Περί ψυχής! Κ. Τσάτσος: «Μιλούν για τις ζωντανές ψυχές των πεθαμένων, αλλά εγώ μιλώ για τις νεκρές ψυχές των ζωντανών»

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

Το πρόβλημα ανήκει στο χώρο της μεταφυσικής, της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας. Μια απόπειρα προσεγγίσεως του προβλήματος επιχειρεί ο γράφων στο έργο του: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», (εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013).

Αυτή η προσέγγιση γίνεται στο κεφάλαιο: «Οι τρόποι διαμόρφωσης της συνείδησης σε συνδυασμό με τη λειτουργία της νόησης» (βλ. σε. 45 επ.).

Εκεί αναφέρονται οι επί του προκειμένω απόψεις του Αριστοτέλη, της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, του Φίχτε, του Μοντεσκιέ, του Μ.Ράσσελ, του Ε. Φρομ, του Γ. Βλάχου, του Π. Κανελλόπουλου, του Τ. Χομπς, των πρωτεργατών της Γαλλικής Επαναστάσεως Ροβοσπιέρο καιΣαίν Ζυστ, του Πλάτωνος, του Λένιν, του Καστοριάδη, του Α. Καμύ, του Χέγκελ, του Δ. Γληνού, του Τ. Λοκ, του Κ. Στράους. Το πρόβλημα της ψυχής αντιμετωπίζεται εν συνεχεία στο κεφάλαιο: «Η φύση του ανθρώπου και τα τρωτά χαρακτηριστικά του» (σελ. 91 επ.), στο οποίο παρατίθενται απόψεις μιας πλειάδας αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και συγγραφέων που αρχίζουν από τον Όμηρο και καταλήγουν στον Ηράκλειτο, που είπε: «Ποτέ δεν θα μπορέσεις να εξερευνήσεις της ψυχής τα πέρατα οποιοδήποτε δρόμο κι’ αν βαδίσεις» (βλ. σελ. 93).

Φυσικά η έρευνα συνεχίζεται και στα επόμενα κεφάλαια: «η φύση του ανθρώπου μέσα από κείμενα» (σελ. 109 επ.) και το κεφάλαιο: «τα πάθη, η ιδιοτέλεια, ο φυσικός και κοινωνικός νόμος και το καθήκον της αυτοσυντήρησης αποκλείουν την μαρξική εφαρμογή τηςισότητος» (σελ. 131 επ.).

Γιατί τα γράφω αυτά; Για να πω ότι αυτό που λέμε ψυχή, μας την πήρε το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα και δεν μπορούμε ν’ αντιδράσουμε ως λαός γι’ αυτά που μας κάνουν (βλ. το άρθρο μου: της 2 Φεβρουαρίου 1996, με τίτλο: «Η χυδαιότητα ως θεσμό τους πολιτικού «μας» συστήματος» (Πολιτικά Θέματα»).

Χωρίς ψυχή, ο άνθρωπος καταντά δοχείο για ξένο περιεχόμενο.

ΣΗΜ: Το έργο μου για την κομμουνιστική Ουτοπία, το υποδέχθηκε το σύνολο του αθηναϊκού τύπου και του λεγόμενου δημοσιογραφικού κόσμου με απόλυτη σιγή, μολονότι το κατέθεσα ιδίοις χερσίν! Σκέτα παπαγαλάκια.