ΚΚΕ - ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι παραπάνω είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που αναγορεύουν το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που πρόκειται οσονούπω να ξεκινήσει τις εργασίες του, σε εξαιρετικής σημασίας πολιτικό γεγονός. Τόσο οι φίλοι όσο και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ξέρουν καλά πως η πορεία των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, θα καθοριστεί σε τελευταία ανάλυση, από την ικανότητα αυτού του κόμματος να παρέμβει μαχητικά και με τρόπο καταλυτικό στη δυναμική της διαμόρφωσής τους

Αυτή τη φορά ωστόσο, όλα δείχνουν πως το μέλλον του κόμματος θα εξαρτηθεί ολοκληρωτικά από την αντοχή που θα επιδείξουν στην πορεία για το 19^οΣυνέδριό του, ο νους, η καρδιά, η ψυχή των μελών και των στελεχών του.

Στον αντίποδα αυτού του μαχητικού συμπλέγματος που αποτελεί και την πραγματική δύναμη του κόμματος, βρίσκεται μια χρεοκοπημένη πολιτικά ηγεσία, που…

Όπως όλα δείχνουν επιχειρεί με τρόπο σπασμωδικό να εμφανίσει δικαιωμένες ιστορικά τις ολέθριες πολιτικές επιλογές της που περιθωριοποιούν το κόμμα, και απειλούν να το μετατρέψουν σε όμιλο σεχταριστών αποκομμένων από την κοινωνία και με μηδενική ικανότητα παρέμβασης στην καρδιά των πολιτικών εξελίξεων.

Σημαντική επισήμανση:
Η απόλυτη πολιτική δικαίωση των γενικών πολιτικών του εκτιμήσεων,  είναι δεδομένη. Αλλά αυτό είναι η μια πλευρά του νομίσματος. 

Αν αυτή η γενική πολιτική δικαίωση, δεν αποτελέσει για τα μέλη του και τα στελέχη του εφαλτήριο για την επιβολή μαχητικής και στοχευμένης τακτικής στην πολιτική του δράση, ικανή να εμπνεύσει την κοινωνία σε δράση επίσης πολιτική, άμεση και με χειροπιαστά πολιτικά αποκρυσταλλώματα που θα συμβάλλουν στον πολιτικό της ριζοσπαστισμό,  τότε κινδυνεύει να μετατραπεί από ισχυρό πολιτικό ατού, σε ολέθρια πολιτική αυταπάτη.

Όλα δείχνουν πως στην πορεία για το 19^ο Συνέδριο, η κυρίαρχη επιλογή της ηγετικής ομάδας είναι εφιαλτική.  Επιδιώκει άρον – άρον να αποσπάσει τη δικαίωση των τακτικών επιλογών της, διαφορετικά φαίνεται πως δε θα διστάσει να οδηγήσει το κόμμα ακόμη και σε διάσπαση.

Απέναντι σ αυτή την ολέθρια τακτική, τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος οφείλουν να αντιτάξουν μια και μόνη επιλογή. 

Τη διασφάλιση της οργανωτικής ενότητας του κόμματος και την αποπομπή της χρεοκοπημένης ηγετικής του ομάδας, μέσα από τη μαχητική κατάκτηση της πολιτικής του ενότητας, που θα το καταστήσει πραγματικό καταλύτη στις πολιτικές εξελίξεις. Πραγματικό πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσο των εξελίξεων

Από τη μέχρι τώρα πορεία του προσυνεδριακού διαλόγου…

Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα, είναι πως οι κυρίαρχες επιλογές της ηγετικής ομάδας, σφυροκοπούνται αλύπητα από τα μέλη και τα στελέχη του. Πρόκειται για επιλογές που…

Περιθωριοποίησαν το κόμμα…

Επεχείρησαν να βιάσουν πολιτικά την πατριωτική φυσιογνωμία του…

Αποδυνάμωσαν το ειδικό πολιτικό του βάρος στον ορυμαγδό των εξελίξεων…

Παγίωσαν επικίνδυνα επιλογές απομονωτισμού από τη ζώσα κοινωνία…

Λοιδόρησαν, απαξίωσαν, ανέκοψαν διαύλους επικοινωνίας μαζί της, δυσκόλεψαν επικίνδυνα την αναγκαία όσμωση ανάμεσα στη γενική πολιτική του διορατικότητα και στη γενικευμένη κοινωνική οργή

Κωδικοποιώντας αυτές τις διαπιστώσεις…

Θα λέγαμε απλά πως, η ηγετική ομάδα εγκλωβισμένη στα επικίνδυνα ιδεολογήματα της και αντιμετωπίζοντας την κοινωνία άλλοτε φοβικά και άλλοτε με σεχταριστική υπεροψία, οδήγησε ολόκληρο το κόμμα σε μάχες που ήταν προκαταβολικά χαμένες, χωρίς πολιτική τακτική, χωρίς στοχευμένο πολιτικό σχεδιασμό ικανό να συνυπολογίζει (χωρίς φυσικά να ενσωματώνεται) στη δυναμική των εξελίξεων, και το κυριότερο χωρίς πολιτική ενότητα και με επίπλαστη ενότητα ιδεολογική. Και αυτό πλέον κρίνοντας εκ των πραγμάτων, μόνο ένας αμετανόητος πεισματάρης η ανεγκέφαλος μπορεί να το αμφισβητήσει.

Διότι μόνο αν είσαι ανεγκέφαλος δε θα τολμήσεις να δεις πως, όταν μια πολιτική δέχεται τέτοιο σφυροκόπημα από τα μέλη σου και τα στελέχη σου, τότε η προηγούμενη πολιτική σου πορεία, όχι μόνο την απαραίτητη πολιτική ενότητα δεν είχε εξασφαλισμένη, αλλά κινήθηκε στη λογική του άγνωστου με βάρκα την ελπίδα.

Κυρίως όμως σε έναν επικίνδυνο ερασιτεχνισμό, σε μια μεροδούλι - μεροφάι πολιτική δράση, με ημερήσια διάταξη διαμορφωμένη απ όλους τους υπόλοιπους. και με εμφανέστατη αδυναμία να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα στις εξελίξεις

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το τσαλαβούτημα στην πολιτική δράση βαφτίστηκε Λενινιστική προσέγγιση της στρατηγικής. Λογικό είναι λοιπόν να τρίζουν τα κόκαλα του πρώτου επαναστάτη στη νεότερη ιστορία του πλανήτη μας.

Τι συμπεράσματα έβγαλε απ όλα τούτα όμως η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ???

Απολύτως κανένα. Κι αυτό επιβεβαιώνει όχι μονάχα το πόσο ξεκομμένη είναι από την κοινωνία συνολικά, αλλά κυρίως το πόσο επικίνδυνη καθίσταται κάθε ανοχή απέναντι σ αυτή την ηγεσία (που επιχειρεί και καταστατικά να περιχαρακωθεί), για το κόμμα στο σύνολό του.

Ας δούμε μονάχα δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα από το σημερινό Ριζοσπάστη…

Το πρώτο είναι ένα θλιβερό άρθρο του Παν. Μεντρέκα…

Μέσα από το οποίο επιχειρείται μια πρωτοφανής επίθεση σε όσους τόλμησαν να κατακεραυνώσουν τις ολέθριες επιλογές της ηγετικής ομάδας. Ο άνθρωπος που κατ εξοχήν θα έπρεπε να σιωπά αναλογιζόμενος και το μέγεθος της προσωπικής του συνεισφοράς στην πολιτική αφωνία του κόμματος, επιτίθεται σε συγκεκριμένα στελέχη που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις επιλογές της ηγετικής ομάδας.

Μέσα σ ένα παραλήρημα σεχταρισμού και ξεκομμένος πλήρως από την όποια δυναμική της κοινωνίας, αλλά και με μεθόδους παντελώς αδόκιμες, δίνει εξετάσεις στον εαυτό του λιβανίζοντας το μεγαλείο του σοσιαλισμού, και έτσι θεωρεί πως διετέλεσε και σήμερα το επαναστατικό του καθήκον. 

Αυτό που στην ουσία επιχειρεί ο μετριότατος πολιτικός παπαγάλος, είναι να φιμώσει – μέσω της απαξίωσης  - τον αντίλογο, αλλά κυρίως να προλειάνει το έδαφος για επικίνδυνα οργανωτικά σενάρια, που πιθανότατα δουλεύονται ήδη στα μυαλά της ηγετικής ομάδας, για να ξεδιπλωθούν με τρόπο καταστροφικό κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου.

Εν όψει αυτών των επικίνδυνων οργανωτικών σεναρίων, τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος οφείλουν να επαγρυπνούν αλλά πρωτίστως να απαντήσουν με τρόπο ασυμβίβαστο μέσα στο ίδιο το συνέδριο, στέλνοντας στο μπουγαδοκόφινο της ιστορίας τη χρεοκοπημένη ηγεσία του και κατακτώντας την πραγματική ιδεολογική και πολιτική ενότητα του. Μια ενότητα που δε θα στηρίζεται στα δεκανίκια των ιδεολογημάτων, αλλά στις μαχητικές παρακαταθήκες  που ιστορικά έχουν δικαιωθεί, και που πολιτικά έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να μετουσιώνονται σε στοχευμένη πολιτική δράση.

Πρωτίστως βέβαια οφείλουν να καταδείξουν σε μια ηγεσία που τον αποστέωσε, ότι η υπόθεση του σοσιαλισμού, δεν αποτελεί μουσιακό είδος που έχει ανάγκη από μεγαλοστομίες και λιβανίσματα, αλλά στόχο ζωή που απαιτεί πολιτικές πρακτικές που θα εμπνέουν στη δράση την κοινωνία, από τους φορείς που τον επικαλούνται, και θα την βοηθούν να τον προσεγγίζει με τρόπο πραγματικά ουσιαστικό. 

Ο σοσιαλισμός δε θα γίνει στόχος και υπόθεση της κοινωνίας επειδή η Κ.Ε το αποφάσισε, αλλά θα καταχτά αυτό το ρόλο του στη συνείδησή της, μέσα από αγώνες πολιτικούς που δε θα είναι επιλεκτικοί και μονομερείς ως προς τους στόχους τους και τους αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές τους. 

Μέσα από δράση που δε θα απαξιώνει την πρωτογενή ιδεολογία των κοινωνιών - δηλαδή τον εθνισμό τους - αλλά θα την μπολιάζει κρατώντας την ψηλά με τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που θα αποτρέψουν την εξαλλαγή της σε εθνικιστικό εξάμβλωμα.

Το δεύτερο είναι επίσης ένα άρθρο θλιβερό του εργολάβου της λαθρολαγνείας Θαν. Μπαλοδήμα…

Αυτός ο απίστευτος τύπος, πίσω από οτιδήποτε παραπέμπει σε «εθνισμό» το μόνο που μπορεί να διακρίνει είναι «αστικά ιδεολογήματα» και «αστικά κόμματα».

Για αυτόν τον απίστευτο τύπο, η γεωστρατηγική στην ευρύτερη περιοχή είναι απλώς… θεωρία και όχι εφιαλτική πραγματικότητα που εγκυμονεί επικίνδυνες προεκτάσεις.

Γι αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο, η ανάγκη πατριωτικής αφύπνισης ενός λαού που η εθνική του αξιοπρέπεια έχει τσαλακωθεί και που ισχυρά κέντρα οργανώνουν μεθοδευμένα τον εθνικό διαμελισμό του, είναι απλώς «αστικό ιδεολόγημα».

Προφανώς γι αυτόν τον απίστευτο τύπο, η ταξική προσέγγιση των πραγμάτων (που βεβαίως είναι και δεδομένη και υπαρκτή), όχι μόνο δεν πρέπει να αναδεικνύει την πατριωτική διάσταση στην αντιμετώπιση μιας εθνικής μειοδοσίας, αλλά οφείλει να την ακυρώνει σε κάθε περίπτωση.

Και επειδή αυτός ο απίστευτος τύπος, δε θα διστάσει να αναζητήσει τη δικαίωση διαστρεβλώνοντας τις προθέσεις του γράφοντα, αφού δε θα τολμήσει να ανατρέξει στην άποψη του γράφοντα ούτε για τον τσαρλατανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για τον πατριδοκάπηλο καιροσκοπισμό των ΑΝ.ΕΛ, ας θυμίσουμε τα εξής:

Ο καπιταλισμός βρε πολιτικέ μπαγασάκο, δε διέπεται αποκλειστικά και μόνο από οξύτατους ταξικούς ανταγωνισμούς, που βεβαίως είναι κυρίαρχο στοιχείο στη φύση του.

Στις περιόδους του επικίνδυνου παροξυσμού του, επιχειρεί και εθνικές ταπεινώσεις, ενίοτε και με κατοχική εισβολή. Και αυτή του η φύση είναι που γέννησε και πατριωτικούς πολέμους αλλά και την ελληνική εθνική αντίσταση κύριε πολιτικέ αναλυτά. Ή μήπως κάνουμε λάθος???

Το κεφάλαιο βρε πολιτικέ αναλυταρά, δεν έχει πατρίδα αφού όπου και να το φυτέψεις αυτό που καρποφορεί είναι η κερδοφορία του. Ακόμη και μέσα από το ξεπούλημα της πατρίδας.

Οι εργαζόμενοι όμως, και έχουν πατρίδα και οφείλουν να την υπερασπίζονται. Και τους μεγάλους πατριωτικούς αγώνες στους οποίους πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές, δεν έχουν κανέναν δικαίωμα να τους απαξιώνουν πένες σαν τις δικές σου, τροφοδοτώντας έτσι τα κηρύγματα και τις επιθέσεις μίσους των κάθε λογής πατριδοκάπηλων.

Ο Ελληνισμός βεβαίως και δέχτηκε επίθεση πολιτικέ αναλυταρά, και αυτό δεν είναι θεωρία συνομωσίας.

Μέσα από τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στην Κύπρο, αλλά και μέσα από όλα αυτά που προηγήθηκαν στη χώρα μας, αυτό που μεθοδεύεται – εκτός αλλά και για λογαριασμό όλων των άλλων – είναι και ο εθνικός μας διαμελισμός. Πόσα κιλά μυαλό χρειάζεται για να δεις κατάματα αυτή την αδιαμφισβήτητη αλήθεια???

Πόσα κιλά μυαλό χρειάζεται άραγε για να καταλάβεις πως…

Ο αφελληνισμός της γλώσσας και της ιστορίας μας…

Η νεοταξίτικη επίθεση στις αξιακές μας παρακαταθήκες…

Η επίσης νεοταξίτικη και επικίνδυνα κοντόφθαλμη πολυπολιτισμική ιδέα την οποία μετά μανία υπηρετείς…

Οι συγκεκριμένες πρακτικές έμπνευσης και σχεδιασμού BILDERBERG τις οποίες προώθησαν στον τόπο μας τσιράκια όπως η Διαμαντοπούλου, ο ΓΑΠ και οι λοιποί, δεν διαπνέονται από κανόνες ουμανισμού, αλλά έχουν συγκεκριμένης επιδίωξης και ταυτότητας φυσιογνωμία…

Και εν πάσει περιπτώσει…

Πόσα κιλά μυαλό άραγε χρειάζεται για να αντιληφθείς, ότι αναπαράγοντας αυτό το επικίνδυνο σύμπλεγμα ιδεολογημάτων που εσύ βαφτίζεις διεθνισμό, αλλά η σχέση του με τον πραγματικό διεθνισμό ισοδυναμεί με τη σχέση που έχουν τα σκατά με την κολόνια…

Δεν εξαντλείται απλά στο να επιχειρεί να δικαιώσει ολέθριες επιλογές μιας χρεοκοπημένης ηγεσίας. Αλλά το πρακτικό του αποτέλεσμα είναι πολύ χειρότερο αφού…

Καλλιεργεί την ανοχή (ανεξάρτητα από προθέσεις) στη ρευστότητα της εθνικής συνείδησης των εργαζομένων και κυρίως της νεολαίας μας…

Κατασκευάζει επικίνδυνες ενοχές στις συνειδήσεις των μελών του κόμματος που δικαιούνται να λατρεύουν την αλληλεγγύη των λαών αλλά παράλληλα μ αυτό να λατρεύουν και την πατρίδα στην οποία γεννήθηκαν…

Παραχωρεί ζωτικό χώρο στην πατριδοκαπηλία και το δηλητήριο του νεοναζισμού που αλωνίζει ανεμπόδιστος πια στις νεανικές συνειδήσεις…

Και τέλος…

Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να μηδενίζεις δια της τεθλασμένης, γραμμένη με αίμα ιστορία αγωνιστών, στο όνομα μιας ιδιότυπης ταξικής μονομέρειας που όταν ξεπερνά το μέτρο γίνεται καιροσκοπισμός???

Και βεβαίως…

Πότε ρώτησες την ψυχούλα των μελών του κόμματος για να μάθεις από πρώτο χέρι τι λέει για όλα τούτα????

Πότε την άκουσες στο μοναχικό της μονόλογο ή στο φιλικό διάλογο στο καφενείο να δεις πως προσεγγίζει όλα τούτα, διστάζοντας να μιλήσει γι αυτά  μέσα στο ίδιο της το κόμμα φοβούμενη τους τυχάρπαστους που θα της κολλήσουν εύκολα και αβασάνιστα τη ρετσινιά του «εθνικιστή»???

Ο εθνισμός κύριε αναλυτά, και η πραγματική και άδολη αγάπη για την πατρίδα, δε συνιστά ζήτημα επετειακών διακηρύξεων. Ο εθνισμός και η φιλοπατρία δεν μπορεί να υποβιβάζεται σε αντανακλαστικό που ενεργοποιείται μονάχα μετά από καταφανέστατες προκλήσεις, γιατί τότε έχει χάσει στην πράξη την ουσία του και απομειώνεται σε ερέθισμα τριτεύουσας σημασίας. 

Ο εθνισμός και η φιλοπατρία, είναι ζώσα στάση ζωής και πολιτικής δράσης, που δεν είναι διατεθειμένη να κάνει εκπτώσεις…

Ούτε όταν ο παραλογισμός την καλεί να ερωτοτροπεί με τη νεοταξίτικη και εθνομηδενιστική προπαγάνδα…

Ούτε όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τα επικίνδυνα σχέδια των ισχυρών…

Ούτε βεβαίως όταν εθνικοί μειοδότες υποθηκεύουν πατρίδα, κυριαρχικά δικαιώματα, αξίες, αξιοπρέπεια και οδηγούν τον Ελληνισμό στον εθνικό και εδαφικό διαμελισμό.

Οποιαδήποτε έκπτωση σε όλα τα παραπάνω, οδηγεί σε βαρύτατο τίμημα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται απ όλους.

ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ