Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Η απόπειρα δημιουργίας Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης (Ε.Ο.Ζ.) στην Θράκη είναι παλιά. Αποσύρθηκε το 2000 και επιστρέφει μετά από μια δεκαετία. Η απάντηση μου σε αυτές τις «πολιτικές» έγινε διαμέσου ενός μεγάλου κειμένου που είχε τον τίτλο «Ψευτοεκσυχρονισμός και Παγκοσμιοποίηση». Περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ». Μιλά για την σχέση της Τοπικής Ανάπτυξης με την Παγκοσμιοποίηση με αφετηρία την περίπτωση της Θράκης.
Είναι θλιβερό μετά από δέκα και πλέον χρόνια να επανεμφανίζονται, με ιδιαίτερο σήμερα θράσος, παρακμιακές ιδέες ως προτάσεις για το μέλλον. Περισσότερο θλιβερό είναι να είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς εκ νέου με την παρακμή.
Αυτό συμβαίνει πολλές φορές στην Πολιτική Ιστορία. Όταν δεν έρχεται η πρόοδος έρχεται η παρακμή, η οπισθοδρόμηση. Όταν δεν έρχονται τα λουλούδια έρχονται τα αγκάθια. Γέμισε ο τόπος, η Ελλάδα μη - Ελλάδα αγκάθια.
Η αναπτυξιακή πολιτική για την Θράκη, ώστε η κεντρική αυτή περιοχή, όχι η παραμεθόρια όπως βλακωδώς την αποκαλούν, να βρει την θέση της σε μια νέα οικονομική (και όχι μόνο) γεωγραφία βρίσκεται στις προτάσεις μου που αναδείχθηκαν την δεκαετία του 80’. Προκάλεσαν Παγκόσμιο θετικό ενδιαφέρον.
Όταν όμως τον πλέον σημαντικό παγκοσμίως γεωοικονομικό άξονα, τον Αλεξανδρούπολη – Μπουργκάς (δεν μιλώ για το πετρέλαιο), τον υποβαθμίζεις σε Μανίλα (το όνομα των Ε.Ο.Ζ. στην Αϊτή – Γουατεμάλα) τότε δεν ξέρεις να κάνεις την δουλειά σου και πρέπει να πας στο σπίτι σου ή εξυπηρετείς συμφέροντα άλλων – ξένων και όχι τα συμφέροντα του τόπου σου, της Πατρίδας σου. Που είναι το χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου