Πολιτικών λαθών μοιραίες επαναλήψεις

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου

Η Τουρκία επιδιώκει τον ηγεμονικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και όχι μόνο

Θα συνεχίσει το Μπαρμπαρός τις έρευνές του, που σημαίνουν εμπέδωση της στρατηγικής της Τουρκίας να προβάλλει διεθνώς την εικόνα του δικαιούχου και «συγκυρίαρχου» στην Κύπρο, στο σύνολο της επικράτειας

Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ας παύσει να εφησυχάζει και η πολιτική ηγεσία της χώρας να συνομιλεί κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο των δικοινοτικών συνομιλιών και να προχωρήσει στην κατάρτιση ενός κατεπείγοντος στρατηγικού πλάνου

Η Τουρκία δεν ανακόπτει την παρουσία της στην Κύπρο και στις θάλασσες νοτίως της Κύπρου. Θα συνεχίσει το Μπαρμπαρός τις έρευνές του, που σημαίνουν εμπέδωση της στρατηγικής της Τουρκίας να προβάλλει διεθνώς την εικόνα του δικαιούχου και «συγκυρίαρχου» στην Κύπρο, στο σύνολο της επικράτειας εδαφικής, εναέριας και θαλάσσιας εν προκειμένω. Τον όρο «συγκυρίαρχος» τον αναφέρουμε γιατί είναι και η επίσημη τουρκική θέση, κατά την αυθαίρετη από την Τουρκία ερμηνεία των Συνθηκών και των απορρεόντων, σύμφωνα με την τουρκική άποψη, διεκδικήσεών της εις βάρος της Κύπρου.

Η πολιτική πραγματικότητα, που αποτελεί και το εφαρμοζόμενο «δίκαιο», είναι ότι η Τουρκία επιδιώκει τον ηγεμονικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και όχι μόνο. Εκείνο που διαπιστώνει κανείς σήμερα είναι ότι δεν μπόρεσε η ελληνική στρατηγική να εφαρμόσει πολιτικές αποτροπής, δηλαδή μεγιστοποίησης του κόστους από τη διεθνή παρανομία της Τουρκίας, ώστε να την υποχρεώσει να σταματήσει τη διεθνή πειρατεία εις βάρος των θαλασσών της Κύπρου και να στείλει η Κυπριακή Δημοκρατία με την Ελλάδα και τις άλλες συμμαχικές δυνάμεις της περιοχής, το αναγκαίο μήνυμα διεθνώς ότι η Κύπρος δεν είναι ανυπεράσπιστη.

Είχαμε εγκαίρως φροντίσει να υπογραμμίσουμε σε επανειλημμένες μας παρεμβάσεις ότι η διεθνής κινητοποίηση, σε επίπεδο δηλώσεων συμπαραστάσεως και αναγνώρισης της νομιμότητας, όχι μόνο δεν επαρκεί για να πεισθεί η Τουρκία να αλλάξει στρατηγική, αλλά εκλαμβάνεται εν τέλει και ως κοροϊδία, στον βαθμό που όλες αυτές οι δηλώσεις εμπεριείχαν και την «ειρηνοποιό» πρόσκληση προς όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να αποφύγουν ενέργειες που θα επέτειναν την κρίση και θα κλιμάκωναν την ήδη υφιστάμενη ένταση.

Εκείνο που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις που δεν λαμβάνεις μέτρα, που υποδηλώνουν την αποφασιστικότητά σου να υπερασπιστείς το δίκαιο

και τα δικαιώματα της χώρας σου, είναι να συμβεί μια παγίωση μιας κατάστασης την οποία δημιουργεί ο διεθνώς παρανομών και να εμπεδώνεται η εικόνα των δικαιωμάτων του εις την περιοχή, εφόσον δεν υπάρχει καμιά ενεργός αντίδραση από τη χώρα που υφίσταται τη διεθνή παρανομία.

Η Τουρκία κατάφερε να ολοκληρώσει τη στρατηγική της εμπέδωσης της εικόνας της χώρας που έχει «αναφαίρετα» δικαιώματα επί της Κύπρου. Η Κύπρος, το κυπριακό κράτος, εκδηλώνει για ακόμη μια φορά την αντίληψη μιας χώρας απολύτως περιορισμένης κυριαρχίας, που είναι μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά παρά ταύτα μόνη και ανυπεράσπιστη.

Η δε Τουρκία, παρά τις διαμαρτυρίες και τα αρνητικά δημοσιεύματα που εσχάτως αυξάνονται στην Ουάσιγκτον, εμφανίζεται ολοένα και ισχυρότερη διεθνώς, ο διεθνής παράγων δείχνει να τη σέβεται αποδεχόμενος, όπως συνήθως συμβαίνει, τη διεθνή παρανομία ως προϊόν ισχύος και αποφασιστικότητας.

Η ελλαδική και κυπριακή πολιτική ως στρατηγική έχει αποτύχει, κυρίως στην αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, αφού αρκέστηκε στη διακηρυκτική αντιμετώπιση του φαινομένου Τουρκία στις νότιες θάλασσες της Κύπρου και όχι στην εμπέδωση μιας στρατιωτικής συμμαχίας αποτροπής στο επίπεδο της κοινής άμυνας. Κάτι τέτοιο θα άλλαζε το σκηνικό και θα κινητοποιούσε δυνάμεις διεθνώς υπέρ της Κύπρου πολιτικά και στρατιωτικά.

Η Αθήνα και η Λευκωσία επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος που γίνεται εδώ και δεκαετίες στο Κυπριακό, δηλαδή να αρκούνται στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνείς οργανισμούς, κυρίως τον ΟΗΕ, χωρίς καμία ουσιαστική περαιτέρω πολιτική αποτροπής στο επίπεδο στρατιωτικής ισχύος.

Θα πρέπει να υπομνήσουμε πως η λειτουργία του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου για τρία χρόνια μετέβαλε άρδην τις συνθήκες στην Κύπρο και διεθνώς υπέρ της Κύπρου και των δικαίων της, ενώ την ώρα της περαιτέρω εμπέδωσης και παγίωσής του, η αλλαγή κυβέρνησης στην Αθήνα με την έναρξη της πρωθυπουργίας Σημίτη, οδήγησε στη σταδιακή αποδυνάμωση και κατάργησή του, με αποτέλεσμα την εκδήλωση του αντιδημοκρατικού, ρατσιστικού, ταπεινωτικού και αναξιοπρεπούς, για την Κύπρο και την ιστορία του Ελληνισμού, Σχεδίου Ανάν.

Έκτοτε η Κύπρος παιδεύεται και πάλι με συνομιλίες ανίσων, αυτοϊκανοποιούμενη ότι συνομιλεί, υποχωρώντας διαρκώς και παραχωρώντας έδαφος στην άλλη πλευρά, σε βαθμό που σήμερα η τουρκική πλευρά διεκδικεί δικαιώματα και στον Νότο, δεν παραχωρεί τις ελευθερίες που είναι υποχρεωμένη στον Βορρά και δεν αποχωρεί ο στρατός κατοχής και οι έποικοι. Στο τέλος θα μας επιτρέπουν να υπάρχουμε ως βιολογικές φυσικές υπάρξεις και τούτο ίσως προσωρινά. Όλη αυτή η πολιτική είναι πολιτική της Άγκυρας, δεν έχει σχέση με τους Τουρκοκύπριους - όσοι ελάχιστοι έχουν μείνει στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου.

Εκείνο που πρέπει να υπογραμμίσει κανείς έτι περαιτέρω, ανακαλώντας αναλύσεις μας πρόσφατες σχετικά με την κυπριακή ΑΟΖ, είναι ότι η Τουρκία δεν θα σταματούσε στην Κύπρο αν δεν υφίστατο κόστος η παρουσία της εκεί, αλλά θα προχωρούσε στο Αιγαίο και στο Καστελόριζο.

Αυτή τη στιγμή το τουρκικό υπουργείο Άμυνας έχει δεσμεύσει περιοχές μεταξύ Κρήτης και Καστελορίζου, επιχειρώντας ουσιαστικά να ακυρώσει τη συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου για την ΑΟΖ και παρεμβαίνει κατευθείαν στην ελληνική ΑΟΖ και στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Αυτή η κίνηση της Τουρκίας δημιουργεί, εφόσον αφεθεί να προχωρήσει ανεμπόδιστα, περαιτέρω πρόβλημα στο τρίγωνο Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, στον βαθμό που ακυρώνει την ΑΟΖ μεταξύ των τριών χωρών.

Η ελληνική κρατική οντότητα οφείλει να πάρει αποφάσεις τώρα

ΜΠΟΡΕΙ η Αθήνα να περνά δύσκολες ώρες κενού εξουσίας, όμως το κράτος υπάρχει και η ελληνική κρατική οντότητα οφείλει να πάρει αποφάσεις τώρα, ακόμη και σήμερα εν μέσω προεκλογικού αγώνα συνεννοούμενη με τη Λευκωσία και το Κάιρο, ταυτόχρονα δε συνεννοούμενη και με το Τελ-Αβίβ. Δεν μπορεί να φανταζόμαστε ότι δεν πρέπει να κλιμακώσουμε για να αποφύγουμε την ένταση και να αφήνουμε συνεχώς χώρο στην Άγκυρα να ασκεί κυριαρχία επί της δικής μας θαλάσσιας και εναέριας επικράτειας.

Τούτο δε μάλιστα σε μια στιγμή, που η Άγκυρα βρίσκεται στο στόχαστρο σημαντικών κύκλων στην Ουάσιγκτον, όπως είναι το Ινστιτούτο Hudson, που τη χαρακτηρίζουν αναξιόπιστη για τα δυτικά συμφέροντα και καλούν τις ΗΠΑ να προστατεύσουν την Κύπρο.

Επομένως, ας παύσει η Λευκωσία να εφησυχάζει και η πολιτική ηγεσία της χώρας να συνομιλεί κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο των δικοινοτικών συνομιλιών και να προχωρήσει στην κατάρτιση ενός κατεπείγοντος στρατηγικού πλάνου για την αντιμετώπιση των κινδύνων και απειλών που επικρέμονται ευθέως και αμέσως επί της Κύπρου ως φυσικής υπόστασης και ως κρατικής οντότητας.

Θα κλείσουμε με την αναφορά του Talleyrand, υπουργού Εξωτερικών του Ναπολέοντα, ο οποίος αναφερόμενος σε έγκλημα που έγινε εις βάρος πολιτικών αντιπάλων του αυτοκράτορα, είπε το περίφημο: «Μεγαλειότατε, αυτό δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος». Αυτό σημαίνει πως στην πολιτική τα λάθη είναι χειρότερα από εγκλήματα.

http://www.sigmalive.com/simerini