Το φετινό μνημόσυνο του Γρηγόρη Αυξεντίου τελείται σε μια κρίσιμη εποχή. Τελείται σε μια εποχή που η πίστη στις αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες της φυλής δεν τυγχάνουν του μέγιστου σεβασμού.
Η Ελλάδα, την οποίαν ο Γρηγόρης ερωτεύτηκε και λάτρεψε, βρίσκεται ενώπιον μεγάλων κινδύνων και φοβερών αδιεξόδων. Απειλείται και οικονομικά και πολιτικά και άλλως πως.
Ο κυπριακός Ελληνισμός διάγει το 38ο έτος της κατοχής. Η αμυντική θωράκιση της Κύπρου είναι ελλιπής και ελλειμματική, κάτι που δεν θα ανέχετο ποτέ ο Γρηγόρης Αυξεντίου από τη μαρτυρική και σκλαβωμένη Λύση.
Γι’ αυτό όσοι θα ανηφορίσουν φέτος στο θυσιαστήριο του Μαχαιρά, για το ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα, είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι στρατιωτικοί, είτε εκκλησιαστικοί άρχοντες και απλοί πολίτες, ας αναλογιστούν τις βαριές και ασήκωτες ευθύνες τους απέναντι στον νεκρό που πηγαίνουν να μνημονεύσουν. Και ας παραδειγματισθούν από τις αρχές και αξίες που υπηρέτησε και ας τον θυμούνται ολόχρονα και όχι μόνο κάθε Μάρτη.
Για λόγους διατήρησης της ιστορικής μνήμης και διάδοσης της ιστορικής κληρονομιάς, η σημερινή αρθρογραφία αναφέρεται στον γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπως τον έζησε η πρεσβυτέρα Γιαννούλα Παπασταύρου, σύζυγος του φλογερού ρασοφόρου της ΕΟΚΑ Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου, που πάντρεψε τον αιώνιο Γρηγόρη το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 στον Καραβά.
Η μαρτυρία της πρεσβυτέρας δημοσιεύεται στο βιβλίο μου, με τίτλο «Με τη δύναμη της θύμησης» που κυκλοφόρησε το 2011. Στο κεφάλαιο για τον γάμο του Αυξεντίου αναφέρονται (όπως τα περιγράφει η πρεσβυτέρα), τα εξής:
«Μπορεί η πρεσβυτέρα να μη γνώριζε για την έναρξη του αγώνα, όμως στον γάμο του Αυξεντίου το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955 ήταν παρούσα.
Ο Παπάσταυρος με τα εκατοντάδες πνευματικοπαίδια έκαμε εκατοντάδες γάμους. Όμως ο γάμος του Γρηγόρη, που έγινε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου κοντά στον Καραβά, ήταν πάντα χαραγμένος στη μνήμη του. Ήταν γάμος αξέχαστος, όπως έλεγε αργότερα.
«Μου είπε», λέει η πρεσβυτέρα, όταν άρχισε να δειλινιάζει για καλά, «να ετοιμαστώ και θα πάμε μαζί σε μια δύσκολη αποστολή».
«Πήγαμε στο μοναστήρι της Αχεροποιήτου, παραλιακά, για να μην κινήσουμε καμιά υποψία. Έπρεπε το μυστικό να φυλαχτεί καλά. Με τη βοήθεια του Θεού και οδηγό τον Ανδρέα Μαλέκο, φθάσαμε στο Μοναστήρι. Όπως έλεγε αργότερα ο παπάς μου, προτιμήθηκε το μέρος αυτό για τον γάμο, γιατί, πρώτα απ’ όλα αυτήν την εποχή ο Γρηγόρης βρισκόταν στα μέρη του Καραβά κι έτσι η μεταφορά του στο Μοναστήρι δεν θα είχε πολλές δυσκολίες, κι ύστερα, γιατί η Μονή αυτόν τον καιρό δεν είχε ξένους και έτσι δε θα υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθούμε υπό την παρακολούθηση περιέργων».
Φθάσαμε λοιπόν εκεί, μπήκαμε στην εκκλησία και λίγο αργότερα έφθασε ο Γρηγόρης. Η αρραβωνιαστικιά του η Βασιλική ήταν ήδη εκεί. Για την ασφαλή μεταφορά της μερίμνησαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ, φίλοι και σύντροφοι του Γρηγόρη.
Μπήκε ο Αυξεντίου στην εκκλησία με τα ρούχα του αντάρτη. Έβαλε τον σταυρό του και φίλησε το χέρι του πατρός. Στη μέση του επιβλητικό το όπλο του, το εργαλείο της δουλειάς του.
«Γρηγόρη», του λέει ο πατήρ, «βγάλε το όπλο σου και βάλ' το στο πεζούλι, εκεί στο παράθυρο». Έτσι και έγινε. Βγήκε το όπλο, πήρε τη θέση του στο πεζούλι και άρχισε το μυστήριο.
«Με στεφάνια από ελιά που τα φτιάξαμε εμείς», λέει η πρεσβυτέρα «και στην παρουσία 5-6 ατόμων παντρεύτηκε ο αιώνιος Γρηγόρης. Ήταν ένας γαμπρός λεβέντης. Στάθηκε κολώνα καθ’ όλην τη διάρκεια του μυστηρίου. Ο παπάς μου είχε συγκινηθεί. Αργότερα κάθε φορά που θυμόταν αυτό το γάμο μου έλεγε:
- Γιαννούλα, θυμάσαι και εσύ τον Γρηγόρη που στον γάμο του στεκόταν σαν κολώνα Πεντελικού, λες και είχεν απολιθωθεί!
«Ξεχνιέται αυτός ο Γρηγόρης», μονολογεί η πρεσβυτέρα… και συνεχίζει: Τελείωσε ο γάμος, ο πατήρ φιλά τον νιόγαμπρο και εύχεται στο ζευγάρι λέγοντας: «Γρηγόρη μου, να ζήσετε» και εκείνος απαντά: «Πάτερ, να μου ευχηθείς καλό βόλι».
Και εγώ, λέει αργότερα ο Παπάσταυρος, του είπα: «Ε, καλό βόλι και ζήτω η Ένωση». Ήταν η τελευταία φορά που ο Παπάσταυρος και η πρεσβυτέρα τον είδαν ζωντανό.
Ο αείμνηστος «αετός του Μαχαιρά» ήταν μια βαθιά θρησκευτική προσωπικότητα. Κάθε μέρα έπρεπε η ομάδα του να έχει κοινή προσευχή και κοινή μελέτη της Αγίας Γραφής. Αυτή η προσωπικότητα στις 3 του Μάρτη το 1957, προδομένη, έφυγε. Πέταξε μέσα από τις φλόγες, στην αιωνιότητα και στην αθανασία».
Πηγή : www.simerini.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου