Οι πεσόντες ήρωες απέκτησαν τον ναό τους στο Βίτσι

Το Σάββατο 26 Ιουνίου πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του Ιερού Ναού των Αγίων Ιωάννη του Προδρόμου και Γεωργίου του Ελευθερωτή στο όρος Βίτσι, ο οποίος κτίστηκε κοντά στο υπάρχον μνημείο πεσόντων στους αγώνες της Ελευθερίας και της εθνικής ακεραιότητας 1946-1949. Ο Ναός αποπερατώθηκε, χάρη στην συγκινητική συμμετοχή λαού από όλη την Ελλάδα και στηρίχτηκε από την Ερανική Επιτροπή της Οξυάς Καστοριάς και την υπερκομματική πρωτοβουλία αποστράτων και πολιτών, με έδρα την Αθήνα, (όπου πρωτοστάτησαν οι απόστρατοι αξιωματικοί Δημήτριος Μπίκος, Παντελής Μαυροδόπουλος και Νικόλαος Τοτονίδης, και ο εκδότης Ιωάννης Γιαννάκενας). Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η συμβολή του Καστοριανού εμπόρου Τάσου Μιχαηλίδη σε όλο το έργο της Ερανικής Επιτροπής.
Στα θυρανοίξια παρέστησαν ο Δήμαρχος του Δήμου Βιτσίου Αθανάσιος Τέρψης, ο Διοικητής της Τοπικής Μονάδας Αεροπορίας, η Ερανική Επιτροπή, o στρατηγός Ιωάννης Ζαφειρόπουλος εκ μέρους του Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργου Καρατζαφέρη, η Περιφερειακός Σύνδεσμος Δυτικής Μακεδονίας του ΛΑ.Ο.Σ. Βάσω Διαμαντίδου, μέλη της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και εκδότης Γιάννης Κουριαννίδης κ.α. Το πρόγραμμα άρχισε με το τελετουργικό των θυρανοιξίων, την θεία λειτουργία και τις ομιλίες των επισήμων. Μεταξύ αυτών ήταν ο Μητροπολίτης Καστοριάς Σεραφείμ, ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος, και εκ μέρους της Ερανικής Επιτροπής ο Αντιστράτηγος ε.α. Παντελής Μαυροδόπουλος. Χαιρετισμό απεύθυνε και ο πρόεδρος της ΕΑΑΣ Γεώργιος Κοράκης. Μετά τις ομιλίες, ακολούθησε τρισάγιο στην μνήμη των πεσόντων.
Ακολούθησε η μετάβαση στο παρακείμενο ηρώο, όπου ο στρατηγός Δημήτριος Μπίκος, ο οποίος έλαβε μέρος στις τότε μάχες, αλλά και το 1974 στην Κύπρο, όπου τραυματίστηκε σοβαρά, αφηγήθηκε τις προσωπικές του αναμνήσεις πολεμώντας ενάντια στην κομμουνιστική ανταρσία και επεσήμανε την περαιτέρω αμετανόητα ενθοπροδοτική πολιτική της Αριστεράς μέχρι τις μέρες μας. Κατήγγειλε την καταστρεπτική μεταπολιτευτική δουλοπρέπεια των αστών πολιτικών προς την Αριστερά, ενώ ο πατριωτικός χώρος χλευάζεται, περιφρονείται ή αγνοείται. Στην συνέχεια, ο στρατηγός Ευσέβιος Χούσος απήγγειλε ποίημα με τίτλο «Ύμνος για τους Ήρωες», αφιερωμένο στον νικηφόρο για τις εθνικές δυνάμεις τέλος των μαχών σε Γράμμο και Βίτσι. Εν συνεχεία, έγινε κατάθεση στεφάνων.Η όλη εκδήλωση, τελετάρχης της οποίας ήταν ο Ιωάννης Γιαννάκενας, έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο.

Προσκύνημα στο χωριό Μελάς

Μετά το πέρας των εκδηλώσεων στο Βίτσι, όσοι είχαμε μεταβεί εκεί από την Αθήνα σε γκρουπ, με υπεύθυνο τον Ιωάννη Γιαννάκενα, πήγαμε στο χωριό Μελάς, πρώην Στάτιστα, και επισκεφθήκαμε το σπίτι όπου, από τούρκικο βόλι, σκοτώθηκε ο ήρωας Παύλος Μελάς, προδομένος από την συμμορία του κομιτατζή Μήτρου Βλάχου, στις 13/10/1904. Το διώροφο αυτό σπίτι ανήκε στην Χριστίνα Σκαντζάκη και ο σημερινός φύλακάς του είναι ο εγγονός της Γιώργος Τσάκαλος, ο οποίος δέχεται και ξεναγεί αφιλοκερδώς τους επισκέπτες.Σε αυτό το σπίτι–μουσείο, το οποίο ανήκει τώρα στην Νομαρχία Καστοριάς, μπορεί να δει κανείς αντικείμενα της εποχής, όπλα, σπαθιά, στολές Μακεδονομάχων, γυναικείες ενδυμασίες της εποχής, βιβλία, φωτογραφίες παλικαριών που έδρασαν σε εκείνα τα μέρη, φωτοτυπίες από τις τότε εφημερίδες που αναφέρονται στον Παύλο Μελά κ.α.

Επίσκεψη στο κενοτάφιο του Παύλου Μελά

Σε απόσταση 400 μέτρων ανηφορικού δρόμου από το σπίτι, υπάρχει ένα εκκλησάκι, μέσα στο οποίο βρίσκεται το κενοτάφιο του Παύλου Μελά. Σύμφωνα με μία μαρμάρινη επιγραφή, γραμμένη με βυζαντινά κεφαλαία γράμματα, του έγινε «Ανασκευή, άμα τω πέρατι μάχης Βιτσίου, μερίμνη Βασιλικού Στρατού, επί διοικήσεως στρατηγού Μανιδάκη Στυλιανού». Μέσα στο εκκλησάκι βρίσκεται το κενοτάφιο, η πλάκα του οποίου γράφει «Ενθάδε ετάφη Παύλος Μελάς, Μακεδονομάχος». Προσκυνήσαμε ευλαβικά την μνήμη του και φεύγοντας, δεν μπορούσαμε παρά να αναρωτηθούμε τι θα έλεγε ο ίδιος, αν ζούσε, βλέποντας την σημερινή κατάσταση και την πολιτική των τελευταίων δύο «ελληνικών» κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ: να ξεπουλιέται το χώμα της μίας και μόνης Ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο αυτός και χιλιάδες ψυχωμένα παλικάρια πότισαν με το αίμα τους, πολεμώντας και ενάντια στους Σλάβους, που την διεκδικούν σήμερα.