Ελλάδα, Ντάουνερ, Ντόρα και “Εγγυήσεις”

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Επτά διαφορετικά πρόσωπα απο τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ανέλαβαν το Υπουργείο  Εξωτερικών, απο το 2004, έτος του κρατοκτόνου Σχεδίου Ανάν.

Ήταν οι  Μολυβιάτης, Μπακογιάννη, Παπανδρέου, Δρούτσας, Λαμπρινίδης, Αβραμόπουλος και  Βενιζέλος. Ένας, ο κ. Μολυβιάτης διετέλεσε και υπηρεσιακός υπουργός της  μεταβατικής κυβέρνησης Πικραμμένου (Μάιος του 2012).

Με εξαίρεση  τον κ. Μολυβιάτη, που κατείχε σφαιρικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και λειτούργησε ως ανάχωμα το 2004 ώστε να αποφευχθεί η διάλυση του κυπριακού κράτους υπό διάφορα προσχήματα και η επιβολή ενός διευρυμένου και  ατέρμονου νέο αποικιακού συστήματος εγγυήσεων, όλοι οι υπόλοιποι είχαν και έχουν  ελλειμματικές γνώσεις στό κυπριακό, ή λειτουργούν με μόνα κριτήρια τον  μικροκομματισμό και την ιδιοτέλεια.

Η περίπτωση του σημερινού Υπουργού κ. Βενιζέλου είναι χαρακτηριστική. Γνώστης  όντως των συνταγματικών και νομικών πτυχών του κυπριακού, όχι ομως και της  γεωπολιτικής του, ο κ. Βενιζέλος ανέδειξε στο δημόσιο του λόγο τα νομικά οξύμωρα και αδιέξοδα του Σχεδίου Ανάν καθώς επίσης και την ρατσιστική του δομή και  φιλοσοφία. Το κατεδίκασε ως ένα πολιτικό και συνταγματικό Φράνγκενστειν. Μόλις όμως έπεσε γραμμή απο τον Πρωθυπουργό Σημίτη άλλαξε ρότα (οπως και άλλοι, π.χ.  Πάγκαλος και Λοβέρδος) και έγινε θιασώτης του Ανάν και της κατάλυσης στη Κύπρο των δυτικών ελευθεριών και του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Και αυτο για να εξυπηρετηθούν τα μικροπολιτικά και οι τακτικισμοί του σημιτικού εκσυχρονιστικού παροράματος για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Απο τους υπόλοιπους οι Παπανδρέου και Δρούτσας υπήρξαν, και αυτό το γράφω εν πλήροι συνειδήσει  άσχετοι και ανεπαρκείς, η δε “προσωπική” τους διπλωματία έναντι κυρίως στη Τουρκία λειτουργούσε και πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια της γραφικότητας και του γελοίου.  (Ο κ. Λαμπρινίδης, ήλθε και απήλθε).

Ο κ. Αβραμόπουλλος, έχοντα θητεύσει μεν στο Υπουργείο Εξωτερικών, το κατά τον μεγάλο ποιητή και διπλωμάτη Σεφέρη “τετρομαγμένο Υπουργείο” (εκει, που όπως έγραψε στο ημερολόγιο του κυρίαρχος και καθοδηγητής είναι ο φόβος) και  έχοντας ως πολιτικός αποβάλει τα εγγενή σύνδρομα του ιδιόμορφου αυτού επαγγέλματος, θα μπορούσε να αρθρώσει ένα διαφορετικό λόγο στο κρίσιμο ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και του συναφούς ρόλου της Ελλάδας. Δέν το έπραξε.

Έρχομαι τώρα στη  κα. Μπακογιάννη η οποία συγκριτικά με τους άλλους ( πέραν του κ. Μολυβιάτη) αποτελεί τη ευχάριστη έκπληξη στο συγκεκριμένο ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου. Παραμένει η μόνη που με τη θεσμική της ιδιότητα ξεκαθάρισε δημόσια, αλλά και κατ’ ιδίαν στον εκπρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ  κ. Ντάουνερ οτι δεν νοείται λύση του κυπριακού με την επιβολή υπό την οποιανδήποτε μορφή ενός νέου καθεστώτος εγγυήσεων επι της Κύπρου,

Η δημόσια τοποθέτηση της κυβέρνησης Καραμανλή-Μπακογιάννη έγινε το 2009 με τη πρώτη επίσκεψη του νεοεκλεγέντος Προέδρου Χριστόφια. Τότε Αθήνα και Λευκωσία χαρακτήρισαν το Ζυριχικο καθεστώς εγγυήσεων και συμμαχίας αναχρονιστικό και αποικιακό και οτι με τη Κύπρο στη ΕΕ εξέλειπε η κάθε ανάγκη επιβολής ενός εξωθεσμικού καθεστώτος σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ.

Πέραν της δημόσιας τοποθέτησης της Αθήνας επι Υπουργίας Μπακογιάννη υπήρξε και  κατ’ ιδίαν ενημέρωση επι τών θέσεων της Αθήνας όταν ο Ντάουνερ την επισκέφθηκε στο γραφείο της.

Επιβάλλεται η θέση αυτή της Υπουργού Μπακογιάννη να επαναβεβαιωθεί δημόσια και από τη σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά, τόσο απο τον Πρωθυπουργό όσο και απο τον Υπουργό Βενιζέλο.

Γνωρίζουμε δια στόματος Ντάουνερ, και τα σχετικά τεκμήρια εντοπίζονται στο βιβλίο “Σημαδεμένη Τράπουλα”, οτι ο Ντάουνερ παραπονέθηκε στον Όλι Ρέν της ΕΕ και οχι τυχαία σε αυτόν, στις 20 Φεβρουαρίου 2009, οτι η “αρνητική” θέση της Μπακογιάννη επι των εγγυήσεων δεν είναι εποικοδομητική και οτι πιθανόν να οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο. Και στη συνάντηση με τη κα Υπουργό ο επιτήδειος Αυστραλός προσπάθησε να την μεταπείσει. Πρέπει επέμενε να διατηρηθεί το “σύστημα  εγγυήσεων” διότι το επιθυμούσε η Τουρκία και οτι “χωρίς εγγυήσεις” και την παραμονή στρατευμάτων και εποίκων δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Τέλος  χαρακτήρισε τις θέσεις αυτές ως “κόκκινες γραμμές”για την Τουρκία.

Είναι προφανές ποιά είναι η έγνοια του Ντάουνερ, της Τουρκίας και των πατρόνων τους. Θέλουν την Ελλάδα νεροκουβαλητή τους και σαν “φύλλο συκής” για τη  επανανομιμοποίηση και επιβολή αναχρονιστικών και νέο αποικιακών δουλειών επι της Κύπρου.

Χειρότερο, και με εξαίρεση την κυβέρνηση Καραμανλή -Μπακογιάννη μετα το 2004, θεωρούν τον παθητικό ρόλο της Ελλάδας για το μέλλο της Κυπρου δεδομένο. Και δίς χειρότερο θεωρούν την παρούσα κυβέρνηση Σαμαρά και ειδικά με Υπουργό Εξωτερικών τον Βενιζέλο, να αποδέχονται πρόθυμα τον ρόλο αυτό.

Για μια σειρά λόγων αλλά και λογής λογής συνδρόμων, η επίσημη Ελλαδα και μαζί η αθηναϊκή νομενκλατούρα, αδυνατούν ή δεν θέλουν να προσφέρουν αρωγή και στήριξη στη Κύπρο στο ζήτημα των εγγυήσεων ώστε να ξεφύγει μια και καλά απο τον θανάσιμο ιστό που υφαίνεται γύρω της. Για να μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα μέσα στη ΕΕ και στο διεθνές σύστημα.

Μπορεί ωστόσο, έστω και παθητικά, να αποτρέψει την επαναφορά ενός νέου αποικιακού συστήματος δουλειών επι της Κύπρου. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια μόνο επίσημη και λιτή δήλωση της Αθήνας. Οτι δηλαδή η Αθήνα δεν είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει, να συμμετάσχει και έτσι να νομιμοποιήσει ένα τέτοιο απεχθές σχήμα.

Χωρίς την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί και να αποκτήσει νομικό υπόβαθρο. Γιατί φαίνεται δύσκολο να κατανοηθεί αυτό και να γίνει μια επίσημη επι τούτου δήλωση;

Εάν για μια σειρά απο λόγους δεν μπορει να το πράξει ο κ. Βενιζέλος, ας διατηρήσει μόνο την αντιπροεδρία της κυβέρνησης και ας πάρει τη θέση του η κα  Μπακογιάννη. Που έχει θέση και άποψη.

Ανεξάρτητα προσώπου, εάν προκύψει μια τέτοια δήλωση απο την Αθήνα όλα τα στρατηγήματα του Ντάουνερ και του συναφιού του θα ανατραπούν. Θα ενισχυθεί επιπλέον η διεθνής διαπραγματευτική ικανότητα Αθηνών-Λευκωσίας. Διότι όλα βασίζονται στη παραδοχή οτι η Αθήνα ειναι “σιωπηλός” τους σύμμαχος, ισως και συνεργάτης.

Read more: http://mignatiou.com/?p=14792#ixzz2iuorI7LN