Για την καθαρότητα του λόγου και τη σημασία του.
Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα.
Εν όψει του γεγονότος ότι ο δημόσιος και κοινωνικός βίος της Ελλάδας χαρακτηρίζεται από ασύνορη υποκρισία και άφατη προστυχιά και κάθε λογής πολιτική χαμέρπεια, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω μερικές γνώμες που συνδέονται με το λόγο και τη γνώμη. Αρχίζω από τον Επίκουρο που είπε: «Ασεβής δεν είναι εκείνος που απορρίπτει τις δοξασίες του πλήθους για τους θεούς αλλά, αντίθετα, εκείνος που δέχεται τη γνώμη του πλήθους για τους θεούς» (το έχει ως μόττο ο Μαρξ στη διδακτορική του διατριβή που έχει ως θέμα: Διαφορά μεταξύ επικούρειας και δημοκρίτειας φυσικής φιλοσοφίας».Ο γράφων, επειδή πολλές φορές, δεν υποτάσσει το λόγο του σ’ ένα ψεύτικο καθωσπρεπισμό, αλλά ονομάζει τα πράγματα και τα πρόσωπα όπως απαιτούν τα δεδομένα και οι πράξεις τους, παραφράζει τον Επίκουρο ως εξής:
«Χυδαίος δεν είν’ εκείνος που τολμά να ονομάζει τα πράγματα και τους ανθρώπους όπως απαιτεί η αλήθεια, αλλά, αντίθετα, χυδαίος είν’ εκείνος που από καιροσκοπισμό, ιδιοτέλεια και ατολμία αλλάζει τις έννοιες και τις θολώνει».Το φαινόμενο πανάρχαιο, όπως το διαπίστωνε ο Θουκυδίδης, γράφοντας για εκείνους που επιχειρούσαν να δικαιολογούν τις ποταπές πράξεις τους και τις φρικαλεότητες: «Κατήντησαν να μεταβάλλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα» («Ιστορίαι», Βιβλίον Γ’, 78, 10).
Δημοσθένης: «Προδίδει την πόλη του εκείνος που δεν λέει όσα πιστεύει».
Ζώτου Α: «Άλλοτε πολιτική κρατούμενη στους σοσιαλιστικούς παραδείσους και νυν διαβιούσα σε φτωχοκομείο του Δήμου Αθηναίων): «Ήρωες είναι αυτοί που ανοίγουν το στόμα τους και μιλούν όταν οι άλλοι γύρω τους σιωπούν».
Ο Άγγλος φιλόσοφος Τ. Χομπς έγραφε: «Το φως του ανθρωπίνου πνεύματος είναι οι σαφείς λέξεις, καθορισμένες πρώτον, και ξεκαθαρισμένες από κάθε αμφιβολία , με ακριβείς ορισμούς… Αντίθετα, οι μεταφορές, οι διφορούμενες λέξεις που δεν θέλουν να πουν τίποτα, είναι σαν τους νυχτερινούς φωσφορισμούς στους τάφους και τα έλη» (Βλ. το έργο του: «Λεβιάθαν», σελ. 47).
Να, γιατί η σημερινή Ελλάδα βαλτώνει στα έλη.
Τέλος – ελλείψει χώρου – η λογοτέχνις Ε. Παπαγαρυφάλλου, μας λέει και τα εξής για τη σημασία του λόγου, στον «Ύμνο του Πολίτη»: «Ο λόγος σου πολίτη να’ ναι τσεκουράτος σαν αστροπελέκι, φωτιά και φως γεμάτος, κόκαλα να τσακίζει, θεμέλια γερά να χτίζει… μη ξεχνάς πως ο λόγος ο αληθινός μεταμορφώνει τον κόσμο και τον σπρώχνει εμπρός, γίνεται οδηγός και φως» (βλ. την ποιητική της συλλογή: «Σκόρπιες Εικόνες», Αθήνα, εκδ. «Πολιτικά Θέματα», σελ. 122).
Επειδή όμως ο σημερινός δημόσιος και κοινωνικός βίος της Ελλάδας δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον καθαρό και τίμιο λόγο, πολιτικές ηγεσίες, κόμματα και λαός βολοδέρνουν στο λεκτικό κενό Στον καταιγισμό του τίποτα Στου τάφους και τα έλη του Χομπς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου