Η πανάκεια των εκλογών ως "δημοκρατική" διέξοδο

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

Από την εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που οι χωρικοί της Αττικής ξεκινούσαν πουρνό, πουρνό να πάνε στην Πνύκα να πουν και να ψηφίσουν, η ανθρωπότητα μπήκε στο ντορό της λεγόμενης δημοκρατίας, η οποία εκφράζεται με την ψήφο. Από τότε η ανθρωπότητα ταλανίζεται με τις εκλογές αναζητώντας έξοδο στα αδιέξοδα. 

Φρούδες ελπίδες και αυταπάτη μεγάλης ολκής, αφού τα κοινωνικά προβλήματα δεν έχουν ούτε αρχή ούτε και τέλος αλλά ούτε και λύσεις.

Αυτή την κοινωνική αλήθεια ανέδειξε ένας Γερμανός φιλόσοφος που είπε: "Ήρθαμε στη ζωή να θέσουμε προβλήματα και όχι να τα λύσουμε".

Ο άνθρωπος, λοιπόν, για να ξεγελά τον εαυτό του ανακάλυψε τις εκλογές με τις οποίες τάχα θα "λύσει" τα προβλήματά του, δημιουργώντας πολιτικά κόμματα, τα οποία όμως είναι η εστία των συμφεροντολόγων και των ανεπάγγελτων, οι οποίοι τα λυμαίνονται παντοιοτρόπως. Αυτό το φαινόμενο ισχύει ιδιαίτερα για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Για τα κόμματα ανά τον κόσμο ο Άγγλος φιλόσοφος Μ. Ράσσελ έγραφε στα 1951: "Οι άνθρωποι συσπειρώνονται σε ομάδες (κόμματα) για ν' αποκτήσουν περισσότερη δύναμη μέσα στο καυγάδισμα για υλικά αγαθά, και η πίστη στην ομάδα (κόμμα) διαχέει ένα φωτοστέφανο ψευτοϊδεαλισμού γύρω από το κεντρικό ένστικτο της απληστίας. Τα εργατικά συνδικάτα και το Εργατικό Κόμμα (της Αγγλίας) δεν εξαιρούνται περισσότερο απ' αυτό το βίτσιο (απ' ότι άλλα κόμματα και άλλα τμήματα της κοινωνίας), αν και αυτά εμπνέονται πλατιά από την ελπίδα ενός ριζικά καλύτερου κόσμου" (βλ. το έργο του: "Πολιτικά Ιδεώδη", εκδ. "Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1963, σελ. 36).

Συνεπώς, η λειτουργία των κομμάτων διέπεται από πλείστες όσες φιλοδοξίες, συμφέροντα και φυσιολογικές καταστάσεις και ροπές, οι οποίες μονοδρομούν τη δράση του ανθρώπου στην εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος (Για το ζήτημα αυτό βλ. Π. Παπαγαρυφάλλου: "Η Κομμουνιστική Ουτοπία" – Διαλεκτικές και φυσιολογικές αντιφάσεις της κοσμοθεωρίας του Ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού" (εκδ. "Κάδμος", 2010 και δη τα κεφάλαια "Η φύση του ανθρώπου μέσα από κείμενα" (σελ. 109 επ.) και "Τα πάθη, η ιδιοτέλεια. Ο φυσικός και κοινωνικός νόμος για το καθήκον της αυτοσυντήρησης, αποκλείουν τη μαρξική εφαρμογή της ισότητας" (σελ. 131 επ.)

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι οι εκλογές αποτελούν μία εκδήλωση του έργου του Μ. Νορντάου για τα "Κατά συνθήκη ψεύδη" και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα είδος εκτόνωσης της οργής των λαϊκών μαζών, οι οποίες έτσι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν και υπαγορεύουν τις θελήσεις τους στου εξουσιαστές!

Απλά και μόνο, με τις εκλογές ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, πάντα στο ίδιο κοινωνικό πλαίσιο, που κάθε φορά εξυπηρετούν τους φιλικά και κομματικά προσκείμενους "πολίτες"! Στην Ελλάδα, παρακολουθήσαμε αυτό το έργο με την εναλλαγή και την εύνοια των εξουσιών προς τους πράσινους και γαλάζιους κοπρίτες, που αυτοχαρακτηρίζονται ως "ιδεολόγοι". Αρκεί να θυμίσω ότι 20.000 από αυτούς τους "ιδεολόγους" είχαν ταυτόχρονα δύο κομματικές ταυτότητες. Μία του ΠΑΣΟΚ και μία της Νέας Δημοκρατίας (βλ. "Η Καθημερινή" της 18/11/2001). Φυσικά και αναλογικά στο φαγοπότι αυτό πήραν μέρος και οι κοκκινορόζ "ιδεολόγοι" διαμοιράζοντας τα ιμάτια.

Καταλήγοντας θυμίζω το ατελέσφορο των εκλογών, και μάλιστα άμεσα. τις "εκλογές" που γινόταν για δεκαετίες στη Σοβιετική Ένωση, στη Ρουμανία, την Ανατολική Γερμανία, τη Λαϊκή Κίνα, την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη, την Ιορδανία και πάει λέγοντας. Όσο για τις ΗΠΑ και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γνωρίζουμε πόσο οι εκλογές... βελτίωσαν τη ζωή των λαών τους!

Να προχωρήσω πιο πέρα και να σημειώσω ότι για δεκαετίες στις ΗΠΑ αλλάζουν στην εξουσία τα δύο "αντίπαλα" κόμματα και "εκλέγουν" Προέδρους όχι μόνο με τη συμμετοχή των μισών ψηφοφόρων αλλά και με "επιλογές" στημένες μετριοτάτων "ηγετών".

Το ίδιο γίνεται και στην Αγγλία μεταξύ "εργατικών" και συντηρητικών και στην Ιταλία οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον... ερωτήλο Καβαλιέρε και όσο για τον "κυρίαρχο" ελληνικό λαό, είναι γνωστό ότι εδώ και σαράντα χρόνια "εκλέγει" πρωθυπουργούς και πολιτικούς οι οποίοι υπό ομαλές κοινωνικές συνθήκες θα έπρεπε να οδηγηθούν στο Γουδί.

Σέρνονται, λοιπόν, οι λαοί στις "εκλογές" – και μάλιστα, όπως στην Ελλάδα, αναγκαστικά – με τις οποίες δήθεν εκφράζεται η πολιτική τους βούληση.

Ε, και λοιπόν! Λύνουν τα προβλήματά τους συλλογικά;

Με τα δεδομένα αυτά –και όχι μόνο- θέτω για προβληματισμό το ζήτημα των εκλογών ως πανάκεια που θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν των κοινωνιών.Έχω τη γνώμη ότι όπως γίνονται έως σήμερα οι "εκλογές" ανά τον κόσμο αποτελούν μία κραυγαλέα απάτη, πέρα από το γεγονός ότι εκμαυλίζουν τον άνθρωπο.