Το παιχνίδι του Σαρκοζί στη Λιβύη

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Εύλογες απορίες προξένησε η πρωτοφανής εδώ και μισόν αιώνα επιθετικότητα που επέδειξε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί κατά της Λιβύης, βάζοντας τα γαλλικά βομβαρδιστικά να αρχίσουν πρώτα τις αεροπορικές επιδρομές κατά της χώρας αυτής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν κατέρρευσε η γαλλική αποικιακή αυτοκρατορία, με κορυφαία στιγμή την αιματηρότατη ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας, το 1962, ουδέποτε το Παρίσι είχε επιδείξει τόσο επιθετική στάση εναντίον ξένης χώρας. Τι συνέβη λοιπόν τώρα; Τι ώθησε τον Σαρκοζί να επιτεθεί κατά της Λιβύης;
Η απάντηση είναι απλή, αναμενόμενη και κυνική: ο Σαρκοζί επιτέθηκε εναντίον της Λιβύης, επειδή έχει αποτύχει παταγωδώς ως πρόεδρος της Γαλλίας, με αποτέλεσμα οι πιθανότητες επανεκλογής του να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, οπότε η εξαπόλυση της επίθεσης συνιστά ίσως την ύστατη ελπίδα του να αντιστρέψει το εις βάρος του κλίμα, για να διεκδικήσει τη νίκη στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2012.
Ο Νικολά Σαρκοζί εξελέγη πανηγυρικά την άνοιξη του 2007 υποσχόμενος στο γαλλικό κατεστημένο δύο πράγματα. Πρώτον, σε εσωτερικό επίπεδο, ότι θα περνούσε σαρωτικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που θα κατέλυαν εργασιακά δικαιώματα και θα μεγιστοποιούσαν την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Δεύτερον, σε εξωτερικό επίπεδο, ότι θα σφυρηλατούσε προνομιακές σχέσεις της Γαλλίας με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, αντισταθμίζοντας και χαλαρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την υπερβολική εξάρτηση του Παρισιού από τη Γερμανία. Στο επίπεδο του νεοφιλελευθερισμού πέρασε κάποια αντεργατικά μέτρα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ολοκλήρωσε τη νεοφιλελεύθερη αναμόρφωση της χώρας που είχε υποσχεθεί.
Στο επίπεδο των σχέσεων με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία προσπάθησε, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Δεν βρέθηκε βάση στρατηγικής συμμαχίας με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ενώ παράλληλα η προσπάθεια αυτή οδήγησε σε ραγδαία ψύχρανση των σχέσεων με το Βερολίνο. Υστερα από άκαρπες αναζητήσεις περίπου δύο χρόνων, ο Σαρκοζί επέστρεψε ηττημένος στον παλιό γερμανογαλλικό άξονα, με τη θέση όμως της Γαλλίας σαφώς πιο υποβαθμισμένη από όσο ήταν όταν ο Σαρκοζί ανέλαβε την προεδρία. Ειδικά το τελευταίο διάστημα βλέπουμε τον Σαρκοζί να συμπεριφέρεται στο πλαίσιο της ΕΕ ως... «πεκινουά» της Μέρκελ! Με τη γαλλική πρωτοπορία στην επίθεση κατά της Λιβύης, την οποία επίθεση απορρίπτει σαφώς η Γερμανία, ο Σαρκοζί προσπαθεί να πείσει τις γαλλικές ελίτ για δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι η Γαλλία σηκώνει κεφάλι στη Γερμανία, κάνοντας επίδειξη ισχύος σε έναν τομέα όπου σαφώς υπερτερεί του Βερολίνου - τον στρατιωτικό. Ναι μεν παραμένει εξαρτημένη οικονομικά από τη Γερμανία, αλλά όταν κάποιες διεθνείς καταστάσεις απαιτούν στρατιωτική δράση, τότε η Γαλλία είναι ο ισχυρός πόλος. Με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο υπενθυμίζει στη Γερμανία ότι εξακολουθεί να είναι η ηττημένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με όσα αυτό συνεπάγεται στις στρατιωτικές δυνατότητές της.
Δεύτερον, ότι ο Σαρκοζί ανοίγει νέες αγορές για το γαλλικό κατεστημένο στον κρίσιμο ενεργειακό τομέα και μάλιστα σε μια χώρα όπου μέχρι τώρα οι γαλλικές εταιρείες είχαν πολύ περιορισμένη πρόσβαση. Με τη λεηλασία και τον διαμοιρασμό των λιβυκών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα επακολουθήσει μετά την ανατροπή του συμβιβασμένου με τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους Μουαμάρ Καντάφι και την αντικατάστασή του από μια κυβέρνηση ανδρεικέλων που θα εγκαταστήσουν οι ξένοι επιδρομείς, το γαλλικό κατεστημένο θα βρεθεί σε πολύ καλύτερη θέση στη Λιβύη από ό,τι μέχρι σήμερα.
Επιπροσθέτως, η αναβαθμισμένη χρησιμοποίηση των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων σε επιθετικούς πολέμους για την προώθηση των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων του γαλλικού κατεστημένου συνιστά εξ αντικειμένου μια πρόταση στρατηγικού χαρακτήρα του Σαρκοζί προς την ελίτ της χώρας του για τον τρόπο δράσης της στην εποχή που ζούμε.
Δευτερευόντως, η επίθεση κατά της Λιβύης και η εξόντωση ή ο εξευτελισμός του Καντάφι εξαφανίζουν από την πολιτική σκηνή της Γαλλίας τις αποκαλύψεις του υιού Καντάφι, ότι ο Λίβυος τύραννος χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του Νικολά Σαρκοζί το 2007.

Πηγή : http://www.ethnos.gr/