Ευθύνες, δίκες και εκτελεστικά αποσπάσματα

Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Αν δεν υπάρξει κάθαρση και τιμωρία, ο τόπος δεν θα μπορέσει να ξαναρχίσει να ζει και να δημιουργεί
Η οικονομία και ο τόπος δεν κατέρρευσαν τυχαία. Η πορεία τους ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και πολλά χρόνια, απλώς κανείς, ούτε κυβερνήσεις ούτε κόμματα ούτε, περισσότερο, τράπεζες και οικονομικοί παράγοντες δεν τα έβλεπαν. Κυρίως, δεν ήθελαν να τα δουν επειδή, διαφορετικά, όφειλαν να πάρουν μέτρα εξυγίανσης, διόρθωσης και διάρθρωσης. Τα τελευταία 20-25 χρόνια η Κύπρος, με την ανοχή όλων των δυνάμεων, έκτισε έναν υπερτροφικό τραπεζικό τομέα, που υπερεξαπλώθηκε στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Το μέγεθός του είναι εφτά με οκτώ φορές το ΑΕΠ της νήσου. Παράλληλα, συντηρεί ένα αδιανόητα τεράστιο κρατικό μισθολόγιο με μια εξίσου υπερμεγέθη Δημόσια Υπηρεσία. Τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας είναι γνωστά σε όλους εδώ και δεκαετίες. Κοντά σε αυτά, είναι οι κατηγορίες για ξέπλυμα βρόμικου, κυρίως ρωσικού, χρήματος. Παρά τις διακηρύξεις και τις επίσημες τοποθετήσεις, είναι εμφανές ότι δεν πείσαμε περί του αντιθέτου. Το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και το κούρεμα των καταθέσεων στον υπερτροφικό τραπεζικό τομέα είναι αντικείμενο και της προεκλογικής εκστρατείας στη Γερμανία.

Είναι, όμως, αντικείμενο και σχολιασμού στις μεγάλες οικονομικές εφημερίδες, στα διεθνή ΜΜΕ και σε εξειδικευμένους οίκους, που επισημαίνουν τη συστημικότητα, πλέον, της κυπριακής κρίσης. Αυτή ήδη σείει συθέμελα την ευρωζώνη, οι ηγήτορες της οποίας παραδέχονται τώρα ότι ήταν σκληροί με την Κύπρο. Όμως επιμένουν σε κούρεμα καταθέσεων και συμμετοχή των Κυπρίων και ξένων καταθετών στην εξυγίανση του τραπεζικού τομέα. Δύο χαρακτηριστικές δηλώσεις, που πρέπει να προσεχθούν, έστω και αν ενοχλούν. Η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε προχθές ότι το επιχειρηματικό μοντέλο της Κύπρου έχει πεθάνει. Και ο υπουργός Οικονομικών, Σόιμπλε, είπε, σε συνέντευξή του στα αθηναϊκά «Νέα»: «Η αντίληψη που επικρατεί ότι το πρόβλημα της Κύπρου θα επιλυθεί με συνεισφορά των φορολογουμένων στην ευρωζώνη, χωρίς τη συνεισφορά των μεγάλων πιστωτών των κυπριακών τραπεζών, δεν μπορεί να γίνει αποδεχτή από τους Ευρωπαίους πολίτες». 

Με απλά λόγια, όπως το διατύπωσε (20/3/2013) η έγκυρη γερμανική εφημερίδα «Die Welt: «Είναι δύσκολο να εξηγήσεις γιατί ένας απλός φορολογούμενος της ευρωζώνης πληρώνει εδώ και χρόνια για την αντιμετώπιση της κρίσης αλλά ένας καταθέτης στην Κύπρο, ο οποίος θα είχε να χάσει πολύ περισσότερα από μια χρεοκοπία τραπεζών, όχι. Είναι πια καιρός, η σχέση ανάμεσα στην ευθύνη, τον κίνδυνο και την εγγύηση να μπει σε σωστό πλαίσιο». Τι να απαντήσει ένας Κύπριος πολιτικός στα πιο πάνω επιχειρήματα; Τι να πει η Κύπρος στους Ευρωπαίους φορολογούμενους; Ότι πρέπει να πληρώσουν εκείνοι για να σωθούν οι δικές μας καταθέσεις και ειδικά των ξένων μεγαλοκαταθετών; Μπορεί αυτά να προκαλούν ή και να εξοργίζουν, αλλ’ αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Αν δεν μας αρέσει, δεν χρειάζεται να σπάσουμε τον καθρέφτη. Αντίθετα, καλούμαστε να αυτοσκοπηθούμε με αυτογνωσία και να δούμε τις πικρές και οδυνηρές πραγματικότητες. Οι ηγέτες μας και τρεις τουλάχιστον κυβερνήσεις έστρωσαν ένα κρεβάτι για να κοιμηθούμε τραπεζικά, επιχειρηματικά, χρηματοπιστωτικά.

Αυτό το κρεβάτι στρώθηκε με τη συνέργεια και τη συμμετοχή όλων. Κάποια στιγμή, μετά την ένταξή μας στην ΕΕ, κληθήκαμε κατ΄ εξακολούθηση και πιεστικά να αναδιαρθρώσουμε την οικονομία, επειδή το οικονομικό μοντέλο μας εξεμέτρησε το ζην. Η ηγεσία μας, για λόγους ψηφοθηρικούς και ιδιοτελείς, αρνήθηκε. Κληθήκαμε να ελέγξουμε το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Κοροϊδέψαμε τους εταίρους μας. Κληθήκαμε να σταματήσουμε να είμαστε φορολογικός παράδεισος με υποτυπώδεις ελέγχους για την προέλευση των δισεκατομμυρίων. Αρνηθήκαμε και υποστηρίζαμε ότι σε αυτό το οικονομικό, τραπεζικό, χρηματοπιστωτικό μοντέλο στηρίχθηκε η ανάπτυξη του τόπου και η εντεύθεν πάχυνση πολλών. Εναγκαλιστήκαμε τους Ρώσους, και καλώς, μέχρι σε κάποιο βαθμό. Πλην, όμως, αγνοήσαμε τις προειδοποιήσεις εταίρων μας και τις εκκλήσεις τους να συρρικνώσουμε τον τραπεζικό τομέα, να μειώσουμε το ξέπλυμα, να αντιμετωπίσουμε τα διαχρονικά, διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας.

Προπάντων, αρνηθήκαμε να παραδεχτούμε πως το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο, που κτίστηκε τη δεκαετία του ’60, είχε φθαρεί, διαφθαρεί, σαπίσει και καταρρεύσει. Ακόμα πρόσφατα, κατά την προεκλογική εκστρατεία, όλοι μιλούσαν για ανασύνταξη και εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας. Φούμαρα και λήροι για τους αφελείς. Τώρα ήρθε η ώρα του πικρότατου λογαριασμού. Ξαναλέμε: Ευθύνονται πάρα πολλοί για το κατάντημα της οικονομίας και του τόπου. Οι ευθύνες αυτές είναι ποινικές! Γι’ αυτό απορούμε που ακόμα ο Γενικός Εισαγγελέας αδρανεί και απρακτεί. Στο όνομα του οργισμένου αλλά, δυστυχώς, συνένοχου λαού, πρέπει κάποια στιγμή να στηθούν δίκες, να αποδοθούν ευθύνες και, αν χρειαστεί, οι ένοχοι να περάσουν από εκτελεστικά αποσπάσματα. Αν δεν υπάρξει κάθαρση και τιμωρία, ο τόπος δεν θα μπορέσει να ξαναρχίσει να ζει και να δημιουργεί. Ο καρκίνος πρέπει να αφαιρεθεί. Με επώδυνο αλλά σωστικό τρόπο.

www.sigmalive.com