28η Οκτωβρίου 1942 και 28η Οκτωβρίου 2013

Ο  πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Από το φ. της 28ης Οκτωβρίου 1942 της "Αλήθειας" της Λάρισας αντιγράφω και τα εξής, τα οποία αναφέρονται στο πως το ΕΑΜ αντιστάθηκε την ημέρα εκείνη στην Ιταλική κατοχή όχι μόνο στη Λάρισα αλλά και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της κατεχόμενης Ελλάδας.

Στο πολυσέλιδο της "Αλήθειας", της οποίας ο αντιστασιακός δημοσιογράφος ήταν διευθυντής (η εφημερίδα έβγαινε και κατά τη διάρκεια της κατοχής ως ΕΑΜική φωνή της Αντίστασης), διαβάζουμε: "Η 28η Οκτωβρίου του 1942 μας εμποδίζει να γιορτάσουμε μαζί τους τη σημερινή μέρα. Πώς γιόρτασε τότε ο λαός της πόλης μας την επέτειο. Οι σημερινοί "εθνικόφρονες κλεισμένοι στο καβούκι τους. Η "ελληνική" χωροφυλακή βεβηλώνει το ηρώο των πεσόντων".

Η "Αλήθεια" της 28ης Οκτωβρίου του 1945, παρουσιάζοντας το τι έγινε στη Λάρισα στις 28 Οκτωβρίου 1942 γράφει και τα εξής: "…και παίρνεται η απόφαση να στεφανωθεί το Ηρώο του Αλκαζάρ. Στις 9 το πρωί μια ομάδα από νέους που ήταν οργανωμένοι τότε στον Ιερό Θεσσαλικό Λόχο περνούν το μπλόκο της γέφυρας. Το στεφάνι το κρατούσε κρυμμένο κάτω από την καμπαρντίνα ο Ιερολοχίτης Ματζανής, που σήμερα σαπίζει στις φυλακές… Το ιταλικό μπλόκο απέχει μόλις 50 μέτρα από το Ηρώο. Δύο Ιερολοχίτες απασχολούν τους Ιταλούς… Οι άλλοι κάνουν το καθήκον τους. Έχουν παραταχθεί μπρος από το Ηρώο γονατισμένοι, ενώ ένας από αυτούς στεφανώνει… ένα λεπτό σιγή και η αποστολή τελείωσε…

Το ΕΑΜ της πόλης μας δίνει το σύνθημα του προσκυνήματος του Ηρώου. Χιλιάδες λαού με τα γιορτινά του, περνάει από το Αλκαζάρ και ατενίζει για μια στιγμή το Ηρώο, στο οποίο υπάρχει σωρός από λουλούδια… Στις 11 π.μ. ο καθηγητής του Γυμνασίου Αρρένων, ο Γιάννης Σιμόπουλος, οδηγεί όλο το Γυμνάσιο μπροστά από το Ηρώο και αφού το παρατάσσει απέναντί του, μ' ένα νόημα 1.000 μαθητές κρατούν ένα λεπτό σιγή. Ο Σιμόπουλος τώρα, από το μεταδεκεμβριανό κράτος, ετέθη σε διαθεσιμότητα γι' αυτή του την πράξη… Για το σημερινό κράτος έπρεπε να γλείψει τον κατακτητή… Οι Ιταλοί θορυβήθηκαν. Η "Ελληνική" Ασφάλεια κινητοποιείται και "Έλληνας" χωροφύλακας, ύστερα από εντολή του βεβηλώνει την ιερή μέρα ξεκρεμώντας το στεφάνι…  Ο λαός είναι αγανακτισμένος από αυτή την προδοσία…."

Συνεχίζει το ρεπορτάζ της "Αλήθειας", γράφοντας "Την επαύριο η Ασφάλεια βρίσκεται σε συναγερμό. Πήρε την εντολή από την Καραμπινάρια να πιάσει οπωσδήποτε τους οργανωτές και καθοδηγητές της πατριωτικής αυτής πράξης. Πιστό σκυλάκι η Ασφάλεια, κάνει το παν για να ικανοποιήσει τον κατακτητή. Ο χωροφύλακας της Ασφάλειας Γ. Τσακίρης, μαζί με τον Μάρκο και άλλους, συλλαμβάνουν 4 πατριώτες ως οργανωτές του στεφανώματος και σαν ανθρώπους που ήξεραν τη "δουλειά" κατά τη φράση του Ξούτη (σ.σ. πρόκειται για τον διοικητή της Ασφάλειας). Πιάνουν τον Γιάννη Παπγαρυφάλλου, που μόλις 8 ημέρες πριν είχε αφεθεί ελεύθερος από το ιταλικό στρατόπεδο Τρικάλων,  τον Ν. Παπαϊωάννου, τον Α. Βουζαλή και τον Γ. Καραβάκο. Οι τέσσερεις πατριώτες οδηγούνται στην Ασφάλεια και απ' εκεί στην Καραμπιναρια… Βούρδουλας, η απαίσια φάλαγγα… οι πατριώτες δεν λυγούν και μεταφέρονται στο στρατόπεδο όπου κρατούνται μέχρι τη συνθηκολόγηση. Ο Τσατιρης είναι και σήμερα(σ.σ. δηλαδή στις 28 Οκτωβρίου 1945) χωροφύλακας της Ασφάλειας εξακολουθεί και σήμερα το "πατριωτικό του έργο". (Το κείμενο αυτό το μεταφέρω από το έργο μου: "Γιάννης Παπαγαρυφάλλου. Θύμα Διπλής Δολοφονίας", εκδ. "Ergo", Αθήνα 2000, σελ. 29-31, όπου  και οι μαρτυρίες αντιστασιακών δημοσιογράφων για την πράξη αυτή της Ιταλικής κατοχής).

Όμως, το περίεργο δεν ήταν ότι ο χωροφύλακας Τσακίρης συνέλαβε τον Παπαγαρυφάλλου με διαταγή των στρατευμάτων Κατοχής και ότι εξακολουθούσε να είναι χωροφύλακας μετά την απελευθέρωση! Το πιο περίεργο ήταν ότι ο εν λόγω "πατριώτης" υπήρξε μάρτυρας κατηγορίας του αντιστασιακού δημοσιογράφου τον  Μάρτιο του 1948 στο Έκτακτο Στρατοδικείο Λαρίσης, το οποίο τον καταδίκασε ομοφώνως σε θάνατο για… αντεθνική δράση!

Έτσι, ο μεν αντιστασιακός δημοσιογράφος εκτελέστηκε στις 20 Μαρτίου 1948 "στο συνήθη τόπο εκτελέσεων", ο δε συνεργάτης των Ιταλών - και οι συν αυτώ - έκαναν λαμπρή καριέρα στο δοσιλογικό "δημοκρατικό" κράτος! Πτάνα Ελλάδα!

Γιατί τα έγραψε αυτά, που ξύνουν ψυχές και παλιές πληγές;

Για να πως στους σημερινούς… προοδευτικούς του γλυκού νερού να σέβονται την 28η Οκτωβρίου, και το ό,τι αυτή ιστορικά συμβολίζει και να μην πετούν τα διαμάντια της Ιστορίας στη λάσπη με τη συμπεριφορά τους και την παραχάραξη της Ιστορίας.

Είναι τίμιο και αντρίκιο και αληθινό να πουν ότι ο τότε δικτάτορας Ι. Μεταξάς είπε πρώτος το ΟΧΙ στους Ιταλούς φασίστες όταν ο λαός κοιμόταν. Άλλο τι έγινε μετά!

Αυτά έγραφα το 2000 στο πιο πάνω έργο μου και τα ίδια επαναλαμβάνω τώρα. Σεβασμός, σεβασμός, στα πρόσωπα, τους αγωνιστές και στην Ιστορία!

Πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα, οι αληθινοί αγωνιστές διαθέτουν αυτή την αμετάφραστη υπέροχη ελληνική λέξη που λέγεται λεβεντιά.

Άντε ρε Έλληνες, παρασαπίσαμε στην πουστιά και στη διαβολή.

Σημ. Όσο για τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, σημειώνω ότι με πρόταση του "Πανελληνίου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης" - με πρόεδρο τον αείμνηστο Νίκο Καραντινό - και του Δήμου Λαρισαίων, στήθηκε η προτομή του στο "Φρούριο" της Λάρισας, ανάμεσα σε δύο εξέχοντες αγωνιστές δημοσιογράφους: τον Κώστα Καραγιώργη και τον Κώστα Βιδάλη.

Θα ήταν παράλειψη αν στο κείμενο αυτό δεν μνημόνευα και τον αντιστασιακό αρχισυντάκτη του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" Θ. Ζαφειρόπουλο, τον αείμνηστο συναγωνιστή και συγκρατούμενο του Γιάννη, που ανέδειξε τη θυσία του στις 28 Οκτώβρη 1993 με το κείμενό του: "Μάρτυρες της Ελληνικής δημοσιογραφίας. Γιάννης Παπαγαρυφάλλου - 45 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του μέσα από τις φυλακές".

"Κυρίαρχε" λαέ! Υπεράσπισε τους αγώνες και την Ιστορία της πατρίδας σου. Αντιστάσου στη Νέα Κατοχή και στους νέους δοσίλογους. Το ψωμί, η ελευθερία και η τιμή κατακτώνται με αγώνες και όχι με ικεσίες. Σταμάτα να παραμένεις γονατιστός. Σηκώσου όρθιος.