Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΟΣΤΩΝ ΠΡΟΘΥΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ, Φιλολόγου,Ἱστορικοῦ, Συγγραφέως
Β΄Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπἰ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Ὁ Dr. Nicolas Kaloy, (Geneva, Switzerland) σὲ ἄρθρο του στὸ διαδίκτυο, μὲ τὸν τίτλο «TO WHOM IT MAY CONCERN (spread it all over and through)» γράφει:
«Ὑπάρχει μεθοδευμένη καὶ ἐντατικὴ ἐκστρατεία Πέμπτης Φάλαγγος, ὄχι τοῦ Χίτλερ αὐτὴ τὴν φορά, ἀλλὰ τῶν δύο Μεγάλων Ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀγγλίας καὶ τῶν ΗΠΑ, οἱ ὁποῖοι ἄλλωστε πάντοτε στὴν ἱστορία (ἀπὸ ἐποχῆς Καποδίστρια ἡ πρώτη, μὲ συνακόλουθη σήμερα τὴν δεύτερη) πάντοτε εὕρισκαν πρόθυμους Ἕλληνες συνεργάτες.
Ὁ πρῶτος (ὑλιστικός) στόχος τους ἦταν ἡ καταστροφὴ τῆς οἰκονομίας σὲ μία Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ 1955 μέχρι τὸ 1973 (μέχρι δηλαδὴ καὶ τὴν «ἐπάρατη» κατὰ κάποιους ἑπταετία) ἦταν ἡ δεύτερη χώρα μετὰ τὴν Ἰαπωνία σὲ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη (ἐτήσια ἄνοδος ΑΕΠ 8%). Ὁ στόχος αὐτὸς ἐπετεύχθη μὲ τὸν πρόθυμο «Ἕλληνα» πολιτικό, ὁ ὁποῖος ἐξεδίωξε καὶ «δαιμονοποίησε» τὸ κεφάλαιο καὶ ἔχωσε τὴν Ἑλλάδα στὸ τέλμα τοῦ δανεισμοῦ (ἀπὸ τὸ 1981) γιὰ καταναλωτικὲς παροχές, πρὸς ἄγραν ψήφων. Ἡ Ἑλλὰς σήμερα μὲ τὴν ἐκδίωξη τοῦ κεφαλαίου καὶ τῶν ἐπενδυτῶν καὶ τὴν πλήρη ἀποβιομηχάνιση, εἶναι πλέον, μετὰ τὸ «οἰκονομικὸ θαῦμα», ρακένδυτος καὶ ἐξευτελισμένος ἐπαίτης. Ἔτσι ὁ πρῶτος στόχος (ὁ ὑλιστικός) ἐπετεύχθη.
Ὁ δεύτερος πολυμερὴς στόχος εἶναι ἰδεολογικὸς καὶ ψυχολογικὸς καὶ βρίσκεται σὲ ἀνάπτυξη σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα ποὺ ἐτέθη ἀπὸ τὸν Kissinger μὲ συντονισμένη ἐπιδρομὴ ἐναντίον τοῦ πνευματικοῦ καὶ πολιτιστικοῦ ὑπόβαθρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ - πάντοτε μὲ μέσον τὸν «Ἕλληνα» πρόθυμο. Μόνον ὅταν συνειδητοποιήση τὴν συντονισμένη προσπάθεια τῆς ἐπιτεύξεως τῶν στόχων τῶν δύο Μεγάλων Ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἀπώτερο στόχο τὸν ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, θὰ μπορέση ὁ Ἕλλην νὰ ἀναπτύξη πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀντίσταση, ὅπως κατὰ τὶς ἡμέρες τῆς Χιτλερικῆς καὶ Φασιστικῆς Πέμπτης Φάλαγγος. Διαφορετικὰ καὶ ὁ δεύτερος στόχος θὰ ἐπιτευχθῆ εὔκολα καὶ τελεσίδικα ὅπως ὁ πρῶτος, μὲ πάντοτε πρόθυμο ἐνεργούμενο τὸν κάποιο «Ἕλληνα» πολίτη, δημοσιογράφο ἢ πολιτικό».
Πρὶν λίγες ἡμέρες, ὁ ἔγκριτος δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας παρουσίασε τὴν τέταρτη κατὰ σειρὰν ἐκπομπὴ γιὰ τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγὲς τῆς Ἑλλάδος, τὰ πετρέλαια, τὸν χρυσό, τὸ οὐράνιο καὶ ἄλλα πολύτιμα στρατηγικὰ ὀρυκτά, ἀπὸ τὰ ὁποία ἡ εὐλογημένη χώρα μας εἶναι γεμάτη. Τὴν ἑπομένη ὅλα τὰ κανάλια ἀσχολοῦντο μὲ τὴν τρομοκρατία ὄχι μόνο τὴν «κοινὴ» ἀλλὰ καὶ τὴν «κατευθυνόμενη». Τὴν τρομοκρατία τῆς πτωχεύσεως, τῶν ἀπολύσεων, τῆς παραχωρήσεως τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας, δηλαδὴ τῆς εἰς βάρος μας διευθετήσεως τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, μὲ τὴν Τουρκία, τὸ Αἰγαῖο, τὰ Σκόπια τὴν Ἀλβανία, ἀλλὰ καὶ τῆς παραχωρήσεως τοῦ ἐθνικοῦ μας πλούτου.
Τὰ σεσηπότα ΜΜΕ τῆς Ἑλλάδος ἢ διαστρεβλώνουν ἢ παραποιοῦν ἢ γελοιοποιοῦν ἢ φονεύουν διὰ τῆς σιωπῆς. Πιὸ «ἔντιμοι», ἴσως, εἶναι οἱ «τζουλιογράφοι» τῶν μεσημεριανάδικων ἀπὸ τοὺς «τσανακογλύφτες» τῆς ἐξουσίας. Αὐτοὺς ποὺ κρύβουν τὶς ἀποκαλύψεις γιὰ τὰ πετρέλαια, τὰ ὁποῖα θὰ βγάλουν τὴν χώρα ἀπὸ τὸ οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο. Αὐτοὺς ποὺ τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο γιὰ τὸ τί θὰ πάθη ἀναγκαστικά. Αὐτοὺς τοὺς παπαγάλους, οἱ ὁποῖοι φωνάζουν γιὰ τὰ κέντρα διασκεδάσεως ποὺ εἶναι ἀσφυκτικὰ γεμάτα. Δὲν λένε ὅμως ἀπὸ ποιούς. Ἀποκρύπτουν ὅτι δὲν εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ τὸν ἕλληνα μισθωτὸ καὶ συνταξιοῦχο, ὁ ὁποῖος κάνει δύο καὶ τρεῖς δουλειὲς γιὰ νὰ πληρώση τὸ νοῖκι του, τὰ φάρμακά του, τὶς σπουδὲς τοῦ παιδιοῦ του, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 10% ποὺ ἔκλεψε τὰ χρήματα τοῦ ὑπολοίπου ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ στὴν συνέχεια τὸν ἔβαλε «συνένοχο» ἀλλὰ ὄχι «συμμέτοχο» στὰ χρήματα τῆς κλεψιᾶς του.
Ἡ ἀμερικανίδα ἱστορικὸς Ἔλεν Σρέκερ μελετῶντας ἐδῶ καὶ χρόνια τοὺς τρόπους ποὺ τὸ «σύστημα» ἐξευτέλιζε προσωπικότητες καὶ κατέστρεφε ἀνθρώπους τονίζει ὅτι «ὁ κρυφὸς πόθος κάθε ἐξουσίας εἶναι πάντα ὁ ἴδιος: ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψης, ἡ ποινικοποίηση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης, ἡ παρεμπόδιση τῆς διακίνησης ἰδεῶν. Τὸ πρόσχημα διαφέρει. Ἡ ἐξουσία ἔχει τὴν δύναμη, (ὅταν τὰ ἀντανακλαστικὰ τῶν πολιτῶν βρίσκονται ἐν ὑπνώσει) ἀλλὰ καὶ τὴν «τεχνογνωσία» νὰ τὸ κάνη ὁποτεδήποτε κρίνη ὅτι τῆς εἶναι ἀναγκαῖο. Χθές, σήμερα, αὔριο».
Καὶ μᾶς βάζει νὰ ψηφίζουμε τοὺς ἴδιους βασικοὺς τῆς 300σάδας, μὲ κάποιες ἀλλαγὲς ἀπὸ τὰ «τσικό», ποὺ κάνουν κάθε παραχώρηση στὸν πρόεδρο τῆς ὁμάδας γιὰ νὰ παίξουν. Ὁ ἀριθμὸς 300, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἐπελέγη ἀπὸ αὐτοὺς συμβολικά πρὸς αὐτοβαυκαλισμὸν, γιὰ νὰ τοὺς συσχετίζουμε συνειρμικὰ μὲ τοὺς ἥρωες τῶν Θερμοπυλῶν, μὲ τοὺς ὁποίους οὐδεμία σχέση ἔχουν βέβαια. Ἐπελέγη, ἐνῷ τὸ σύνταγμα ὁρίζει σαφῶς ὅτι «ὁ ἀριθμὸς τῶν βουλευτῶν ὁρίζεται μὲ νόμο, δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ εἶναι μικρότερος ἀπὸ διακόσιους οὔτε μεγαλύτερος ἀπὸ τριακόσιους» (ἄρθρο 51). Σὲ ἕνα τέτοιο ὅμως, ἀσύδοτο κράτος ποὺ μειώνουν, καὶ σωστά, τὸν ἀριθμὸ τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, γιατί δὲν μειώνουν στὸ ἐλάχιστο συνταγματικῶς ὁριζόμενο, τὸ ὅριο τῶν βουλευτῶν; Καὶ πολλὰ χρήματα θὰ ἐξοικονομοῦντο καὶ πολλοὶ ἄχρηστοι θὰ πήγαιναν στὸ σπίτι τους. Πρὶν λίγες ἡμέρες, ὅμως, παρακολούθησα στὴν τηλοψία τὸν πρώην πρόεδρο τῆς βουλῆς κ. Κακλαμάνη νὰ ὑπεραμύνεται ἀναποτελεσματικὰ καὶ δίχως οὐσιαστικὰ ἐπιχειρήματα τοῦ ἑλλαδικοῦ κοινοβουλίου καὶ τῆς σημασίας του. Ἡ σημασία ὅμως ἑνὸς θεσμοῦ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν δύναμή του νὰ ὑπερασπίζεται τὸ δίκιο τοῦ λαοῦ, τὰ ἐθνικά του θέματα, τὴν ἐφαρμογὴ τῶν νόμων, τὴν πρακτικὴ χρησιμότητά του καὶ πλεῖστα ἄλλα, τὰ ὁποῖα οὐδόλως σήμερα ἐφαρμόζονται. Γι’ αὐτὸ καλύτερα ἄς σιωπᾶ.