Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Το Κυπριακό έχει άμεση σχέση με το προπατορικό αμάρτημα! Από 60ετίας και πλέον, τα κυρίαρχα στοιχεία του είναι πονηριές, συνωμοσίες, σχέδια, ζαβολιές, όλα διανθισμένα με πολλές αμαρτίες, διαβολές, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, απειλές, προειδοποιήσεις, μάχες και νεκρούς, πολέμους και ακρωτηριασμούς. Απορούμε που δεν βρέθηκε ένας άξιος και ικανός σκηνοθέτης να γυρίσει μια ταινία για το Κυπριακό, αφού εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μελοδράματος, τραγωδίας, κωμωδίας, θρίλερ και αστυνομικού «σασπένς». Ποιος Χίτσκοκ και ποιος Σπίλμπεργκ ή ποιος Κιούπρικ, Αγγελόπουλος, Καζάν, Φελλίνι, Ταρκόφσκι ή Αντονιόνι μπορεί να αγνοήσει τις εκπληκτικές σκηνοθεσίες, τις δολοπλοκίες, τις αμέτρητες συνωμοσίες και τις ερμηνευτικές δυνατότητες και δυνατότητες των λογής-λογής αμέτρητων ηθοποιών, που πέρασαν όλες αυτές τις δεκαετίες από την πασαρέλα του Κυπριακού…
Πρόκειται για μιαν ατέλειωτη και διαρκή παράσταση με εναλλασσόμενους ηθοποιούς αλλά πάντα στους ίδιους ρόλους. Κι εμείς, για δεκαετίες στο ίδιο έργο θεατές, άλλοτε απαθείς, άλλοτε συνεργοί και άλλοτε οργισμένοι και εξαπατημένοι… σύζυγοι. Αλλ’ ας σοβαρευτούμε, προς στιγμήν, για να ασχοληθούμε με αυτό το διαρκές θέατρο του παράλογου, που αποκαλείται Κυπριακό και με τους ηθοποιούς, που παίζουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ακόμα και χθες, όπως και τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθούμε έναν αγχώδη πλεονασμό προειδοποιήσεων για νέες συνωμοσίες, δολοπλοκίες, εκβιασμούς και άλλα ωραία φρούτα, που παράγονται στους δαιδαλώδεις κήπους της διπλωματίας. Τόσες δεκαετίες ενασχόλησης με το Κυπριακό, οι ηγέτες και οι διαπραγματευτές μας δεν έμαθαν την αλβφαβήτα. Ότι, δηλ. η πολιτική και η διπλωματία, όπως και ο πόλεμος, είναι η κατ’ εξοχήν τέχνη της απάτης. Πολιτική και διπλωματία είναι πόλεμος με άλλα μέσα.
Κανείς από τους ηγέτες και τους Προέδρους της Δημοκρατίας δεν μελέτησαν, π.χ. τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι; «Από την πείρα βλέπουμε πως εκείνοι οι ηγεμόνες κατόρθωσαν μεγάλα έργα, που λίγο λογάριασαν την καλή πίστη και κατάφεραν με δόλο να στρέψουν τα μυαλά των ανθρώπων και τέλος ξεπέρασαν όσους βασίστηκαν στην ειλικρίνεια», γράφει και προσθέτει: «Αναγκασμένος, λοιπόν, ο ηγεμόνας να ξέρει καλά να χρησιμοποιεί το θεριό, οφείλει από τα θεριά να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι. Ανάγκη να ’ναι αλεπού για να ξεχωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους. Είναι ανάγκη να ξέρεις τη φύση της αλεπούς, να τη μιμείσαι, και να’ σαι μεγάλος κρυφονούσης και υποκριτής». Προχθές, ο εκλεκτός σκιτσογράφος ΠΙΝ (του «Φιλελευθέρου») παρουσίαζε τον Πρόεδρο κάτω από ένα πράσινο δέντρο (το «Γκρίντρι) και τον ανεκδιήγητο Ντάουνερ ως πονηρόν όφιν, που πρόσφερε το μήλο στον… Αδάμ Χριστόφια. Σημειολογική η αναφορά, αλλά ποιος είναι ο Θεός; Ποια είναι η Εύα;
Αυτό το προπατορικό αμάρτημα του Κυπριακού δεν έχει τέλος. Η παράσταση συνεχίζεται με άπειρες εναλλαγές σκηνικών, ηθοποιών, αλλά με τους ίδιους σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές και τα ίδια θύματα. Οι ηγέτες μας δεν έμαθαν ποτέ ότι αυτή η αθλιότητα, που λέγεται πολιτική και διπλωματία, είναι βρομιά και δυσωδία. Κερδίζει όποιος ξέρει να παίζει πιο βρόμικα και πιο σκληρά από τον αντίπαλο. Αυτό κάνουν οι Τούρκοι, οι Βρετανοί και οι κατευθυνόμενοι ΟΗΕδες, στους οποίους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας. Το «Γκρίντρι» δεν αποτελεί, λοιπόν, εξαίρεση σε ακόμα μια παράσταση του Κυπριακού. Ποιοι ηθοποιοί τρέμουν συνωμοσίες και εκβιασμούς; Εκείνοι που δεν ξέρουν να διεκδικούν, δεν τολμούν να αρθρώσουν τα δίκαια και φοβούνται να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους.
Το Κυπριακό έχει άμεση σχέση με το προπατορικό αμάρτημα! Από 60ετίας και πλέον, τα κυρίαρχα στοιχεία του είναι πονηριές, συνωμοσίες, σχέδια, ζαβολιές, όλα διανθισμένα με πολλές αμαρτίες, διαβολές, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, απειλές, προειδοποιήσεις, μάχες και νεκρούς, πολέμους και ακρωτηριασμούς. Απορούμε που δεν βρέθηκε ένας άξιος και ικανός σκηνοθέτης να γυρίσει μια ταινία για το Κυπριακό, αφού εμπεριέχει όλα τα στοιχεία μελοδράματος, τραγωδίας, κωμωδίας, θρίλερ και αστυνομικού «σασπένς». Ποιος Χίτσκοκ και ποιος Σπίλμπεργκ ή ποιος Κιούπρικ, Αγγελόπουλος, Καζάν, Φελλίνι, Ταρκόφσκι ή Αντονιόνι μπορεί να αγνοήσει τις εκπληκτικές σκηνοθεσίες, τις δολοπλοκίες, τις αμέτρητες συνωμοσίες και τις ερμηνευτικές δυνατότητες και δυνατότητες των λογής-λογής αμέτρητων ηθοποιών, που πέρασαν όλες αυτές τις δεκαετίες από την πασαρέλα του Κυπριακού…
Πρόκειται για μιαν ατέλειωτη και διαρκή παράσταση με εναλλασσόμενους ηθοποιούς αλλά πάντα στους ίδιους ρόλους. Κι εμείς, για δεκαετίες στο ίδιο έργο θεατές, άλλοτε απαθείς, άλλοτε συνεργοί και άλλοτε οργισμένοι και εξαπατημένοι… σύζυγοι. Αλλ’ ας σοβαρευτούμε, προς στιγμήν, για να ασχοληθούμε με αυτό το διαρκές θέατρο του παράλογου, που αποκαλείται Κυπριακό και με τους ηθοποιούς, που παίζουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ακόμα και χθες, όπως και τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθούμε έναν αγχώδη πλεονασμό προειδοποιήσεων για νέες συνωμοσίες, δολοπλοκίες, εκβιασμούς και άλλα ωραία φρούτα, που παράγονται στους δαιδαλώδεις κήπους της διπλωματίας. Τόσες δεκαετίες ενασχόλησης με το Κυπριακό, οι ηγέτες και οι διαπραγματευτές μας δεν έμαθαν την αλβφαβήτα. Ότι, δηλ. η πολιτική και η διπλωματία, όπως και ο πόλεμος, είναι η κατ’ εξοχήν τέχνη της απάτης. Πολιτική και διπλωματία είναι πόλεμος με άλλα μέσα.
Κανείς από τους ηγέτες και τους Προέδρους της Δημοκρατίας δεν μελέτησαν, π.χ. τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι; «Από την πείρα βλέπουμε πως εκείνοι οι ηγεμόνες κατόρθωσαν μεγάλα έργα, που λίγο λογάριασαν την καλή πίστη και κατάφεραν με δόλο να στρέψουν τα μυαλά των ανθρώπων και τέλος ξεπέρασαν όσους βασίστηκαν στην ειλικρίνεια», γράφει και προσθέτει: «Αναγκασμένος, λοιπόν, ο ηγεμόνας να ξέρει καλά να χρησιμοποιεί το θεριό, οφείλει από τα θεριά να διαλέξει την αλεπού και το λιοντάρι. Ανάγκη να ’ναι αλεπού για να ξεχωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους. Είναι ανάγκη να ξέρεις τη φύση της αλεπούς, να τη μιμείσαι, και να’ σαι μεγάλος κρυφονούσης και υποκριτής». Προχθές, ο εκλεκτός σκιτσογράφος ΠΙΝ (του «Φιλελευθέρου») παρουσίαζε τον Πρόεδρο κάτω από ένα πράσινο δέντρο (το «Γκρίντρι) και τον ανεκδιήγητο Ντάουνερ ως πονηρόν όφιν, που πρόσφερε το μήλο στον… Αδάμ Χριστόφια. Σημειολογική η αναφορά, αλλά ποιος είναι ο Θεός; Ποια είναι η Εύα;
Αυτό το προπατορικό αμάρτημα του Κυπριακού δεν έχει τέλος. Η παράσταση συνεχίζεται με άπειρες εναλλαγές σκηνικών, ηθοποιών, αλλά με τους ίδιους σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές και τα ίδια θύματα. Οι ηγέτες μας δεν έμαθαν ποτέ ότι αυτή η αθλιότητα, που λέγεται πολιτική και διπλωματία, είναι βρομιά και δυσωδία. Κερδίζει όποιος ξέρει να παίζει πιο βρόμικα και πιο σκληρά από τον αντίπαλο. Αυτό κάνουν οι Τούρκοι, οι Βρετανοί και οι κατευθυνόμενοι ΟΗΕδες, στους οποίους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας. Το «Γκρίντρι» δεν αποτελεί, λοιπόν, εξαίρεση σε ακόμα μια παράσταση του Κυπριακού. Ποιοι ηθοποιοί τρέμουν συνωμοσίες και εκβιασμούς; Εκείνοι που δεν ξέρουν να διεκδικούν, δεν τολμούν να αρθρώσουν τα δίκαια και φοβούνται να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους.
Πηγή : www.sigmalive.com/simerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου