Ως κινητήρια δύναμη ενότητας, συσπείρωσης, αντίστασης και αγώνα
Για να δοθεί νέα πνοή στις αρχές και αξίες που μας στήριξαν, να οξυγονωθεί η φιλοπατρία και να ενεργοποιηθεί η άδολη αγάπη για τη δούλη πατρίδα μας.
Να καλλιεργήσουμε μέσα στην ψυχή της σημερινής νεολαίας ένα αίσθημα ισχυρού πατριωτισμού
Στις αρχές του μήνα, η Ρωσία γιόρτασε την Ημέρα της Νίκης, δηλ. την παράδοση των γερμανικών εισβολικών στρατευμάτων στον -τότε- Κόκκινο Στρατό. Η 9η Μαΐου είναι εθνική γιορτή για τους Ρώσους. Στην Ερυθρά Πλατεία έγινε εντυπωσιακή στρατιωτική παρέλαση στην παρουσία του Πρωθυπουργού, Βλαντιμίρ Πούτιν και του Προέδρου, Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Σε δηλώσεις του μετά την παρέλαση, ο Μεντβέντεφ υπογράμμισε την ανάγκη η Ρωσία να επιστρέψει στη «στρατιωτική-πατριωτική παιδεία», απαραίτητη, είπε, για «ένα μεγάλο Έθνος».
Το περ. Σάββατο, 14 τρέχοντος, σε συνέντευξή του σε ραδιοσταθμό, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, είπε: «Δεν θα ήθελα να έχω έναν δεξιό Ελληνοκύπριο για Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα προτιμούσα να έχω έναν αριστερό Τουρκοκύπριο», επειδή αυτός θα ήταν πιο κοντά στις πολιτικές, που ο ίδιος θα ήθελε να ακολουθηθούν. Οι θέσεις Κυπριανού προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων και ενέτειναν την οξύτητα του προεκλογικού σκηνικού. Έθεσαν, όμως, επί τάπητος τις επιλογές ενός κόμματος και συνδαύλισαν τις αντιπαραθέσεις περί δεξιάς και αριστεράς, περί ρατσισμού και διαχωρισμού των πολιτών σε δημοκράτες και πραξικοπηματίες. Για τους σκεπτόμενους πολίτες, το μέγα ερώτημα που αναδύθηκε είναι: Πόσο πατριώτες, τελικά, είναι σήμερα οι Έλληνες της Κύπρου ώστε να αίρονται πέραν και υπεράνω στενόκαρδων κομματικών και μικρονοϊκών πολιτικών αντιλήψεων; Το ερώτημα αποκτά ιδιαίτερη και ιδιάζουσα βαρύτητα από την οργίλη εντύπωση, που έχει η πλειοψηφία των πολιτών ότι οι Έλληνες είναι τρίτης κατηγορίας πολίτες, μετά τους Τ/κύπριους και τους μετανάστες.
Το να λες σήμερα στην ημικατεχόμενη Κύπρο ότι είσαι Έλληνας, υπερήφανος για την ελληνική καταγωγή σου και ότι είσαι πατριώτης, αυτά, από νεόκοπους μεταμοντέρνους δήθεν διανοητές και ξεπεσμένους τριτοκοσμικούς, θεωρούνται… εθνικισμός, σοβινισμός και υπερπατριωτισμός! Όπως στην Ελλάδα, έτσι και εδώ, οι λάτρεις ενός αγελαίου πουρκουαδισμού και οι υμνητές ενός κωμικού πασιφισμού, αυτοί που ύμνησαν τον αιμοσταγή σταλινισμό επιδιώκουν να εξοντώσουν κάθε γνήσια πατριωτική ικμάδα του κυπριακού Ελληνισμού. Καθυβρίζουν τον μοναδικό απελευθερωτικό, αντιϊμπεριαλιστικό και αντιαποικιακό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, επιδίδονται σε κατ' επιλογήν εκμετάλλευση ηρώων της ΕΟΚΑ και επιμένουν να χωρίζουν τους πολίτες σε δημοκράτες και φασίστες.
Τι είναι, λοιπόν, πατριωτισμός; Είναι η έμπρακτη αφοσίωση και αγάπη κάποιου για την πατρίδα του. Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην τότε ΕΣΣΔ, ο Στάλιν λησμόνησε διεθνιστικά πρότυπα και κομμουνιστικές ιδεοληψίες και επικαλέστηκε τον γνήσιο ρωσικό πατριωτισμό για να αντιμετωπίσει τις μηχανοκίνητες στρατιές τού Χίτλερ. Πέρσι, ο Γ. Παπανδρέου, για να πείσει τους Έλληνες να κινητοποιηθούν για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, που γονάτισε την Ελλάδα, επικαλέστηκε έναν νέο πατριωτισμό, που να συνεγείρει τη χώρα και τους Έλληνες, για να ξαναφτιάξουν μια νέα Ελλάδα. Τελικά, παρά τις ανοητολόγες φλυαρίες θιασωτών της παγκοσμιοποιημένης αλλοτρίωσης, ο αληθής πατριωτισμός είναι το ισχυρότερο αντίδοτο για να αντιμετωπιστούν εσωτερικές έριδες και διχόνοιες και εξωτερικοί κίνδυνοι. Είναι η πιο γνήσια πράξη αντίστασης ενάντια στην υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής ιδιοπροσωπίας και της ανιδιοτελούς αγάπης για την πατρίδα. Διότι πατρίδα είμαστε όλοι: Η γη μας, οι ρίζες, η ιστορία, οι νόμοι, οι αρχές, οι αξίες, οι θεσμοί, η δημοκρατία, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη και η συνεργασία, η ενότητα και η σωτηρία της.
Τον περ. Νοέμβριο, ο Όμιλος Πνευματικής Ανανεώσεως είχε διοργανώσει ένα συνέδριο με θέμα: «50 χρόνια αγώνα για επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ποιο μέλλον; Ποιες προοπτικές;». Σε ομιλία του, ο καθηγητής Πανεπιστημίου, Παν. Περσιάνης, αναφέρθηκε στις προκλήσεις, που οι Έλληνες της Κύπρου καλούνται να αντιμετωπίσουν και με ποιες δυνατότητες. Ο Π. Περσιάνης επισήμανε ότι η σημερινή κυπριακή κοινωνία αντιμετωπίζει τρεις μεγάλες προκλήσεις:
«Η πρώτη», λέγει, «είναι να μπορέσουμε να πολιτευθούμε συνετά, σοβαρά, υπεύθυνα, έξυπνα και ευέλικτα, ώστε, λαμβάνοντας υπόψη το σοβαρό μειονέκτημα της πλευράς μας, το οποίο τονίζει σχεδόν καθημερινά ο δαιμόνιος Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου απευθυνόμενος προς τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και τις ΗΠΑ με την ιταμή φράση "Διαλέξτε είτε την ισχυρή Τουρκία είτε τη μικρή Κύπρο", να μπορέσουμε να επιτύχουμε το μέγιστο που μπορούμε να επιτύχουμε υπό τα σημερινά δεδομένα και να αποφύγουμε τις παγίδες που μας στήνουν η Τουρκία και οι φίλοι της.
»Η δεύτερη πρόκληση είναι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα γερό και συμπαγές εσωτερικό μέτωπο, που θα επιτρέψει στην πολιτική ηγεσία να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερες υποχωρήσεις στην τουρκική βουλιμία και επιθετικότητα και στις αφόρητες πιέσεις των συμμάχων της.
»Και η τρίτη είναι να μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε μέσα στην ψυχή τής σημερινής νεολαίας ένα αίσθημα ισχυρού πατριωτισμού, που θα τη βοηθήσει να δει το χρέος της προς την πατρίδα και να νιώσει την ανάγκη να παλέψει γι’ αυτό». Ο καθηγητής Περσιάνης, αναφερόμενος στο Κυπριακό, υποστηρίζει ότι «καμιά λύση δεν μπορεί να μας επιβληθεί χωρίς τη θέλησή μας» και ότι «η λύση θα εξαρτηθεί από το πόσο μικρά ή μεγάλα λάθη θα κάνουμε ως κράτος αλλά και από το πόσο συμπαγές θα είναι το εσωτερικό μέτωπο κατά τη δεδομένη στιγμή».
Όμως, επιμένει ιδιαίτερα στην καλλιέργεια ενός σύγχρονου πατριωτισμού, «που να μπορεί να συνυπάρξει με την ελευθερία, τα δικαιώματα και τον κοσμοπολιτισμό της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς να χάνει τίποτε από τη δύναμή του. Όπως παρατήρησε ένας σύγχρονος μεγάλος διανοητής (ο Τσιάρλς Τέιλορ, στο συλλογικό έργο «Για την αγάπη της πατρίδας: Συζητώντας τα όρια του πατριωτισμού»), «στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς πατριωτισμό. Οι κοινωνίες που προσπαθούμε να οικοδομήσουμε -ελεύθερες, δημοκρατικές και έως ένα βαθμό κοινωνίες εθελούσιας ισότητας- χρειάζονται ισχυρή ταύτιση από πλευράς των πολιτών της. Για να λειτουργήσουν οι σύγχρονες δημοκρατίες χρειάζονται την κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών της, απαιτούν μια κοινή ταυτότητα και αυτή είναι η λειτουργία του πατριωτισμού».
Ο καθηγητής Περσιάνης υπογραμμίζει ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την επιβίωσή μας είναι να αφεθούμε στο ναρκισσισμό, στην απληστία, στον εγωισμό και στον παρανοϊκό ατομικισμό και να ξεχάσουμε το σύνολο και την ανάγκη να στηρίζουμε το κράτος. Υπάρχουν σήμερα πολλές ενδείξεις αυτών των τάσεων. Ο μεγάλος αριθμός φυγόστρατων και η ανοχή της κοινωνίας στο απαράδεκτο αυτό φαινόμενο, ο μεγάλος αριθμός προσφύγων που προσέφυγαν στην επιτροπή αποζημιώσεων του ψευδοκράτους, το φαινόμενο των Ε/κ που ταξιδεύουν από το παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου καθώς και εκείνων που καταδέχονται να ενισχύουν το ψευδοκράτος, αφήνοντας τεράστια ποσά χρημάτων στα καζίνα και τα ξενοδοχεία του.
»Δεν μπορεί», επισημαίνει, «να έχει μέλλον μια κοινωνία, στην οποία ο κάθε πολίτης ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του και βλέπει το συμπολίτη του ως ανταγωνιστή, αντίπαλο και εχθρό αντί ως συνεργάτη, συναγωνιστή και συμπατριώτη, μια κοινωνία από την οποία λείπουν η συμπόνια, η ανθρωπιά και αίσθηση του χρέους προς το σύνολο, μια κοινωνία που δεν έχει τους συνεκτικούς δεσμούς της αλληλεγγύης, της ταυτότητας και του πατριωτισμού. Μια τέτοια κοινωνία είναι "ανοχύρωτη" και δεν έχει κανένα μέλλον».
Ο καθηγητής Παν. Περσιάνης είναι ευθύς και οξύς στα συμπεράσματά του: «Είναι πραγματικά εκπληκτικό», λέγει, «το ότι μια γενιά, που αποτελεί συνέχεια της μεγάλης γενιάς που διεξήγαγε τον υπέροχο απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959, χρειάζεται σήμερα επιχειρήματα για να πεισθεί να δείξει τον αναγκαίο πατριωτισμό για τη σωτηρία της πατρίδας της. Αν δεχθούμε πως ως Ελληνοκύπριοι μπορούμε να επιβιώσουμε ως εθνική κοινότητα χωρίς το αίσθημα του πατριωτισμού, τότε δεν πρέπει να μας εκπλήττει το ότι αξιωματικοί και οπλίτες της Εθνικής Φρουράς έρχονται σε συνεννόηση με στοιχεία του υποκόσμου για να τους πουλήσουν εκρηκτικές ύλες -χωρίς το αίσθημα του πατριωτισμού οι άνθρωποι αυτοί είναι απλώς μισθωτοί σε μιαν αποθήκη όπλων και πυρομαχικών- δεν πρέπει να μας εκπλήττει το ότι ένας μεγάλος αριθμός Ελληνοκύπριων νέων και γονιών μηχανεύονται όλων των ειδών τις δολιότητες για να αποφύγουν τη στρατιωτική θητεία, το ότι υπάρχουν Ε/κ που συνεργάζονται με Τ/κ για να διοχετεύουν γεωργικά προϊόντα από την Τουρκία στην ελληνοκυπριακή αγορά, το ότι υπάρχουν Ε/κ που καταδέχονται να χρηματίζονται για να διαφημίζουν μεταξύ των Ελληνοκυπρίων καταχθόνια σχέδια για λύση του Κυπριακού».
Σε περιόδους βαθιάς πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και κρίσης αξιών, ο γνήσιος πατριωτισμός είναι η ισχυρότερη κινητήρια δύναμη ηθικής, ικανή να γαλβανίσει, να κινητοποιήσει και να ενεργοποιήσεις τις καλύτερες και γνησιότερες δυνάμεις του τόπου για ενότητα, συνεργασία, αλληλεγγύη, συσπείρωση και δράση για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Τότε αναδεικνύεται το Μακρυγιάννειο «εμείς» αντί το εγωιστικό και ολέθριο «εγώ». Διότι μίαν πατρίδα έχομεν όλοι, ανεξάρτητα ποιοι και τι είμαστε.
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου