Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Στο κλασικό του έργο: "Τα κατά συνθήκη ψεύδη", ο γνωστός συγγραφέας έγραφε για τη δύναμη και τη λειτουργία του Τύπου και τα εξής: "Σήμερα, η κοινή γνώμη είναι δύναμη στερεή και προικισμένη με ένα όργανο που όλος ο κόσμος αναγνωρίζει σαν πληρεξούσιο αντιπρόσωπό της: Το όργανο αυτό είναι ο Τύπος... Σίγουρα σήμερα, σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορούν να κυβερνήσουν, με τρόπο διαρκή και σταθερό, χωρίς τη συνεργασία του Τύπου και, πολύ λιγότερο, σε περίπτωση αντίδρασής του, γιατί χωρίς τον Τύπο δεν είναι δυνατή η τήρηση των νόμων...
Η εφημερίδα που περιέχει ξερές μόνο ειδήσεις σχετικά με τα γεγονότα, δεν θ’ ανησυχούσε καμία κυβέρνηση, αλλά και δεν θα ενδιέφερε πολύ το κοινό» (βλ. την έκδοση του έργου από τις εκδ. «Νέος Σταθμός», Αθήνα, 1954, σελ. 429-431).
Δεν ξέρω τι διδάσκουν οι διάφοροι «καθηγητές» της δημοσιογραφίας στις ιδιωτικές και δημόσιες Σχολές!
Εκείνο το οποίο μπορώ να πω είναι ότι όλα ετούτα τα χρόνια η κριτική τους κατά της εξουσίας είναι από ανεπαρκής έως και αβανταδόρικη, γεγονός το οποίο συνετέλεσε σημαντικά στη σημερινή κατάπτωση και της Ελλάδος και του χυδαίου δημόσιου βίου (τη σημασία της αληθινής δημοσιογραφίας και της κριτικής ως οξυγόνου της κοινωνικής και πολιτικής ζωής ανέδειξα σε πληθώρα κειμένων μου (βλ. π.χ. τα άρθρα μου: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία = χυδαία δημοκρατία» στα «Πολιτικά Θέματα της 21/1/2003 και «Η αξία της κριτικής στα κόμματα» στην «Ελευθεροτυπία» της 26/2/1992).
Καταλήγοντας, υπενθυμίζω την τεράστια σημασία που έδινε ο Πλάτων στην κριτική, γράφοντας: «Ο κριτικός έλεγχος είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος καθαρμός και πρέπει να πιστεύουμε πως όποιος δεν δέχεται να του γίνει έλεγχος, και αν ακόμα είναι ο μεγάλος βασιλιάς των Περσών, είναι στο μεγαλύτερο βαθμό ακάθαρτος και απαίδευτος και κακόμορφος σ’ εκείνα ίσα, ίσα, όπου πρέπει να είναι καθαρότατος και πανέμορφος» (βλ. «Σοφιστής», εκδ. «Ζαχαρόπουλος», 1940, μετάφραση Δ. Γληνού, σελ. 227).
Όμως για τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής δημοσιογραφίας αυτά είναι ... ψιλά γράμματα! Είναι ζήτημα συμβιβασμών και κάθε λογής απολαβών.
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Στο κλασικό του έργο: "Τα κατά συνθήκη ψεύδη", ο γνωστός συγγραφέας έγραφε για τη δύναμη και τη λειτουργία του Τύπου και τα εξής: "Σήμερα, η κοινή γνώμη είναι δύναμη στερεή και προικισμένη με ένα όργανο που όλος ο κόσμος αναγνωρίζει σαν πληρεξούσιο αντιπρόσωπό της: Το όργανο αυτό είναι ο Τύπος... Σίγουρα σήμερα, σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορούν να κυβερνήσουν, με τρόπο διαρκή και σταθερό, χωρίς τη συνεργασία του Τύπου και, πολύ λιγότερο, σε περίπτωση αντίδρασής του, γιατί χωρίς τον Τύπο δεν είναι δυνατή η τήρηση των νόμων...
Η εφημερίδα που περιέχει ξερές μόνο ειδήσεις σχετικά με τα γεγονότα, δεν θ’ ανησυχούσε καμία κυβέρνηση, αλλά και δεν θα ενδιέφερε πολύ το κοινό» (βλ. την έκδοση του έργου από τις εκδ. «Νέος Σταθμός», Αθήνα, 1954, σελ. 429-431).
Δεν ξέρω τι διδάσκουν οι διάφοροι «καθηγητές» της δημοσιογραφίας στις ιδιωτικές και δημόσιες Σχολές!
Εκείνο το οποίο μπορώ να πω είναι ότι όλα ετούτα τα χρόνια η κριτική τους κατά της εξουσίας είναι από ανεπαρκής έως και αβανταδόρικη, γεγονός το οποίο συνετέλεσε σημαντικά στη σημερινή κατάπτωση και της Ελλάδος και του χυδαίου δημόσιου βίου (τη σημασία της αληθινής δημοσιογραφίας και της κριτικής ως οξυγόνου της κοινωνικής και πολιτικής ζωής ανέδειξα σε πληθώρα κειμένων μου (βλ. π.χ. τα άρθρα μου: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία = χυδαία δημοκρατία» στα «Πολιτικά Θέματα της 21/1/2003 και «Η αξία της κριτικής στα κόμματα» στην «Ελευθεροτυπία» της 26/2/1992).
Καταλήγοντας, υπενθυμίζω την τεράστια σημασία που έδινε ο Πλάτων στην κριτική, γράφοντας: «Ο κριτικός έλεγχος είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος καθαρμός και πρέπει να πιστεύουμε πως όποιος δεν δέχεται να του γίνει έλεγχος, και αν ακόμα είναι ο μεγάλος βασιλιάς των Περσών, είναι στο μεγαλύτερο βαθμό ακάθαρτος και απαίδευτος και κακόμορφος σ’ εκείνα ίσα, ίσα, όπου πρέπει να είναι καθαρότατος και πανέμορφος» (βλ. «Σοφιστής», εκδ. «Ζαχαρόπουλος», 1940, μετάφραση Δ. Γληνού, σελ. 227).
Όμως για τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής δημοσιογραφίας αυτά είναι ... ψιλά γράμματα! Είναι ζήτημα συμβιβασμών και κάθε λογής απολαβών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου