ΤΟΥ ΔΡΑ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Δρ Διεθνών Σχέσεων
Αφελληνισμός ως στοιχείο βιωσιμότητας της λύσης
Η δήλωση του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού ότι, μετά τη λύση του Κυπριακού, το κόμμα του και ο ίδιος θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Κύπρου έναν αριστερό Τουρκοκύπριο αντί έναν δεξιό Ελληνοκύπριο, άναψε φωτιές και αντιδράσεις. Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι αντιδράσεις αυτές είναι ή όχι δικαιολογημένες και σε ποιο βαθμό, αλλά και εάν ο Άντρος Κυπριανού έκανε γκάφα ή εννοούσε αυτά που είπε.
Ο ταξικός αγώνας
Εάν λάβει κάποιος υπόψη τις πολιτικές θέσεις, τις οποίες επί μακρόν και δη μετά την εκλογή Χριστόφια εκφράζει το ΑΚΕΛ, διαπιστώνει ότι ο κ. Κυπριανού είναι ειλικρινής. Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι ο αγώνας είναι ταξικός. Συνεπώς, και ειδικώς μετά τη λύση, το πρόβλημα δεν θα είναι μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων του νησιού, αλλά μεταξύ δεξιών και αριστερών. Η λογική αυτή μερικώς μπορεί να θεωρηθεί ορθή, διότι εάν συνεχίσουν οι Κύπριοι να διαχωρίζονται μόνο εθνολογικά, πώς θα λειτουργήσει το σύνθετο πολιτειακό σύστημα μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Από την άλλη, όμως, εφόσον περί λειτουργικότητας ο λόγος, αυτή δεν μπορεί να στηρίζεται παρά μόνο στη δημοκρατικότητα της λύσης. Όμως, οι προτάσεις της Κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ αποκλίνουν από τις δημοκρατικές αρχές, αφού γίνεται εισήγηση για εκ περιτροπής Προεδρία, που καταργεί την αρχή της πλειοψηφίας και τη σταθμισμένη ψήφο. Και, επιπροσθέτως, καταργεί την αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος.
Η δημοκρατικότητα
Υπό αυτές τις συνθήκες και στη λογική ότι πέραν των εθνικών μας ταυτοτήτων είμαστε σε κρατικό επίπεδο όλοι Κύπριοι, γιατί ο Πρόεδρος δεν εισηγείται την αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος, ώστε όλοι οι Κύπριοι, ανεξαρτήτως εάν είναι Έλληνες, Τούρκοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι ή Αρμένιοι ή ακόμη και Κύπριοι άλλης εθνικής καταγωγής, να μπορούν να διεκδικήσουν, χωρίς διάκριση, την Προεδρία της Δημοκρατίας και οποιοδήποτε άλλο πολιτειακό αξίωμα; Προφανώς, δεν γίνεται μια τέτοια πρόταση, αφού η ομοσπονδία που θα εφαρμοστεί στην Κύπρο δεν θα στηρίζεται στην πλήρη εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και αξιών αλλά στις αποκλίσεις. Διότι, πώς αλλιώς θα ασκεί έλεγχο η τουρκοκυπριακή Κοινότητα στο βορρά, όταν δεν έχει την πλειοψηφία επί του εδάφους και του πληθυσμού; Όμως, πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, εάν δεν ακρωτηριαστούν τα ατομικά δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων, όπως αυτά προκύπτουν και κατοχυρώνονται νομικά από το καθεστώς της Ζυρίχης, όταν προ του '74 και με βάση την ημεδαπή και διεθνή έννομο τάξη, οι Ελληνοκύπριοι έχουν την πλειοψηφία επί του εδάφους και του πληθυσμού; Συνεπώς, για να εφαρμοστεί μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, δικαίως θα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι πρέπει να υπάρξει μια νέα τάξη πραγμάτων στη λογική της παρθενογένεσης. Όπως, μάλιστα, εξελίσσονται τα πράγματα στις συνομιλίες, το νέο πολιτειακό σύστημα δεν θα προκύψει εκ του μηδενός αλλά από την Κυπριακή Δημοκρατία και από το ψευδοκράτος. Η μεν Κυπριακή Δημοκρατία στο πλαίσιο των εδαφών που ελέγχει σήμερα ή με κάποιες αναπροσαρμογές θα ονομαστεί ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος και το ψευδοκράτος ως τουρκοκυπριακό.
Οι εθνικοί αγώνες
Υπάρχει πάντως και η εξής αντίληψη, την οποία υιοθετεί και το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση, καθώς και άλλοι από το χώρο της δεξιάς: Για ό,τι συνέβη στην Κύπρο, φταίνε οι εθνικοί αγώνες των Κυπρίων. Και, ως εκ τούτου, στην παρούσα φάση εμφανίζονται η ενίσχυση της κυπροκεντρικής συνείδησης και σταδιακά η εξασθένιση και η απώλεια της ελληνική εθνικής συνείδησης των Κυπρίων ως στοιχεία βιωσιμότητας της λύσης. Αυτή, όμως, η νέα εθνική ταυτότητα δεν θα είναι μόνο τεχνητή, αλλά, ταυτοχρόνως, όπως και η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, δεν θα στηρίζεται σε ένα δημοκρατικό σύστημα αρχών και αξιών, αλλά επί των κανόνων των τουρκικών τανκς. Γιατί; Διότι, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας προ μηνών στο European Policy Center στις Βρυξέλλες, πριν από το ΄74 δεν υπήρχαν οι συνθήκες για την ομοσπονδία επειδή οι πληθυσμοί ήταν μεικτοί. Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι η γενεσιουργός αιτία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι η τουρκική εισβολή. Συνεπώς, η αποδοχή της διζωνικής σημαίνει τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Δηλαδή του πληθυσμιακού, διοικητικού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κύπρου. Μέσα σε αυτήν τη λογική εμπίπτει και η πολιτική προσπάθεια για την εμφάνιση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας ως ανάθεμα, που γεννά την ανάγκη για τη δημιουργία μιας άλλης, νέας μεν, τεχνητής δε. Ανάλογη ήταν και η περίπτωση του Σοβιετικού πολίτη, όπως και της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν στηρίζονταν στις δημοκρατικές αρχές και αξίες αλλά στη στρατιωτική ισχύ των ρωσικών τανκς. Τόσο ο Σοβιετικός όσο και ο Τσεχοσλοβάκος, καθώς και ο Γιουγκοσλάβος πολίτης κατέρρευσαν μαζί με τις ομοσπονδίες του ανατολικού μπλοκ. Και στη θέση τους αναδύθηκαν οι πραγματικές ιστορικές εθνικές ταυτότητες και νέα έθνη - κράτη όπως η Τσεχία και η Σλοβακία, η Σερβία, η Κροατία, η Ρωσία, η Λιθουανία, η Γεωργία κ.λπ.
Ο κύκλος της ομοσπονδίας
Ο ΚΥΚΛΟΣ, λοιπόν, μιας ομοσπονδίας και δη διζωνικής, που δεν θα στηρίζεται σε ένα δημοκρατικό και δίκαιο σύστημα αρχών και αξιών, θα καταρρεύσει. Είτε αιματηρά είτε βελούδινα. Εάν αυτό συμβεί στην Κύπρο, τότε η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα καταλήξει, εάν αυτό βολεύει την Τουρκία, σε δυο μικρά εθνικά κράτη, που θα στηριχθούν στην εκ νέου ανάδειξη της εθνικής ιστορικά ταυτότητά τους. Βεβαίως, η Άγκυρα θα προτιμά τη διχοτομική μορφή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας αντί των δυο ανεξαρτήτων κρατών. Διότι, με τη διζωνική ομοσπονδία θα μπορεί να ελέγχει το σύνολο της Κύπρου. Σε σχετικό με το θέμα απόρρητο έγγραφο των Βρετανών της 14ης Δεκεμβρίου του 1974, τονίζεται ότι αυτό το οποίο φοβόντουσαν τότε οι Ελληνοκύπριοι και αντιδρούσαν στη διζωνική ήταν ότι με την υιοθέτηση ενός τέτοιου πολιτειακού συστήματος, η Τουρκία θα ασκούσε επιρροή επί της Κύπρου!
Το πολιτικό σοκ και το χωνευτήρι των Κυπρίων
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με ό,τι συμβαίνει σε πολιτειακά συστήματα που χαρακτηρίζονται από δημοκρατικά ελλείμματα ή που στηρίχθηκαν σε αντιδημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες, στην Ε.Ε. η συνοχή και η βιωσιμότητα και γενικά το μοντέλο του λειτουργισμού και του νεολειτουργισμού, το οποίο συμφωνεί στο συγκεκριμένο θέμα με τον πολιτικό ρεαλισμό, δεν στηρίζεται στην κατάργηση των εθνικών ταυτοτήτων των κρατών μελών, αλλά στο σεβασμό της ετερότητας ενός εκάστου των κρατών - μελών ή και των οποιωνδήποτε μειονοτήτων. Καθόλου τυχαία δεν ήταν η δήλωση του Άντρου Κυπριανού για το ότι το κόμμα του θα ψηφίσει, μελλοντικά, σε περίπτωση λύσης, αριστερό Τουρκοκύπριο αντί δεξιό Ελληνοκύπριο Πρόεδρο. Ήταν ειλικρινής και εξ αφορμής δίδεται η ευκαιρία να εξετάσει κάποιος εάν η υπό συζήτηση λύση είναι ή όχι δίκαιη και δημοκρατική. Ο διάλογος που άνοιξε, ουδόλως θα πρέπει να λήξει με τις εκλογές. Και τα περί αριστερού Τούρκου Προέδρου έγιναν επί σκοπώ. Λέγονται τώρα για να καλλιεργηθεί το έδαφος περί της μορφής της λύσης και για να μην προκληθεί σοκ την ώρα της κρίσης. Για να το χωνέψει ο κόσμος. Η αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας, ο πόλεμος σε βάρος του αγώνα της ΕΟΚΑ που πρεσβεύει ένα ελληνικό σύστημα αρχών και αξιών της αξιοπρέπειας και της αντίστασης, η φιλοπατρία, καθώς και ελευθερία, αποτελούν τμήματα της πολιτικής εκείνης που επιδιώκει να αφελληνίσει τους Κυπρίους. Οι συνεχείς επιθέσεις κατά της Ελλάδας και η εξίσωση των ευθυνών της Αθήνας με εκείνων της κατοχικής Τουρκίας, φέρνει τη ρήξη των ψυχολογικών δεσμών μεταξύ των Κυπρίων και του ελλαδικού κράτους. Και καλλιεργεί τη συνείδηση ότι δεν αξίζει τον κόπο να είμαστε Έλληνες. Ότι είμαστε κάτι άλλο. Όμως, η απομάκρυνση της Κύπρου και των Κυπρίων από την Ελλάδα αποδυναμώνει και την Ελλάδα και τους Κυπρίους και την Κύπρο στο πλαίσιο των προσπαθειών λύσης, αφού, εκτός των άλλων, τον έλεγχο της κατάστασης αποκτούν και νομιμοποιούν Άγκυρα και Λονδίνο.
Πέραν τούτων, υπάρχει άλλο ένα σημείο που πρέπει να θίξουμε: Το ζητούμενο δεν είναι μόνο εάν θα εκλέγεται ή όχι Τούρκος Πρόεδρος, αλλά εάν είναι ή όχι δημοκρατική η διαδικασία εκλογής που θα υιοθετηθεί στη λύση. Εάν, δηλαδή, θα στηρίζεται στη δημοκρατική αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος. Είναι, πάντως, πρόδηλο ότι η υπό συζήτηση λύση προνοεί τον σοβαρό ακρωτηριασμό των δημοκρατικών αρχών και αξιών. Μέχρι στιγμής, από την όλη συζήτηση, καταδεικνύεται ότι η βιωσιμότητα της υπό συζήτηση λύσης στηρίζεται στην αλλοίωση και τον περιορισμό της ελληνικής εθνικής ταυτότητας των Κυπρίων, ακόμη και στον αφελληνισμό τους, καθώς και στους κανόνες της εισβολής και της υποταγής και ουχί της δημοκρατίας. Είναι, δε, αντιληπτό ότι μια τέτοια πολιτική προσέγγιση, υποταγής στους νόμους της αυθαιρεσίας του ισχυρού, τελικώς δεν θα είναι βιώσιμη, στην καλύτερη περίπτωση θα λαθροβιώνει και καμία σχέση δεν έχει με προοδευτικές αριστερόστροφες αντιλήψεις. Ούτε συνάδει με τις αρχές και αξίες του ΟΗΕ και της Ε.Ε.
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δρ Διεθνών Σχέσεων
Αφελληνισμός ως στοιχείο βιωσιμότητας της λύσης
Η δήλωση του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού ότι, μετά τη λύση του Κυπριακού, το κόμμα του και ο ίδιος θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Κύπρου έναν αριστερό Τουρκοκύπριο αντί έναν δεξιό Ελληνοκύπριο, άναψε φωτιές και αντιδράσεις. Το ερώτημα είναι κατά πόσον οι αντιδράσεις αυτές είναι ή όχι δικαιολογημένες και σε ποιο βαθμό, αλλά και εάν ο Άντρος Κυπριανού έκανε γκάφα ή εννοούσε αυτά που είπε.
Ο ταξικός αγώνας
Εάν λάβει κάποιος υπόψη τις πολιτικές θέσεις, τις οποίες επί μακρόν και δη μετά την εκλογή Χριστόφια εκφράζει το ΑΚΕΛ, διαπιστώνει ότι ο κ. Κυπριανού είναι ειλικρινής. Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι ο αγώνας είναι ταξικός. Συνεπώς, και ειδικώς μετά τη λύση, το πρόβλημα δεν θα είναι μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων του νησιού, αλλά μεταξύ δεξιών και αριστερών. Η λογική αυτή μερικώς μπορεί να θεωρηθεί ορθή, διότι εάν συνεχίσουν οι Κύπριοι να διαχωρίζονται μόνο εθνολογικά, πώς θα λειτουργήσει το σύνθετο πολιτειακό σύστημα μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Από την άλλη, όμως, εφόσον περί λειτουργικότητας ο λόγος, αυτή δεν μπορεί να στηρίζεται παρά μόνο στη δημοκρατικότητα της λύσης. Όμως, οι προτάσεις της Κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ αποκλίνουν από τις δημοκρατικές αρχές, αφού γίνεται εισήγηση για εκ περιτροπής Προεδρία, που καταργεί την αρχή της πλειοψηφίας και τη σταθμισμένη ψήφο. Και, επιπροσθέτως, καταργεί την αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος.
Η δημοκρατικότητα
Υπό αυτές τις συνθήκες και στη λογική ότι πέραν των εθνικών μας ταυτοτήτων είμαστε σε κρατικό επίπεδο όλοι Κύπριοι, γιατί ο Πρόεδρος δεν εισηγείται την αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος, ώστε όλοι οι Κύπριοι, ανεξαρτήτως εάν είναι Έλληνες, Τούρκοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι ή Αρμένιοι ή ακόμη και Κύπριοι άλλης εθνικής καταγωγής, να μπορούν να διεκδικήσουν, χωρίς διάκριση, την Προεδρία της Δημοκρατίας και οποιοδήποτε άλλο πολιτειακό αξίωμα; Προφανώς, δεν γίνεται μια τέτοια πρόταση, αφού η ομοσπονδία που θα εφαρμοστεί στην Κύπρο δεν θα στηρίζεται στην πλήρη εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και αξιών αλλά στις αποκλίσεις. Διότι, πώς αλλιώς θα ασκεί έλεγχο η τουρκοκυπριακή Κοινότητα στο βορρά, όταν δεν έχει την πλειοψηφία επί του εδάφους και του πληθυσμού; Όμως, πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, εάν δεν ακρωτηριαστούν τα ατομικά δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων, όπως αυτά προκύπτουν και κατοχυρώνονται νομικά από το καθεστώς της Ζυρίχης, όταν προ του '74 και με βάση την ημεδαπή και διεθνή έννομο τάξη, οι Ελληνοκύπριοι έχουν την πλειοψηφία επί του εδάφους και του πληθυσμού; Συνεπώς, για να εφαρμοστεί μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, δικαίως θα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι πρέπει να υπάρξει μια νέα τάξη πραγμάτων στη λογική της παρθενογένεσης. Όπως, μάλιστα, εξελίσσονται τα πράγματα στις συνομιλίες, το νέο πολιτειακό σύστημα δεν θα προκύψει εκ του μηδενός αλλά από την Κυπριακή Δημοκρατία και από το ψευδοκράτος. Η μεν Κυπριακή Δημοκρατία στο πλαίσιο των εδαφών που ελέγχει σήμερα ή με κάποιες αναπροσαρμογές θα ονομαστεί ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος και το ψευδοκράτος ως τουρκοκυπριακό.
Οι εθνικοί αγώνες
Υπάρχει πάντως και η εξής αντίληψη, την οποία υιοθετεί και το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση, καθώς και άλλοι από το χώρο της δεξιάς: Για ό,τι συνέβη στην Κύπρο, φταίνε οι εθνικοί αγώνες των Κυπρίων. Και, ως εκ τούτου, στην παρούσα φάση εμφανίζονται η ενίσχυση της κυπροκεντρικής συνείδησης και σταδιακά η εξασθένιση και η απώλεια της ελληνική εθνικής συνείδησης των Κυπρίων ως στοιχεία βιωσιμότητας της λύσης. Αυτή, όμως, η νέα εθνική ταυτότητα δεν θα είναι μόνο τεχνητή, αλλά, ταυτοχρόνως, όπως και η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, δεν θα στηρίζεται σε ένα δημοκρατικό σύστημα αρχών και αξιών, αλλά επί των κανόνων των τουρκικών τανκς. Γιατί; Διότι, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας προ μηνών στο European Policy Center στις Βρυξέλλες, πριν από το ΄74 δεν υπήρχαν οι συνθήκες για την ομοσπονδία επειδή οι πληθυσμοί ήταν μεικτοί. Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι η γενεσιουργός αιτία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι η τουρκική εισβολή. Συνεπώς, η αποδοχή της διζωνικής σημαίνει τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Δηλαδή του πληθυσμιακού, διοικητικού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κύπρου. Μέσα σε αυτήν τη λογική εμπίπτει και η πολιτική προσπάθεια για την εμφάνιση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας ως ανάθεμα, που γεννά την ανάγκη για τη δημιουργία μιας άλλης, νέας μεν, τεχνητής δε. Ανάλογη ήταν και η περίπτωση του Σοβιετικού πολίτη, όπως και της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν στηρίζονταν στις δημοκρατικές αρχές και αξίες αλλά στη στρατιωτική ισχύ των ρωσικών τανκς. Τόσο ο Σοβιετικός όσο και ο Τσεχοσλοβάκος, καθώς και ο Γιουγκοσλάβος πολίτης κατέρρευσαν μαζί με τις ομοσπονδίες του ανατολικού μπλοκ. Και στη θέση τους αναδύθηκαν οι πραγματικές ιστορικές εθνικές ταυτότητες και νέα έθνη - κράτη όπως η Τσεχία και η Σλοβακία, η Σερβία, η Κροατία, η Ρωσία, η Λιθουανία, η Γεωργία κ.λπ.
Ο κύκλος της ομοσπονδίας
Ο ΚΥΚΛΟΣ, λοιπόν, μιας ομοσπονδίας και δη διζωνικής, που δεν θα στηρίζεται σε ένα δημοκρατικό και δίκαιο σύστημα αρχών και αξιών, θα καταρρεύσει. Είτε αιματηρά είτε βελούδινα. Εάν αυτό συμβεί στην Κύπρο, τότε η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα καταλήξει, εάν αυτό βολεύει την Τουρκία, σε δυο μικρά εθνικά κράτη, που θα στηριχθούν στην εκ νέου ανάδειξη της εθνικής ιστορικά ταυτότητά τους. Βεβαίως, η Άγκυρα θα προτιμά τη διχοτομική μορφή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας αντί των δυο ανεξαρτήτων κρατών. Διότι, με τη διζωνική ομοσπονδία θα μπορεί να ελέγχει το σύνολο της Κύπρου. Σε σχετικό με το θέμα απόρρητο έγγραφο των Βρετανών της 14ης Δεκεμβρίου του 1974, τονίζεται ότι αυτό το οποίο φοβόντουσαν τότε οι Ελληνοκύπριοι και αντιδρούσαν στη διζωνική ήταν ότι με την υιοθέτηση ενός τέτοιου πολιτειακού συστήματος, η Τουρκία θα ασκούσε επιρροή επί της Κύπρου!
Το πολιτικό σοκ και το χωνευτήρι των Κυπρίων
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με ό,τι συμβαίνει σε πολιτειακά συστήματα που χαρακτηρίζονται από δημοκρατικά ελλείμματα ή που στηρίχθηκαν σε αντιδημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες, στην Ε.Ε. η συνοχή και η βιωσιμότητα και γενικά το μοντέλο του λειτουργισμού και του νεολειτουργισμού, το οποίο συμφωνεί στο συγκεκριμένο θέμα με τον πολιτικό ρεαλισμό, δεν στηρίζεται στην κατάργηση των εθνικών ταυτοτήτων των κρατών μελών, αλλά στο σεβασμό της ετερότητας ενός εκάστου των κρατών - μελών ή και των οποιωνδήποτε μειονοτήτων. Καθόλου τυχαία δεν ήταν η δήλωση του Άντρου Κυπριανού για το ότι το κόμμα του θα ψηφίσει, μελλοντικά, σε περίπτωση λύσης, αριστερό Τουρκοκύπριο αντί δεξιό Ελληνοκύπριο Πρόεδρο. Ήταν ειλικρινής και εξ αφορμής δίδεται η ευκαιρία να εξετάσει κάποιος εάν η υπό συζήτηση λύση είναι ή όχι δίκαιη και δημοκρατική. Ο διάλογος που άνοιξε, ουδόλως θα πρέπει να λήξει με τις εκλογές. Και τα περί αριστερού Τούρκου Προέδρου έγιναν επί σκοπώ. Λέγονται τώρα για να καλλιεργηθεί το έδαφος περί της μορφής της λύσης και για να μην προκληθεί σοκ την ώρα της κρίσης. Για να το χωνέψει ο κόσμος. Η αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας, ο πόλεμος σε βάρος του αγώνα της ΕΟΚΑ που πρεσβεύει ένα ελληνικό σύστημα αρχών και αξιών της αξιοπρέπειας και της αντίστασης, η φιλοπατρία, καθώς και ελευθερία, αποτελούν τμήματα της πολιτικής εκείνης που επιδιώκει να αφελληνίσει τους Κυπρίους. Οι συνεχείς επιθέσεις κατά της Ελλάδας και η εξίσωση των ευθυνών της Αθήνας με εκείνων της κατοχικής Τουρκίας, φέρνει τη ρήξη των ψυχολογικών δεσμών μεταξύ των Κυπρίων και του ελλαδικού κράτους. Και καλλιεργεί τη συνείδηση ότι δεν αξίζει τον κόπο να είμαστε Έλληνες. Ότι είμαστε κάτι άλλο. Όμως, η απομάκρυνση της Κύπρου και των Κυπρίων από την Ελλάδα αποδυναμώνει και την Ελλάδα και τους Κυπρίους και την Κύπρο στο πλαίσιο των προσπαθειών λύσης, αφού, εκτός των άλλων, τον έλεγχο της κατάστασης αποκτούν και νομιμοποιούν Άγκυρα και Λονδίνο.
Πέραν τούτων, υπάρχει άλλο ένα σημείο που πρέπει να θίξουμε: Το ζητούμενο δεν είναι μόνο εάν θα εκλέγεται ή όχι Τούρκος Πρόεδρος, αλλά εάν είναι ή όχι δημοκρατική η διαδικασία εκλογής που θα υιοθετηθεί στη λύση. Εάν, δηλαδή, θα στηρίζεται στη δημοκρατική αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος. Είναι, πάντως, πρόδηλο ότι η υπό συζήτηση λύση προνοεί τον σοβαρό ακρωτηριασμό των δημοκρατικών αρχών και αξιών. Μέχρι στιγμής, από την όλη συζήτηση, καταδεικνύεται ότι η βιωσιμότητα της υπό συζήτηση λύσης στηρίζεται στην αλλοίωση και τον περιορισμό της ελληνικής εθνικής ταυτότητας των Κυπρίων, ακόμη και στον αφελληνισμό τους, καθώς και στους κανόνες της εισβολής και της υποταγής και ουχί της δημοκρατίας. Είναι, δε, αντιληπτό ότι μια τέτοια πολιτική προσέγγιση, υποταγής στους νόμους της αυθαιρεσίας του ισχυρού, τελικώς δεν θα είναι βιώσιμη, στην καλύτερη περίπτωση θα λαθροβιώνει και καμία σχέση δεν έχει με προοδευτικές αριστερόστροφες αντιλήψεις. Ούτε συνάδει με τις αρχές και αξίες του ΟΗΕ και της Ε.Ε.
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου