Στα μαρξιστικά συγγράμματα επαναλαμβάνεται διαρκώς η θεωρία του πολιτικού συμβιβασμού ως τακτική που διέπεται από μια «interimsethik»1. Πρόκειται περί μιας «προσωρινής ηθικής» η οποία μέχρι την επίτευξη του στόχου επιτρέπει «παρεκκλίσεις»: «Τώρα κόψτε κεφάλια, μετά δε θα γίνεται καμία χρήση βίας». Η τακτική επιτρέπει ελιγμούς, αλλαγή τακτικής, εναλλασσόμενες επιθέσεις και μετάβαση από κάποιες μεθόδους πάλης σε άλλες αναλόγως των σκοπών. Στο πλαίσιο της «προσωρινής ηθικής» η πολιτική σφαίρα καταπίνει την ιδιωτική. Εξ ου και τα λόγια του Kaganovich στον Victor Kravchenko: «Ένας μπολσεβίκος πρέπει να είναι σκληρός, γενναίος και άκαμπτος, έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για το κόμμα. Ναι, να είναι έτοιμος όχι μόνο να θυσιάσει τη ζωή του, αλλά και τον αυτοσεβασμό και την ευαισθησία του»2.
Το ΑΚΕΛ, ως μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα, πλειστάκις ακολούθησε την τακτική του πολιτικού συμβιβασμού ως τακτικό ελιγμό, κάνοντας χρήση τοιουτοτρόπως της «προσωρινής ηθικής». Ενδεικτικά αναφέρουμε την πολιτική του έναντι της ένωσης με την Ελλάδα, όπου σε δεδομένη στιγμή ήταν υπέρμαχος και κατόπιν πολέμιος. Επαναστατικό και αντιιμπεριαλιστικό κόμμα μεν, εναντίον της μοναδικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης που έλαβε χώρα στην πατρίδα του δε. Εναντιώνεται στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρχικά, αλλά κατόπιν συναινεί. Υποστηρικτής του Τάσσου και στη συνέχεια πολέμιός του. Εναντίον του «Σχεδίου Ανάν», αλλά ύστερα με τη βαλίτσα γεμάτη παραχωρήσεις στο GreenTree. Πρόκειται περί κόμματος με αντιιμπεριαλιστικές θέσεις που αρνείται ωστόσο να «ανοίξει μέτωπο» με τους αποικιοκράτες στην πατρίδα του (Βρετανούς), παραπέμποντας στα δισέγγονά μας την επίλυση του ζητήματος.
Είναι δε τόσο προσωρινή η «προσωρινή ηθική» του κόμματος και των κυβερνώντων που απαιτεί όπως αποκηρυχθεί μετά βδελυγμίας εν μία νυχτί το Πόρισμα Μονομελούς Ερευνητικής Επιτροπής, διορισθείσας από το Υπουργικό Συμβούλιο, που οι ίδιοι πολυδιαφήμιζαν λίγες μέρες προηγουμένως. Ο λόγος απλός: ο διορισθείς από τον Πρόεδρο ανεξάρτητος ερευνητής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η κύρια ευθύνη για την τραγωδία της 11ης Ιουλίου και τα συνεπακόλουθά της βαρύνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (…)» ο οποίος «έχεισοβαρότατες θεσμικές και προσωπικές ευθύνες».3
Η «προσωρινή ηθική» του κόμματος και κατ’ επέκταση των κυβερνώντων επέβαλε επιπλέον το εξής επονείδιστο: απαξιώθηκε ένα λαμπρό παράδειγμα αυτοθυσίας 13 ανθρώπων, μια αχτίδα φωτός σε μια εποχή φαυλότητας, κατά την οποία οι πολιτικοί οικτίρονται, τα είδωλα της αγοράς ευτελίζουν τη Δημοκρατία, οι άνθρωποι αγωνιωδώς αναζητούν κάτι ειλικρινές, αληθινό και μεστό νοήματος, για να κρατηθούν. Στις μέρες μας, που η ατομική και η συλλογική αντίσταση σπανίζουν, που η έννοια της ευθύνης έναντι του δημόσιου συμφέροντος, έναντι του συνανθρώπου εκλίπει, το κράτος επέλεξε τη λάσπη αντί της τιμής στο διαμελισμένο σώμα του Αρχιπλοίαρχου Ιωαννίδη και των 12 παλικαριών του.
Επιχειρήθηκε απ’ τους κυβερνώντες να παρουσιαστεί η αυτοθυσία ως οτιδήποτε άλλο πάρεξ της ηρωικής πράξης. Γιατί, αν ο Ιωαννίδης και οι άντρες του είναι ήρωες, τότε ο Χριστόφιας «έχει τη μέγιστη ευθύνη για την ανεπάρκεια, την αμέλεια και την ολιγωρία που επιδείχθηκαν». Κι αυτό για το κόμμα είναι ανεπίτρεπτο. Εξίσου ανεπίτρεπτο είναι να συνεχίζει ο υιός του Αντιπλοίαρχου Ιωαννίδη να αναφέρεται στα ιδανικά τα οποία κράτησαν τον πατέρα του πιστό στο καθήκον. «Φασίστας» λοιπόν κι ο υιός Ιωαννίδης, αφού το απαιτεί η «προσωρινή ηθική» του κόμματος.
Η «προσωρινή ηθική» δεν υπακούει στη λογική, αλλά σκοπεύει στην επιτυχία του σκοπού, γι’ αυτό χρησιμοποιεί μια επίσης συνήθη τακτική στους κομμουνιστές, τη συνωμοσία του εχθρού και την επιβαλλόμενη ενότητα των συντρόφων που αγωνίζονται καταδιωκόμενοι. Μ’ αυτό τον τρόπο το κόμμα και οι κυβερνώντες παρουσίασαν την απαίτηση του λαού για παραίτηση και προσαγωγή του Δημ. Χριστόφια στη δικαιοσύνη, ως συνωμοσία εναντίον της αριστεράς. Αντιπαρέβαλαν τη δολοφονική έκρηξη στο Μαρί, όπου πρωταίτιος υπεδείχθη από ανεξάρτητη έρευνα ο Πρόεδρος, με ένα άφρον πραξικόπημα, υποκινούμενο από μια χούντα συνταγματαρχών πριν από 37 χρόνια που έμεινε ατιμώρητο. Ανεδαφικό επιχείρημα, αναμασήθηκε, όμως, από τα μέλη της κεντρικής επιτροπής κι αποτέλεσε εύπεπτη τροφή για τους υπόλοιπους. Ο σκοπός ξεκάθαρος. Δεν μπορεί να σπιλωθεί ο πρώτος κομμουνιστής που κατορθώνει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Το γεγονός ότι ο «εχθρός», δηλαδή η αντιπολίτευση, συντήρησε ουσιαστικά τον Πρόεδρο στη θέση του, γιατί ήταν μια βολική εξέλιξη βάση μελλοντικού προεδρικού υπολογισμού του αρχηγού της αντιπολίτευσης, ο οποίος περιορίστηκε μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα σε ένα συμβολικό ψήφισμα στη Βουλή, δεν προβληματίζει τους ψηφοφόρους. Ούτε απασχολεί η υποθετική περίπτωση όπου η «προσωρινή ηθική» του κόμματος θα έχριζε ήρωα τον Ιωαννίδη, εάν κυβερνούσε δεξιά κυβέρνηση.
Οι σκέψεις είναι πολύπλοκες και συχνά σου δημιουργούν το αίσθημα της ανασφάλειας, ενώ χάνεται η αίσθηση του ανήκειν που σου δημιουργεί η ιδεολογία. Άρα είναι βολικότερες οι ερμηνείες που δίδει είτε το κόμμα είτε ο προϊστάμενός που θα σου εξασφαλίσει την προαγωγή είτε ο παράγοντας συγγενής σου που μπορεί να τον χρειαστείς, για να διασφαλίσει την κόρη σου.
«Δεκατρία πρόσωπα έχασαν τη ζωή τους, εξήντα δύο πρόσωπα τραυματίστηκαν και τεράστιες οικονομικές ζημιές και απώλειες προκλήθηκαν, με ολοκληρωτική καταστροφή του Ηλεκτροπαραγωγού Σταθμού της ΑΗΚ στο Βασιλικό και σοβαρότατες επιπτώσεις για την οικονομία του τόπου». Η interimsethik απαίτησε όπως διοργανωθεί συναυλία κατόπιν της «μεγαλύτερης και πλέον οδυνηρής καταστροφής και τραγωδίας μετά τα γεγονότα του 1974» για να ενισχύσει πρόσωπα, ταυτιζοντάς τα με θεσμούς. Η απεμπόληση της ελευθερία της σκέψης γίνεται ενσυνείδητα. Η κριτική σκέψη, η ικανότητα, η όποια ευφυΐα υπηρετούν πλέον την ανεύρεση επιχειρημάτων προς υποστήριξη της κομματικής γραμμής και του γυμνού ηγέτη.
Αυτό δεν αφορά μόνο τα κομματικά μέλη. Έχουμε ως λαός εθελούσια ευνουχιστεί, έχουμε εθιστεί ως πολίτες στην απάθεια και ως υπάλληλοι του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα στην τυπολατρεία, στη φοβία έναντι της ανάληψης ευθύνης, στη γονυκλισία έναντι προϊσταμένου και κομματικού παράγοντα. Η δικαιολογία απλή: «Είχα οδηγίες». Οι οδηγίες όμως, η ανοχή, η συγκάλυψη και η ευκαμψία του αυχένα οδηγούν στον κρατήρα… Η ευθύνη του κράτους για προστασία ενός εκάστου πολίτη υποβαθμίστηκε σε προστασία και ασυλία ενός εκάστου αξιωματούχου και κομματικού ταγού.
Για να ξεφύγουμε από το σύγχρονο σκοταδισμό, χρειάζονται μικρές και μεγάλες ατομικές και συλλογικές πράξεις αντίστασης. Να αμφισβητείς τα έξωθεν δόγματα! Η δημοκρατία δε στήνεται με στρατιές υπάκουων πολιτών που αναμασούν τα συνθήματα τριών μικρών ηγετών. Η Δημοκρατία στεριώνει στην ελευθερία, την ανοχή της άλλης άποψης, την αμφισβήτηση, την κριτική. Ποια είναι η πηγή ανανέωσης της Δημοκρατίας και η θωράκιση των θεσμών; Ο πολίτης.
Η ζώσα ελληνική παιδεία ως τρόπος ζωής κι όχι ως στεγνό σύνθημα σε «τοίχο» μέσου κοινωνικής δικτύωσης ήταν αυτή που κράτησε τον Αρχιπλοίαρχο στο καθήκον του ως απλό στρατιώτη μαζί με τους συντρόφους του που χάθηκαν εν καιρώ ειρήνης ελέω ασύγγνωστης αμέλειας Προέδρου και αξιωματούχων. Γιατί την ώρα της θυσίας η ψυχή που έχει εμποτιστεί με ιδανικά δεν κάνει υπολογισμούς. Οι υπολογισμοί μπορεί να γίνουν στα γραφεία που χαράσσεται η «προσωρινή ηθική» που με την ιταμότητα της εξουσίας θαρριέται πως δύναται να σπιλώσει την αυτοθυσία.
Παραπομπές:
1 Martin Wight, Διεθνής Θεωρία: τα τρία ρεύματα σκέψης (Αθήνα: εκδόσεις Ποιότητα, Leicester University Press, 2005), σελ. 322-323.
2 Οπ.π, σ. 322.
3 Πόρισμα Μονομελούς Ερευνητικής Επιτροπής για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με την έκρηξη που επισυνέβη την 11η Ιουλίου 2011 στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί, σ. 459
Πηγή : www.efylakas.com
Πηγή : www.efylakas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου