Περί εξαγωγής κρίσης...

Tου Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία και η κυβέρνηση Ερντογάν ταλανίζονται από μια προϊούσα κρίση, η οποία είναι δομική και ταυτοχρόνως πολύμορφη.

Να εξηγήσουμε πρώτα το δομική.

Ο Ερντογάν έχει κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο κράτος, και είναι πολύ δύσκολο να φανεί αντίπαλος που μπορεί εύκολα κανείς να τον αντιμετωπίσει, όπως είναι επίσης πολύ δύσκολο να βρεθεί κόμμα που μπορεί να αντιμετωπίσει το ΑΚΡ. Ο λόγος για τον οποίο παρατηρείται η δυσκολία και στις δύο περιπτώσεις είναι το γεγονός ότι μέχρι την επικράτηση του Ερντογάν και του ΑΚΡ κόμματα και πολιτικοί περνούσαν από το κόσκινο του ΓΕΕΘΑ, της ΜΙΤ και του βαθέος κράτους, όταν δεν αποτελούσαν ευθέως δημιουργήματά τους.

Ακριβώς επειδή συνέβαιναν αυτά, η τουρκική κοινωνία αποστερήθηκε μια μακρόχρονη πολιτική προπαίδεια και το πολιτικό σκηνικό κομμάτων και προσωπικοτήτων που θα μπορούσαν τώρα να κυριαρχήσουν και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία.

Εχουμε εξηγήσει διεξοδικώς ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ είναι προϊόν ΚΑΙ γεωπολιτικών σχεδιασμών της Ουάσινγκτον, η οποία με τον τρόπο αυτό θέλησε να «ξεφορτωθεί» το βαθύ κράτος με το οποίο συνεργαζόταν επί δεκαετίες, επειδή ακριβώς αρνιόταν να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ κυρίως για το Κουρδικό.

Οσον αφορά την απάντηση γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί από ένα αντίστοιχο εγχείρημα, να εξηγήσουμε ότι το ΑΚΡ συσπειρώνει τις σουνιτικές μάζες της Τουρκίας, οι οποίες κρίνουν με θεολογικά και όχι με πολιτικά κριτήρια, και αποτελεί στέγη γι' αυτές. Αρα, είναι πολύ δύσκολα η αποσυσπείρωση και ο προσανατολισμός τους σε άλλο κόμμα, παρά τα σκάνδαλα που άρχισαν να αποκαλύπτονται. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, να ανατραπούν ο Ερντογάν και το ΑΚΡ είναι η διάσπαση του κόμματος και η κακή πορεία της οικονομίας, που μπορεί να επηρεάσει την τσέπη του απλού Τούρκου και εξ αυτού ακόμα και τα σουνιτικά, πολιτικά κριτήριά του.

Οσον αφορά το πολύμορφο της κρίσης, να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν διαχειρίζεται ήδη ένα «σχέδιο» επίλυσης του Κουρδικού, που σε ορισμένους τομείς δίνει πόντους στον ίδιο και το κόμμα του και σε ορισμένους, στρατηγικού χαρακτήρα, δημιουργεί προϋποθέσεις παγίωσης του κουρδικού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό, με ρυθμιστικό ρόλο, δεδομένης της ρευστότητας στο υπόλοιπο σκηνικό.

Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί την κρίση στη Συρία, που αφενός της αφαιρεί στρατηγική αξία, αφετέρου την αποκόπτει από τον Νότο, αφού κατά μήκος των συνόρων της δημιουργείται ντε φάκτο ένα δεύτερο κουρδικό κράτος, που πολύ απλά φέρνει πιο κοντά τη χρονολογία ίδρυσης του τρίτου, στο δικό της έδαφος.

Η στρατηγική αξία της Τουρκίας, που αποτέλεσε αιτία να υποστούν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός τεράστιες απώλειες το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, απομειώνεται ακόμα περισσότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, όπου οι ΗΠΑ και η Δύση αναζητούν δρόμους εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τεχεράνη, ενώ πρέπει να υπολογιστεί ότι η Τουρκία έχασε τη φυσική της επαφή με το Ιράκ μετά την ίδρυση του πρώτου κουρδικού κράτους.

Αυτά εν ολίγοις είναι τα χαρακτηριστικά της κρίσης που καλείται να αντιμετωπίσει η Τουρκία το 2014, μια κρίση που σύμφωνα με αρκετούς Ελληνες αναλυτές είναι δυνατόν να αποπειραθεί να εξαγάγει ο Ερντογάν στην Ελλάδα.

Καταρχάς, να πούμε ότι όλες οι κρίσεις από το 1974 και εντεύθεν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο αφού πρώτα η Τουρκία όχι μόνο είχε πάρει το πράσινο φως από την Ουάσινγκτον, αλλά και διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση στην Αθήνα δεν θα «σηκώσει το γάντι» και δεν θα απαντήσει στις προκλητικές ενέργειες της Αγκυρας. Ολες δε οι κρίσεις έγιναν με συγκεκριμένο πολιτικό και γεωπολιτικό στόχο: Να μην επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στο Αιγαίο, πράγμα που αποτελεί ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ της χώρας μας.

Κρίση, με χαρακτηριστικά εξαγωγής μια εσωτερικής κρίσης, δεν είδαμε να συμβαίνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το μόνο που είδαμε ήταν σενάρια του τουρκικού στρατού που θα εφαρμόζονταν ερήμην της κυβέρνησης.

Τώρα, όμως, η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να εξάγει τη δομική και πολύμορφη κρίση που αντιμετωπίζει, αφού κάτι τέτοιο μάλλον θα επιδεινώσει τη θέση της.

Οσο για την κινητικότητα και την επιθετικότητα που παρατηρούνται αυτές τις μέρες στο Αιγαίο, να εξηγήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε ότι εντάσσονται στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Αγκυρας στο Αιγαίο και στην Κύπρο, μάλλον αποτελούν απόπειρα ανάσχεσης πιθανών ελληνικών σχεδιασμών και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστούν απόπειρα εξαγωγής της κρίσης.

Για να ξέρουμε τι γράφουμε και λέμε, και να μην οδηγούμεθα σε λάθος συμπεράσματα, που μπορεί να έχουν τραγικές συνέπειες, τις οποίες δεν αντέχει η χώρα.

www.dimokratianews.gr