσείς... Ποίος θέλετε να σας ελευθερώση την πατρίδα και σεις να λείπετε;" (Το "κατηγορώ" του Ανώνυμου της "Ελληνικής Νομαρχίας" βλ. στην έκδοσή της από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 160-162).
Αυτά ήταν λοιπόν, κατά τον "Ανώνυμο", τα ατομικά, κοινωνικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων "πολιτών" στην Εσπερία κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους και θα έλεγα ότι αυτής της ποιότητος είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων με μερικές προσθήκες: Να προσθέσουμε το ποδόσφαιρο, τις καφετέριες και την ιδεολογία της κοπριτοκρατίας και έχουμε το σύγχρονο πορτρέτο των Ελλήνων "πολιτών" στους οποίους ολημερίς αναφέρονται οι κυβερνώντες μετά το 1990. Μέχρι τότε ήταν "λαός", από τότε τους βάφτισαν "πολίτες" για να εξαπατούν... εκσυγχρονιστικά! Του κάκου εδώ και τριάντα χρόνια προσπαθώ ν' αναδείξω την καθοριστική σημασία του αληθινού πολίτη στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών μας πραγμάτων και να επισημάνω τα εννοιολογικά του στοιχεία (βλ. π.χ. το άρθρο μου: "Δημοκρατία κομμάτων ή πολιτών" ("Η Καθημερινή" της 26/1/1990 και σειρά άρθρων με τον τίτλο "Η Ελλάδα χωρίς πολίτες" ("Πολιτικά Θέματα" από 15/5/1992 έως και 19 Ιουνίου 1992).
Η συντριπτική πλειοψηφία του φαύλου λαού προτίμησε τα κομματικά μαντριά, τα παλαμάκια, τα ζήτω και την αγελαία κομματική ζωή. Έτσι η "υπερήφανη" Ελλάδα με τους "καπάτσους" Έλληνες έφθασε στην πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Το ήθελαν και οι "πολίτες" της
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Ο Ανώνυμος συγγραφέας της "Ελληνικής Νομαρχίας", που γράφτηκε στην Ιταλία δέκα πέντε χρόνια πριν από την εθνεγερσία του ’21, καλώντας τους νέους Έλληνες, που σπούδαζαν ή εργάζονταν στο εξωτερικό, να σπεύσουν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα για ν' αγωνιστούν για την Ελευθερία της, σκιαγραφούσε τα τρωτά του χαρακτήρος και της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, ζωγράφιζε ως εξής το πορτρέτο τους : "Άλλο τι δεν διδάσκονται, ειμή το πώς να ενδυθώσι, πώς να στολισθώσι, πώς να ομιλώσι, πώς να περπατώσι και πώς να τρώγωσι", προσθέτοντας: "Αυτοί, αφού μάθουν να χορεύουν και να τραγουδώσι, νομίζονται πλέον τέλειοι πολίται".
Συνεχίζοντας έγραφε: "Η Ελλάς ας προσμένει βοήθειαν, αυτοί ωστόσον προσπαθούν να ημπορέσουν να κολακεύσουν, χωρίς ανθίστασιν, καμμίαν πόρνην...
Είναι μερικοί νέοι, όπου χρωματίζουσι το πρόσωπόν τους ως αι πόρναι. Μερικοί καυχώνται εις πράγματα τόσον μικροπρεπή και ουτιδανά, οπού τη αλήθεια είναι άξιοι γέλωτος, και τόσον, ώστε να τους πτύση τινάς εις το πρόσωπον... Τι να ειπώ πάλιν δια εκείνους εις άλλο δεν ατενίζουσι, παρά στο ν' αποκτήσωσι πολλά χρήματα; Αυτοί λατρεύουσι μόνον τα πλούτη. Δι 'αυτά πωλώσι και τιμήν και πατρίδα. Δεν φροντίζουσι να μάθωσι μίαν γραφήν... Ωστόσον γέλωτα προξενούσι, ή μάλλον ειπείν λύπην, όταν συναναστρέφωνται αναμεταξύ των και ομιλούσι περί εμπορίου. Ποίος παρακαλεί ν' ακολουθήσει πείναν, ποίος προσμένει με χαράν τον πόλεμον, άλλος το ναυάγιον κανενός καραβιού και άλλος άλλην καμμιάν δυστυχίαν... Ποίος τολμεί να τους αναφέρει ελευθερίαν και λύτρωσιν της Ελλάδος. Οι νέοι δεν ακροάζονται, οι χρυσολάτραι σε νομίζουν τρελλόν...".
Μαστιγώνοντας αυτούς τους "Πολίτες" ο Ανώνυμος βάζει την σκλαβωμένη Ελλάδα να αναφωνεί: "Ω, Έλληνες! Ω, τέκνα μου! Πού με αφήσατε; Πώς δεν σας πονεί δι' εμέ; Διατί μ' επαρατήσατε... Οι Έλληνες έχουσι χρείαν από την παρουσίαν σας... υπάγετε εις την Ελλάδα... Μήπως αδελφοί μου προσμένετε να ελευθερωθεί πρώτον η Ελλάς και έπειτα να υπάγητε εσείς... Ποίος θέλετε να σας ελευθερώση την πατρίδα και σεις να λείπετε;" (Το "κατηγορώ" του Ανώνυμου της "Ελληνικής Νομαρχίας" βλ. στην έκδοσή της από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 160-162).
Αυτά ήταν λοιπόν, κατά τον "Ανώνυμο", τα ατομικά, κοινωνικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων "πολιτών" στην Εσπερία κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους και θα έλεγα ότι αυτής της ποιότητος είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων με μερικές προσθήκες: Να προσθέσουμε το ποδόσφαιρο, τις καφετέριες και την ιδεολογία της κοπριτοκρατίας και έχουμε το σύγχρονο πορτρέτο των Ελλήνων "πολιτών" στους οποίους ολημερίς αναφέρονται οι κυβερνώντες μετά το 1990. Μέχρι τότε ήταν "λαός", από τότε τους βάφτισαν "πολίτες" για να εξαπατούν... εκσυγχρονιστικά! Του κάκου εδώ και τριάντα χρόνια προσπαθώ ν' αναδείξω την καθοριστική σημασία του αληθινού πολίτη στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών μας πραγμάτων και να επισημάνω τα εννοιολογικά του στοιχεία (βλ. π.χ. το άρθρο μου: "Δημοκρατία κομμάτων ή πολιτών" ("Η Καθημερινή" της 26/1/1990 και σειρά άρθρων με τον τίτλο "Η Ελλάδα χωρίς πολίτες" ("Πολιτικά Θέματα" από 15/5/1992 έως και 19 Ιουνίου 1992).
Η συντριπτική πλειοψηφία του φαύλου λαού προτίμησε τα κομματικά μαντριά, τα παλαμάκια, τα ζήτω και την αγελαία κομματική ζωή. Έτσι η "υπερήφανη" Ελλάδα με τους "καπάτσους" Έλληνες έφθασε στην πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Το ήθελαν και οι "πολίτες" της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου